Ως αποτέλεσμα της πίεσης του συνδικαλιστικού κινήματος, του οποίου αποτελούσε πάγιο αίτημα, θεωρεί την καταγραφή των αλλοδαπών και τη χορήγηση της "λευκής" και "πράσινης κάρτας" η Ζωή Σώκου, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΓΣΕΕ. Σπεύδει, όμως, να τονίσει ότι αυτό που σήμερα γίνεται απέχει κατά πολύ από τις προτάσεις του συνδικαλιστικού κινήματος.

Η συνδικαλίστρια μίλησε στο "Ρ" για το θέμα, καλώντας την κυβέρνηση να απαντήσει για το αν θέλει τη νομιμοποίηση και ποια νομιμοποίηση των αλλοδαπών, αφού όπως τόνισε: "Για ποια νομιμοποίηση μιλάνε, όταν εξαιρούν από τη διαδικασία τους ναυτικούς αλλοδαπούς; Οταν δεν προχώρησαν σε καμία απολύτως ενημέρωση των αλλοδαπών στις γλώσσες τους, όπως είχαν υποσχεθεί, με αποτέλεσμα να επικρατήσει αυτό το κομφούζιο και να πέσουν θύματα πολλοί αετονύχηδων. Οταν ο κρατικός μηχανισμός ήταν, όπως αποδείχτηκε, παντελώς ανέτοιμος να υποδεχτεί τον όγκο των αλλοδαπών και να τους καταγράψει. Οταν η κυβέρνηση δεν προτίθεται να πάρει κανένα μέτρο για την προστασία των ίσων δικαιωμάτων και αφήνει ελεύθερη μέχρι και ενισχύει την ασυδοσία των εργοδοτών και δε χτυπάει την παραοικονομία και τη "μαύρη" εργασία Ελλήνων και αλλοδαπών εργατών. Ακόμα, τι εννοεί όταν προβλέπει αναστολή των καρτών, "όταν το απαιτεί το γενικότερο δημόσιο συμφέρον", το συμφέρον της οικονομίας και της αγοράς εργασίας; Τι εννοούσε ο υφυπουργός Εργασίας, όταν έλεγε ότι κάποιοι θα μείνουν και κάποιοι θα φύγουν; Εννοούσε τις προκλητικές απελάσεις που έγιναν τις προηγούμενες μέρες;".

Η συνδικαλίστρια επισημαίνει ότι δεν πρόκειται για πραγματική νομιμοποίηση, αφού όπως τονίζει: "Η κυβέρνηση φαίνεται καθαρά ότι είναι δεσμευμένη στα μεγάλα συμφέροντα και δεν είναι διατεθειμένη στο ελάχιστο να αγγίξει την παραοικονομία και να εφαρμόσει τους νόμους, που κατά καιρούς ψηφίζει για την υποχρεωτική ασφάλιση όσων εργάζονται, την εφαρμογή των συμβάσεων. Θέλει να διατηρήσει τους Ελληνες και ξένους εργαζόμενους σε κατάσταση ομηρίας, μοχλό πίεσης για την ανατροπή εργασιακών σχέσεων και άλλων δικαιωμάτων. Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες δουλεύουν κάτω από τις ίδιες συνθήκες με τους ξένους".

Σχετικά με τις προϋποθέσεις που τίθενται για τη χορήγηση και ανανέωση της κάρτας, η συνδικαλίστρια επισημαίνει ότι αυτές ενισχύουν τους φόβους ότι δεν πρόκειται ουσιαστικά για νομιμοποίηση, αφού: "Είναι ανέφικτο οι αλλοδαποί να συμπληρώσουν τα ένσημα, πόσο μάλλον όταν οι μηχανισμοί ελέγχου είναι ανύπαρκτοι. Οπως και το ότι δεν προβλέπονται ουσιαστικές ποινές για τους παραβάτες εργοδότες. Αντίθετα, οι αλλοδαποί συλλαμβάνονται, απελαύνονται και πληρώνουν και τα έξοδα της απέλασης. Ολοι γνωρίζουν ότι οι άνθρωποι αυτοί βγάζουν τα αναγκαία για να ζήσουν, ας τους βοηθήσει το κράτος να μπορούν να το αποδείξουν".

Συνεχίζοντας, επισημαίνει ότι όλα τα παραπάνω στοιχεία αποδεικνύουν πως η κυβέρνηση "σκόπιμα δεν ενημέρωσε τους αλλοδαπούς". Αποτέλεσμα αυτού ήταν όπως σημειώνει: "Να ξεπηδήσουν κάθε είδους γραφεία και προστάτες που έναντι αδράς αμοιβής "εξυπηρετούν" τους αλλοδαπούς, ορισμένοι μάλιστα υπόσχονται να δώσουν στο χέρι την κάρτα. Ακόμα να γινόμαστε μάρτυρες τριτοκοσμικών εικόνων που καταρρακώνουν κάθε έννοια ανθρωπίνων δικαιωμάτων".

Καταλήγοντας, η Ζωή Σώκου επισημαίνει ότι τώρα είναι επιτακτική η ανάγκη να συσπειρωθούν στις κοινότητές τους οι αλλοδαποί και στα ελληνικά εργατικά συνδικάτα, αφού όπως επισημαίνει: "Είναι βασικό στοιχείο για να συζητούν, να πληροφορούνται και να αποφασίζουν για ζητήματα που τους αφορούν. Να διεκδικήσουν μαζί με τους Ελληνες εργάτες λύσεις στα κοινά τους προβλήματα. Να κατανοήσουμε όλοι ότι έχουμε να χωρίσουμε μόνο τη μιζέρια και η μόνη μας διαφορά είναι ότι αυτούς μπορούν να τους απελάσουν, εμάς όχι. Επιβάλλεται τα ελληνικά σωματεία να ασχοληθούν επί της ουσίας και να αντιμετωπίσουν τα ζητήματα των αλλοδαπών, να τους καλέσουν να γίνουν μέλη τους. Και να γίνει καθαρό ότι αποτέλεσμα μπορεί να έχει μόνο η κοινή πάλη, γιατί κοινός είναι ο αντίπαλος, τα μεγάλα συμφέροντα και αυτοί που τα υπηρετούν. Το χρωστάμε τουλάχιστον στα εκατομμύρια των Ελλήνων μεταναστών σε άλλες χώρες".

Η πολυπληθέστερη κοινότητα μεταναστών της χώρας μας είναι αυτή των Αλβανών,που μετράει, σύμφωνα με εκτιμήσεις, περίπου μισό εκατομμύριο. Συναντηθήκαμε με τον πρόεδρο του Σωματείου Αλβανών Εργαζομένων στην ΕλλάδαΜίτσι Ταχίρ,στα γραφεία του Σωματείου που είχαν κυριολεκτικά κατακλυστεί από Αλβανούς, οι οποίοι ζητούσαν βοήθεια για τη συμπλήρωση της αίτησης.

Τα παράπονα για τη διαδικασία καταγραφής και τις προϋποθέσεις που θέτουν τα ΠΔ για τη χορήγηση της κάρτας και εδώ είναι πολλά. Ο συνδικαλιστής επισημαίνει τα σημαντικότερα, που είναι, όπως τονίζει: "Τα 40 ένσημα που απαιτούνται να συμπληρωθούν μέχρι 31 Ιούλη για τη χορήγηση "πράσινης κάρτας", το 95% των Αλβανών δεν έχει τη δυνατότητα να τα μαζέψει. Θα τα αγοράσει αναγκαστικά. Φάνηκε ότι οι μηχανισμοί του κράτους δεν ήταν έτοιμοι, το σωματείο μάς βοήθησε και βοηθάει πολύ στη διαδικασία, αλλά εξαιτίας της έλλειψης ενημέρωσης από το κράτος και της σύγχυσης σχετικά με τη συμπλήρωση της αίτησης, πολλοί Αλβανοί έπεσαν θύματα κάποιων που τους πήραν από 5.000 δραχμές για την αίτηση, και 20.000-25.000 έως και 50.000 δραχμές για να τους δώσουν - λένε - τις κάρτες κατευθείαν! Κερδοσκοπούν σε βάρος μας και όλα αυτά δε θα γίνονταν, αν το κράτος είχε πάρει τα μέτρα του. Εγώ πιστεύω ότι δεν ήθελε να ενημερώσει".

Οι καταγγελίες του όμως δε σταματάνε εκεί, αφού όπως σημειώνει: "Πολλοί Αλβανοί απολύθηκαν από τις δουλιές τους, όταν ζήτησαν ένσημα. Τουλάχιστον 15 με 20 που ξέρω εγώ. Φανταστείτε στο σύνολο των εκατοντάδων χιλιάδων πόσοι θα απολυθούν. Σε 200 τουλάχιστον οι εργοδότες είπαν ότι δε θα τους δώσουν βεβαίωση ότι εργάζονται σ' αυτούς, κάποιοι εργοδότες δίνουν το όνομά τους, αλλά όχι τη διεύθυνσή τους. Ο κόσμος έχει τρομοκρατηθεί. Επειτα γίνονται και συλλήψεις, παρότι υποτίθεται ότι απαγορεύονται οι απελάσεις προς το παρόν. Φτάσανε στο σημείο Αλβανοί να λένε ότι ήταν καλύτερα στην παρανομία, μήπως θέλανε αυτό οι αρμόδιοι;".

Ωστόσο, τα προβλήματα που έχουν προκύψει δεν είναι ο μόνος λόγος που προκαλεί φόβο στους αλλοδαπούς. Οπως σημειώνει ο Μίτσι Ταχίρ: "Ο υφυπουργός είπε ότι κάποιοι θα μείνουν στην Ελλάδα και κάποιοι στο μέλλον θα φύγουν. Οι άνθρωποι έχουν τρομοκρατηθεί. Βέβαια ο κόσμος ενδιαφέρεται να καταγραφεί, βαρεθήκαμε την παρανομία. Ομως πιστεύουμε ότι αυτό δεν είναι νομιμοποίηση, δε θα λυθεί το πρόβλημα. Οπως και οι άλλοι αλλοδαποί ζητάμε ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους Ελληνες. Κι αυτό θα γίνει μόνο όταν το κράτος πάρει μέτρα ώστε να ελέγχονται οι εργοδότες και να σέβονται τα δικαιώματά μας. Οι εργοδότες θα δέχονται πιέσεις και από ποιον; Είναι μια προσπάθεια, μισή όμως".

Κλείνοντας τη συζήτηση, με έμφαση τονίζει: "Σαν Αλβανοί θέλουμε να ευχαριστήσουμε την Ελλάδα, στάθηκε για μας μια δεύτερη μάνα και αν δεν υπήρχε η χώρα σας, ίσως πολλοί από μας να ήταν τώρα νεκροί. Από δω και πέρα και μέσα από τη Συντονιστική Επιτροπή Μεταναστών θα παλέψουμε για κάτι καλύτερο. Είμαστε άνθρωποι, προερχόμαστε από μια χώρα με ιστορία και πολιτισμό και θέλουμε τα δικαιώματά μας μόνο, τίποτα περισσότερο. Με τους Ελληνες δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα, τα προβλήματά μας είναι κοινά. Καλούμε τους Αλβανούς να γραφτούν στο σωματείο μας και στα ελληνικά σωματεία, ώστε να υπάρξει φιλία, συνεργασία και κοινή πάλη μεταξύ των εργατών, ανεξάρτητα της προέλευσής τους".

Από την πλευρά του ο πρόεδρος του Παναφρικανικού Συνδέσμου ΕλλάδαςΓκόντουιν Νσοφόρ, είναι κατηγορηματικός όταν μας λέει ότι η διαδικασία αυτή απέχει πολύ από τα αιτήματα των αλλοδαπών και ότι το μόνο που έχει καταφέρει μέχρι τώρα είναι να τους μπερδέψει, να τους φοβίσει και να τους εκνευρίσει. Διευκρινίζει ότι αν το δει κανείς σαν ένα πρώτο βήμα, είναι κάτι θετικό, σημειώνει όμως ότι χρειάζεται περισσότερη πίεση από όλους τους φορείς για να έρθει η στιγμή που θα είμαστε σε θέση να μιλάμε για πραγματική νομιμοποίηση των μεταναστών.

Μπαίνουμε κατ' ευθείαν στο θέμα της νομιμοποίησης και ο Γκόντουιν Νσοφόρ τονίζει ότι: "Θα μπορούσε να υπάρξει συνεργασία και ενημέρωση. Θα μπορούσε να αποφευχθεί αυτό το χάος. Τώρα χάνουμε χρόνο και το σπουδαιότερο χάνουμε τις δουλιές μας. Οι προϋποθέσεις που τίθενται από τα Προεδρικά Διατάγματα είναι πολλές, υπάρχουν εργοδότες που είπαν ότι προτιμούν να φέρουν τη γιαγιά να κρατάει τα μωρά αν είναι να πληρώσουν την ασφάλισή μας. Στο τέλος θα το δείτε θα πληρώνουμε από την τσέπη μας τα ένσημα, ελάχιστοι εργοδότες θα δεχτούν να μας ασφαλίσουν".

Ο φόβος επικρατεί και στην αφρικανική κοινότητα. Οπως τόνισε ο πρόεδρος του Συνδέσμου: "Φοβούνται μήπως το μόνο που θέλει η κυβέρνηση είναι να μας καταγράψει και να μας απελάσει στη συνέχεια. Ο φόβος δε φεύγει εύκολα όταν μια ζωή ζεις μ' αυτόν. Εμείς καλέσαμε τους Αφρικανούς να πάνε να καταγραφούν και στη συνέχεια μαζί θα αντιμετωπίσουμε το όποιο πρόβλημα υπάρξει. Επειτα δεν είναι φυσικό να είμαστε φοβισμένοι, όταν ο υφυπουργός Εργασίας δήλωσε ότι δε θα μείνουν όλοι στην Ελλάδα; Μπορεί να μην μας διώξουν το '98, αλλά τον επόμενο χρόνο. Και τι θα κάνουμε μετά; Θα επιστρέψουμε στην Αφρική; Στη Νιγηρία, με την πολιτική αστάθεια; Εκεί που λίγοι ιδιοποιούνται ένα τεράστιο πλούτο και πολλοί πεθαίνουν από πείνα, εκεί που δεν μπορείς να μιλήσεις;".

Τα αιτήματά τους παραμένουν ανικανοποίητα, όπως ο ίδιος επισημαίνει: "Εμείς ζητούσαμε νομιμοποίηση με ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους Ελληνες. Δεν ξέρω, έχω την εντύπωση ότι αυτή δεν είναι ακριβώς νομιμοποίηση και ότι θα ενισχυθεί η "μαύρη" εργασία. Θέλουμε να καλέσουμε όλους τους φορείς και τα κόμματα της αντιπολίτευσης - το ΚΚΕ που ήδη έχει κάνει πολλά - να βοηθήσουν, να πιέσουμε ώστε η κυβέρνηση να μην πάρει μέτρα εναντίον των μεταναστών. Ολοι μαζί και με τους Ελληνες συναδέλφους μας, να βρούμε τρόπο να λύσουμε τα προβλήματα".

Η συζήτηση με τον Ρόναλντ Μακάρθεϊ,αντιπρόεδρο του "ΚΑΣΑΠΙ",του Συλλόγου Φιλιππινέζων στην Ελλάδα, ξεκινάει με την επισήμανσή του ότι τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι 40.000 περίπου Φιλιππινέζοι και οι υπόλοιποι αλλοδαποί δεν πρόκειται να λυθούν με τη χορήγηση της κάρτας. Συνεχίζοντας μιλάει για τη διαδικασία καταγραφής, που όπως τονίζει: "Είναι τρομερά δύσκολη. Απαιτείται πολλές μέρες να στήνεσαι σε τεράστιες ουρές από τα ξημερώματα. Πολλοί δεν μπορούν να το κάνουν αυτό, αν χάσουν μεροκάματα, θα απολυθούν. Πρόβλημα θα έχουμε και με τις προϋποθέσεις, ήδη πολλοί εργοδότες αρνούνται να κολλήσουν ένσημα, εκβιάζουν, στο τέλος θα τα πληρώνουμε από την τσέπη μας".

Στην ερώτησή μας πώς βλέπουν αυτή τη διαδικασία οι Φιλιππινέζοι, τονίζει: "Είμαστε καχύποπτοι, φοβόμαστε, οι νόμοι μπορούν να αλλάξουν ανά πάσα στιγμή και να μας στείλουν πίσω στις χώρες μας. Για παράδειγμα, αν η ανεργία αυξηθεί στην Ελλάδα και κρίνει η κυβέρνηση ότι είμαστε περιττοί, τότε σίγουρα θα μας απελάσουν, οι άδειες θα ανακληθούν".

Προλαβαίνει την επόμενη ερώτηση λέγοντας: "Είναι μια αρχή, όχι αυτό που ζητούσαμε. Ζητάμε νομιμοποίηση χωρίς όρους, με ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Δεν είναι ολοκληρωμένη η προσπάθεια, είχαμε ζητήσει διάλογο από την αρχή, μας τον αρνήθηκαν. Τα ένσημα που μας ζητάνε, πόσοι Ελληνες τα κολλάνε; Επειτα ποιος θα ελέγχει τους εργοδότες αν κολλάνε ή όχι τα ένσημα, εδώ οι Ελληνες κι έχουν πρόβλημα. Αγωνιούμε για το τι θα γίνει. Ενας αγώνας δρόμου θα είναι η χορήγηση και η ανανέωση της κάρτας".

Κλείνουμε τη συζήτηση ρωτώντας τον τι πιστεύει ότι πρέπει να γίνει και τι θα κάνει ο Σύλλογος των Φιλιππινέζων από δω και πέρα και απαντάει: "Κατ' αρχήν να πω πως είναι σημαντικό για μας ότι μπορούμε να βγούμε μια βόλτα χωρίς να φοβόμαστε τη σύλληψη και την απέλαση. Αλλά πρέπει να γίνουν πολλά ακόμα. Ο "Κασάπι" θα βοηθήσει τα μέλη του στην καταγραφή και τη διαδικασία όλη. Ακόμα, θα καλέσουμε τα μέλη μας να γραφτούν στα σωματεία τους. Γιατί πρέπει να πω ότι έχουμε βοηθηθεί από τα ελληνικά σωματεία. Ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί μαζί με τους Ελληνες συναδέλφους μας, να παλέψουμε για τα δικαιώματά μας".

Προβληματισμένοι εμφανίστηκαν και οι εκπρόσωποι της "Αλληλεγγύης Πολωνών Εργαζομένων στην Ελλάδα",ο πρόεδρος Μίτεκ Ρούι και ο Τζόζεφ Μαρχέφκα,μέλος της διοίκησης του Συλλόγου, ενώ τόνισαν ότι ανάμεικτα συναισθήματα επικρατούν και στους 70.000 περίπου Πολωνούς που βρίσκονται σήμερα στην Ελλάδα.

"Στα αυτιά μας μπαίνουν όμορφα λόγια, στην πράξη όμως επικρατεί χάος",σχολίασε ο Τζόζεφ Μαρχέφκα,ξεκινώντας τη συζήτησή μας και συνεχίζει: "Η νομιμοποίηση ήταν κάτι που το ζητούσαμε από όταν ήρθαμε στη χώρα σας. Η διαδικασία όμως που ξεκίνησε τώρα η κυβέρνηση, ξεκίνησε με μπέρδεμα και προβλήματα. Πολλοί αλλοδαποί είναι καχύποπτοι, περιμένουν να δουν τι θα γίνει και ανάλογα με τις εξελίξεις θα ενεργήσουν. Τα λόγια μπορεί να είναι ωραία, αλλά στην πράξη άλλα συμβαίνουν".

Το λόγο παίρνει ο Μίτεκ Ρούι και με πίκρα επισημαίνει: "Το ένα γραφείο ζητάει κάποια χαρτιά, το άλλο όχι. Αλαλούμ. Η αλήθεια είναι ότι περιμέναμε άλλο επίπεδο εξυπηρέτησης και αντιμετώπισης. Πολλοί έπεσαν θύματα κάποιων που τους πήραν 5.000 δραχμές για να τους βοηθήσουν. Ολα ξεκίνησαν δύσκολα και φοβόμαστε ότι θα υπάρξουν και στη συνέχεια προβλήματα. Πολλοί εργοδότες δύσκολα θα δεχτούν να κολλήσουν ένσημα. Αν όλοι τηρούσαν τους νόμους, όλα θα ήταν καλά. Συμβαίνει όμως αυτό;".

Ο Τζόζεφ συνεχίζει λέγοντας: "Οι ανησυχίες μας και οι φόβοι μας ενισχύονται από το ότι πολλοί Ελληνες εργάζονται σαν κι εμάς, χωρίς δικαιώματα, από το ότι δεν υπήρξε καμία ενημέρωση, καμία βοήθεια, αν και η κυβέρνηση είχε υποσχεθεί ότι θα μας ενημέρωνε στις γλώσσες μας. Η συμμετοχή του κόσμου στη συγκέντρωση που διοργανώσαμε την περασμένη Κυριακή ξεπέρασε κάθε προσδοκία κι αυτό γιατί ο κόσμος θέλει ενημέρωση. Ηταν μια σημαντική πρωτοβουλία και θέλω να πω ότι στην ενημέρωσή μας βοήθησαν και η εφημερίδα KURIER ATENSKI και άλλοι φορείς, αλλά όχι η κυβέρνηση".

Ο τελευταίος λόγος ανήκει στον Μίτεκ Ρούι που τονίζει: "Τα λόγια δεν είναι συμβόλαιο. Πρέπει οι υπεύθυνοι να πάρουν μέτρα, να μεγαλώσει ο χρόνος καταγραφής. Πρέπει να ενισχυθούν σε υποδομή ο ΟΑΕΔ, τα νοσοκομεία, η υπηρεσία που εκδίδει τα ποινικά μητρώα. Ακόμα, κάτι σημαντικό, να πάρει μέτρα η κυβέρνηση ώστε να εφαρμοστεί η εργατική και ασφαλιστική νομοθεσία. Εμείς με τους Ελληνες εργάτες θα παλέψουμε γι' αυτά, μόνο μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε και να μιλάμε μια μέρα για πραγματικά δικαιώματα ξένων και Ελλήνων εργατών".

Σύμφωνα με τα Προεδρικά Διατάγματα 357 και 358,τα οποία καθορίζουν τις προϋποθέσεις παραμονής και εργασίας των αλλοδαπών στη χώρα μας:

Οι αλλοδαποί καταγράφονται και τους χορηγείται μετά από αίτησή τους η "κάρτα προσωρινής άδειας παραμονής" ή "λευκή κάρτα" που λήγει στις 31.12.98.Η προθεσμία που έχουν για να καταγραφούν είναι πέντε μήνες. Ο αλλοδαπός που δε θα προσκομίσει όλα τα απαραίτητα δικαιολογητικά μέσα στο πεντάμηνο, δε θα πάρει την επόμενη πράσινη κάρτα και θα απελαύνεται. Τα μέλη της οικογένειας του αλλοδαπού που έχει την πρώτη κάρτα δεν κινδυνεύουν με απέλαση.

Μετά την απόκτηση της "λευκής κάρτας", μπορεί να κάνει αίτηση για την "κάρτα παραμονής περιορισμένης χρονικής διάρκειας" ή "πράσινη κάρτα",μέχρι και τις 31.7.98. Βασική προϋπόθεση για να πάρει αυτή την κάρτα, που ισχύει για 1-3 χρόνια είναι η κατοχή της "λευκής κάρτας" και η πραγματοποίηση μέχρι την υποβολή της αίτησης 40 μεροκάματων, τα οποία θα πρέπει να αποδειχτούν με τα απαραίτητα έγγραφα, βιβλιάριο ενσήμων ή δελτίο παροχής υπηρεσιών κτλ.

Νομιμοποίηση των μεταναστών και τι είδους; Περισσότερο επιφυλακτικοί, προβληματισμένοι, έως και φοβισμένοι, εμφανίζονται βέβαια οι ίδιοι οι αλλοδαποί εργάτες που βρίσκονται στη χώρα μας. Η έναρξη της διαδικασίας "γέννησε" μαζί με τις ελπίδες τους για μια καλύτερη ζωή και αμφιβολίες για το κατά πόσο η νομιμοποίησή τους αποτελεί πραγματικό στόχο της κυβέρνησης. Οι ανησυχίες και οι φόβοι τους ενισχύθηκαν από τη δήλωση του υφυπουργού Εργασίας, Χρ. Πρωτόπαππα,ότι σε πρώτη φάση θα χορηγηθούν οι κάρτες σε όλους, αλλά σταδιακά θα μείνουν μόνο όσοι χρειάζονται. Ενισχύθηκαν, επίσης, από την έλλειψη επίσημης ενημέρωσης σχετικά με τη διαδικασία, που είχε ως αποτέλεσμα να τους μπλέξει σε ένα γραφειοκρατικό λαβύρινθο, από τον οποίο σπεύδουν να τους "βγάλουν" διάφοροι... επιτήδειοι, έναντι αδρής αμοιβής.

Προς το παρόν το τοπίο μοιάζει εξαιρετικά ομιχλώδες και οι ίδιοι προσπαθούν με τη βοήθεια συνδικαλιστικών οργανώσεων να βάλουν μια τάξη στα πράγματα. Να καταγραφούν, να συμπληρώσουν τα 40 ένσημα που απαιτούνται για τη χορήγηση της "πράσινης κάρτας" και στη συνέχεια να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που θα προκύψουν. Και είναι σίγουροι ότι θα έχουν πολλά να αντιμετωπίσουν, με κυριότερο την ασυδοσία των εργοδοτών τους, που ήδη από τις πρώτες μέρες της καταγραφής έδειξαν ότι δεν πρόκειται να σεβαστούν τα δικαιώματά τους, πόσο μάλλον όταν δεν πρόκειται να δεχτούν καμία πίεση από την κυβέρνηση.

Μάχη για την πολυπόθητη κάρτα και την πραγματοποίηση του ονείρου της ..."νομιμοποίησης"

Ζωή Σώκου

Ρόναλντ Μακάρθεϊ

Ιωσήφ Μαρχέφκα

Γκόντουιν Νσοφόρ

Μίτεκ Ρούι

Μίτσι Ταχίρ

Τα κείμενα έγραψε η Βάσω ΝΙΕΡΗ