Ο αγώνας των Γάλλων ανέργων είναι σημαντικό γεγονός, που μπορεί να συμβάλει στην ενδυνάμωση της αντίστασης και της ελπίδας "των κολασμένων της Γης", στην προοπτική της ταξικής πάλης, της σύγκρουσης και της ρήξης τους με το σύστημα. Γίνεται δε αντικείμενο διαφόρων εκτιμήσεων και ερμηνειών, με τάσεις γενίκευσης και, βεβαίως, όλα αυτά δεν είναι τυχαία. Το κίνημα των ανέργων της Γαλλίας πήρε διαστάσεις, όχι τόσο και μόνο απ' αυτή καθεαυτή την οξύτητα του προβλήματος, όσο από την οργάνωση του αγώνα, τις μορφές πάλης, τη διάρκειά του και κυρίως την εμφανιζόμενη από τα ΜΜΕ αυτοτέλειά του από το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα. Βεβαίως, παρακολουθώντας τα δημοσιεύματα του αστικού Τύπου, κυρίως του ξένου, αντιλαμβάνεται εύκολα καθένας ότι αυτός ο αγώνας δε θα μπορούσε να μην προβληθεί και μάλιστα στο μέγεθος και τις διαστάσεις του. Είναι ένα γεγονός, που, όχι μόνο δεν μπορεί να αποσιωπηθεί, αλλά παίρνει ευρύτερες διαστάσεις. Την ίδια ώρα, μάλιστα, που όλα τα στοιχεία στα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη της ΕΕ, τα ιμπεριαλιστικά, αυτά που ιστορικά ηγούνταν, και συνεχίζουν, της ανάπτυξης του συστήματος, δείχνουν ότι οι δείκτες της ανεργίας είναι αρκετά υψηλοί, αυξάνουν συνεχώς και δε φαίνεται φως στον ορίζοντα για την αντιμετώπιση της όξυνσης του προβλήματος. Ταυτόχρονα, ο συγκεκριμένος αγώνας γίνεται στη Γαλλία, χώρα με ιστορία και παραδόσεις στους εργατικούς αγώνες και όχι μόνο, αλλά και ηγετική δύναμη στην ΕΕ, όπου τα τελευταία χρόνια αναπτύσσονται δυναμικές κινητοποιήσεις από διάφορα λαϊκά στρώματα. Δεν είναι αδιάφορο, βεβαίως, το γεγονός ότι στη διακυβέρνηση της Γαλλίας βρίσκονται δυνάμεις, που, αν μη τι άλλο, έκαναν σημαία τους προεκλογικά και μετεκλογικά την πολιτική αντιμετώπισης της ανεργίας, με πολυδιαφημιζόμενα προγράμματα, στα πλαίσια, βεβαίως, της ΕΕ.
* * *
Το κίνημα των ανέργων τροφοδότησε συζητήσεις στους κόλπους διαφόρων δυνάμεων και, μάλιστα, στους μονίμως αναζητούντες διεξόδους στη λογική των λεγόμενων "αυθεντικών" κινημάτων των "αντιηγετικών" αγώνων, των έξω από τα παραδοσιακά και ιστορικά κατακτημένα οργανωμένα κινήματα. Οχι ότι και αυτό δεν μπορεί να γίνεται, και γίνεται. Αλλωστε, η μορφή οργάνωσης πρέπει να εξυπηρετεί την ταξική πάλη. Η γενίκευση, όμως, των δεδομένων, αφ' ενός έξω από την ταξική ανάλυση της πραγματικότητας στη Γαλλία, των πολιτικών δυνάμεων και της στρατηγικής τους, της κατάστασης στο συνδικαλιστικό κίνημα και του προσανατολισμού του, αφ' ετέρου έξω από τον κινητήριο μοχλό της κοινωνίας, τη συνεπή ταξική πάλη, οδηγούν αντικειμενικά σε συμπεράσματα εκμετάλλευσης ενός αγώνα για τη συντήρηση της ίδιας της κοινωνίας, που δεν την πολυαπασχολεί ο αλληλοσπαραγμός της - μ' αυτόν μαθαίνει να ζει - όσο δεν κινδυνεύει να ανατραπεί. Επίσης η αποσιώπηση όλων των δεδομένων - π.χ. τα εργατικά συνδικάτα στηρίζουν τον αγώνα, συμβάλλουν στην οργανωτικότητα αυτού του κινήματος - οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα.
* * *
Είναι κάμποσοι αυτοί που διατυπώνουν αντιλήψεις για όλα αυτά με πανομοιότυπο σχεδόν τρόπο. Ο Β. Μουλόπουλος, στο "Βήμα" (18/1/98), εκτιμά το κίνημα των ανέργων ως εξής: "Ενα θεριό που αντρειεύει και θεριεύει. Η κοπριά του νέου επαναστατικού υποκειμένου. Μια πυρακτωμένη μάζα μίσους, υπέροχα ανατρεπτική". Το "Πριν" (18/1/98), εφημερίδα του ΝΑΡ, εκτιμά ότι "η αυτοτελής εμφάνιση των ανέργων είναι ιστορικής σημασίας" και ότι "το καινούριο στοιχείο είναι πως κεντρικό πρόβλημα είναι το πρόβλημα της εργασίας, της προτεραιότητας των δικαιωμάτων των εργαζομένων και η διεκδίκηση ανεξάρτητου πολιτικού λόγου. Τα κοινωνικά κινήματα μετατρέπονται σε πολιτικά". Η "Αυγή" (21/1/98), του ΣΥΝ, εκτιμά ότι "το κίνημα των ανέργων ...ξάφνιασε πολιτικές ηγεσίες και κοινωνικούς φορείς με την αυτονομία του, τη μαζικότητά του, ακόμη και με την πολιτική του ωριμότητα".
Σ' αυτές τις εκτιμήσεις διακρίνεται ως ενοποιητικό στοιχείο μια και μόνη αντίληψη: Η αυτονομία, η ανεξαρτησία (αλήθεια, από ποιον;), αλλά ταυτόχρονα και η προσπάθεια να δοθούν στο κίνημα χαρακτηριστικά πολιτικού υποκειμένου με ανατρεπτική στρατηγική. Ούτε λίγο - ούτε πολύ, ένα τέτοιο κίνημα χαρακτηρίζεται επαναστατικό, ή εν δυνάμει επαναστατικό, ή ώριμο και αυθεντικά πολιτικό. Ποιο είναι πάλι το ενοποιητικό στοιχείο σ' αυτήν τη γενίκευση; Μα, η αυτοτέλεια που του προσδίδουν από κάθε τι το πολιτικά και συνδικαλιστικά οργανωμένο, αν και δεν είναι ακριβώς έτσι, χωρίς φυσικά να μπαίνουν στον κόπο να εξηγήσουν την αυθαίρετη διαπίστωσή τους. Κυρίως όμως, εστιάζουν την εκτίμησή τους στη μορφή πάλης, στις καταλήψεις, βαφτίζοντάς την εξέγερση και ας μην είναι εξέγερση το συγκεκριμένο κίνημα. Το "Πριν" του ΝΑΡ, μάλιστα, κάνει άλμα στη γενίκευση και το συσχετισμό "εξεγερτικών" κινημάτων, με μοναδικό κριτήριο τη μορφή πάλης πέρα και έξω από το περιεχόμενό της, σαν το άπαν του αυθεντικού επαναστατικού κινήματος. Αναφέρει ότι "οι κινητοποιήσεις των ανέργων στη Γαλλία με όλα τα στοιχεία, τόσο του αυθόρμητου και του απροσδόκητου, αλλά και του συνειδητού... έδειξαν να διασχίζουν αρκετά γρήγορα την τεράστια απόσταση που χωρίζει το Λος Αντζελες από το Παρίσι".
* * *
Βεβαίως, από το ΣΥΝ δεν μπορούσε να περιμένει κανείς διαφορετική εκτίμηση, από τα αναμασήματα της "αυτονομίας" και της "πολιτικής ωριμότητας", για ένα κίνημα διεκδικητικό στα πλαίσια του συστήματος. Αλλωστε, ο πατέρας του οπορτουνισμού, ο Μπερστάιν, άφησε γερή κληρονομιά στους κάθε λογής απογόνους του: Το κίνημα είναι το παν! Αλλά οι αυτοαποκαλούμενοι "αριστεροί των αριστερών" του ΝΑΡ πώς γίνεται να συνταιριάζουν με τους "αριστερούς" απολογητές του συστήματος ή με το "Βήμα"; Η πρότασή τους για διέξοδο από το πρόβλημα, σύμφυτο του καπιταλισμού, είναι η διεκδίκηση της μείωσης του εργάσιμου χρόνου και της αύξησης του μεροκάματου - αλήθεια, από ποιον, από τα μονοπώλια ή από τις κυβερνήσεις τους; - και όχι, βεβαίως, η σύνδεση αυτής της πάλης με την ανατροπή του καπιταλισμού. Μπορεί να λυθεί το πρόβλημα της ανεργίας, διεκδικώντας από την κρατική εξουσία των αστών; Μπορεί να λυθεί, χωρίς την ανατροπή της, την εγκαθίδρυση της εξουσίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού; Μα, φαίνεται πως αυτά για το ΝΑΡ είναι ψιλά γράμματα. Ο σκοπός είναι το κίνημα. Αυτός είναι ο συνδετικός κρίκος των αντιλήψεών τους με την αστική πολιτική και η τακτική της ενσωμάτωσης που τη σπουδάζουν καλά. Ετσι, λοιπόν, οι αυτοαποκαλούμενοι "αριστερό ρεύμα" είναι δεξιό ρεύμα, χύμα πράμα, που θεωρεί σκοπό το κίνημα και κίνημα τις μορφές πάλης, χωρίς τελικό στόχο. Αν αυτό δεν είναι διαλυτική ταχτική μέσα στο εργατικό κίνημα, τότε τι είναι;
* * *
Η ανεργία μπορεί και πρέπει να είναι ένα από τα μέτωπα της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης. Της ολοκληρωμένης ταξικής πάλης, με επικεφαλής το κόμμα της εργατικής τάξης, που διεξάγει το ώριμο εργατικό κίνημα, όταν συνδέει την πάλη για τις άμεσες διεκδικήσεις με τον τελικό σκοπό. Που ξέρει να ξεχωρίζει από την ταξική πάλη το κύριο, που είναι το αστικό κράτος και η ανατροπή του. Μόνο που στη Γαλλία αυτό το κίνημα δε διεξάγει τέτοια πάλη, όσο κι αν ανάπτυξή του είναι σημαντικό γεγονός αυτή την περίοδο, δίνει πείρα, μπορεί να ταρακουνήσει συνειδήσεις. Οι άνεργοι μ' όλη την οργανωτικότητα, τη μαχητικότητα και τον πανεθνικό συντονισμό της πάλης τους, ούτε έχουν ούτε θα μπορούσαν να έχουν ποτέ τέτοιους στόχους, πρόγραμμα και τακτική. Γιατί αυτό είναι υπόθεση του πολιτικού κόμματος της εργατικής τάξης. Οσα πολιτικά χαρακτηριστικά και αν αποκτήσει αυτό το κίνημα, η ωριμότητά του δε θα ξεπερνά την πάλη για διεκδικήσεις, αλλά αυτή από μόνη της δεν είναι ανατρεπτική. Ακριβώς γιατί δεν είναι και δεν μπορεί να βγει έξω από τα πλαίσια του συστήματος, χωρίς τη σχέση με το κομμουνιστικό κόμμα, που θα την εντάσσει στη στρατηγική ανατροπής της αστικής εξουσίας.
Σ. Κ.
- Γιατί, κατά τη γνώμη σας, η κυβέρνηση θέτει σήμερα θέμα επαναφοράς του γνωστού Μεταξικού νόμου "περί Τύπου" και της διάταξης "περί περιύβρισης της Αρχής";
- Ασφαλώς, δεν είναι τυχαίο το ότι, σήμερα, η κυβέρνηση απειλεί να επαναφέρει τα παραπάνω τερατουργήματα, που καταργήθηκαν μόλις το '93, μετά από έντονους αγώνες των δημοσιογράφων, των εφημερίδων και όλου του δημοκρατικού κόσμου. Αν παρακολουθήσουμε τις τελευταίες εξελίξεις, βλέπουμε ότι η κυβέρνηση καταφεύγει στην ποινικοποίηση της πολιτικής και συνδικαλιστικής ζωής, των αγώνων των αγροτών και των εργαζομένων. Διώκονται πολίτες και δημοσιογράφοι, αλλά και εφημερίδες - όπως γίνεται, τώρα, με τη δίωξη του "Ριζοσπάστη" - γιατί διαμαρτύρονται για αντιλαϊκή πολιτική, γιατί κάνουν πολιτική κριτική στις κυβερνητικές θέσεις και απόψεις και προβάλλουν τη διαφορετική άποψη! Η κυβέρνηση, για να περάσει την αντιλαϊκή της πολιτική, προσπαθεί να κάμψει το αγωνιστικό φρόνημα των εργαζομένων και επιδιώκει να φιμώσει τις εφημερίδες και τους δημοσιογράφους που αποκαλύπτουν την ουσία της αντιλαϊκής πολιτικής και στηρίζουν τους αγώνες, όπως ο "Ρ", για να δυσκολέψει τους λαϊκούς αγώνες. Γι' αυτό προβάλλει, τώρα, και το φόβητρο της επαναφοράς του Μεταξικού νόμου.
- Ανεξάρτητα από τις κυβερνητικές προθέσεις και τις απειλές του υπουργού Δικαιοσύνης Ε. Γιαννόπουλου, μπορεί σήμερα να περπατήσουν στη ζωή τα τερατουργήματα του Μεταξικού νόμου "περί Τύπου" και "περιύβρισης Αρχής";
- Αποτελεί μεγάλη πισωδρόμηση και μόνον το ότι συζητάμε για επαναφορά αυτών των διατάξεων, που καταργήθηκαν μόλις 3 - 4 χρόνια πριν, το 1993, επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και με υπουργό Δικαιοσύνης τον Γ. Κουβελάκη. Υπενθυμίζουμε πως η απόφαση, τότε, για την κατάργησή τους, είχε συναντήσει την αποδοχή και την επιδοκιμασία ευρύτερα του πολιτικού, νομικού και δημοσιογραφικού κόσμου και των κοινωνικών φορέων. Τα αντιδημοκρατικά αυτά κατασκευάσματα, επί δεκαετίες, λειτούργησαν σαν "δαμόκλειος σπάθη" πάνω από τον Τύπο και τους δημοσιογράφους, αλλά και τους πολίτες για τη φίμωση της ελεύθερης έκφρασης. Και η κατάργησή τους ήταν αποτέλεσμα σκληρών αγώνων όλων των δημοκρατικών δυνάμεων, των ίδιων των δημοσιογράφων - πολλοί από τους οποίους σύρθηκαν στα δικαστήρια και πλήρωσαν ακριβά γιατί τόλμησαν τη διαφορετική φωνή. Μάλιστα, είχαν μπει σε αχρηστία πολύ πριν την κατάργησή τους... Κι όμως, έρχεται σήμερα ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Γιαννόπουλος και απειλεί την επαναφορά τους! Πραγματικά, η κυβέρνηση διολισθαίνει σε πολύ επικίνδυνα αντιδημοκρατικά μονοπάτια...
- Πώς μπορεί να μπει φραγμός σ' αυτόν τον επικίνδυνο αντιδημοκρατικό κατήφορο της κυβέρνησης;
- Πιστεύω ότι ο λαός δε θα επιτρέψει να βρικολακιάσουν τέτοια αντιδημοκρατικά φαντάσματα που η κυβέρνηση Σημίτη προσπαθεί να επαναφέρει. Θα αντιδράσει αποφασιστικά, ανεξάρτητα του τι πιστεύει πολιτικά, γιατί διαθέτει μνήμη, νου και γνώση και ούτε θέλει, ούτε είναι δυνατό να γυρίσουμε πίσω σε καταδικασμένες μαύρες εποχές. Οι δημοσιογραφικές οργανώσεις, όλοι οι δημοσιογράφοι, οι άνθρωποι του Τύπου και των άλλων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, που εμπλεκόμαστε άμεσα, έχουμε καθήκον άμεσα να αντιδράσουμε. Να ξεκαθαρίσουμε στην κυβέρνηση πως δε θα επιτρέψουμε επιστροφή στο παρελθόν. Κι εδώ, ακριβώς, είναι και το χρέος της ΠΟΕΣΥ, σαν εκφραστή όλου του δημοσιογραφικού κόσμου, σε συνεργασία με τις άλλες οργανώσεις - μέλη της, να μπει επικεφαλής και να οργανώσει τον αγώνα του κλάδου ενάντια στις αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις και για την αντιμετώπιση και των άλλων σοβαρών προβλημάτων μας.
Γ. Ζ.
Feeds
