Η υποτίμηση της δραχμής έγινε αφορμή, για να επισημοποιηθούν από την κυβέρνηση με τον πιο ανάγλυφο τρόπο οι προθέσεις της ότι πλέον όλα σχεδόν τα μεγάλα ή μικρότερα δημόσια έργα στη χώρα μας, θα κατασκευάζονται με τη ληστρική, για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, μέθοδο της αυτοχρηματοδότησης - συγχρηματοδότησης. Οπως μάλιστα ανακοίνωσε ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας Γ. Παπαντωνίου, ως πρότυπο για τις συμβάσεις με τους ιδιώτες θα λειτουργήσει η αποικιοκρατικού τύπου σύμβαση για τα Σπάτα που υπογράφηκε με τους Γερμανούς της "Χόχτιφ"!

Ανοίγει έτσι ο δρόμος για την ιδιωτικοποίηση ακόμη και του εθνικού οδικού δικτύου της χώρας, αφού με τη μέθοδο της συγχρηματοδότησης επιδιώκεται να κατασκευαστούν διάφορα τμήματα της Εγνατίας Οδού, αλλά και της Εθνικής Οδού Πάτρα - Αθήνα - Θεσσαλονίκη - Εύζωνοι με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση της ζεύξης του Μαλιακού. Με την ίδια μέθοδο, όμως, προγραμματίζεται να κατασκευαστούν τα μεγάλα υπόγεια γκαράζ της Αθήνας, το Μετρό Θεσσαλονίκης, διάφορα περιφερειακά αεροδρόμια, ο αυτοκινητόδρομος Τρίπολη - Καλαμάτα, οι εγκαταστάσεις για τους Ολυμπιακούς Αγώνες κ. ά. Ουσιαστικά η κυβέρνηση, επικαλούμενη στενότητα του κρατικού προϋπολογισμού, προαναγγέλλει ότι δεν πρόκειται να γίνει κανένα δημόσιο έργο στη χώρα αν δε συμφέρει και δεν μπορεί από τη λειτουργία του να αποκομίσουν τεράστια κέρδη οι ιδιώτες κατασκευαστές και οι τράπεζες.

Είναι, όμως, "αυτοχρηματοδότηση" το σύστημα αυτό που διατυμπανίζει σε όλους τους τόνους η κυβέρνηση; Η πράξη αποδεικνύει ότι ο ισχυρισμός αυτός είναι εντελώς ξένος προς την πραγματικότητα.

Στην πράξη όλες αυτές οι συμβάσεις που υπογράφηκαν μέχρι τώρα με τη μέθοδο αυτή (Σπάτα, Ρίο - Αντίρριο, Λεωφόρος Ελευσίνας - Σταυρού - Σπάτων) αποδεικνύουν ότι οι ιδιώτες - συνεταίροι αποκομίζουν τεράστια κέρδη επενδύοντας "αέρα κοπανιστό".

Στα Σπάτα, για παράδειγμα, η γερμανική "Χόχτιφ" συμμετέχοντας στο συνολικό κόστος του έργου προϋπολογισμού 658 δισ. δρχ. με 53 δισ. δρχ., με λιγότερο δηλαδή από το 8% αποκομίζει τεράστια υπερκέρδη όχι μόνο από την κατασκευή του έργου που καθ' ολοκληρία σχεδόν αναθέτει σε Ελληνες υπεργολάβους με τιμές μέχρι και δέκα φορές μικρότερες ενθυλακώνοντας τη διαφορά, αλλά παίρνει και ως προίκα το 45% των μετοχών της εταιρίας που θα εκμεταλλεύεται το αεροδρόμιο για 30 ολόκληρα χρόνια! Στο Ρίο - Αντίρριο η γαλλοελληνική κοινοπραξία συμμετέχοντας στο κόστος (230 δισ. δρχ.) με λιγότερο από 10% αναλαμβάνει την αποκλειστική εκμετάλλευση του έργου για 35 ολόκληρα χρόνια! Στη Λεωφόρο Ελευσίνας - Σταυρού - Σπάτων η κοινοπραξία "Αττική Οδός" των 14 μεγαλύτερων ελληνικών τεχνικών εταιριών, συμμετέχοντας στο συνολικό κόστος(600 δισ. δρχ.), με 8,2% αναλαμβάνει να το εκμεταλλεύεται για 23 ολόκληρα χρόνια!

Αλλά οι ιδιώτες δε βάζουν ουσιαστικά ούτε καν τη λειψή αυτή συμμετοχή τους, καθώς οι προκαταβολές του ελληνικού δημοσίου κατά κανόνα υπερβαίνουν αυτά τα ποσά. Αλλά κι αν δεν τις υπερβαίνουν πάλι το δημόσιο (δηλαδή η κυβέρνηση) δηλώνει πρόθυμο είτε να χορηγήσει την εγγύησή του για τα δάνεια που θα συνάψουν με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και τις εμπορικές τράπεζες, είτε να τους παράσχει "διευκολύνσεις", όπως αυτή των 13,5 δισ. δρχ. που παρείχε πρόσφατα στην "Αττική Οδό", "διορθώνοντας" τη σύμβαση.

Πρόκειται, λοιπόν, για χαριστικές συμβάσεις εκτέλεσης των δημοσίων έργων, αφού το ελληνικό δημόσιο αναλαμβάνει και το σύνολο σχεδόν του κόστους των έργων και τους επιχειρηματικούς κινδύνους με τις εγγυήσεις των δανείων που παρέχει αφειδώς, ενώ οι εργολάβοι αρκούνται να θησαυρίζουν όχι μόνο από την κατασκευή των έργων και τις σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές που πετυχαίνουν, αλλά και από την εκμετάλλευσή τους για μερικές δεκαετίες. Και μαζί τους φυσικά θησαυρίζουν και πολλοί διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί και τράπεζες. Μιλάμε, λοιπόν, για... τζάμπα αυτοχρηματοδότηση! Διεθνή, ίσως, πατέντα...

Με την ...πρωτότυπη αυτή μέθοδο που ανατίθενται τα έργα ο ελληνικός λαός θα κληθεί από την πλευρά του να πληρώσει τα σπασμένα για μερικές δεκαετίες, πληρώνοντας αυξημένα τέλη και διόδια (μπορεί και να ξεπεράσουν τις 2.000 δρχ. μέσα στην επόμενη πενταετία), αλλά και πρόσθετη φορολογία. Ο ελληνικός λαός επίσης θα κληθεί να πληρώσει "τη νύφη" ακόμη και αν κάτι στραβώσει και τα έργα δεν μπορούν να αποπληρώσουν τα δάνεια από τη λειτουργία τους.

Το σημαντικότερο όμως κόστος που θα πληρώσει ο λαός και η χώρα μας είναι ότι όλα τα δημόσια έργα δε θα κατασκευάζονται πλέον με βάση τις ανάγκες της και την αναπτυξιακή της προοπτική, αλλά με γνώμονα καθαρά το συμφέρον των ιδιωτών. Αν, δηλαδή, αυτοί θα αποκομίζουν κέρδη από την εκμετάλλευσή τους ή όχι.

Με λίγα λόγια όλο το παραγωγικό δυναμικό της χώρας θα δουλεύει για να αποκομίζουν τεράστια υπερκέρδη οι ξένες πολυεθνικές τύπου "Χόχτιφ", οι μεγάλες ντόπιες τεχνικές εταιρίες, που άρχισαν πλέον να συνάπτουν κονσόρτσιουμ και να δημιουργούν συμμαχίες, αλλά και οι διεθνείς τράπεζες που επιβάλουν σιγά - σιγά τους κερδοσκοπικούς όρους τους.

Νίκος ΠΕΡΠΕΡΑΣ

Η κυβέρνηση, λοιπόν, απέδειξε, και με την υποτίμηση και κυρίως με ό,τι αυτή συνεπάγεται, πως είναι αποφασισμένη να πατήσει επί πτωμάτων για να υλοποιήσει τη δέσμευσή της απέναντι στην άρχουσα τάξη: Την είσοδο της χώρας στην περίφημη ΟΝΕ, που βάσει και των αποφάσεων του Αμστερνταμ, συνεπάγεται τη συμμετοχή της Ελλάδας σε ένα "γκέτο" καταλήστευσης της χώρας και των εργαζόμενων, χωρίς ημερομηνία λήξης. Και αυτό γιατί αν σήμερα το "αναγκαίο εισιτήριο" - όπως αποκάλεσε ο πρωθυπουργός την υποτίμηση, τις αθρόες ιδιωτικοποιήσεις, τη διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων και την κατάργηση κάθε εργατικού δικαιώματος - θα καταβληθεί από το λαό στους λογαριασμούς της "Μεγάλης Ιδέας" του... "εισοδισμού" στην ΟΝΕ, τα... σπουδαία έρχονται μετά. Και αυτό το "μετά" είναι απροσδιόριστης διάρκειας. Οση και η διάρκεια του "Συμφώνου Σταθερότητας", που αποφάσισαν οι "15" στο Αμστερνταμ και θα δεσμεύει τις συμπεριφορές των "κρατών - μελών" που θα ενταχθούν στην ΟΝΕ.

Σήμερα, λοιπόν, η χώρα και ο λαός "ευρω-φΟΝΕύονται" για να μας δεχτούν οι "εταίροι"... Αύριο θα "ευρω-φΟΝΕύονται" για να μη μας διώξουν... Και η κυβέρνηση - κλητήρας των Βρυξελλών πανηγυρίζει!

***

Η στιγμή, δε, που η κυβέρνηση επέλεξε να θέσει σε εφαρμογή αυτό το "γιουρούσι", δηλώνει ακριβώς και την αποφασιστικότητα της ολιγαρχίας να φτάσει μέχρι τέλους "ό,τι και να γίνει".

Η παραπάνω εκτίμηση δε συνιστά ούτε υπερτίμηση των προθέσεων του μεγάλου κεφαλαίου, ούτε δαιμονοποίηση της, έτσι κι αλλιώς δεδομένης, αγριότητας της πλουτοκρατίας. Απορρέει από τα εξής αντικειμενικά γεγονότα:

Πρώτον, η υποτίμηση της δραχμής και τα προκλητικά διαγγέλματα, με τα οποία ο Κ. Σημίτης κάλεσε το λαό να "αναλάβει το χρέος του" (!), συντελέστηκαν και συντελούνται σε μια περίοδο έντονων διεργασιών στο πολιτικό σκηνικό. Κάποιος νουνεχής θα σκεφτόταν ότι τέτοιες αποφάσεις δεν παίρνονται σε εποχές ρευστότητας του πολιτικού τοπίου. Και όμως! Η ολιγαρχία τώρα επέλεξε να σαλπίσει την ολοκληρωτική έφοδο. Γιατί; Αφ' ενός γιατί βιάζεται να πιάσει τους χρόνους που της έχουν υπαγορεύσει οι πολυεθνικές της ΕΕ, αφ' ετέρου γιατί ελέγχει πλήρως τους πολιτικούς υπαλλήλους της και θεωρεί ότι της εξασφαλίζουν ένα αδιαπέραστο κοινοβουλευτικό "αλεξίσφαιρο" για την προώθηση των δικτατορικών επιλογών της και την αντιμετώπιση της λαϊκής οργής.

Δεύτερον, και σε άμεση συνάφεια με το πρώτο. Δυο μέρες πριν την υποτίμηση, ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ δηλώνει ότι όποιες εξελίξεις κι αν υπάρξουν στο εσωτερικό της ΝΔ, αλλά και του ΠΑΣΟΚ, αυτό στο οποίο πρέπει να συμφωνήσουν όλοι, είναι η διατήρηση της "πολιτικής σταθερότητας", δηλαδή η προώθηση της ήδη ακολουθούμενης πολιτικής... Καλύτερο μήνυμα ότι οι "ταγοί" του τόπου θέτουν υπεράνω των... μικροπαραταξιακών σκοπιμοτήτων τα συμφέροντα των αφεντικών τους, δεν μπορούσε να υπάρξει.

Τρίτον, την επομένη της υποτίμησης, μια απίστευτη παρέλαση από εικΟΝΕς συνοδοιπόρων της κυβέρνησης πλαισίωσαν το σημιτικό διάγγελμα: Η ΝΔ να προσπαθεί κάτι να πει για την τιμή των "αντιπολιτευτικών" όπλων και να μην μπορεί, σε σημείο που να τη λυπάται κανείς. Οι διαγραμμένοι της, με επικεφαλής τους Σουφλιά και Μάνο, να στήνουν "πάρτι" συγχαρητηρίων προς τον Σημίτη και να ζητούν ακόμα περισσότερο νεοφιλελευθερισμό. Και ο ΣΥΝ να ασκεί κριτική στον πρωθυπουργό γιατί δεν κάνει πιο σωστές κινήσεις για να φτάσουμε στην ΟΝΕ!

***

Οσο για το λαό, οι κυβερνώντες ομολογούν πως θα τους "μαυρίσει" στις δημοτικές εκλογές, αλλά υποστηρίζουν πως τα πυροτεχνήματα τύπου ανασχηματισμού, που θα ακολουθήσουν, θα "πιάσουν" και αυτή τη φορά. Είναι δε, κυνικοί. Ισχυρίζονται ότι μέχρι το 2000, οπότε η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη πλέον να κάνει τις εκλογές, και όχι γρηγορότερα, η οργή θα έχει ξεθυμάνει, βοηθούσης και της "Κεντροαριστεράς"! Είναι, πλέον, υπόθεση του λαού να απαντήσει με το δικό του μέτωπο απέναντι σε αυτό το μαύρο μέτωπο υποτίμησης του μέλλοντός του.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ