ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΡΑΠΕΖΩΝ

Τα πάντα στο βωμό του κέρδους

Μιλά στο "Ρ" ο Αντώνης Αντύπας, μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΟΤΟΕ και στέλεχος της ΕΣΑΚ Τραπεζών

Οι επιπτώσεις από την πολιτική ιδιωτικοποιήσεων στις τράπεζες θα είναι σημαντικές, τόσο για τους εργαζόμενους όσο και για την εθνική οικονομία. Αυτό τονίζει ο Αντώνης Αντύπας, μέλος του ΓΣ της ΟΤΟΕ και στέλεχος της ΕΣΑΚ.

- Τελευταία βλέπουμε την κυβέρνηση να προχωρά, πιο επιθετικά, στις λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές. Πώς το σχολιάζετε;

- Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με την υποστήριξη σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό των κομμάτων που ψήφισαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και υποστηρίζουν το δήθεν μονόδρομο της ΟΝΕ, ξεδιπλώνει μια μεγάλη επίθεση στους εργαζόμενους και στο συνδικαλιστικό κίνημά τους.

Μετά την ένταξη της δραχμής στο Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών και τη Σύνοδο της ΕΕ για το ΕΥΡΩ, προχωρά με πιο αποφασιστικά βήματα.

Η επίθεση αυτή εκδηλώνεται με το ξεπούλημα Δημοσίων Οργανισμών, ΔΕΚΟ και κρατικών τραπεζών. Επιχειρήσεις που φτιάχτηκαν με τον ιδρώτα του ελληνικού λαού, βγαίνουν στο σφυρί, δίνονται βορά στον ιδιωτικό (ντόπιο και ξένο) κεφάλαιο για να μεγαλώσει τα κέρδη του.

Η αντιλαϊκή πολιτική συνδέεται και με την προσπάθεια για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών αφαιρούνται. Η κυβέρνηση επιχειρεί να μετατρέψει τους εργαζόμενους σε απασχολήσιμους, να επιβάλει και στις ΔΕΚΟ - Τράπεζες τον εργασιακό Μεσαίωνα. Το οκτάωρο ανατρέπεται, η μόνιμη απασχόληση αντικαθίσταται από τη μερική, οι ατομικές αμοιβές παίρνουν τη θέση των αμοιβών που καθορίζονται από τις κλαδικές συμβάσεις. Με τα ΤΣΑ, κυβέρνηση και βιομήχανοι σκοπεύουν στην πλήρη ανατροπή της ΕΣΣΕ, των κλαδικών ΣΣΕ και τη θέση τους να πάρουν οι ατομικές συμβάσεις.

Μαζί με τα παραπάνω, στο άμεσο διάστημα θα επιχειρηθεί, με το λεγόμενο μικρό πακέτο για το ασφαλιστικό, το παραπέρα χτύπημα της κοινωνικής ασφάλισης.

Η κυβέρνηση, όχι μόνο διατηρεί το αντιασφαλιστικό οπλοστάσιο της ΝΔ, αλλά με τις ρυθμίσεις που θα προωθήσει, ανατρέπει τον κοινωνικό χαρακτήρα της ασφάλισης ανοίγοντας έτσι το δρόμο στην ιδιωτική.

Οι παραπάνω ρυθμίσεις έχουν στόχο όχι μόνο να μην πληρώσουν αυτοί που διασπάθισαν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων ύψους τρισεκατομμυρίων, εδώ και 40 χρόνια, αλλά να μειωθεί παραπέρα η συμμετοχή τους στο κόστος της κοινωνικής ασφάλισης (μείωση μη μισθολογικού κόστους).

- Στο χώρο των τραπεζών τι επιχειρεί η κυβέρνηση;

- Η απελευθέρωση του πιστωτικού συστήματος, με την πλήρη απάλειψη των περιορισμών στην ελεύθερη εγκατάσταση, διακίνηση και εξαγωγή κεφαλαίων και συναλλάγματος, αλλά και η λήψη σειράς μέτρων για την κατάργηση των ελέγχων στην ασύδοτη δράση ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, έστρωσαν το έδαφος για τη σημερινή κατάσταση στο ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Η κυβέρνηση ξεπούλησε με συνοπτικές διαδικασίες την Τράπεζα Μακεδονίας - Θράκης, ενώ ήδη έχει εξαγγείλει το ξεπούλημα της Τράπεζας Κρήτης, και των Κεντρικής Ελλάδος και ΙΟΝΙΚΗΣ, προχώρησε στη συγχώνευση Εθνικής - Κτηματικής δημιουργώντας τεράστια προβλήματα στους εργαζόμενους της τελευταίας.

Είναι για μας καθαρό ότι και οι Εμπορική, Εθνική, Αγροτική είναι υποψήφιες για πώληση.

Ο στόχος της κυβέρνησης είναι η αναδιανομή της "τραπεζικής αγοράς" σε όφελος των ντόπιων και ξένων συμφερόντων.

Αφορά όλους

- Τι επιπτώσεις θα έχουν οι ιδιωτικοποιήσεις στην οικονομία, στο λαό, στους εργαζόμενους

- Οι επιπτώσεις απ' αυτή την πολιτική θα είναι μεγάλες στην οικονομία, γιατί χάνεται ένα εργαλείο παρέμβασης στην άσκηση πιστωτικής, δημοσιονομικής, συναλλαγματικής πολιτικής, που στα χέρια μιας κυβέρνησης που θα εκφράζει τα λαϊκά συμφέροντα μπορεί να παίξει ένα σοβαρό ρόλο προς όφελος του λαού. Οι κρατικές τράπεζες στα χέρια μιας πραγματικά λαϊκής κυβέρνησης, θα μπορούσαν με κλαδικές πολιτικές να κατευθύνουν επενδύσεις σε συγκεκριμένους τομείς της οικονομίας, σε περιοχές που πλήττονται από την ανεργία.

Με διαφοροποιημένα επιτόκια θα μπορούν να παρεμβαίνουν σε τομείς που η χώρα μας έχει συγκριτικά αποτελέσματα.

Μ' αυτή την έννοια, εμείς λέμε ότι πρέπει να ενδιαφέρει τον κάθε επαγγελματία, βιοτέχνη, αγρότη σε ποια χέρια θα είναι οι τράπεζες.

Ακόμα, με την ιδιωτικοποίηση των τραπεζών, το ιδιωτικό κεφάλαιο θα διαχειρίζεται κεφάλαια ύψους πάνω από 70 τρισεκατομμύρια (20 τρισ. καταθέσεις + 10 τρισ. αμοιβαία κεφάλαια + 40 τρισ. που είναι το δημόσιο χρέος που το διαχειρίζονται οι κρατικές τράπεζες), αποκτώντας έτσι τρομακτική πολιτική και οικονομική δύναμη.

Οι επιπτώσεις στο λαό, επίσης, θα φανούν γιατί το ιδιωτικό τραπεζικό κεφάλαιο, έχοντας μοναδικό σκοπό το κέρδος, θα κάνει όλο και πιο ακριβές τις τραπεζικές υπηρεσίες, θα γίνεται όλο και πιο απρόσιτο στα λαϊκά στρώματα μιας κι αυτά τα βλέπει μόνο σαν αιμοδότες (με τις καταθέσεις τους) πληρώνοντας χαμηλά επιτόκια καταθέσεων.

Οι επιπτώσεις στους εργαζόμενους θα είναι οδυνηρές. Το ιδιωτικό κεφάλαιο δε θέλει τράπεζες με εργαζόμενους με δικαιώματα - αξιοπρέπεια και κατακτήσεις. Θέλει απασχολήσιμους με "ευέλικτα δικαιώματα" όπου νόμος είναι το διευθυντικό δικαίωμα.

Θα υπάρχουν χιλιάδες απολύσεις, χτύπημα των κλαδικών συμβάσεων, χτύπημα και διάλυση κάθε συλλογικής έκφρασης των εργαζομένων.

- Πώς αξιολογείται η στάση της ΟΤΟΕ μπροστά σ' αυτή την κατάσταση;

- Για τη σημερινή κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα των τραπεζών, για το γεγονός ότι δεν υπάρχουν απεργοί σε πολλές τράπεζες, για την άρνηση των εργαζομένων ν' ακολουθήσουν αυτή την ΟΤΟΕ, υπάρχουν τεράστιες ευθύνες στη σημερινή της ηγεσία, που τη συγκροτούν οι συνδικαλιστικές παρατάξεις ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - "Αγ. Συνεργασία" (ΣΥΝ) - "Συσπείρωση".

Γιατί όλοι μαζί επέβαλαν κλίμα συναίνεσης, υποταγής και εργασιακής ειρήνης στις τράπεζες.

Γιατί όλοι μαζί πανηγύριζαν για τη μεγάλη προσέλευση υπουργών της κυβέρνησης στις ημερίδες και δεξιώσεις που διοργάνωναν.

Γιατί όλοι μαζί είπαν ναι στην πώληση των Τραπεζών Κρήτης και Κεντρικής Ελλάδας, αρκεί να γίνουν με... διαφάνεια.

Γιατί όλοι μαζί δε θέλησαν να γίνει υπόθεση του κλάδου η ιδιωτικοποίηση της Μακεδονίας - Θράκης.

Γιατί όλοι μαζί προπαγάνδιζαν την ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ των τραπεζών, την αναγκαιότητα της μείωσης του λειτουργικού κόστους.

Κρύβοντας από τους συναδέλφους ότι τα παραπάνω πάνε πακέτο με την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, τόσο στις ιδιωτικές όσο και στις κρατικές τράπεζες.

Τέλος, όλοι μαζί πήραν μέρος σε επιτροπές του διαβόητου κοινωνικού διαλόγου, όπως: ασφαλιστικό και "παρατηρητήριο" απασχόλησης.

Ας μην ψάχνουν σήμερα τις αιτίες για τη χαμηλή συμμετοχή των εργαζομένων στις κινητοποιήσεις, οι υπεύθυνοι αυτής της κατάστασης.

Ποια κατά τη γνώμη της ΕΣΑΚ η διέξοδος;

- Απέναντι σ' αυτή τη γενικευμένη επίθεση κεφαλαίου - κυβέρνησης - ΕΕ, οι εργαζόμενοι, το συνδικαλιστικό κίνημα, έχουν χρέος να αντιδράσουν και να αντισταθούν.

Απέναντι σ' αυτή την καπιταλιστική βαρβαρότητα ένας δρόμος μένει και είναι ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ: ΟΙ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΟΙ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ - Η ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ.

Ο συντονισμός σ' επίπεδο κλάδου, ΔΕΚΟ και πανεργατικός μπορεί να βάλει φραγμό και να ανατρέψει τα σχέδιά τους. Οι εργαζόμενοι της ΙΟΝΙΚΗΣ δίνουν έναν αγώνα που τον χαρακτηρίζουμε ηρωικό.

Για να έχει όμως και σίγουρο αποτέλεσμα είναι ανάγκη οι εργαζόμενοι να πάρουν οι ίδιοι την υπόθεση του αγώνα στα χέρια τους. Να πάρουν πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση ενός μετώπου απέναντι σ' αυτή την κυβερνητική πολιτική.

Η καθημερινή τους συμμετοχή σ' όλες τις μορφές κινητοποιήσεων (περιφρούρηση, συγκεντρώσεις, πορείες) πρέπει να στοχεύει τον πυρήνα αυτής της αντιλαϊκής - αντεργατικής πολιτικής.

Η παράταξή μας στο ΓΣ της ΟΤΟΕ πρότεινε παντραπεζικές απεργιακές κινητοποιήσεις απέναντι στην κυβερνητική επίθεση σ' όλους τους τραπεζοϋπαλλήλους.

Θ. Κ.

Δέκα ερωτήματα ζητούν υπεύθυνη απάντηση

1. Με ποιο δικαίωμα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προχωρά στο ξεπούλημα ή έστω στην πώληση κρατικών τραπεζών και άλλων ΔΕΚΟ - δηλαδή της περιουσίας του ελληνικού λαού που δημιουργήθηκε με το υστέρημα και τους φόρους που πλήρωναν και πληρώνουν οι Ελληνες εργαζόμενοι (καθώς η παράδοση θέλει τους μεγαλοεπιχειρηματίες μαζί με τα κάθε είδους προνόμια που απολαμβάνουν νόμιμα, να επιδίδονται παράλληλα στο "σπορ" της φοροδιαφυγής, της φοροκλοπής και της εισφοροδιαφυγής) - τη στιγμή που δεν έχει πάρει τέτοια εξουσιοδότηση από τον ελληνικό λαό;

2. Με ποιο σκεπτικό κατέληξε η κυβέρνηση στην απόφαση να πουλήσει την Ιονική Τράπεζα και να μην προωθήσει τη συγχώνευσή της με την Εμπορική, όταν είναι γνωστό ότι η πρόσφατη μελέτη της ΜΟΝΙΤΟΡ - όπως και άλλες μελέτες που είχαν προηγηθεί τα τελευταία 6 χρόνια - κατέληγαν στο συμπέρασμα πως η καλύτερη δυνατή λύση είναι η συγχώνευση της Ιονικής με την Εμπορική;

3. Τι στάση θα κρατήσουν οι διοικήσεις των ασφαλιστικών ταμείων των εργαζομένων που έχουν πακέτα μετοχών της Εμπορικής, οι οποίοι έχουν λόγο και για τον τρόπο με τον οποίο γίνεται η διαχείριση και αξιοποίηση της οικονομικής περιουσίας της Ιονικής με των άλλων θυγατρικών της Εμπορικής; Θα ψηφίσουν στη γενική συνέλευση των μετόχων της Εμπορικής - και χωρίς μάλιστα να έχουν διαβάσει τη μελέτη της ΜΟΝΙΤΟΡ - υπέρ της πώλησης της Ιονικής (που προτείνει η κυβέρνηση) ή υπέρ της συγχώνευσης που προτείνει η μελέτη της ΜΟΝΙΤΟΡ;

4. Εχει γίνει αποτίμηση της συνολικής κινητής και ακίνητης αξίας του ομίλου επιχειρήσεων της ΙΛΤΕ; Αν ναι, σε ποιο ύψος εκτιμάται η αξία της Ιονικής Τράπεζας και του ομίλου των θυγατρικών της (ΧΙΛΤΟΝ Αθήνας και Ρόδου, ασφαλιστικές, χρηματιστηριακές και άλλες εταιρίες, συμμετοχές σε διάφορες ιδιωτικές και δημόσιες επιχειρήσεις, ακίνητα κλπ.);

5. Τι θα γίνουν τα χρήματα από την πώληση των μετοχών της ΙΛΤΕ, που ανήκουν στα ασφαλιστικά ταμεία; Θα διατεθούν για την αύξηση των ιδίων κεφαλαίων της Εμπορικής, θα αξιοποιηθούν διαφορετικά από τις διοικήσεις των ταμείων ή θα πάρει το συγκεκριμένο ποσό η "ΔΕΚΑ" (για να εξωραϊσει η κυβέρνηση την κατάσταση με τα ελλείμματα) και θα δώσει στην Εμπορική ομόλογα;

6. Με δεδομένο ότι οι διοικήσεις των ασφαλιστικών ταμείων (διορίζονται από την εκάστοτε κυβέρνηση) διαχειρίζονται χρήματα των εργαζομένων (εν ενεργεία και συνταξιούχων), μήπως θα πρέπει πριν πάρουν την Α ή Β θέση στη γενική συνέλευση της Εμπορικής (υπέρ της πώλησης, της συγχώνευσης ή άλλης "λύσης" της Ιονικής), να ρωτήσουν και τους άμεσα ενδιαφερόμενους, που είναι οι εργαζόμενοι στα ασφαλιστικά ταμεία;

7. Με δεδομένο ότι η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να προχωρήσει στο ξεπούλημα της Ιονικής, είναι σίγουρο ότι θα δώσει (σαν προϊσταμένη αρχή) εντολή στους (υφισταμένους της) διοικητές των ασφαλιστικών ταμείων που έχουν μετοχές της Εμπορικής, να ακολουθήσουν κατά γράμμα την κυβερνητική "γραμμή". Με βάση δηλαδή την εκτίμηση ότι οι διοικητές των ασφαλιστικών ταμείων, που θα πάρουν μέρος στη γενική συνέλευση των μετόχων της Εμπορικής, φαίνονται πρόθυμοι να ψηφίσουν με γνώμονα όχι τα συμφέροντα των εργαζομένων, αλλά με βάση τις επιλογές της κυβέρνησης, μήπως θα πρέπει να επέμβει τώρα ο εισαγγελέας, προκειμένου να διασφαλίσει τα συμφέροντα των εργαζομένων και των ασφαλιστικών τους ταμείων;

8. Με ποιο σκεπτικό προχωρά σήμερα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στην εκποίηση επιχειρήσεων του δημοσίου σε ιδιώτες - οι οποίες είναι κερδοφόρες - όταν είναι νωπές οι μνήμες από τη μεγάλη λεηλασία που είχαν κάνει στις επιχειρήσεις τους στη δεκαετία '70 οι ιδιώτες μεγαλοεπιχειρηματίες από τα "παλιά τζάκια" και τις παρέδωσαν στο δημόσιο στη δεκαετία του '80, να τις "εξυγιάνει" ο Οργανισμός Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων με τα χρήματα των φορολογουμένων; Ξέχασε άραγε η κυβέρνηση τα θαλασσοδάνεια και άλλα "φέσια" - ύψους πάνω από 250 δισ. δραχμές σε τιμές 1980 - που είχαν βάλει στις επιχειρήσεις τους οι Στρατοκατσαμπαίοι, οι Σκαλιστήρηδες, οι Μποδοσάκηδες, οι Νιάρχοι και άλλοι μεγαλοσχήμονες της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και ότι αυτά τα χρέη δεν τα πλήρωσαν αυτοί που τα δημιούργησαν, αλλά "κοινωνικοποιήθηκαν" και άρα τα πλήρωσαν οι Ελληνες φορολογούμενοι;

9. Ποια εχέγγυα υπάρχουν, δηλαδή, ότι οι ιδιώτες - στους οποίους ετοιμάζεται να ξεπουλήσει η κυβέρνηση τις κερδοφόρες ΔΕΚΟ και τράπεζες - δε θα αξιοποιήσουν και πάλι τις επιχειρήσεις - "φιλέτα", που θα αγοράσουν σε συμβολική τιμή από το δημόσιο, για προσωπικό πλουτισμό και θησαυρισμό; Δε διδάχτηκαν από το φιάσκο των ιδιωτικοποιήσεων που έγιναν στη δεκαετία του '90, όπως του εφοπλιστή Περρατικού, του Ελληνοαμερικανού επιχειρηματία Σπάνου, που αγόρασαν από το δημόσιο ο πρώτος τα Ναυπηγεία Ελευσίνας και ο δεύτερος τον ΑΣΤΕΡΑ Βουλιαγμένης, για να επιστρέψουν μετά από 1-2 χρόνια τις επιχειρήσεις υπερχρεωμένες στο κράτος;

10. Και ένα τελευταίο, διπλό, ερώτημα: Μήπως θα πρέπει να παρέμβει ο εισαγγελέας, να βάλει φρένο στη διασπάθιση της δημόσιας περιουσίας, σ' αυτό το μεγάλο πλιάτσικο που γίνεται με την κυβερνητική πολιτική εκποίησης των ΔΕΚΟ; Και ανεξάρτητα από το αν θα παρέμβει ή όχι η Δικαιοσύνη (εισαγγελέας ή Ανώτατο Δικαστήριο), μήπως βρισκόμαστε στο "και πέντε" για να εκδηλώσουν οι εργαζόμενοι (οι οποίοι θεωρητικά είναι μέτοχοι των εκποιούμενων επιχειρήσεων, αφού δημιουργήθηκαν με τους φόρους που πληρώνουν) τη θεία οργή τους, για να βάλουν φρένο στο μεγάλο πλιάτσικο που γίνεται στη δημόσια περιουσία;

Λάμπρος ΤΟΚΑΣ

Η ακινησία του τρένου και η λεηλασία του πλούτου

Στη συνδρομή του συμβούλου που βοήθησε στο ξεπάστρεμα δεκάδων χιλιάδων επιχειρήσεων και άλλων περιουσιακών στοιχείων της ΓΛΔ, κατέφυγαν οι εκπρόσωποι του ΣΕΒ για να υπερασπίσουν την πολιτική ιδιωτικοποιήσεων στη χώρα μας
Ανατριχιαστικά στοιχεία και αριθμοί για το μέγεθος της λεηλασίας της περιουσίας που επί δεκαετίες συσσώρευε ο λαός της Ανατολικής Γερμανίας

"Το τρένο της ιστορίας έμοιαζε να έχει ακινητοποιηθεί για πολλά χρόνια σε κάποιον σταθμό. Ο κόσμος φαινόταν να έχει χωριστεί για πάντα σε Ανατολή και Δύση". Μ' αυτά ακριβώς τα λόγια ξεκίνησε την παρέμβασή του ο Κλάους Πέτερ Ουίλντ και αμέσως μετά συνέχισε: "Τα τελευταία χρόνια το τρένο της ιστορίας τρέχει με εκπληκτική ταχύτητα. (...). Η σοβιετική αυτοκρατορία έχει πια διαλυθεί. (...) Σε όλο τον κόσμο δημιουργούνται νέοι οργανισμοί που προετοιμάζουν το έδαφος για τον ανταγωνισμό σε παγκόσμιο επίπεδο".

Η ομιλία έγινε την Τρίτη που μας πέρασε και αφορούσε το θέμα των... ιδιωτικοποιήσεων. Ο εν λόγω παράγοντας είναι ειδικός σύμβουλος για τις αποκρατικοποιήσεις στη Γερμανία και μετακλήθηκε στην Αθήνα από το ΣΕΒ, προκειμένου να μεταφέρει - στη σχετική ημερίδα του ΙΟΒΕ - την πείρα από το σάρωμα των περιουσιακών στοιχείων της ΓΛΔ μετά το 1990. Το γεγονός ότι από το πρώτο δευτερόλεπτο της ομιλίας επιδίωξε να δώσει το ακριβές στίγμα της σκέψης του - της άποψης του πολυεθνικού κεφαλαίου, δηλαδή - συνδέοντας το υπό εξέταση θέμα των ιδιωτικοποιήσεων με τη λογική της "ιστορικής ακινησίας", που υποτίθεται πως υπήρχε λόγω της ύπαρξης της σοσιαλιστικής κοινότητας, είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό. Χαρακτηριστικό για τον απροκάλυπτο τρόπο με τον οποίο όλοι οι υπέρμαχοι των ιδιωτικοποιήσεων, σχεδόν εκδικητικά, λένε στους λαούς "τώρα, ήρθε η σειρά μας". Το θέμα, για όλους τους, είναι απλό. Από τη στιγμή που ανατράπηκε το οικονομικοκοινωνικό σύστημα, όπου ο δημόσιος - κοινωνικός τύπος ιδιοκτησίας αποτελούσε ακρογωνιαίο λίθο, οι κανόνες του παιχνιδιού που ίσχυαν μέχρι τότε, αλλάζουν. Ουδείς πλέον δικαιούται να αναπτύσσει προβληματισμούς βάσει των οποίων είναι δυνατόν στην "απελευθερωμένη" τώρα κοινωνία του κεφαλαίου να αμφισβητείται ο μονόδρομος των ιδιωτικοποιήσεων. Πολύ περισσότερο είναι ανεπίτρεπτο, πολιτικά και ιδεολογικά, να διατυπώνονται ενστάσεις και - ακόμα χειρότερα - να υπάρχει αντίδραση και αντίσταση στην πορεία αυτή. Η ένταση της ιδεολογικοπολιτικής τρομοκρατίας των λαών και η προσπάθεια θεμελίωσης της κοινωνικοπολιτικής ομοιομορφίας στα πλαίσια των ιδεολογημάτων και των σκοπιμοτήτων της άρχουσας τάξης είναι δεδομένη. Εμείς, με αφορμή την ημερίδα "Η απομυθοποίηση της αποκρατικοποίησης", απλά τα καταγράφουμε και ο καθένας μπορεί επ' αυτών να βγάλει τα συμπεράσματά του. Συμπεράσματα πάντως που σε κάθε περίπτωση δεν είναι δυνατόν να κινούνται έξω από την ανάλυση του ρόλου που κάθε φορά παίζουν οι γενικότεροι συσχετισμοί δυνάμεων σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά και των συνεχών ανανεούμενων επιδιώξεων του κεφαλαίου για την προσαρμογή των συσχετισμών αυτών στα μέτρα του. Επιδιώξεις και σχέδια στο επίκεντρο των οποίων ήταν ανέκαθεν η με κάθε τρόπο υπονόμευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, προκειμένου το μονοπωλιακό κεφάλαιο και η διεθνής ολιγαρχία να συνεχίσουν απρόσκοπτα τις διαδικασίες αναπαραγωγής τους, μέσα από το βίαιο ξαναμοίρασμα των αγορών του κόσμου.

Η ουσία και το περιεχόμενο των ιδιωτικοποιήσεων στη Γερμανία, από το 1990 και μετά, αφορούσε μια πορεία πλήρους ανατροπής συγκεκριμένων παραγωγικών σχέσεων, στα πλαίσια των οποίων η συντριπτική πλειοψηφία του παραγωγικού δυναμικού ανήκε στο κράτος. Από αυτή την άποψη δεν έχουν κανένα κοινό στοιχείο με τη μανία ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας στη χώρα μας, ούτε μπορούν να γίνουν σοβαρές συγκρίσεις. Αυτό βέβαια καθόλου δεν εμπόδισε τους εκπροσώπους του ΣΕΒ να αναδείξουν σε κύριο ξένο ομιλητή της ημερίδας τους τον Κλάους Πέτερ Ουίλντ. Το αντίθετο μάλιστα. Με δεδομένο ότι η εφαρμοζόμενη πολιτική ιδιωτικοποιήσεων συναντά στην Ελλάδα του 1998 αντιδράσεις, εκείνο που σκέφτηκαν να αξιοποιήσουν ήταν το "λογικό σχήμα" ότι αφού στην ίδια τη Γερμανία έγιναν όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά που διαφήμισε ο Ουίλντ, είναι ανόητο, ανούσιο και ανώφελο να γίνεται στη χώρα μας λόγος για προστασία της κρατικής περιουσίας.

Πάντως φαίνεται να αξίζει τον κόπο να σταχυολογήσει κανείς τα "επιτεύγματα" του Φορέα Ιδιωτικοποιήσεων της "Treuhandanstalt", όπως τα παρουσίασε ο Κλάους Πέτερ Ουίλντ. "Ο ρόλος του φορέα, είπε, ήταν να ιδιωτικοποιεί το 100% των επιχειρήσεων και τίποτα λιγότερο" και ιδού τα επίσημα αποτελέσματα του "έργου" του (οι αναφορές είναι σχεδόν κατά λέξη):

6.500 εταιρίες και
8.000 τμήματα ή στοιχεία του ενεργητικού επιχειρήσεων πουλήθηκαν σε ιδιώτες επενδυτές.
4.300 εταιρίες και τμήματα εταιριών επαναϊδιωτικοποιήθηκαν και επιστράφηκαν στους προηγούμενους ιδιοκτήτες τους.
25.000 επονομαζόμενες μικρές επιχειρήσεις, όπως μαγαζιά σε δρόμους, φαρμακεία, εστιατόρια, κινηματογράφοι, βιβλιοπωλεία και άλλα, ιδιωτικοποιήθηκαν γρήγορα και με τρόπο σχετικά άτυπο.
45.000 ακίνητα περιουσιακά στοιχεία που είχαν περιέλθει στο κράτος δόθηκαν ξανά σε ιδιώτες.
3.700 επιχειρήσεις έκλεισαν επηρεάζοντας άμεσα 400.000 εργάτες.
"Πολύ συχνά αυτές οι επιχειρήσεις έγιναν θυγατρικές ξένων εταιριών και υπάρχουν πλέον πολύ λίγες εταιρίες που έχουν την έδρα τους στην Ανατολική Γερμανία".

Οι στεγνοί αριθμοί δείχνουν με τον τρόπο τους το μέγεθος της λεηλασίας που επήλθε μετά την απορρόφηση της ΓΛΔ από τα κεφάλαια της Ομοσπονδιακής Γερμανίας. Ομως, σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να απεικονίσουν την κατάσταση στην οποία περιήλθε ο λαός της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Αλλωστε, η κατάσταση των λαών στις χώρες αυτές μόνο στις πολύ γενικές του γραμμές ξεπερνούν τα κρατικά σύνορα, αφού τα αυστηρά ελεγχόμενα από το διεθνές κεφάλαιο "ειδησεογραφικά" πρακτορεία, μοναδικό τους μέλημα έχουν να αναδεικνύουν και να προπαγανδίζουν τις... θετικές πλευρές από την ανατροπή της "αυτοκρατορίας του κακού" και την "αποκατάσταση της ελευθερίας" στις χώρες της σοσιαλιστικής κοινότητας. Ενα στοιχείο ωστόσο, που, για δικούς του λόγους είπε ο Ουίλντ, είναι άκρως ενδιαφέρον: Η Επιτροπή Αποκρατικοποιήσεων "εξασφάλισε" από τους νέους ιδιοκτήτες - και όπως ο καθένας αντιλαμβάνεται στα χαρτιά - "εγγύηση για μόνο 1,5 εκατομμύριο θέσεις εργασίας", ενώ ο αριθμός των εργαζομένων "αντιστοιχεί σε 4.000.000 Ανατολικογερμανούς εργάτες κατά τη διάρκεια του κομμουνισμού στην ίδια βιομηχανία"...

Κ.