Επρεπε να φτάσεις στις αυλές τους, για να καταλάβεις τα προβλήματά τους. Επρεπε να δεις τα μάτια τους, για να διαπιστώσεις πως ο πόθος για την πατρίδα έχει εδώ και χρόνια δώσει τη σκυτάλη στην οργή. Απέναντι σ' όλους αυτούς, που, αφού τους χόρτασαν υποσχέσεις, προσπαθούν τώρα μ' έναν "απίθανο" σκεπτικισμό να τους πάρουν την μπουκιά απ' το στόμα...

Οικισμός Κορυτσά,στην περιοχή του Αεροδρομίου Ελευσίνας.Αυτόν εδώ τον τόπο διάλεξαν 76 ξεριζωμένες οικογένειες Ελληνοποντίων να χτίσουν αυθαίρετα το όνειρό τους, τότε που ακόμα πίστευαν πως η νέα ζωή θα "ξαστέρωνε", με το πέρασμα του χρόνου. Εδώ κι ένα χρόνο, όμως, όχι απλά δεν περιμένουν τίποτα, αλλά νιώθουν πρόσφυγες μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, αφού έχουν προειδοποιηθεί πως τα σπίτια τους θα κατεδαφιστούν. Μάλιστα, η κατεδάφιση έχει προγραμματιστεί στα μέσα του Ιούλη.

"Η απομάκρυνση, έστω και βίαια, των κατοίκων απ' την περιοχή θα σώσει τη ζωή τους!", υποστήριξε χτες ο νομάρχης Δυτικής Αττικής Περικλής Παπαπέτρου που χρησιμοποιεί την ύπαρξη του αεροδρομίου κοντά στις κατοικίες ως το βασικότερό του άλλοθι. Στην επισήμανση των βουλευτών της Διακομματικής Επιτροπής Αποδήμου Ελληνισμού - περιόδευσαν στην περιοχή - πως σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να κατεδαφιστούν αυτά τα αυθαίρετα είπε: "Δεν περνά απ' το χέρι μου, υπάρχει απόφαση και πίεση από εισαγγελέα".

Μόνο που οι πραγματικές προθέσεις του νομάρχη αποκαλύπτονται από έγγραφο που υπογράφει στις 23 Αυγούστου 1997 και απευθύνεται στον υπουργό ΠΕΧΩΔΕ Κώστα Λαλιώτη. Ο Π. Παπαπέτρου λέει: "Η αυθαιρεσία συνεχίζεται στην περιοχή και φοβάμαι ότι σύντομα όλοι θα έχουν αποθρασυνθεί πλήρως. Σύντομα θα πρέπει να διαβιβάσουμε το σχετικό φάκελο στις αρμόδιες εισαγγελικές αρχές. Αναμένω με αγωνία αποτελεσματική και άμεση λύση"...

"Μας έχουν πνίξει στο ψέμα. Οι ίδιοι έρχονταν κάποτε εδώ και μας έλεγαν να χτίσουμε". Δεν μπορεί να κρατήσει την οργή της η Σοφία Παρουτσίδου, που ήρθε πριν πέντε χρόνια απ' τον Καύκασο. Δασκάλα κάποτε εκεί, σήμερα καθαρίζει σκάλες, για να μπορέσει να ζήσει. "Μετάνιωσα πικρά που ήρθα. Κάποτε κλαίγαμε, όταν ακούγαμε για την Ελλάδα. Τώρα κλαίμε κάθε μέρα"...

Η πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της περιοχής - πολλοί έχουν διπλώματα πανεπιστημίου - είναι σήμερα άνεργοι. "Ποια πατρίδα; Ελεγα θα πατήσω τα χώματα των προγόνων μου. Κι ήρθα για να γνωρίσω το φασισμό". Αυτά τα σκληρά λόγια προέρχονται απ' το στόμα ενός ευγενικού προσώπου, απ' τα χείλη του παπά Γιώργη Ασλανίδη. "Ξερό παξιμάδι φάγαμε όλοι μας, για να βάλουμε ένα τούβλο στη θέση του. Και τώρα μας καταδικάζουν σε νέα εξορία", λέει χαρακτηριστικά. Ο Αβραάμ Ασλανίδης στέκει ασάλευτος. Το σπίτι του είναι ημιτελές, μοιάζει με γιαπί χωρίς πόρτες, με πρόχειρα παράθυρα. "Ξεκίνησα να χτίσω ένα δωμάτιο, να μπω μέσα με τα τέσσερα παιδιά μου. Μου είπαν πως θα το κατεδαφίσουν και το παράτησα. Σ' αυτό το σπίτι βγάλαμε χειμώνα", λέει. Οσο για τη Σοφία Σιδηροπούλου, τη μάνα που ζει τον άρρωστο γιο της, κάνοντας την παραδουλεύτρα, περιφέρεται στη συνοικία με ένα χαρτί. Το χαρτί της πολεοδομίας που της ζήτησε 200.000 για το σπίτι που θα κατεδαφιστεί! "Ζητιάνεψα, για να μαζέψω αυτά τα λεφτά. Δε μας άξιζε τέτοια τύχη, δε μας αξίζει αυτή η μεταχείριση", λέει αποστομωτικά...

Ο Σύλλογος Πολιτικών Εξορίστων Γυναικών πραγματοποίησε, την προηγούμενη βδομάδα, την ετήσια εκδήλωση - προσκύνημα στο Τρίκκερι. Εκεί όπου χιλιάδες αγωνιστές αρχικά και αγωνίστριες στη συνέχεια εξορίστηκαν και βασανίστηκαν. Το στρατόπεδο γυναικών λειτούργησε για πρώτη φορά το Μάρτη του 1948 στη Χίο. Τον Απρίλη του 1949 μεταφέρθηκαν στο Τρίκκερι 1.400 περίπου γυναίκες. Το καλοκαίρι του 1949 έφτασαν τις 5.000 οι κρατούμενες. Το Γενάρη του '50 μεταφέρθηκαν με αρματαγωγό στο Μακρονήσι για μεθοδικότερη "αναμόρφωση". Τον Αύγουστο του '50 όσες απέμειναν, 560 περίπου, τις μετέφεραν και πάλι στο Τρίκκερι, από όπου δειλά δειλά, από το τέλος του '51, άρχισαν υπό όρους απολύσεις με τρίμηνες άδειες, κατά τις οποίες έδιναν "παρών" στην Αστυνομία. Μερικές τις έφεραν πάλι πίσω, ώσπου το 1953 το στρατόπεδο μεταφέρθηκε στον Αϊ - Στράτη.

"Κάθε χρόνο και για όσα χρόνια θα υπάρχουμε ακόμη όρθιες - είπε στην ομιλία της η πρόεδρος του Συλλόγου και τότε εξόριστη Ζωζώ Πετροπούλου - θα κάνουμε αυτή την εκδήλωση, σ' αυτό τον τόπο που περάσαμε το μεγαλύτερο μέρος της νιότης μας. Επιστρατευμένες εθελοντικά τον καιρό της Κατοχής, κάτω από την καθοδήγηση του ΚΚΕ, του ΕΑΜ, της ΕΠΟΝ και των άλλων ΕΑΜογενών προοδευτικών αντιστασιακών οργανώσεων, πολεμήσαμε και αισθανόμαστε περήφανες. Επακολούθησαν όμως δίσεκτα και δύστυχα χρόνια, με αποτέλεσμα να βρεθούν οι μισοί Ελληνες φυλακισμένοι, εξόριστοι, υπόδικοι. Ηταν η πίστη στον αγώνα, που μας έδινε δύναμη και κουράγιο να συνεχίζουμε τον αγώνα. Ηταν η αγάπη και η αλληλεγγύη που είχαμε μεταξύ μας και η βεβαιότητα ότι είχαμε το δίκιο με το μέρος μας".

Στη συνέχεια η τότε εξόριστη Αλέκα Παϊζη απήγγειλε το ποίημα του Ελύτη "Θάνατος του ανθυπολοχαγού της Αλβανίας" και το ποίημα του Ρίτσου "Ειρήνη". Το ραντεβού ανανεώθηκε για τον επόμενο χρόνο.