Εάν με έναν νέο αρχαιολογικό νόμο κρίνεται η σωτηρία του μνημειακού πλούτου, η ανάδειξη και αξιοποίησή του, τότε "το προτεινόμενο από τον υπουργό Πολιτισμού σχέδιο νόμου δε φαίνεται να επιτυγχάνει το επιθυμητό αποτέλεσμα". Αυτή είναι η άποψη των αρχαιολόγων εκφρασμένη μέσω του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, που επισημαίνει ότι "κύριος στόχος ενός σύγχρονου αρχαιολογικού νόμου δεν μπορεί παρά να είναι η μέριμνα για την ολοκληρωμένη προστασία των μνημείων της χώρας, καθώς και η διασφάλιση του συνταγματικά κατοχυρωμένου κρατικού χαρακτήρα της".

Ο Σύλλογος, επεξεργαζόμενος τις διατάξεις του νομοσχεδίου, διατυπώνει συγκεκριμένες προτάσεις που οδηγούν στον παραπάνω στόχο και επικεντρώνουν στα παρακάτω σημεία:

• Το υπό κατάρτιση νομοσχέδιο πρέπει να ενσωματώνει και να κωδικοποιεί όλες τις Διεθνείς Συμβάσεις.
• Η έννοια του αρχαίου να περιλάβει τα κινητά και ακίνητα μνημεία έως το 1830.
• Οι διατάξεις για τις ζώνες προστασίας των αρχαιολογικών χώρων και μνημείων επιβάλλεται να εξασφαλίζουν όχι μόνο την προστασία του μνημείου, αλλά και του ευρύτερου περιβάλλοντος χώρου του.
• Επιβάλλεται να κατοχυρωθεί η συναρμοδιότητα της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας στα ζητήματα πολεοδομικού, χωροταξικού και αναπτυξιακού σχεδιασμού και να υπάρξει σαφής οριοθέτηση των αρμοδιοτήτων του ΥΠΠΟ έναντι του ΥΠΕΧΩΔΕ.

Ως προς το ζήτημα των εμπόρων αρχαιοτήτων και των συλλεκτών οι αρχαιολόγοι αναρωτιούνται, αν το ΥΠΠΟ έχει αποφασίσει να προασπίσει και να αναδείξει τον συνταγματικά κατοχυρωμένο δημόσιο χαρακτήρα της αρχαιολογικής κληρονομιάς. Αν ναι "ο νέος νόμος θα πρέπει να περιορίσει αυτόν τον τομέα και να μην επιτρέψει τη δημιουργία νέων συλλογών που αναπαράγουν την εμπορευματοποίηση των αρχαιολογικών αγαθών και την αρχαιοκαπηλία".

Για την εξαγωγή αρχαίων προτείνουν να επιτρέπεται "μόνο μετά από απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου και μόνο για έκθεση σε κρατικά, μεγάλα μουσεία με όρους αμοιβαιότητας και για περιορισμένο χρονικό διάστημα".

Σχετικά με την αρχαιολογική έρευνα θεωρείται αναγκαία "η κατοχύρωση της ανασκαφής ως επιστημονικής διαδικασίας και του επαγγέλματος του αρχαιολόγου ως μοναδικού υπεύθυνου για τη διεξαγωγή αρχαιολογικών ερευνών". Ενώ για τις αρχαιολογικές δημοσιεύσεις ο Σύλλογος υποστηρίζει ότι "οι προθεσμίες είναι εξωπραγματικές, ειδικά όταν πρόκειται για δημοσιεύσεις σωστικών ανασκαφών και αντιπροτείνουν την παροχή υλικής υποστηρίξεως στους ερευνητές και τη θέσπιση υπηρεσιακών κινήτρων για τις δημοσιεύσεις στους αρχαιολόγους της Υπηρεσίας".

Τα Μουσεία είναι ένας άλλος τομέας, για τον οποίο "επιβάλλεται η κατηγοριοποίηση των μουσείων και η κατοχύρωση του δημόσιου χαρακτήρα των Κρατικών Αρχαιολογικών Μουσείων".Ενώ το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο και τα Τοπικά Συμβούλια Μνημείων ως επιστημονικά γνωμοδοτικά όργανα "επιβάλλεται η πλειοψηφική παρουσία αρχαιολόγων της Υπηρεσίας, ώστε να εξασφαλίζεται η διοικητική και επιστημονική εγκυρότητά τους". Προτείνεται, επίσης, "η κατοχύρωση των διοικητικών αρμοδιοτήτων της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας και η ενίσχυση του αποκεντρωμένου χαρακτήρα της, παράλληλα με τη διασφάλιση και του επιστημονικού της χαρακτήρα, παρέχοντας κίνητρα και μέσα για τις αρχαιολογικές μελέτες και δημοσιεύσεις".

Τέλος, επειδή ο αρχαιολογικός νόμος δεν μπορεί να επιλύσει μόνος του τα προβλήματα προστασίας, ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων καλεί την Πολιτεία "να αυξήσει τις πιστώσεις για τα μνημεία, να εκσυγχρονίσει τον Οργανισμό του ΥΠΠΟ και να ενισχύσει τον αποκεντρωμένο χαρακτήρα της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, καθώς και το ερευνητικό έργο των στελεχών της".

Στις 21 και 22 Ιούνη στο Ηρώδειο παρουσιάστηκε η αμερικανική ομάδα χορού Μόμιξ. Η ομάδα ιδρύθηκε από τον Μωυσή Πέντλτον το 1985 και αποτελεί μια ιδιόμορφη μείξη χορού, ακροβατικών, τσίρκου και οπτικών εφέ. Ο Πέντλτον πριν από τους Μόμιξ αποτελούσε ιδρυτικό μέλος της ομάδας Pilobolus (ιδρύθηκε το 1971), η οποία υπήρξε μια ομάδα καθαρά προσανατολισμένη στην κίνηση του σώματος που χαρακτηρίστηκε ως "τσίρκο ενέργειας".

Η χορογραφία που παρουσιάστηκε στο Ηρώδειο ήταν εμπνευσμένη από το μπέιζμπολ, το εθνικό άθλημα των Αμερικανών. Η πρώτη της εκδοχή, που διαρκούσε μόνο 20 λεπρά, αποτελούσε μια παραγγελία της ομάδας μπέιζμπολ San Francisco Giants για τα εγκαίνια των νέων της εγκαταστάσεων. Ολόκληρο το έργο τελείωσε το 1994 και αποτελείται από 18 μικρά μέρη που φέρουν τίτλους βασισμένους σε λογοπαίγνια από όρους του μπέιζμπολ.

Το αποτέλεσμα είναι ένα χιουμοριστικό πανδαιμόνιο κίνησης, μουσικής, φωτισμών και σκηνικών κατασκευών. Δεν είναι τυχαίο πως η μουσική που επιλέχτηκε είχε σαφή χαρακτηριστικά της λεγόμενης "pop" κουλτούρας (από Ντεντ Καν Ντανς μέχρι Γιέλοου, και από Τζέιμς Μπράουν μέχρι Φρέντι Μέρκιουρι). Οι Μόμιξ αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα της αμερικάνικης κουλτούρας που, από τη δεκαετία του '60 και μετά, προσανατολίστηκε σε μια αντι-ελιτίστικη θεώρηση της τέχνης, όπου τα όρια της "υψηλής δημιουργίας" και της "μαζικής κουλτούρας" χάθηκαν κάτω από το πνεύμα του καταναλωτισμού. Εν τούτοις, δεν πρόκειται για μια κενής περιεχομένου τέχνη. Στην προκειμένη περίπτωση και έχοντας την εμπειρία περίπου δεκαπέντε χρόνων στο χορευτικό προσκήνιο, οι Μόμιξ "αποδομούν" δημιουργικά τις κινήσεις, αλλά και τις ιδέες που εκπροσωπεί το μπέιζμπολ για τον Αμερικάνο πολίτη, καυτηριάζουν κατά κάποιον τρόπο τον ίδιο τους τον εαυτό και βάζουν απέναντί τους και απέναντι στο κοινό τους ένα μεγάλο μεγεθυντικό καθρέφτη. Το αποτέλεσμα είναι μια γλυκόπικρη ειρωνεία, δοσμένη με τρόπο εύληπτο ακόμα και για θεατές που δεν είναι εξοικειωμένοι με το χορό ως έντεχνο είδος.

Ο ίδιος ο χορογράφος λέει: "Το άθλημα του μπέιζμπολ είναι ένα χρυσωρυχείο χορογραφικών ιδεών και τελετουργικών κινήσεων - χωρίς να αναφέρουμε τα όνειρα, τις αναμνήσεις, το αμερικάνικο χιούμορ και το έντονα δραματικό στοιχείο". Πραγματικά, όλα αυτά τα στοιχεία υπήρχαν στην παράσταση που ερμήνευσαν με μαθηματική ακρίβεια οι επτά χορευτές του συγκροτήματος. Σύντομα επεισόδια ξετύλιγαν το μίτο των ιδεών του χορογράφου και με τη βοήθεια διαφανειών που προβάλλονταν σε μια οθόνη τοποθετημένη στη σκηνή, μετέφεραν τη δράση σε στάδια του μπέιζμπολ, εστίαζαν σε πρόσωπα και εκφράσεις, γενικώς σχολίαζαν και υπογράμμιζαν τα επί σκηνής τεκταινόμενα.

Το ύφος των Μόμιξ με τη μείξη διαφορετικών κινητικών στιλ (αθλητισμός, χορός, τσίρκο) που τονίζουν τη ζωντανή, ενεργητική σωματική αίσθηση, και τη χρήση σκηνικών και οπτικών εφέ που καταλήγουν σε σκηνικές μεταμορφώσεις και "ερεθιστικές"οφθαλμαπάτες είναι ενταγμένες σε μια τάση που επικρατεί παγκοσμίως σήμερα. Αυτή είναι ο συγκερασμός διαφόρων τεχνών σε ένα δρώμενο "περφόρμανς", που αντανακλά την πολυσύνθετη αλλά ταυτόχρονα αποσπασματική πραγματικότητα που ζούμε.

Εάν σας ελκύει η ιδέα ενός γρήγορου, εντυπωσιακού, έξυπνου και ευρηματικού πολυθεάματος, χωρίς βαθυστόχαστη κουλτούρα και προβληματισμούς, οι Μόμιξ είναι ό,τι ακριβώς ονειρεύεστε.

Σ. ΖΗΚΑ