Σήμερα πρέπει να δυναμώσει η κοινή δράση και ο συντονισμός ανάμεσα στα κομμουνιστικά κόμματα. Οχι για να κάνουμε κανένα κλειστό κύκλωμα μεταξύ μας. Αλλά για να βοηθηθεί η κοινή στρατηγική πάλης κατά της "νέας τάξης πραγμάτων". Τα παραπάνω τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα,στη συνέντευξη που έδωσε, με την ευκαιρία των 80 χρόνων ζωής και δράσης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, στον δημοσιογράφο Δ. Κωνσταντάρα,στο περιοδικό CRASH,που κυκλοφόρησε. Ο "Ρ" δημοσιεύει σήμερα αποσπάσματα από αυτή τη συνέντευξη.

- Βασική αρχή και στρατηγική του ΚΚΕ είναι ότι βρίσκεται στο πλευρό των εργαζομένων. Πόσο κοντά βρίσκεται με την πολιτική αυτή στο σύγχρονο μάρκετινγκ, κοντά στις επιχειρήσεις, πολλές από τις οποίες θα πρέπει να κάνουν απολύσεις για να μην κλείσουν;

- Οι μεγάλες επιχειρήσεις κλείνουν, επειδή αυτοί που τις έχουν μπορούν να τοποθετήσουν τα κεφάλαιά τους κάπου αλλού με μεγαλύτερο κέρδος. Η γιατί βρέθηκε ένα πιο μεγάλο ψάρι που τις έφαγε. Δε φταίει ο εργαζόμενος που κλείνουν οι επιχειρήσεις. Δείτε κάτι: Κρατάει ο επιχειρηματίας την επιχείρηση, απολύει τους μισούς εργαζόμενους και προσωρινά οι άλλοι μισοί έχουν δουλιά. Οι αιτίες όμως που δημιουργούν αυτή την κατάσταση είναι βαθύτερες και στην πορεία θα βρεθούν χωρίς δουλιά και οι άλλοι μισοί. Για δείτε τη "Βαμβακουργία" του Βόλου. Οι εργαζόμενοι βγήκαν στο δρόμο προκειμένου να πάρει δάνειο ο ιδιοκτήτης. Τα πήρε τα δάνεια και πάλι... Και βέβαια, εμείς ως κόμμα δεν μπορούμε να πούμε ότι είμαστε υπέρ των μισών που θα μείνουν στην επιχείρηση και ας πεταχτούν στη θάλασσα οι άλλοι μισοί. Θέλουμε να λυθεί το πρόβλημα συνολικά.

- Μια νύξη για τον ΣΥΝ. Υπάρχει η οποιαδήποτε σύγκλιση στην πολιτική του ΚΚΕ και του ΣΥΝ;

- Αν δείτε τα προγράμματα των δύο κομμάτων, θα διαπιστώσετε ότι είναι ριζικά διαφορετικά. Πρόκειται για τις ίδιες διαφορές που έχουμε και με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Μιλάμε πάντα για τη γενική γραμμή πλεύσης. Σε επιμέρους ζητήματα μπορεί να συμπέσουμε με όλα τα κόμματα. Τα κόμματα όμως μπορούν να συνεργαστούν, όταν συμφωνούν στη γενική γραμμή πλεύσης. Λοιπόν, με τον ΣΥΝ δεν υπάρχει σημείο επαφής. Και υπάρχει και κάτι άλλο: Τη ΝΔ δεν μπορούμε να την κατηγορούσαμε ότι δε συμφωνεί με το ΚΚΕ. Τώρα, έτσι όπως έχει ξεσκεπαστεί και το ΠΑΣΟΚ, είναι πολύ φυσικό να μη συμφωνεί ούτε και αυτό με το ΚΚΕ. Είναι δύο κόμματα που υποστηρίζουν και στηρίζουν το συγκεκριμένο και δεδομένο σύστημα.

- Δεν είναι δηλαδή το ΠΑΣΟΚ πιο κοντά στο ΚΚΕ απ' ό,τι η ΝΔ;

- Α, όχι. Οχι. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι το ΠΑΣΟΚ αποδείχτηκε καλύτερος διαχειριστής από τη ΝΔ και κατάφερε να κάνει περισσότερες συμμαχίες και με τις ΗΠΑ, και με τον Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων. Αποδείχτηκε δηλαδή πιο αποτελεσματικό στην ίδια πολιτική με τη ΝΔ. Ο ΣΥΝ όμως εμφανίζεται λέγοντας ότι εγώ είμαι ένα αριστερό κόμμα, εγώ προέρχομαι από τους κόλπους και του κομμουνιστικού κινήματος. Εμφανίζεται σαν ένα κόμμα που κατά κάποιο τρόπο δεν είναι μέσα στο σύστημα. Και επειδή οι κομμουνιστικές αξίες έχουν πάντα αξία, τις χρησιμοποιούν. Παίζει το ρόλο ενός κόμματος που προσπαθεί να φθείρει αυτές τις αξίες στο όνομα της δήλωσης ότι ο ίδιος είναι αριστερός. Λέει δηλαδή ότι εμείς είμαστε αριστεροί. Εμείς υποστηρίζουμε το σοσιαλισμό, αλλά τώρα που άλλαξαν τα πράγματα, αλλάξαμε και εμείς. Παίζει ένα ρόλο διαβρωτικό στις αριστερές συνειδήσεις. Εναν ανάλογο ρόλο έπαιξε το ΠΑΣΟΚ εις βάρος του ΚΚΕ τη δεκαετία του 1970.

- Προς ποια κατεύθυνση;

- Προς τον αριστερό κόσμο, βέβαια. Παραπλάνησε κόσμο. Τα συνθήματά του απευθύνονταν κυρίως στον αριστερό κόσμο.

- Οι ισορροπίες όμως, τα ποσοστά των κομμάτων δεν έχουν αλλάξει αισθητά.

- Αυτή είναι η δύναμη του συστήματος. Θέλετε να σας πω τι έγινε; Εχει ένα κόμμα, την ΕΡΕ, πρώτο του παιδί, στη συνέχεια τη ΝΔ. Για να μπορέσει να κρατηθεί, έπρεπε να δημιουργήσει αναχώματα και να παρεμποδίσει τη συνείδηση του λαού να μπει σε ένα σωστό δρόμο. Και τότε το ΠΑΣΟΚ έπαιξε τον αναγκαίο συμπληρωματικό ρόλο του αναχώματος.

- Και γιατί κυβερνά συνολικά περισσότερα χρόνια το ΠΑΣΟΚ από τη ΝΔ;

- Υπάρχουν δύο λόγοι: Λάβετε υπόψη σας ότι το ΚΚΕ ήταν στην παρανομία 27 χρόνια. Το ΠΑΣΟΚ λοιπόν κάλυψε ένα κενό. Δημιούργησε την εντύπωση ότι θα κάνει τα ίδια με το ΚΚΕ, μόνο που θα τα κάνει με έναν τρόπο πιο έξυπνο και πιο ανεκτό. Αποδείχτηκε ότι ήταν απάτη. Και είχε στηρίγματα. Σιγά σιγά στηρίχτηκε από το κατεστημένο του τόπου. Ενώ το '81 το χτυπούσαν οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές είχαν επιφύλαξη και ο ξένος παράγων επίσης, στη συνέχεια η ηγεσία φρόντισε να τους δώσει εγγυήσεις και στηρίχτηκε από αυτούς. Και μετά δημιούργησε αυταπάτες. Τις καλλιέργησε. Ανέβηκε στην εξουσία, τη στιγμή που άρχισαν να εισρέουν στην Ελλάδα τα κοινοτικά πακέτα, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για τη χειραγώγηση, την εξαπάτηση και την εξαγορά ορισμένων τμημάτων του ελληνικού πληθυσμού. Δημιούργησε συνθήκες εξαγοράς τμημάτων του πληθυσμού, τα οποία τα έκανε και διαφημιστές της πολιτικής του. Με την εξαγορά, όμως, έρχεται και η απειλή της τιμωρίας. Της απόλυσης. Ξέρετε ότι σήμερα αν οι εργαζόμενοι στις ιδιωτικές επιχειρήσεις δε φοβούνταν την απόλυση, θα είχαν βγει στους δρόμους; Βεβαίως, πρέπει να το κάνουν. Σκύβοντας το κεφάλι, δε λύνεις τα προβλήματά σου. Απλώς αναστέλλεις την όξυνση ενός προσωπικού προβλήματος.

- Αρα υπάρχουν και αντικειμενικοί παράγοντες που ευνοούν αυτή την κατάσταση;

- Φυσικά. Υπήρξαν πολλοί αντικειμενικοί παράγοντες, που ευνόησαν και ευνοούν την εξαπάτηση του κόσμου από το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ έκανε ορισμένες μεταρρυθμίσεις, που κάλλιστα θα μπορούσε να είχε κάνει η ΝΔ, όπως η τυπική και δημαγωγική αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης. Βρήκε έδαφος να πάρει ορισμένα μέτρα, τα οποία θάμπωσαν τον κόσμο και αυτό γιατί δεν είχαν γίνει έγκαιρα. Το λέω αυτό για να εξηγήσω γιατί παραπλανάται πραγματικά ένας κόσμος ολόκληρος. Υπήρχε η αντικειμενική βάση που επέτρεψε αυτή την παραπλάνηση.

- Πέντε κόμματα - δύο πολιτικές; Ακόμα;

- Αυτή η διαπίστωση γίνεται από παρατηρητές του Κόμματος, καλοπροαίρετους ή όχι, και όχι από μας τους ίδιους. Εμείς λέμε κάτι πολύ πιο ουσιαστικό: Οτι υπάρχουν δύο δρόμοι ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας, δύο στρατηγικές. Ολοι ομολογούν ότι τη μια στρατηγική την εκφράζει το ΚΚΕ και δεν υπάρχουν άλλες πολιτικές δυνάμεις να την εκφράσουν. Η άλλη στρατηγική, η οποία λέει ότι πολιτευόμαστε στα πλαίσια της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, στα πλαίσια της ελεύθερης κίνησης κεφαλαίων κλπ., υποστηρίζεται βασικά από τα άλλα κόμματα. Δε λέμε ότι τα κόμματα ταυτίζονται πλήρως μεταξύ τους. Εχουν αποκλίσεις. Αλλά η γενική στρατηγική είναι η ίδια.

- Το ΔΗΚΚΙ, του Δ. Τσοβόλα, δεν έχει διαφοροποιηθεί;

- Η κριτική που ασκεί το ΔΗΚΚΙ σε ορισμένα ζητήματα οπωσδήποτε είναι διαφορετική από την κριτική που ασκεί ο ΣΥΝ. Εχει ορισμένες διαφορετικές πινελιές. Το ΔΗΚΚΙ όμως στο διά ταύτα δεν κάνει την υπέρβαση, είναι μέσα στην πεπατημένη τού να βρούμε καλύτερους τρόπους διαχείρισης. Σε μερικά σημεία η κριτική του μοιάζει με του ΚΚΕ και εμείς αυτό το έχουμε πει. Στο διά ταύτα όμως είναι ή αντιφατικό ή δεν παίρνει θέση. Εμείς θεωρούμε ότι στην πορεία - αλλά δεν μπορώ να το προσδιορίσω, εμείς δεν είμαστε χαρτορίχτρες! - από τη στιγμή που ο λαός και το λαϊκό κίνημα ανασυγκροτημένα αντεπιτεθεί, δημιουργείται το έδαφος δημιουργίας και άλλων πολιτικών δυνάμεων. Δεν μπορεί ένα λαϊκό κίνημα να μην οδηγήσει και στην αλλαγή του πολιτικού χάρτη της χώρας. Στην πορεία μπορεί να εμφανιστούν προϋποθέσεις να υπάρχουν πολιτικά σχήματα και πολιτικές κινήσεις που δε θα είναι κομμουνιστικές...

- Διαγράφεται άραγε η προοπτική δημιουργίας μιας νέας μητρόπολης; Σαν τη ρωσική μητρόπολη, ας πούμε. Γιατί πολλά γράφονται και λέγονται για το ρόλο του Φιντέλ Κάστρο.

- Θα σας μιλήσω ανοιχτά. Ολα αυτά που λέγονται περί μητρόπολης του Κομμουνιστικού Κόμματος, της Σοβιετικής Ενωσης, και τα λοιπά περιέχουν πολλά στοιχεία ανακρίβειας, ίσως και αναλήθειας. Είναι πολύ φυσικό, όπως στο καπιταλιστικό σύστημα οι ΗΠΑ παίζουν έναν ιδιαίτερο ρόλο, στα πλαίσια του σοσιαλιστικού συστήματος η χώρα που ήταν πιο μπροστά, να ασκεί μεγαλύτερη επίδραση. Το θέμα είναι να μη γίνεται αυτό το επειδή είμαι δυνατός, κάνω ό,τι θέλω τους άλλους. Αυτά τα πράγματα δεν είχαν ούτε έχουν σχέση με μητρόπολη. Τι θεωρούμε εμείς ότι πρέπει να γίνει σήμερα: Πρέπει να δυναμώσει η κοινή δράση και ο συντονισμός ανάμεσα στα κομμουνιστικά κόμματα. Οχι για να κάνουμε κανένα κλειστό κύκλωμα μεταξύ μας. Αλλά για να βοηθηθεί η κοινή στρατηγική πάλης κατά της "νέας τάξης πραγμάτων".

- Χαλαρά; Εννοώ με μια χαλαρή συνεργασία; Οχι με σύμπηξη πυρήνα;

- Κάθε εποχή έχει τις δικές της ανάγκες. Σήμερα αυτό που έχει σημασία είναι η κοινή δράση και ο συντονισμός. Το χαλαρά ή μη χαλαρά εξαρτάται από μια σειρά ιστορικές ανάγκες. Οπωσδήποτε, η μορφή της κοινής δράσης των κομμουνιστικών κομμάτων εξαρτάται από το τι θέλει η εποχή. Η μορφή μπορεί να ποικίλλει. Π. χ. ένα κομμουνιστικό κόμμα στο χώρο της Μεσογείου ή της Μέσης Ανατολής έχει άλλες ανάγκες, άλλα προβλήματα από ένα ΚΚ στη Λατινική Αμερική. Ορισμένα ΚΚ έχουν περισσότερα κοινά σημεία μεταξύ τους και μπορεί σε εμάς, εδώ στην Ελλάδα, να μην παρουσιάζονται με την ίδια μορφή. Η μορφή συνάντησης και κοινής δράσης των κομμουνιστών πρέπει να οδηγεί στη χάραξη ενιαίας, παγκόσμιας στρατηγικής, αλλά και να έχει ευελιξία κατά περιοχή. Οπωσδήποτε κάθε κόμμα στη χώρα του έχει την ευθύνη να κινήσει μια σειρά ζητήματα.

- Βλέπετε να πέφτει ο Σημίτης από τα εσωκομματικά του ΠΑΣΟΚ;

- Οχι. Κάτω, στη βάση του ΠΑΣΟΚ υπάρχει μεγάλη δυσαρέσκεια. Γιατί οι άνθρωποι είναι λαός. Φτωχολογιά. Και βλέπει πια, τον κοροϊδεύουν χρόνια. Αλλά εγώ δε βλέπω ότι οι εσωτερικές διαφορές στα ηγετικά επίπεδα του ΠΑΣΟΚ είναι τέτοιες, ούτε τόσο ριζικές από πολιτικής πλευράς, ώστε... εκτός πια... να σας πω... αν ο εγχώριος οικονομικός παράγοντας, ή ο ξένος παράγοντας, θέλει να δημιουργήσει ένα νέο πολιτικό σκηνικό και για τη ΝΔ και για το ΠΑΣΟΚ. Τότε μπορεί ο παράγοντας αυτός να στηρίξει και στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ κάτι άλλο....

- Οταν λέτε νέο σκηνικό, δεν αναφέρεστε στον Κ. Καραμανλή;

- Α, δεν ξέρω με τα πρόσωπα. Οταν λέω νέο σκηνικό, πιθανώς να θελήσουν να υπάρχουν περισσότερα πολιτικά κόμματα - αναχώματα για το λαό. Αν δείτε όλη την ιστορία της Ελλάδας, από τότε που έγινε σύγχρονο ελληνικό κράτος, η κυρίαρχη τάξη της χώρας μας και ο ξένος παράγοντας δούλευαν για το τι θα γίνει μετά 20 χρόνια. Γίνονται πολλά σενάρια. Υπάρχει όμως και άλλο ένα: Αυτό που πρέπει να γράψει ο λαός.