συμπόσια, συζητήσεις. Τόνοι ολόκληροι μελάνης έχουν καταναλωθεί σε μια εναγώνια προσπάθεια να καταργήσουν σώνει και καλά τον πόλεμο των αντιθέτων του Αναξίμανδρου.

Για όλους αυτούς η εξέλιξη της κοινωνίας σταμάτησε στον καπιταλισμό. Και από πάνω αυτοί οι σύγχρονοι δούλοι των κεφαλαιοκρατών, ειρωνεύονται τους εργάτες, τους ξωμάχους, που αυτοί στην πλειοψηφία τους ήταν και είναι μέλη του ΚΚΕ. Αυτούς που μεταλαμπάδευσαν και μεταλαμπαδεύουν την ιδέα της εξέλιξης και της πάλης των αντιθέτων. Αυτούς, που διαφωτίζουν όσο μπορούν τους εργάτες για την υπεραξία, αυτή τη λάμια του καπιταλισμού. Είναι άχρηστα τα βιβλία τους, γιατί κρύβουν τις μεγάλες αλήθειες του Μαρξ, ότι η πάλη των τάξεων κινεί την ιστορία, ότι η εργατική τάξη είναι το υποκείμενο της ανατροπής, ότι, αντί για το δικό τους κράτος, υπάρχει και το κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου, εντέλει ότι την εξουσία δεν μπορεί να την έχουν εξ οφίτσιο οι αστοί, αλλά ότι ανήκει στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της.

Στα 80 χρόνια αυτό ήταν και είναι και θα είναι το ΚΚΕ.

Απλοί άνθρωποι μεταλαμπαδεύουν αντικειμενικές αλήθειες, που κάνουν αυτό που οφείλει να κάνει η λεγόμενη διανόηση και τα πνευματικά ιδρύματα. Οσο και να κρώζουν, όσο και να χτυπούν, να μακελεύουν, τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ στα 80 χρόνια ζωής και δράσης δεν εδούλωσαν και δε θα δουλώσουν. Και μόνο το γεγονός ότι το ΚΚΕ υπηρετεί και μεταλαμπαδεύει την ιδέα της ταξικής πάλης σαν αντικειμενικό στοιχείο της εξέλιξης φτάνει, για να τιμείται η προσφορά του.

Συντρόφισσες, σύντροφοι. Φίλες και φίλοι

Σε κάποιο σημείο του έργου του ο Χέγκελ παρατηρεί πως όλα τα μεγάλα γεγονότα και οι φυσιογνωμίες της παγκόσμιας ιστορίας εμφανίζονται - αν μπορούμε να το πούμε έτσι - δύο φορές. Ξέχασε όμως να προσθέσει: την πρώτη φορά σαν τραγωδία, τη δεύτερη φορά σαν φάρσα, συμπληρώνει ο Μαρξ.

Οι άνθρωποι φτιάχνουν την ιστορία τους, όχι μόνο αυθαίρετα και κάτω από συνθήκες τις οποίες βρίσκουν άμεσα μπροστά τους, καθορισμένες από τα γεγονότα και την παράδοση. Η παράδοση από όλες τις γενιές του παρελθόντος βαραίνει σαν εφιάλτης στο νου των ζωντανών. Ετσι τη στιγμή που φαίνεται πως προσπαθούν να μεταμορφώσουν και τους εαυτούς τους και τις καταστάσεις να δημιουργήσουν αυτό που δεν υπήρξε ποτέ ως εκείνη τη στιγμή,ακριβώς σε τέτοιες εποχές επαναστατικής κρίσης επικαλούνται εναγωνίως τα πνεύματα του παρελθόντος για να τους βοηθήσουν: δανείζονται τα ονόματα, τα συνθήματα της μάχης και τα έθιμά τους, για να παρουσιάσουν τη νέα σκηνή της ιστορίας κάτω από την παλιά και με τούτες τις δανεικές φράσεις.

Ο Νταντόν, ο Ροβεσπιέρος, ο Σαιν Ζυστ, ο Ναπολέοντας, ήρωες, κόμματα και μάζα της παλιάς γαλλικής επανάστασης επιτέλεσαν με έθιμα ρωμαϊκά και ρωμαϊκές φράσεις το καθήκον της εποχής τους.

Για να ελευθερώσουν από τις αλυσίδες και να εγκαθιδρύσουν τη σύγχρονη αστική κοινωνία. Από τη στιγμή που θεμελιώθηκε ο νέος κοινωνικός σχηματισμός, τα προκατακλυσμιαία τέρατα εξαφανίστηκαν και μαζί τους και οι νεκραναστημένοι ήρωες. Η αστική κοινωνία στη γυμνή της πραγματικότητα δημιούργησε τους αληθινούς της εκπροσώπους και τα φανερώματά τους.

Σήμερα από τους σύγχρονους αστούς η επίκληση των ιδανικών του γαλλικού διαφωτισμού, για ισότιμη ελευθερία, δικαιοσύνη, η επίκληση των νεκρών δε γίνεται για να αφυπνιστούν οι μάζες, αλλά για να εγκλωβιστούν, να καθυποταχτούν. Οι κορόνες του κ. Σημίτη και των ομογάλακτών του της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας για κράτος πρόνοιας, για ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες είναι επίκληση των πεθαμένων ιδανικών, της πάλαι ποτέ προοδευτικής αστικής τάξης, όχι για να αφυπνίσει, αλλά για να εμποδίσει τις μάζες να βγουν στο προσκήνιο της ιστορίας. Αυτές οι επικλήσεις είναι οι αυταπάτες, για να κρύψει το απόλυτο αστικό περιεχόμενο των προσπαθειών του. Γι' αυτό και, εμφανιζόμενες για δεύτερη φορά, είναι φάρσα.

Οι σύγχρονοι πολιτικοί αστοί, φιλελεύθεροι, δεξιοί, κεντροδεξιοί, κεντροαριστεροί, νεοφιλελεύθεροι, νεοαριστεροί, είναι σαν την πολιτική κεφαλή του Λουδοβίκου του 18ου, που, όπως εκείνος έστρωνε το δρόμο στην κερδοφορία των τότε αστών, έτσι και οι σημερινοί επίγονοί του στρώνουν το δρόμο στην κερδοφορία των πολυεθνικών και της διεθνούς πλουτοκρατίας.

Οι δικοί μας νεκροί, οι δικοί μας ήρωες, οι δικοί μας ζωντανοί είναι παιδιά των αγώνων μιας 80χρονης πορείας. Είναι δημιουργήματα της ταξικής πάλης που αντικειμενικά αντλεί δύναμη από το μέλλον, δηλαδή της κοινωνίας δίχως εκμετάλλευση. Το δικό μας κομμουνιστικό παρελθόν, των ταξικών αγώνων, του Οκτώβρη του '17, του ΔΣΕ, των σοσιαλιστικών επαναστάσεων, του υπαρκτού σοσιαλισμού, αντικειμενικά όταν το επικαλείσαι δεν είναι σαν τις μούμιες των αστών, γιατί, παρά το προσωρινό πισωγύρισμα, είναι το ίδιο το μέλλον, ο στόχος, ο τελικός σκοπός, ο σοσιαλισμός, ο κομμουνισμός, το μέλλον του κόσμου.

Η επίκληση του δικού μας παρελθόντος, αυτή η ανάσταση των νεκρών του ΔΣΕ, που επιχειρούμε σήμερα, είναι η συνειδητοποίηση της ανάγκης ανατροπής του καπιταλισμού. Είναι μια δύναμη του παρελθόντος που έρχεται από το μέλλον.

Εμείς επικαλούμαστε τους ήρωές μας και τους αγώνες τους, για να τρανέψουμε στη φαντασία τα καθήκοντα που θα αναλάβουμε και όχι για να ξεφύγουμε από την πραγμάτωσή τους. Νεκρανασταίνουμε τους ήρωες, για να ξαναβρούμε το πνεύμα της επανάστασης και της θυσίας.

Από τις άπειρες διαμαντόπετρες της 80χρονης πορείας του ΚΚΕ, εμείς οι κομμουνιστές της ΚΟΘ του ΚΚΕ ανασύραμε μια διαμαντόπετρα, αυτήν του ΔΣΕ για να τιμήσουμε τους ζωντανούς, για να αποδώσουμε φόρο τιμής σ' όσους έφυγαν, να αφήσουμε μια παρακαταθήκη σ' όσους ακολουθούν. Η σημερινή μας εκδήλωση είναι μια ανάσταση νεκρών, για να αποθεώσουμε τους καινούριους αγώνες.

Τον Ιούνη του '48 η Αμερικανοκρατία και οι ντόπιοι υποτακτικοί είχαν αποφασίσει να ξεμπερδεύουν με τον ΔΣΕ. Ο συσχετισμός δύναμης είναι τέτοιος που ένας τρίτος παρατηρητής θα ήταν απόλυτα βέβαιος ότι η συντριβή ήταν αναπόφευκτη. Στη βάση ακριβώς αυτού του συσχετισμού δύναμης ο Τσακαλώτος διαβεβαίωνε τους Αμερικανούς ότι "σε 10 μέρες ξεμπερδεύουμε".

Επικεντρώσαμε σ' αυτό το επεισόδιο του ΔΣΕ ακριβώς, γιατί συγκεντρώσαμε ένα πολύτιμο υλικό που επιτρέπει σημαντικές γενικεύσεις, χρήσιμες στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης, της σημασίας και του ρόλου του συσχετισμού δύναμης. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι ο συσχετισμός δύναμης πρέπει να μετριέται, να υπολογίζεται, να σταθμίζεται, για να μη γίνονται αποκοτιές. Από την άλλη, όμως, η επίκλησή του, σαν είναι αρνητικός μπορεί να σε οδηγήσει στην αδράνεια, στο φόβο, στην παράλυση.

Για δέστε και στην ιστορία μα και σήμερα τι γίνεται. Στην επανάσταση του '21 το συσχετισμό επικαλούνταν οι κοτσαμπάσηδες, στο όνομα του συσχετισμού στην Κατοχή τα αστικά κόμματα αρνήθηκαν την πρόταση του ΚΚΕ για το Μέτωπο. Στις μέρες μας όλο το μέτωπο των ευρωλάγνων το συσχετισμό επικαλείται και βρικολακιάζουν για απομόνωση, καταστροφή και πάει λέγοντας.

Κι όμως η ιστορία έδειξε ότι στον υπολογισμό του συσχετισμού δε μετριούνται μόνο τα ποσοτικά στοιχεία, υπάρχει και κάτι άλλο αυτό που γεννιέται στις ψυχές, στις συνειδήσεις των ανθρώπων σαν αντανάκλαση της ίδιας της πραγματικότητας.

Το '21 απλοί πολέμαρχοι πήγαν μπροστά, στην Κατοχή δέκα αποδράσεις κομμουνιστών από την εξορία πυροδότησαν το ισχυρότερο, μαζικότερο κίνημα αντίστασης την περίοδο εκείνη. Είναι, λοιπόν, και κάτι ποιοτικά στοιχεία που πυροδοτούνται στο βάθος της συνείδησης των ιδεών, που αποδεσμεύουν τεράστια εκρηκτική ύλη.

Στην επιχείρηση του '48 και ειδικότερα στο τελευταίο 48ωρο η απολυτοποίηση του συσχετισμού σήμαινε θάνατο. Με μια πρώτη ματιά ο συσχετισμός μπορούσε να σε οδηγήσει σε αδράνεια, σε σίγουρη καταστροφή. Κι όμως ο συσχετισμός 1 προς 10 σε έμψυχο υλικό, 1 προς 10 σε δυνάμεις πυρός σε βάρος του ΔΣΕ πήγε περίπατο. Με έναν περίτεχνο ελιγμό ο ΔΣΕ πέρασε το Βίτσι. Είναι, λοιπόν, άλλο ζήτημα, προκειμένου να καθορίσεις το μέγεθος των βημάτων προς τον τελικό σκοπό ή έναν επιμέρους σκοπό να μετράς συσχετισμό, και άλλο να το επικαλείσαι, για να μην κάνεις τίποτα, να μην προπαγανδίζεις, διαπαιδαγωγείς και οργανώσεις τις δυνάμεις για την κατάκτησή του.

Σήμερα είναι σαφές ότι δεν υπάρχει ο αναγκαίος συσχετισμός για την άμεση ανατροπή του καθεστώτος της εξουσίας των μονοπωλίων στην ΕΕ, ούτε επίσης για την έξοδο της χώρας μας από το ΝΑΤΟ. Αυτός, όμως, δεν είναι λόγος για να μην εξηγούμε τη φύση και το χαρακτήρα αυτών των οργανισμών. Οργανισμοί υποταγής και εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και των λαών. Να μην οργανώνεις την πάλη για την αντίσταση στα διάφορα μέτωπα. Στο όνομα του συσχετισμού όλες οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας, εκτός του ΚΚΕ παρέδωσαν στις πολυεθνικές τα "ιερά και όσια" της πατρίδας μας. Αυτό κάνει το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ ιδιαίτερα. Αρνήθηκαν την κατάλληλη ώρα, να γίνει και το πιο ανώδυνο, ένα στοιχειώδες δημοψήφισμα, για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Είναι, λοιπόν, άλλο πράγμα να λες, μετρώντας το συσχετισμό, ότι δεν είναι άμεσα πραγματοποιήσιμο τούτο ή εκείνο και άλλο πράγμα να μην προπαγανδίζεις τους στόχους σου, επικαλούμενος το συσχετισμό.

Ναι, να υπολογίζουμε το συσχετισμό, όπως είναι διαμορφωμένος, αλλά και ταυτόχρονα να τον βλέπουμε και μέσα από τη δυναμική της δράσης και της εξέλιξης. Ο συσχετισμός στα πλαίσια της ταξικής πάλης φαίνεται μέσα στην ίδια την πάλη. Στο συγκεκριμένο γεγονός που τιμάμε σήμερα (επιχείρηση του '48) ο πραγματικός συσχετισμός φάνηκε ακριβώς μέσα στην πάλη. Στην κίνηση, στη δράση προς συγκεκριμένο σκοπό που ήταν ο ελιγμός για τη σωτηρία.Στατικά κατανοούσαν το συσχετισμό ο Βαν Φλιτ, ο Παπάγος, ο Τσακαλώτος, που πίστευαν ότι σε 10 μέρες θα τους εξολοθρεύσουν. Κι όμως ο ένας μαχητής του ΔΣΕ καθυπόταξε 10, η μια σφαίρα του ΔΣΕ αποδείχτηκε αποτελεσματικότερη από τις 50 του αντίπαλου.

Στη σημερινή ιστορική περίοδο ο ιμπεριαλισμός απολυτοποιεί τη δυνατότητα του θετικού γι' αυτό συσχετισμού. Ολα για αυτόν μοιάζουν να έχουν τελειώσει μετά την ανατροπή του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και την προσωρινή υποχώρηση του εργατικού κινήματος. Η λογική τού δε γίνεται τίποτα επηρεάζει πλατιές λαϊκές μάζες. Αυτή η προσέγγιση είναι λαθεμένη. Η ταξική πάλη είναι ασίγαστη, γιατί υπάρχουν οι αντικειμενικές συνθήκες που την προκαλούν. Είναι οι αντιθέσεις ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, ανάμεσα στις παραγωγικές δυνάμεις και τις παραγωγικής διαδικασίας και στην ιδιοποίηση του πλούτου από τις 400 πολυεθνικές. Αντικειμενικά υπάρχει κίνηση φαινομένων που πυροδοτούν ασίγαστα τις συνειδήσεις.Δέστε ότι η συντριπτική πλειοψηφία της βάσης των άλλων κομμάτων, που είναι στην πλειοψηφία τους απλοί εργαζόμενοι, σε καμιά περίπτωση δε στηρίζουν τα κόμματά τους με το φανατισμό που τα στήριζε πριν από 5 ή τα 10 χρόνια. Δέστε τις αναταράξεις στο εσωτερικό των κομμάτων και των παρατάξεων. Στο επίπεδο των συνειδήσεων αργά, βασανιστικά, προκαλούνται διαφοροποιήσεις, δυνάμει μέτωπο κυοφορείται.

Αν όλα αυτά πάρουν συγκεκριμένη, οργανωμένη μορφή και εκδηλωθούν ποσοτικά θα εκφράσουν έναν άλλο συσχετισμό. Αν θα γίνει αυτό, σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από το πώς εμείς προβαίνουμε, και αυτό με τη σειρά του επηρεάζεται σημαντικά από το πώς κατανοούμε τονσυσχετισμό δύναμης. Εχει πολύ μεγάλη σημασία να δημιουργείται στο επίπεδο της συνείδησης ένας ισχυρός συσχετισμός καταδίκης αυτής της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ και της ΕΕ.

Το ότι οι δυνάμεις σήμερα δεν είναι επαρκείς δεν είναι λόγος να διστάζουμε, να μην παίρνουμε πρωτοβουλίες. Να τολμάμε, να δοκιμάζουμε την πείρα και την αντοχή των λαϊκών μαζών, να παίρνουμε πρωτοβουλίες που να δίνουν διέξοδο σ' αυτό που αντικειμενικά τεκταίνεται στις συνειδήσεις. Να μη βάζουμε περιορισμούς σε θαρραλέες πρωτοβουλίες χωρίς να τις δοκιμάζουμε στην πράξη.

Στην επιτυχία τής τότε επιχείρησης, πέρα από το επιτελικό σχέδιο, καθοριστικό ρόλο έπαιξε μια πληθώρα στελεχών, οι επικεφαλής των λόχων, των ομάδων, μα πάνω από όλα η πειθαρχία, η αποφασιστικότητα της ψυχής του Μαχητή και της Μαχήτριας του ΔΣΕ.

Σήμερα το Κόμμα μας, το ΚΚΕ, έχει ένα καλά επεξεργασμένο επιτελικό σχέδιο αυτό που όλοι μαζί αποφασίσαμε στο 15ο Συνέδριο. Το σχέδιο της κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας της εργατικής τάξης, των φτωχών και μεσαίων αγροτών, των μικρομεσαίων της πόλης, της νεολαίας και της προοδευτικής διανόησης. Ενα σχέδιο που απαντά στο καίριο ερώτημα που μπαίνει από πολλές μεριές: Ετσι που μας έχουν εμάς τους εργαζόμενους κυκλωμένους και μας σφυροκοπούν αδιάκοπα, ανελέητα, τι κάνουμε;

Το σχέδιο του ΚΚΕ δίνει την απάντηση: συσπείρωση δυνάμεων, σύμπηξη γρήγορα, άμεσα, τώρα αποτελεσματικά στην επίθεση και ρήξη, πλαγιοκόπηση και ανατροπή, για να τραβήξουμε στο Βίτσι του σοσιαλισμού μας.

Απομένουν τέσσερις μήνες για την εκλογική μάχη στους δήμους και τις νομαρχίες. Η πολιτική του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΣΥΝ που στηρίζεται και από τους υποψήφιους που προωθούν πρέπει να υποστεί ένα καίριο χτύπημα.

Είναι ένας στόχος αυτό. Για να επιτευχθεί είναι ανάγκη να δημιουργηθεί ο αναγκαίος συσχετισμός, για να υπάρξει το ανάλογο αποτέλεσμα. Αν απολυτοποιούμε το σημερινό συσχετισμό δύναμης τότε πάμε σε αδράνεια. Να βλέπουμε πίσω από αυτό που φαίνεται. Τι ακριβώς τεκταίνεται στις συνειδήσεις του εργαζόμενου λαού.

Απλωμα, λοιπόν, και συσπείρωση, στο προνομιακό χώρο του ΚΚΕ, στουςεργαζόμενους, στα φτωχά λαϊκά στρώματα, στη μικρομεσαία αγροτιά, στους μικρομεσαίους της πόλης, στη νεολαία.

Το καζάνι βράζει από τα κάτω. Υπάρχουν αντικειμενικά οι προϋποθέσεις για συσπείρωση δυνάμεων και αντεπίθεση. Πολλά θα κριθούν από τη δική μας δουλιά, από τον καλό σχεδιασμό, την πρωτοβουλία, την ευελιξία, την πειθαρχία. Οπως τότε, έτσι και σήμερα, ο αρνητικός συσχετισμός μπορεί να ανατραπεί, να γείρει υπέρ των κινήσεων που στηρίζει το Κόμμα μας.

Κάθε στιγμή αδράνειας, απολυτοποίησης του συσχετισμού δύναμης σημαίνει πιο βαριά δεσμά, πιο πολλές θυσίες. Στη φάση ετούτη στην ιστορική περίοδο που διανύουμε, εποχή περάσματος στο σοσιαλισμό όπως τότε για το πέρασμα του Μονόπυλου, της Γκίνοβας αποδείχτηκε καθοριστική η ψυχή των στελεχών και μαχητών του ΔΣΕ, έτσι και σήμερα για τη συσπείρωση των δυνάμεων, για τη συγκρότηση του Μετώπου γίνεται καθοριστική η προσφορά, η θυσία, η αφοσίωση, η πειθαρχία και η πρωτοβουλία όλων μας.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι.

Ενας μεγάλος αρχαίος διανοητής και πολιτικός, ο Δημοσθένης, πριν χιλιάδες χρόνια σημείωνε "προς γαρ το τελευταία εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται", δηλαδή η τελική έκβαση κρίνει όσα προηγήθηκαν. Ο αγώνας του ΔΣΕ δε στέφθηκε από τη νίκη. Το πρόβλημα της εξουσίας τότε, λύθηκε με την επικράτηση των Αμερικανών και των ντόπιων υποτακτικών τους. Εκείνο που κρίνεται σήμερα είναι η εξουσία που ασκήθηκε στην πατρίδα μας από τις αστικές δυνάμεις που επικράτησαν. Οι τελευταίες πολιτικές επιλογές που προωθούν οι επίγονοι των νικητών είναι αποκαλυπτικές για την αξία του αγώνα του ΔΣΕ.

Ο Αγώνας του ΔΣΕ ήταν αγώνας δίκαιος, πατριωτικός, αντιφασιστικός, αντιιμπεριαλιστικός. Ηταν η συνέχεια του έπους της Εθνικής Αντίστασης και του μεγάλου Δεκέμβρη του '44 για την Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Δημοκρατία.

Ο αγώνας των Αμερικανών και των ντόπιων υποτακτικών τους τότε - που τον συνεχίσουν οι σημερινοί επίγονοι με τη συμβολή του ΝΑΤΟ και της ΕΕ - ήταν όπως ισχυρίζονται, αγώνας για την ελευθερία του ελληνικού λαού. Τα τελευταία ΕΚΒΑΝΤΑ δείχνουν ξεκάθαρα ότι ήταν αγώνας για να ανοίξουν το δρόμο στις τέσσερις ελευθερίες τους Μάαστριχτ. Ηταν αγώνας για την ελεύθερη διακίνηση του κεφαλαίου, εμπορευμάτων, υπηρεσιών, ανθρώπων. Αγώνας για την κατάργηση των συνόρων ενός βασικού στοιχείου της κρατικής μας οντότητας. Ο αγώνας τους ήταν αγώνας για να παραδοθεί το εθνικό νόμισμα - άλλο στοιχείο της εθνικής μας υπόστασης - στην αγκαλιά του ΕΥΡΩ.

Ο αγώνας τους ενάντια στους κομμουνιστές και το ΔΣΕ ισχυρίζονται ότι γινόταν για να μην κοινωνικοποιηθούν τα μέσα παραγωγής, να μην επικρατήσει κεντρικός σχεδιασμός στην οικονομία, να μη γίνει η Ελλάδα μια απέραντη κολεκτίβα, για να μπορεί να ανθίζει η ελεύθερη πρωτοβουλία των ανθρώπων.

Τα τελευταία ΕΚΒΑΝΤΑ φανερώνουν, με τραγικό τρόπο ότι ο αγώνας τους, ήταν αγώνας για να γίνει η Ελλάδα κολεκτίβα των πολυεθνικών. Χτυπούσαν τη συνεταιριστική λογική, την κολεκτιβοποίηση, για να ανοίξουν το δρόμο στο ξεκλήρισμα της μικρομεσαίας αγροτιάς, για να παραδώσουν στο πιο στυγνό απάνθρωπο σχεδιασμό, για να παραδώσουν τη γη, την παραγωγή τροφίμων στις πολυεθνικές.

• Χτυπούσαν τον κεντρικό σχεδιασμό
• των Βρυξελλών που καθορίζει με απίθανες λεπτομέρειες τι θα παράγουν, πόσο θα το πουλάνε κ. α.

Τα τελευταία ΕΚΒΑΝΤΑ είναι η απόλυτη δικαίωση των αγώνων του ΚΚΕ, του ΔΣΕ. Οι στόχοι του, τα ιδανικά του, περιμένουν τη δικαίωσή τους. Το καθήκον αυτό εναπόκειται στην εργατική τάξη, στους συμμάχους της και στο Κόμμα τους το ΚΚΕ.

Ο αγώνας συνεχίζεται. Ζήτω το ΚΚΕ. Ζήτω ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας.Τιμή και δόξα στους Κομμουνιστές συντρόφους που πέσανε στα πεδία της 80χρονης ταξικής πάλης.

Τιμή και δόξα στις Μαχήτριες και τους Μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας που τιμούμε σήμερα".

Το δικό μας κομμουνιστικό παρελθόν, των ταξικών αγώνων, του Οκτώβρη του '17, του ΔΣΕ, των σοσιαλιστικών επαναστάσεων, του υπαρκτού σοσιαλισμού, αντικειμενικά, όταν το επικαλείσαι δεν είναι σαν τις μούμιες των αστών, γιατί, παρά το προσωρινό πισωγύρισμα, είναι το ίδιο το μέλλον, ο στόχος, ο τελικός σκοπός, ο σοσιαλισμός, ο κομμουνισμός, το μέλλον του κόσμου

σχετικές ρυθμίσεις θα προωθηθούν μετά το καλοκαίρι.ε 5 "επιστημονικά πεδία", τα οποία περιλαμβάνουν αντίστοιχα τμήματα σε ΑΕΙ ή ΤΕΙ. Στη Β και Γ Λυκείου, ο κάθε μαθητής επιλέγει υποχρεωτικά ένα μάθημα επιλογής και προαιρετικά και δεύτερο, το οποίο βαθμολογείται και εξετάζεται κανονικά.

Για το βαθμό του Απολυτηρίου του ενιαίου Λυκείου υπολογίζονται ισότιμα όλα τα μαθήματα που συνολικά φτάνουν τα 28-30 στις δύο τελευταίες τάξεις του Λυκείου, κάτι που από το υπουργείο Παιδείας παρουσιάζεται και ως στοιχείο θετικό, υποστηρίζοντας όμως ότι μειώνονται οι εξετάσεις (!).

Η Α τάξη του Λυκείου περιέχει πέρα από τα μαθήματα γενικής παιδείας (υποχρεωτικά) και μαθήματα επιλογής, από τα οποία ο μαθητής μπορεί να επιλέξει ένα μάθημα στο οποίο θα εξετάζεται και θα βαθμολογείται κανονικά. Τα Γενικά μαθήματα που εξετάζονται και γραπτά είναι: Θρησκευτικά, Ελληνικά (Αρχαία και Νέα που ε
ΘfαΤ αρχαίος διανοητής και πολιτικός, ο Δημοσθένης, πριν χιλιάδες χρόνια σημείωνε "προς γαρ το τελευταία εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται", δηλαδή η τελική έκβαση κρίνει όσα προηγήθηκαν. Ο αγώνας του ΔΣΕ δε στέφθηκε από τη νίκη. Το πρόβλημα της εξουσίας τότε, λύθηκε με την επικράτηση των Αμερικανών και των ντόπιων υποτακτικών τους. Εκείνο που κρίνεται σήμερα είναι η εξουσία που ασκήθηκε στην πατρίδα μας από τις αστικές δυνάμεις που επικράτησαν. Οι τελευταίες πολιτικές επιλογές που προωθούν οι επίγονοι των νικητών είναι αποκαλυπτικές για την αξία του αγώνα του ΔΣΕ.

Ο Αγώνας του ΔΣΕ ήταν αγώνας δίκαιος, πατριωτικός, αντιφασιστικός, αντιιμπεριαλιστικός. Ηταν η συνέχεια του έπους της Εθνικής Αντίστασης και του μεγάλου Δεκέμβρη του '44 για την Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Δημοκρατία.

Ο αγώνας των Αμερικανών και των ντόπιων υποτακτικών τους τότε - που τον συνεχίσουν οι σημερινοί επίγονοι με τη συμβολή του ΝΑΤΟ και της ΕΕ - ήταν όπως ισχυρίζονται, αγώνας για την ελευθερία του ελληνικού λαού. Τα τελευταία ΕΚΒΑΝΤΑ δείχνουν ξεκάθαρα ότι ήταν αγώνας για να ανοίξουν το δρόμο στις τέσσερις ελευθερίες τους Μάαστριχτ. Ηταν αγώνας για την ελεύθερη διακίνηση του κεφαλαίου, εμπορευμάτων, υπηρεσιών, ανθρώπων. Αγώνας για την κατάργηση των συνόρων ενός βασικού στοιχείου της κρατικής μας οντότητας. Ο αγώνας τους ήταν αγώνας για να παραδοθεί το εθνικό νόμισμα - άλλο στοιχείο της εθνικής μας υπόστασης - στην αγκαλιά του ΕΥΡΩ.

Ο αγώνας τους ενάντια στους κομμουνιστές και το ΔΣΕ ισχυρίζονται ότι γινόταν για να μην κοινωνικοποιηθούν τα μέσα παραγωγής, να μην επικρατήσει κεντρικός σχεδιασμός στην οικονομία, να μη γίνει η Ελλάδα μια απέραντη κολεκτίβα, για να μπορεί να ανθίζει η ελεύθερη πρωτοβουλία των ανθρώπων.

Τα τελευταία ΕΚΒΑΝΤΑ φανερώνουν, με τραγικό τρόπο ότι ο αγώνας τους, ήταν αγώνας για να γίνει η Ελλάδα κολεκτίβα των πολυεθνικών. Χτυπούσαν τη συνεταιριστική λογική, την κολεκτιβοποίηση, για να ανοίξουν το δρόμο στο ξεκλήρισμα της μικρομεσαίας αγροτιάς, για να παραδώσουν στο πιο στυγνό απάνθρωπο σχεδιασμό, για να παραδώσουν τη γη, την παραγωγή τροφίμων στις πολυεθνικές.

• Χτυπούσαν τον κεντρικό σχεδιασμό
• των Βρυξελλών που καθορίζει με απίθανες λεπτομέρειες τι θα παράγουν, πόσο θα το πουλάνε κ. α.

Τα τελευταία ΕΚΒΑΝΤΑ είναι η απόλυτη δικαίωση των αγώνων του ΚΚΕ, του ΔΣΕ. Οι στόχοι του, τα ιδανικά του, περιμένουν τη δικαίωσή τους. Το καθήκον αυτό εναπόκειται στην εργατική τάξη, στους συμμάχους της και στο Κόμμα τους το ΚΚΕ.

Ο αγώνας συνεχίζεται. Ζήτω το ΚΚΕ. Ζήτω ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας.Τιμή και δόξα στους Κομμουνιστές συντρόφους που πέσανε στα πεδία της 80χρονης ταξικής πάλης.

Τιμή και δόξα στις Μαχήτριες και τους Μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας που τιμούμε σήμερα".

Το δικό μας κομμουνιστικό παρελθόν, των ταξικών αγώνων, του Οκτώβρη του '17, του ΔΣΕ, των σοσιαλιστικών επαναστάσεων, του υπαρκτού σοσιαλισμού, αντικειμενικά, όταν το επικαλείσαι δεν είναι σαν τις μούμιες των αστών, γιατί, παρά το προσωρινό πισωγύρισμα, είναι το ίδιο το μέλλον, ο στόχος, ο τελικός σκοπός, ο σοσιαλισμός, ο κομμουνισμός, το μέλλον του κόσμου