Οι μετανάστες που απασχολούνται σε αγροτικές εργασίες στην ελληνική ύπαιθρο, δουλεύουν από 10 μέχρι 12 ώρες ημερησίως, μέσα σε αντίξοες καιρικές συνθήκες και πληρώνονται μεροκάματο που κυμαίνεται από 2.000 μέχρι και 4.000 δραχμές, χωρίς καμιά εξασφάλιση για συνέχιση της εργασίας και χωρίς ασφάλιση. Ταυτόχρονα, κι αυτοί - όπως και οι άλλοι που εργάζονται στις πόλεις - αντιμετωπίζουν και πρόβλημα στέγασης, αναγκαζόμενοι να διαμένουν τις περισσότερες φορές στο ύπαιθρο ή σε αποθήκες και καλύβες, αφού το μεροκάματο δεν είναι καθημερινό και, όταν υπάρχει, είναι πολύ χαμηλό, μ' αποτέλεσμα να μην φτάνει για να πληρώσουν νοίκι και να διαμείνουν σε σπίτια. Τα αιτήματα, λοιπόν, που προβάλλουν οι αλλοδαποί στο Βελεστίνο - και προφανώς καλύπτουν και εκείνα των άλλων που εργάζονται σε άλλες αγροτικές περιοχές της χώρας - είναι τα ελάχιστα και πλέον ζωτικά που πρέπει και μπορούν να ικανοποιηθούν.

***

Συνεισφορά έχουν οι αλλοδαποί και στο εισόδημα των κτηνοτρόφων, αφού πολλοί απ' αυτούς απασχολούνται και στην κτηνοτροφία.

Τα τελευταία χρόνια, στα οποία την πλειοψηφία των εργατών γης αποτελούν οι μετανάστες, η εξασφάλιση αγροτικού εισοδήματος εξαρτάται σε μεγάλο ποσοστό από αυτή την εργασία των μεταναστών.

Φυσικά το αγροτικό εισόδημα συνεχώς μειώνεται με ευθύνη της αντιαγροτικής πολιτικής της ΕΕ που εφαρμόζει η κυβέρνηση και η όποια συμβολή της φτηνής εργατικής δύναμης, του φτηνού μεροκάματουτων μεταναστών δε φτάνει για να σωθεί η αγροτική οικονομία της Ελλάδας και να σταματήσει το μαζικό ξεκλήρισμα της μικρομεσαίας αγροτιάς. Πάρ' όλα αυτά, αυτή η συμβολή πρέπει ν' αναγνωρίζεται.

Βεβαίως, το γενικότερο κλίμα ξενοφοβίας που δημιουργείται στην Ελλάδα, με πρόσχημα την αύξηση της εγκληματικότητας και στο χώρο των λαθρομεταναστών, εμποδίζει, πάρα πολλές φορές, την αγαστή συνύπαρξη και συνεργασία κατοίκων της υπαίθρου με τους αλλοδαπούς. Και είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ η πλειοψηφία των αγροτών παραδέχεται τη συμβολή των μεταναστών στην αγροτική οικονομία, πολλοί - κι ανάμεσά τους μερικοί κοινοτάρχες που επιδεικνύουν "υπερβάλλοντα ζήλο" - επικαλούνται την εγκληματικότητα που προβάλλεται υπερβολικά και, εν πολλοίς, ύποπτα από τα ΜΜΕ, για να θέσουν εμπόδια α' αυτή τη συνεργασία και ομαλή συμβίωση και ν' απορρίψουν ακόμα και τα ζωτικά οικονομικά αιτήματα των μεταναστών για ανθρώπινα μεροκάματα και συνθήκες εργασίας.

Φυσικά, το ίδιο πρόσχημα - μαζί με την επίκληση του φόβου για αύξηση της ανεργίας στους Ελληνες εργαζόμενους, απ' τους οποίους "παίρνουν τη δουλιά" οι ξένοι - επικαλείται, εμμέσως πλην σαφώς και η κυβέρνηση, για να μη λαμβάνει μέτρα για τη νόμιμη και ισότιμη ένταξη του απαραίτητου μεταναστευτικού εργατικού δυναμικού στη χώρα μας.

***

Βεβαίως, μια τέτοια εξέλιξη δε συμφέρει πολλούς εργοδότες και προπάντων τους κυβερνώντες. Οι μεν πρώτοι, γιατί θέλουν φτηνή κι ανοργάνωτη εργατική δύναμη για να πληρώνουν λιγότερα και να κερδίζουν περισσότερα. Οι δε δεύτεροι, για να λύνουν κάποια προβλήματα ζήτησης φτηνών εργατικών χεριών για τις λεγόμενες "σκληρές" και εποχιακές εργασίες και, ταυτόχρονα, να διατηρούν το κλίμα ξενοφοβίας που συμβάλλει στην αποδυνάμωση του εργατικού κινήματος και "δηλητηριάζει" το κοινωνικό σώμα.

Γι' αυτό και απαιτείται μέτωπο κοινού αγώνα Ελλήνων και μεταναστών εργαζομένων για την εξασφάλιση ίσων δικαιωμάτων στην εργασία και στην ασφάλιση, για την ομαλή και νόμιμη ένταξη των αλλοδαπών στην ελληνική κοινωνία.

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ

Η αγωνιστική δράση των μεταναστών στο Βελεστίνο Μαγνησίας - η οποία, εκτός των αντιδράσεων βρήκε και συμπαράσταση από πολλούς εργαζόμενους της περιοχής - μπορεί ν' αποτελέσει την απαρχή για οργάνωση του κινήματος των μεταναστών και την ένταξή του στο ελληνικό εργατικό κίνημα. Οι Ελληνες εργαζόμενοι, οι αγρότες δεν έχουν να χάσουν από μια τέτοια εξέλιξη. Αντιθέτως, όταν όλοι μαζί, ντόπιοι και ξένοι εργαζόμενοι, θα μάχονται για τα δικαιώματά τους ενάντια στον κοινό αντίπαλο, τότε και η δύναμη του διεκδικητικού κινήματος θα είναι δυνατότερη και πιο αποτελεσματική

- Προχτές ένιωσες στο πετσί σου την αστυνομική βία. Κάποιοι ισχυρίζονται πως εσείς επιδιώξατε τα επεισόδια, όπως το ίδιο ισχυρίζονται και για τα χτεσινά έξω από τη Βουλή.

- Τα ΜΑΤ είχαν πάρει εντολή να εμποδίσουν την είσοδό μας στο δικαστήριο. Δεν επέτρεψαν ούτε στους συνδικαλιστές μας να παρακολουθήσουν τη διαδικασία. Γιατί; Μήπως γιατί θα φαινόταν ότι η απόφαση ήταν βγαλμένη από πριν; Γιατί τόσες αναβολές; Σε τι σκοπεύουν; Ποιους καλύπτουν, ποιους προστατεύουν; Τα ΜΑΤ μπήκαν μπροστά μας και ήταν αποφασισμένοι να μας εμποδίσουν με κάθε τρόπο. Αυτοί άρχισαν να μας γρονθοκοπούν και να μας σπρώχνουν. Ποδοπατήσανε την πρόεδρο και τον γραμματέα του σωματείου. Οταν πήγα να προστατεύσω τον γραμματέα, κάποιο από τα "όργανα της τάξης" γύρισε και με χτύπησε γροθιά κάτω από το στήθος. Με έσπρωξε σαν σκουπίδι. Επεσα και χτύπησα στο κεφάλι. Εχασα τις αισθήσεις μου. Οι συνάδελφοι καλούσαν ασθενοφόρο, αλλά οι άλλοι συνέχιζαν να χτυπάνε. Επειτα με πήγαν στην Πολυκλινική...

- Τι σκέφτηκες όταν, προχτές έξω από τα δικαστήρια, είδες τους άνδρες των Ειδικών Δυνάμεων να σας περιμένουν;

- Εξαγριώθηκα, όπως και όλοι οι συνάδελφοι. Δεν είμαστε εγκληματίες. Δουλεύω 9 χρόνια καθαρίστρια στο ΜΙΝΙΟΝ για 150.000 δραχμές. Εμείς κάνουμε τη δουλιά μας. Γιατί δεν πάνε να πιάσουνε τ' αφεντικά, που μας έχουν φέρει μέχρι εδώ; Χριστιανέ μου - φώναξα σε κάποιον - πέντε μήνες έχω να πληρωθώ. Γιατί δεν πιάνετε τους κλέφτες που χρωστάνε; Γιατί δεν πάτε να εφαρμόσετε το νόμο στον κ. Ησαϊάδη, που χρωστάει στο κράτος, στο ΙΚΑ, στους προμηθευτές και σε μας τους εργαζόμενους; Αλλά οι εντολές είναι άλλες. Τα κλομπ τα έχουν μόνο για τον εργάτη...

- Το βράδυ στο σπίτι τι συζητήσατε γύρω από το τραπέζι;

- Αυτό που ένιωσα προχτές μπροστά από τα δικαστήρια, αλλά και χτες, όταν είδα τα γεγονότα έξω από τη Βουλή, ήταν ντροπή... Ντράπηκα που είμαι Ελληνίδα. Γιατί ξέρω ότι υπάρχουν στο ΜΙΝΙΟΝ συνάδελφοι με παιδιά, που δεν έχουν να τους δώσουν ένα ποτήρι γάλα, να τους πάρουν ένα ζευγάρι παπούτσια... Συγχύστηκα, στεναχωρήθηκα. Αναρωτήθηκα, ποιοι τελικά κυβερνούν τον τόπο, ποιοι δίνουν αυτές τις εντολές στα ΜΑΤ. Αλλά, αν φταίμε εμείς για όλα αυτά, τότε ποιοι φταίνε για τους χιλιάδες άνεργους, γι' αυτούς που πετιούνται στα πεζοδρόμια, για τα ναρκωτικά, για τη σαπίλα και τη διαφθορά της κοινωνίας μας;

- Τι θα κάνεις από δω και πέρα;

- Κατ' αρχάς θα συνεχίσω όπως και οι άλλοι 400 εργαζόμενοι στο ΜΙΝΙΟΝ τον αγώνα να μην κλείσει το πολυκατάστημα. Σήμερα ο άντρας μου είναι στην περιφρούρηση των εγκαταστάσεων. Ομως, όπως και οι χιλιάδες άνεργοι, έχουμε έρθει σε αδιέξοδο. Ζούμε μόνο με την ελπίδα... Προσκυνάμε Θεό, αλλά θαύμα δε βλέπουμε! Ψάχνουμε για οποιαδήποτε δουλιά, όμως δε βρίσκουμε τίποτα. Δε ζητάμε "πολυθρόνες", ούτε καλοπέραση. Το ζεστό πιάτο της επιβίωσης απαιτούμε. Ενα μεροκάματο, όχι μόνο εγώ, αλλά όλοι οι άνεργοι. Εχω μπαφιάσει να βλέπω γύρω μου ανεργία, μιζέρια και φτώχεια. Τα κανάλια και οι εφημερίδες θάβουν τα δικά μας προβλήματα. Εμάς μας έχουν ξεγράψει. Μόνο το ΚΚΕ και τα έντυπά του μας συμπαραστάθηκαν και αυτό το γνωρίζουν όλοι οι εργαζόμενοι του ΜΙΝΙΟΝ.

Γ. Ζαχ.