Το αίτημα ενός μέρους του γυναικείου κινήματος που απευθύνεται "στα επιτελεία των κομμάτων και στους επικεφαλής των συνδυασμών" είναι η "λήψη όλων εκείνων των μέτρων που απαιτούνται, ώστε να συμπληρωθεί αριθμός υποψηφιοτήτων κατά το ήμισυ, ή τουλάχιστον αυτός να υπερβαίνει το 1/3 του συνόλου".

Το ζήτημα της "ίσης συμμετοχής των δύο φύλων στους δημοκρατικούς θεσμούς και σε όλα τα κέντρα διαμόρφωσης και λήψης αποφάσεων" είναι αυτό που ένωσε γυναίκες υπουργούς, βουλευτές, δημάρχους, νομάρχες και στελέχη όλων των άλλων κομμάτων σε ένα "Πολιτικό Σύνδεσμο Γυναικών".

Το ερώτημα που τίθεται, όμως, είναι το εξής: Αυτό είναι το κυρίαρχο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η πλειοψηφία των γυναικών που ανήκει στα λαϊκά στρώματα;

Αυτό θα πρέπει να μπει στην πρώτη γραμμή των προβλημάτων, των οποίων την άμβλυνση ή τη λύση τους θα διεκδικήσουν οι γυναίκες στις επερχόμενες εκλογές;

Αυτό είναι που "βαθαίνει ακόμη πιο πολύ το δημοκρατικό έλλειμμα στη δημόσια ζωή";

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι δεν είναι αυτό το πρώτο και το κύριο πρόβλημα και μάλιστα με το συγκεκριμένο περιεχόμενο του συνθήματος για συμμετοχή των γυναικών, που αντιμετωπίζει η μεγάλη μάζα των φτωχών και καταπιεσμένων γυναικών. Επίσης, είναι γνωστό σ' όλες τις κυρίες ότι έρευνες και δημοσκοπήσεις έχουν δείξει ότι αυτά που τοποθετούνται από τις γυναίκες πρώτα στην ιεράρχηση είναι τα θέματα της ανεργίας, εργασίας, ακρίβειας και της κοινωνικής πολιτικής. Ομως για όλα αυτά στην καλύτερη των περιπτώσεων γίνεται μια απλή αναφορά και ας ξέρουν ότι αν δεν υπάρξουν λύσεις στα πρώτα βασικά προβλήματα, δεν μπορεί να λυθεί το ζήτημα της συμμετοχής των γυναικών.

Μια μητέρα, για παράδειγμα, όταν δεν έχει πού να αφήσει τα παιδιά της, όταν δεν μπορεί να βρει δουλιά, όταν η οικογένειά της αντιμετωπίζει προβλήματα επιβίωσης αντικειμενικά δυσκολεύεται να συμμετέχει στο κίνημα πολύ δε περισσότερο δυσκολεύεται έως αδυνατεί, να φτάσει έως τα ανώτερα θεσμικά όργανα (βουλή, Τοπική Αυτοδιοίκηση, κλπ.) όπου παίρνονται αποφάσεις. Καλούν λοιπόν τις γυναίκες να συμμετάσχουν σε μια πολιτική που είναι υπέρ των συμφερόντων των κεφαλαιοκρατών και εις βάρος της πλειοψηφίας των λαϊκών στρωμάτων. Οι γυναίκες όμως που ζουν τα προβλήματα, απόρροια αυτής της πολιτικής, δε συμμετέχουν στα όργανα του κινήματος ή των θεσμών από χόμπυ, αλλά με την πεποίθηση ότι και αυτές μπορούν να συμβάλλουν από τη μεριά τους στην άμβλυνση ή έστω και στην προσωρινή λύση κάποιων ζητημάτων. Αυτές οι κυρίες θεωρούν επίκαιρη και προβάλλουν κατά κόρον την υποεκπροσώπηση των γυναικών στα κέντρα λήψης των αποφάσεων και δε θεωρούν επίκαιρη την τοποθέτησή τους στο νομοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις.

Δε βρήκαν ούτε μία λέξη να ψελλίσουν στη συνέντευξή τους, έστω για τα μάτια του κόσμου, που έγινε μια βδομάδα μετά τη δημοσιοποίηση αυτού του νομοσχεδίου - λαιμητόμου των εργατικών και κοινωνικών κατακτήσεων.

* * *

Ως επιβεβαίωση των παραπάνω έρχεται η εξής διαπίστωση που αναφέρεται στα συμπεράσματα του συνεδρίου που έγινε στις 3-4 Ιούλη 1998 από το δίκτυο αιρετών γυναικών στην Τοπική Αυτοδιοίκηση με θέμα: "ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ίσες ευκαιρίες - δυνατότητες λήψης αποφάσεων". "Οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στα δύο φύλα παραμένουν. Οι μέχρι σήμερα κατακτήσεις δεν έχουν αλλάξει ουσιαστικά τη θέση της γυναίκας διότι δεν έχει επιτευχθεί η δίκαιη κατανομή ρόλων, χρόνου, ευθυνών, υποχρεώσεων, αλλά και δικαιωμάτων".

Δηλαδή, η ανισότιμη θέση της γυναίκας στην καπιταλιστική μας κοινωνία υπάρχει, όχι γιατί τη συντηρεί και την αναπαράγει το ίδιο το σύστημα και με συγκεκριμένες πολιτικές που επιλέγονται σε κάθε φάση, αλλά γιατί οι άντρες δε μοιράζονται μαζί της τα προβλήματα που συνιστούν την ανισοτιμία της.Δηλαδή, όχι άρση της ανισοτιμίας των γυναικών, αλλά ίσο μοίρασμά της με τους άντρες.

Αυτή ακριβώς η άποψη υπηρετεί την πολιτική της άρχουσας τάξης που μας θέλει όλους τους εργαζόμενους μισοάνεργους - μισοαπασχολούμενους - μισοασφαλισμένους - μισοειδικευμένους - μισοαναλφάβητους - μισοϋγιείς στα πλαίσια της "κοινωνικής αλληλεγγύης" ή του "συγκερασμού των επαγγελματικών και οικογενειακών υποχρεώσεων" και επειδή μας θέλει να είμαστε όλα αυτά θα πρέπει να γίνουμε υποτελείς, συμβιβασμένοι μοιρολάτρες, ιδιοτελείς ατομιστές.

Μας καλούν ν' ανοίξουμε όλες οι γυναίκες, ανεξάρτητα από τάξη, μέτωπο στους άνδρες - "εχθρούς", για να ανακουφιστούμε από τα πολλά βάρη μας και όχι να συμπράξουμε με τους άνδρες της τάξης μας για να απελευθερωθούμε συνολικά ως τάξη από τα δεσμά που μας έχει επιβάλει το ταξικό σύστημα που ζούμε.

Αυτή την άποψη θέλουν να μας επιβάλουν όλες αυτές οι αστές και μικροαστές κυρίες με τα ψευτοκλαψουρίσματα για την ελλιπή εκπροσώπηση των γυναικών στα ψηφοδέλτια των εκλογών ή στα κέντρα που λαμβάνονται οι αποφάσεις.

* * *

Γιατί ποια γυναίκα άνεργη ή υποαπασχολούμενη, φασονίστρια, αγρότισσα ή μικροεπαγγελματίας ή ντίλερ, με την ακρίβεια να καλπάζει, τους κρατικούς και δημοτικούς φόρους να φτάνουν στα ύψη, με την ανταποδοτική πληρωμή των πρώην κρατικών παροχών στους τομείς της παιδείας, υγείας, πρόνοιας, με το οικογενειακό εισόδημα να είναι στα όρια της φτώχειας, θα αναδειχτεί στα κέντρα λήψης αποφάσεων; Και ποια κέντρα; Ποιων αποφάσεων;

Το συμφέρον αυτών των γυναικών, και είναι πολλές αυτές που μέρα με τη μέρα το συνειδητοποιούν, είναι να βρεθούν στο ίδιο μετερίζι του αγώνα μαζί με τους άνδρες της τάξης τους, να παλέψουν για τη συμμετοχή και άλλων γυναικών στα ταξικά σωματεία και στις αγωνιστικές συσπειρώσεις, στα ίδια ψηφοδέλτια της Βουλής, της νομαρχίας, του δήμου, της κοινότητας, του σωματείου, του συλλόγου, με ανθρώπους του "σιναφιού" τους που ζουν και οι ίδιοι τα προβλήματα και έχουν διάθεση να αντιπαλέψουν αυτή την πολιτική που τα διαιωνίζει.

Γιατί πού ξέρουν από προβλήματα επιβίωσης, ποιότητα ζωής και πάλης γι' αυτά οι κυρίες υπουργοί των εκάστοτε κυβερνήσεων, καθώς και οι διάφορες άλλες κυρίες που τις περιτριγυρίζουν;

Τελικά τι συμφέρον έχει, ποιο το όφελος μιας γυναίκας των λαϊκών στρωμάτων να ψηφίσει μια άλλη γυναίκα, ανεξάρτητα από την πολιτική που υπηρετεί, με μοναδικό κριτήριο το φύλο της;

Το σλόγκαν που προπαγανδίζεται απ' όλες τις μεγαλόσχημες κυρίες αποσκοπεί στη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής με την απόκρυψη του ταξικού περιεχομένου της που υλοποιείται από τους κυβερνητικούς παράγοντες (άνδρες και γυναίκες) και την οποία στηρίζουν ή συναινούν μ' αυτή και τα στελέχη των άλλων κομμάτων (άνδρες και γυναίκες). Γιατί δε γνωρίζουμε καμία γυναίκα πολιτικό να έχει διαφοροποιηθεί από την πολιτική του κόμματός της, αδιαφορώντας αν αυτή η πολιτική είναι εις βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας των γυναικών που καταπιέζονται. Η πολιτική που ασκείται από τα κόμματα ή που υιοθετείται από το κίνημα καθορίζεται από τα διαφορετικά συμφέροντα που εκφράζει, δηλαδή καθορίζεται από τα ταξικά συμφέροντα και όχι από τα φυλετικά. Ενα κόμμα είτε θα εκφράζει και θα υπηρετεί τα συμφέροντα της αστικής τάξης είτε αυτά της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, ανδρών και γυναικών από τα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου.

* * *

Αυτή την ψήφο καταδίκης της αντιλαϊκής πολιτικής στα πρόσωπά τους φοβούνται όλες αυτές οι αστές και μικροαστές γι' αυτό θέλουν θολώνοντας τα νερά με τα φυλετικά τους κηρύγματα, για να υποκλέψουν την ψήφο των φτωχών και καταπιεσμένων γυναικών.

Εχουν γνώσιν οι φύλακες της εξουσίας των αστών ότι ναι μεν μία καταδικαστική ψήφος δεν αμφισβητεί άμεσα την εξουσία τους και δεν μπορεί να τους ανατρέψει, όμως αυτή ανοίγει το δρόμο απεγκλωβισμού λαϊκών δυνάμεων απ' αυτούς και δημιουργεί προϋποθέσεις συσπείρωσης με την πολιτική ρήξης και σύγκρουσης που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Αυτή την ταξική συνειδητοποίηση των γυναικών των λαϊκών στρωμάτων, όχι απλά τη φοβούνται, αλλά την τρέμουν οι αστοί και οι υπηρέτες τους.

Αυτό το μήνυμα της λαϊκής αντεπίθεσης μπορούν και πρέπει να το δώσουν οι γυναίκες και με την ψήφο τους στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές υπερψηφίζοντας τους αγωνιστικούς συνδυασμούς που υποστηρίζει το ΚΚΕ.

Κάθε άλλη ψήφος θα 'ναι ψήφος συνενοχής, συναίνεσης με την αντιλαϊκή πολιτική απ' όποιον και αν αυτή εκφράζεται.

Μαρία ΛΑΜΠΡΙΝΟΥ

Καμιά γυναίκα πολιτικός δεν έχει διαφοροποιηθεί από την πολιτική του κόμματός της, αδιαφορώντας αν αυτή η πολιτική είναι εις βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας των γυναικών που καταπιέζονται. Η πολιτική, που ασκείται από τα κόμματα ή που υιοθετείται από το κίνημα, καθορίζεται από τα διαφορετικά συμφέροντα που εκφράζει, δηλαδή καθορίζεται από τα ταξικά συμφέροντα και όχι από τα φυλετικά. Ενα κόμμα είτε θα εκφράζει και θα υπηρετεί τα συμφέροντα της αστικής τάξης είτε αυτά της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, ανδρών και γυναικών από τα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου