Ο Νταφόπουλος. Κι αυτός δεξιός!
Για να μετατεθεί ο Μαρκαντωνάκος στο σχολείο της Ωραιοπύλης, για να μπορέσει να γλιτώσει από το εφιαλτικό "πάνε κι έλα" και να κάνει και κανένα παιδί με τη Θάλεια, έπρεπε να αδειάσει θέση. Και για να αδειάσει θέση, έπρεπε να φύγει ο Νταφόπουλος, ο διευθυντής, που κόντευε πάνω από 40 χρόνια υπηρεσία, ή να πεθάνει, μια και είχε περάσει τα 80 και έσερνε και το δεξί του πόδι από ένα ήπιο εγκεφαλικό. Ο Νταφόπουλος, όμως, άντεχε σαν την εφτάψυχη γάτα, που έλεγε και η Χαρίκλεια, καθαρίστρια στο δημοτικό σχολείο και χήρα του Κολιοπάνου, συνταγματάρχη του εφεδρικού ΕΛΑΣ. Γνωστή σε όλη την περιοχή με το προσωνύμιο "Μπαουλέτο", λόγω του τεράστιου πισινού της. Κι από πάνω τεταρταυγουστιανός. Ετσι, ούτε ο θάνατος τον απειλούσε ούτε σκεφτότανε κοινωνικές αδικίες και κοινωνικά λάθη, που, δήθεν, ανέτρεπαν το ρυθμό της ζωής. Πίστευε, λοιπόν, πως η ζωή καλά ήτανε, όπως ήτανε. Ολα δουλεύανε ρολόι. Οπως στη φύση, όπου τα πάντα ήτανε κανονισμένα από το Θεό με νόμους και διατάγματα. Και κατέληγε με τη βραχνή του φωνή, αφήνοντας στο τέλος κάθε φράσης ένα συριγμό, όταν αγόρευε στο καφενείο και οι άλλοι τον άκουγαν σιωπηλοί, γιατί τον φοβούνταν και άφηναν να τους λέει ό,τι ήθελε.
- Η ζωή, αγαπητέ, με καταλαμβάνεις, δεν είναι πτωχοκομείο. Αγώνας είναι, παλαίστρα. Οι δυνατοί υπερισχύουν και οι αδίστακτοι, όχι οι πονεσιάρηδες και οι φιλεύσπλαχνοι!
Και σ' αυτό το σημείο αράδιαζε και ένα παράθεμα του Δαρβίνου.
- Οπως λέει και ο μεγάλος Ισπανός επιστήμων Νταρβίνο, "έτσι, από τον πόλεμο μέσα στη φύση, απ' την πείνα και το θάνατο, προκύπτει άμεσα το υψηλότερο αποτέλεσμα, που είμαστε ικανοί να συλλάβουμε, δηλαδή η παραγωγή των ανώτερων ζώων".
Και τελείωνε, όπως πάντα, όπου και να μιλούσε:
- Ζήτω η Βόρειος Ηπειρος.
- Ζήτω...
Και τα εννοούσε αυτά που έλεγε ο Νταφόπουλος. Τα εννοούσε και τα εφάρμοζε και στο σχολείο και στο σπίτι του. Στο σχολείο ήτανε κέρβερος, αγέλαστος, βάρβαρος σχεδόν. Ούτε με τους μαθητές, ούτε με τους συναδέλφους του μπορούσε να βρει κάπου ένα συμβατικό μέσο όρο και να συνυπάρξει μαζί τους. Και στο σπίτι του, χειρότερος. Συζούσε με μια μυστήρια γυναίκα. Στην όψη μυστήρια και στη συμπεριφορά. Ομοια με δούλα, αγορασμένη σε δουλεμπορική πλειοδοσία. Κοκκινομάλλα. Κανένας δεν ήξερε ούτε την καταγωγή της ούτε την ιστορία της, αν είχε, βέβαια, γιατί ήτανε ένας άνθρωπος, που ζούσε μόνο μέσα σε κείνες τις στιγμές της απεριόριστης ταπείνωσης και του ατομικού της αφανισμού. Τότε μονάχα έπαιρνε φυσική υπόσταση, γιατί ήτανε ένα συγκεκριμένο φυσικό άτομο, που πονούσε και υπέφερε. Εκλαιγε πνιχτά και σκούπιζε με ένα μικρό κεντημένο μαντιλάκι τα δάκρυά της ή τα αίματα που έβγαιναν από τη μύτη της, όταν ο βάρβαρος εραστής της κατέβαζε με ορμή το τριχωτό χέρι του πάνω στο πρόσωπό της. Ιδιαίτερα, σε στιγμές αποτυχημένου σεξουαλικού οργασμού.
Στην Ωραιοπύλη την έφερε ο Νταφόπουλος ξαφνικά ένα απόγευμα που είχανε ανοίξει οι ουρανοί και το νερό που έπεφτε στη γη ήτανε κόκκινο. Είπανε πως έρχεται από την Αφρική. Ετσι συμβαίνει κάθε φορά που φυσάει "...ο Χαρματάν και περνάει πάνω από τη Σαχάρα γεμάτος κόκκινη σκόνη σαν φωτιά, σαν αλεύρι. Οι ναυτικοί ονόμασαν αυτόν τον κόκκινο άνεμο "θάλασσα του σκότους". Ομίχλες κόκκινης άμμου από τη Σαχάρα έφτασαν μέχρι την Κορνουάλη και το Ντέβον, με αποτέλεσμα βροχές λάσπης που πολλοί πίστευαν ότι ήταν αίμα" (1). Το ίδιο και το απόγευμα εκείνο στην Ωραιοπύλη. Ετρεξαν οι γυναίκες στην εκκλησία, άναψαν όλα τα μανουάλια. Ο παπα - Κλεάνθης άρχισε να αραδιάζει ασυνάρτητα εδάφια, θυμήθηκε και το "νίκας τοις βασιλεύσι". Θύμωσε ο Σακελαρίου, ο οδοντίατρος, και έφυγε βρίζοντας.
Μέσα σ' αυτό το αιματοβρεμένο τοπίο, εμφανίστηκε ο Νταφόπουλος με την κοκκινομάλλα. Αυτός προπορευότανε δυο - τρία βήματα, όπως έκανε και κάθε φορά που το σχολείο πήγαινε στην εκκλησία. Η Ρόζα, έτσι τη λέγανε την κοκκινομάλλα, κρατούσε δυο τεράστιες καρό βαλίτσες. Φορούσε και ένα μεγάλο ψάθινο καπέλο με δυο κόκκινα κερασάκια. Ο γύρος είχε βραχεί από το αιμάτινο νερό και έτσι, όπως ήτανε μαλακός, έπεφτε πάνω στ' αυτιά της. Από τότε, η Ρόζα πότιζε και τάιζε τον Νταφόπουλο, υποταγμένη με δουλοπρέπεια που κουβαλούσε μέσα της από ποιος ξέρει ποιο λασπωμένο και μαστιγωμένο παρελθόν. Τον ξύριζε, τον έπλενε, τον σιδέρωνε και του έστηνε τα πισινά της κάθε φορά που ο Νταφόπουλος είχε όρεξη. "Εθνική έξαρση", την έλεγε εκείνος αυτή την όρεξη και συνόδευε αυτό το χαρακτηρισμό με του κόσμου τις βωμολοχίες, που αποτελούσαν, εξάλλου, και το συνηθισμένο του λεξιλόγιο. Και όπως είχε ομολογήσει ένα βράδυ στο χορό της μεραρχίας στη γυναίκα του στρατηγού, αυτή η "όρεξη" τον κρατούσε στη ζωή. Ετσι, όπως ένα ζώο, έξω από κάθε ομοταξία και οικογένεια, βλοσυρό και σαρκοβόρο, δεν πήγαινε μαζί με το χρόνο. Είχε τη δική του ηλικία. Κοκκίνιζε και πάχαινε ο σβέρκος του, αστραφτοκοπούσαν και τα χρυσά του δόντια κάθε φορά που άνοιγε το αδυσώπητο στόμα του να ζητωκραυγάσει για τη Βόρειο Ηπειρο. Γιατί όποιο θέμα και αν είχε ο πανηγυρικός κι όπου και να τον εκφωνούσαν, ο Νταφόπουλος σηκωνόταν στο τέλος της ομιλίας και με το χέρι όρθιο φώναζε "Ζήτω και η Βόρειος Ηπειρος" και με το ζόρι έβαζε τα παιδιά να τραγουδούν παράφωνα:
"Εχω μια αδερφή,
τη λένε Βόρεια Ηπειρο...
την αγαπώ πολύ
(Συνεχίζεται)
1. Απόσπασμα από το μυθιστόρημα "Ο άγγλος ασθενής".
Ετσι, όπως ένα ζώο, έξω από κάθε ομοταξία και οικογένεια, βλοσυρό και σαρκοβόρο, δεν πήγαινε μαζί με το χρόνο. Είχε τη δική του ηλικία. Κοκκίνιζε και πάχαινε ο σβέρκος του, αστραφτοκοπούσαν και τα χρυσά του δόντια κάθε φορά που άνοιγε το αδυσώπητο στόμα του να ζητωκραυγάσει για τη Βόρειο Ηπειρο. Γιατί, όποιο θέμα και αν είχε ο πανηγυρικός κι όπου και να τονεκφωνούσαν, ο Νταφόπουλος σηκωνόταν στο τέλος της ομιλίας και με το χέρι όρθιο φώναζε "Ζήτω και η Βόρειος Ηπειρος"
Αντε πάλι απ' την αρχή! Είπαμε, πάει, τέλειωσε η "σοσιαλιστική" γλωσσοπλασία. Επιτέλους θα ησυχάσουμε από όλους αυτούς τους γλωσσολάγνους που - στην υστερία τους - βάφτιζαν την κάθε αρλούμπα σοφία. Τώρα έχουν αποδεχτεί και οι ίδιοι την πραγματικότητα και ησύχασαν. Κανένας δε μιλάει, πια, για τις 3 του Σεπτέμβρη. Τι έχουν ακούσει, Θεέ μου, τ' αυτιά μας. Τι υπερβολές!
Και να πάλι, με αφορμή την υποτίμηση, ξαναβγήκανε τα μεγάλα μαχαίρια. Ολη η "αριστερή" φρασεολογία για να υποστηριχτεί η απάτη. Λόγια, τουφεκιές στον αέρα. Η αχαλίνωτη κενότητα. Το ψέμα. Το μαύρο, με γλωσσικά τσαλίμια, γίνεται άσπρο. Χωρίς ντροπή!
"Θα επιβάλουμε την τήρηση των νόμιμων συναλλαγών", δηλώνει η κυβέρνηση, χορεύοντας τον τρελό χορό της αοριστολογίας.
Ποιων "νόμιμων", κύριοι; Αυτών, με τους οποίους, μέσα σε μια νύχτα, κάνατε κάποιους πλούσιους πλουσιότερους; Αυτών, με τους οποίους, πήρατε δάνειο γνωρίζοντας, πως θα γίνει - οπωσδήποτε - η υποτίμηση και θα το πληρώσουμε με καπέλο; Αν δουλεύατε στην ιδιωτική πρωτοβουλία - για την οποία βγάζετε φλόγες - και τη βάζατε σε τέτοια περιπέτεια, θα σας απέλυε όλους σαν άχρηστους. (Τώρα, που δουλεύετε γι' αυτήν - τα πράγματα αλλάζουν - σας κρατάει). Τον λαό ποιος τον γράφει!
"Μπήκαμε στον προθάλαμο της νομισματικής ένωσης".
Οχι στον προθάλαμο, στο θάλαμο κύριε υπουργέ. Στον θάλαμο με τα αέρια. Εκεί, που μέσα στην ανεργία μας, θα πληρώνουμε το ψωμί παντεσπάνι. Εκεί που μαζί με τα δάνεια για την "άμυνα", θα πληρώνουμε και τα δάνεια για το "σοσιαλισμό". Το "σοσιαλισμό" του Μάαστριχτ και του Αμστερνταμ! Το "σοσιαλισμό" του Κολ και του Μπλερ. Της γερμανικής τράπεζας. Των είκοσι πέντε εκατομμυρίων ανέργων. Ζήτω η Ενωμένη Ευρώπη και οι δημοτικές συνεργασίες... (Προσοχή μη βγει δεξιός δήμαρχος στην Αθήνα, κύριοι του ΣΥΝ)!
"Λειτουργήσαμε με βάση το δικό μας σχέδιο", δήλωσε - σφίγγοντας το χέρι της συσκότισης - ο πρωθυπουργός.
Ναι κύριε Σημίτη. Ακριβώς έτσι, μας πείσατε, μη φωνάζετε! Αρπάξατε τους υπόλοιπους εταίρους απ' το γιακά και τους χώσατε σε ένα υπόγειο στις Βρυξέλλες. "Δε θα βγει κανείς από δω", φωνάξατε, "αν δεν υποτιμήσετε τη δραχμή". Κάνα δυο, που φέρανε αντιρρήσεις, με τον γνωστό σας "τσαμπουκά", τους πιάσατε από τα πέτα και τους κολλήσατε στον τοίχο. Τι να κάνουν, στο τέλος υπέκυψαν και αυτοί! Φοβήθηκαν μη και τους συντρίψετε, όπως συντρίψατε τον Κλίντον με εκείνο το "ευχαριστώ". Εγινε, λοιπόν, το δικό σας. Θα βάζουμε σαμπάνια αντί για λάδι στα φασόλια, τώρα που έγινε και η δραχμή Ευρωπαία!
Εγινε πράγματι το "δικό" σας κύριε πρωθυπουργέ. Κάνατε ένα, ακόμα, σταθερό βήμα για τη διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος. Μπήκατε - με περισσότερη ορμή - στην ευθεία, για το οριστικό ξεπούλημα του δημόσιου τομέα! "Μπέστε σκύλοι αλέστε", αυτή δεν είναι η πολιτική σας; Ο μονόδρομος, που οδηγεί στην πλήρη παράδοση δεν είναι ο σκοπός σας; Προχωράτε, λοιπόν! Κοιτάτε, με τι πάθος, σας χειροκροτούν τα μεγαλύτερα "σοσιαλιστικά" κεφάλια του τόπου μας και του εξωτερικού. Βγάλανε κάλους τα χέρια των εφοπλιστών και των βιομηχάνων. Και δυο φορές κάλους τα χέρια των κερδοσκόπων. Ντόπιων και ξένων. Παραδώστε τους τη χώρα για να τελειώνουμε! Μην καθυστερείτε το έργο, που αναλάβατε. Θα σας ζητήσουν ευθύνες. Δε σκέφτεστε, όσο καθυστερείτε, μήπως και βγει και ο κόσμος στους δρόμους!
Λοιπόν, για να προλάβετε τους απελπισμένους, δώστε εντολή να σπάσουν όλοι οι καθρέφτες! Δεν είναι ανάγκη να βλέπετε τη μύτη σας να μεγαλώνει. Χώστε το χέρι σας στο καλάθι, που γράφει, "στις 18 σοσιαλισμός" και τραβήχτε όλους τους άσους από το μανίκι σας. Η Ευρώπη γέμισε "αριστερές" κυβερνήσεις, δεν το βλέπετε; "Οι συγκυρίες" σας ευνοούν. Το κόμμα σας έβγαλε πλειοψηφία στη ΓΣΕΕ. (Δώστε μας δημάρχους και νομάρχες και σας δίνουμε τους 3 για να τους κάνετε 25, έτσι κι αλλιώς - για άλλοθι - υπάρχει πάντα ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός που μας ενώνει).
Φύλλο δεν κουνιέται σας λέω. Ενεργοποιήστε τις κλαδικές των εφοπλιστών και των βιομηχάνων. Τις κλαδικές των πάσης φύσης - και ηθικής - "εκσυγχρονιστών". Μοιράστε κάρτες γνωριμίας και κομματικές ταυτότητες στα χρηματιστήρια. Εκεί παίζεται, τώρα, το παιχνίδι. Βγάλτε στο σφυρί όλες τις ανθρώπινες αξίες. Ετούτη η χώρα - το συντομότερο - πρέπει να γίνει "κατ' εικόνα και ομοίωσίν" σας.
Feeds
