"Αλλού" είναι ο Σεργκέι Μποντρόφ και ο "Αιχμάλωτος του Καυκάσου". Μακριά δηλαδή από το τρέχον κλίμα της κινηματογραφικής συμβατικότητας, που δημιουργεί η ατελείωτη παρέλαση αμερικανικών ταινιών από τις οθόνες των σινεμά. "Αλλού" φυσικά και ο κύριος Μπιν, με τη συμπεριφορά που προκαλεί υπόνοιες για κάποια εξωγήινη προέλευσή του. Οσο για το "Μοναχικό αστέρι" του Τζον Σέιλς,μπορεί να εξασφαλίσει μια ομαλή και με αρκετό ενδιαφέρον προσγείωση σε κάποια πραγματικότητα. Τόσο αυτή η ταινία όσο και "Ο θάλαμος" του Τζέιμς Φόλεϊ στρέφουν το φακό τους σε κάποιες πλευρές της αμερικανικής κοινωνίας, κάποια "χρέη" που μεταβιβάζονται ανεξόφλητα από γενιά σε γενιά. Η "Κραυγή αγωνίας" παίζει με την παράδοση των ταινιών τρόμου, ενώ ο "Φόνος στο Λευκό Οίκο" κινείται στα όρια του πολιτικού θρίλερ, χωρίς να φιλοδοξεί για κάποια ιδιαίτερη θέση ανάμεσα στις ταινίες του είδους.

Είναι φορές που το να μιλά κανείς για μια ταινία γίνεται ασχολία άχαρη. Μια ασχολία που θυμίζει σχολικού τύπου "αναλύσεις" ποιημάτων, στις οποίες ο μαθητής καλείται να διατυπώσει το "νόημα" του ποιήματος, με αποτέλεσμα την απώλεια όλης της αίσθησης που είναι ενσωματωμένη στην πραγματικότητα του έργου ή, κυριολεκτώντας, που αποτελεί καθεαυτή την πραγματικότητά του. Μια τέτοια περίπτωση είναι και η ταινία του Σεργκέι Μποντρόφ,που παρακολουθώντας την κανείς νιώθει την ύπαρξη ενός ρυθμού, ενός καλλιτεχνικού μέτρου, που δύσκολα μπορεί να αποδοθεί με λόγια γραμμένα πάνω σε μια κόλλα χαρτί. Ο "Αιχμάλωτος του Καυκάσου" είναι μια ιστορία με φόντο τη σύγχρονη ιστορία και, ταυτόχρονα, με φόντο έναν χώρο όπου η βελόνα του χρόνου μοιάζει κολλημένη εδώ και αιώνες: Στη διάρκεια του πολέμου της Τσετσενίας δυο Ρώσοι στρατιώτες αιχμαλωτίζονται από έναν γέρο σε ένα χωριό στοιχειωμένο στην ερημιά των βουνών. Ο Τσετσένος χωρικός ελπίζει να ανταλλάξει τους δυο αιχμαλώτους με το γιο του, που είναι κρατούμενος σε μια φυλακή του ρωσικού στρατού. Σε κάποια χολιγουντιανή παραγωγή, φυσικά, κάποιος Ράμπο θα προσγειωνόταν με αλεξίπτωτο στην πλατεία του χωριού και θα απελευθέρωνε τους δυο στρατιώτες, μετατρέποντας τα πάντα γύρω του σε στάχτη. Ομως, ο Μποντρόφ διαλέγει έναν άλλο δρόμο. Εναν δρόμο, που περνώντας μέσα από την ποιητική και τη λυρική παράδοση της ρωσικής κινηματογραφίας, καταλήγει στο ρεαλισμό της Ιστορίας, στο ρεαλισμό των ανθρώπων και του τοπίου. Και παραμένει, παρ' όλα αυτά και εξαιτίας αυτών, ο προσωπικός δρόμος του δημιουργού, που δε διστάζει να αρθεί πάνω από το ύψος των πολιτικών συγκυριών και της εθνικής του ταυτότητας, για να δώσει στο έργο του το βάθος του τραγικού με όλη την απλότητα του ανθρώπινου στοιχείου. Κι όπως το βλέμμα απλώνεται στους αχανείς ορίζοντες, πάνω στους θεόρατους ορεινούς όγκους που αιωρούνται κυριολεκτικά μεταξύ ουρανού και γης, η ανθρώπινη περιπέτεια ξετυλίγεται σε όλες της τις εκφάνσεις, γεμάτη από ένα πάθος αρχέγονο και σιωπηλό όσο η πέτρα, σε απόσταση από κάθε εύκολη συγκινησιακή λαθροχειρία. Με μια αφήγηση λιτή και διαυγή, όσο και τα γεγονότα της ζωής, η ταινία αποκτά εκείνες τις γήινες διαστάσεις, που βρίσκουν τα όριά τους στις έννοιες του θανάτου και της ζωής. Κι έτσι δεν είναι αριστούργημα. Είναι ασήμαντη και απρόσιτη σαν δέντρο. Τόσο εύκολη, τόσο ηλίθια και σοφή.

(ΑΑΒΟΡΑ, ΑΦΑΙΑ, ΙΝΤΕΑΛ ΜΑΡ., ΦΙΛΙΠ, ΣΙΝΕΑΚ)

Δυο κυνηγοί θησαυρών ανακαλύπτουν τυχαία και ξεθάβουν έναν ανθρώπινο σκελετό. Μαζί με αυτόν ξεθάβουν κι όλες τις καταχωνιασμένες μνήμες των ανθρώπων, που απαρτίζουν την κοινότητα μιας μικρής πόλης του Τέξας στα σύνορα με το Μεξικό. Μεξικανοί λαθρομετανάστες ή ενσωματωμένοι στην κοινωνία της πόλης, ξεριζωμένοι Ινδιάνοι, ο πληθυσμός των μαύρων, και των πολιτικά κυρίαρχων λευκών, το προσωπικό της παρακείμενης στρατιωτικής βάσης λειτουργούν σαν περιχαρακωμένες κοινωνικές ομάδες και ταυτόχρονα διαπλέκονται μέσα στη συμβίωσή τους. Φτιάχνουν έτσι την εικόνα μιας κοινωνίας γεμάτης από εσωτερικές αντιθέσεις, που μπορεί να διατηρήσει τη συνοχή της μόνο σαν ένα οικοδόμημα χτισμένο πάνω στη λήθη. Η λήθη μοιάζει σαν τη μοναδική κοινή αξία αυτής της πόλης, ένα άυλο κεφάλαιο πάνω στο οποίο όλοι έχουν το μερίδιό τους, κρατώντας τη μνήμη φυλακισμένη ο καθένας στο προσωπικό του θησαυροφυλάκιο. Ακόμη κι ο μοναδικός αμφισβητίας, ο μόνος που έχει προσωπικό κίνητρο να ερευνήσει το κοινό παρελθόν, φτάνοντας στην αλήθεια θα ανακαλύψει κι αυτός τους δικούς του λόγους να γυρίσει γρήγορα φύλλο. Ολη αυτή η συναίνεση στη σιωπή έχει κάτι το καταθλιπτικό στο βάθος της, όμως ταυτόχρονα θυμίζει κάποια αντιστροφή του μύθου της Πανδώρας, όπου το πρώτο που ελευθερώνεται από το κουτί είναι μια μικρή προσωπική ελπίδα κι έπειτα το σκέπασμα ξανακλείνει ερμητικά. Σε τοπία απαράλλαχτα από δεκαετίες ο φακός του Τζον Σέιλς κινείται σαν χρονομηχανή ανάμεσα στο τότε και στο τώρα, ακολουθώντας πάντοτε μια γραμμή υπαινικτική σχέσεων και αισθημάτων, παράλληλα με τις ανάλογα συνεπείς ερμηνείες. Βγαλμένο μέσα από τη μυθολογία της Δύσης ένα σχόλιο για την αμερικάνικη κοινωνία, που μπορεί να αποκτά ευρύτερες διαστάσεις σαν σχόλιο πάνω στη μνήμη και την ιστορία.

(ΑΤΤΙΚΑ 1, ΔΑΝΑΟΣ, ΟΠΕΡΑ 1)

Καθώς ο τηλεοπτικός χαρακτήρας, τον οποίο υποδύεται ο Ρόουαν Ατκινσον,περνά σε κινηματογραφικές διαστάσεις, ο κύριος Μπιν καλείται να αποδείξει, ότι εξακολουθεί να τα καταφέρνει το ίδιο καλά στη δίωρης διάρκειας εκδοχή του, αφήνοντας φυσικά πάντοτε έκπληκτο τον περίγυρό του, τη στιγμή που ο ίδιος νομίζει ότι περνά απαρατήρητος. Και πραγματικά ο τύπος βγαίνει ασπροπρόσωπος τόσο απέναντι στις προκλήσεις των υπερατλαντικών περιπετειών του, όσο και απέναντι στους θαυμαστές του, που θα ικανοποιηθούν στο βαθμό ακριβώς που περιμένουν: ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο. Μοναδική έλλειψη η απουσία του αγαπημένου από το κοινό μικρού αυτοκινήτου του μοναδικού ήρωα. Και μοναδικό πλεόνασμα η απόδοση σε αυτόν ορισμένων ιδιοτήτων, π.χ., του επαγγέλματος ή ακόμη της αγάπης προς τον συνάνθρωπο. Ιδιοτήτων που ίσως θα ήταν καλύτερα αν συνέχιζε να στερείται, για να διατηρήσει το πρότυπο του εγωισμού και της αναισθησίας με τον οποίο τον γνωρίζουμε, το οποίο αποτελεί και την πανοπλία, που τον καθιστά άτρωτο σε αυτόν τον παράξενο κόσμο. Οπως και να 'χει το πράγμα πάντως, επειδή ο θεατής είναι άνθρωπος κακός που του αρέσει να διασκεδάζει με τη μειονεξία του άλλου, χωρίς να παραδέχεται την πιθανή δική του μειονεξία απέναντι σε έναν τέτοιο ανθρώπινο τύπο, θα διασκεδάσει και με αυτή την ταινία. Που παράλληλα, και άσχετα με τα παραπάνω, αποτελεί και ένα εύστοχο σατιρικό σχόλιο πάνω στο χρηματιστήριο της τέχνης και στο ρόλο των ειδικευμένων πάνω σε αυτή θεωρητικών...

(ΑΓΚΟΡΑ, ΑΙΓΛΗ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ, ΑΣΤΡΟΝ, ΑΤΤΑΛΟΣ, ΒΙΛΑΤΖ, ΕΜΠΑΣΥ, ΚΗΦΙΣΙΑ, ΜΕΤΑΛΛΙΟΝ, ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΤΑΝ, ΤΙΤΑΝΙΑ, ΧΑΪ - ΛΑΪΦ)

Οπως και στο "Μοναχικό αστέρι" θέμα και αυτής της ταινίας είναι το παρελθόν και το βάρος του πάνω στην πραγματικότητα, που κατά τα άλλα συνεχίζει απρόσκοπτα τη ροή της. Η ταινία του Τζέιμς Φόλεϊ έχει κάτι από δικαστικό δράμα, καθώς ο Κρις Ο' Ντόνελ υποδύεται το νεαρό δικηγόρο, που προσπαθεί να σώσει τον παππού του Σαμ Κέιχολ (Τζιν Χάκμαν),μέλος της Κου Κλουξ Κλαν, από το θάλαμο αερίων. Καταδίκη την οποία οφείλει εξαιτίας του φόνου δύο παιδιών, που φέρεται να έχει διαπράξει. Μια διαδικασία που αποδεικνύεται λυτρωτική για όσους είχαν συνδεθεί προσωπικά με την προσωπικότητα του Σαμ, αλλά και για τον ίδιο το γέρο θανατοποινίτη. Οχι, όμως, και για την αμερικανική κοινωνία, που αρέσκεται να δείχνει την οργή της σε εξιλαστήρια θύματα, αγνοώντας τη δική της ενοχή στη δημιουργία τους. Αληθινές διαπιστώσεις, χρήσιμες ίσως όσο και κοινότοπες, δεν αρκούν για να δώσουν στην ταινία το κάτι παραπάνω που θα απαιτούσε κανείς.

(ΑΕΛΛΩ, ΑΝΕΣΙΣ, ΑΣΤΟΡ, ΒΙΛΑΤΖ, ΓΛΥΦΑΔΑ, ΕΤΟΥΑΛ, ΜΑΡΟΥΣΙ 2, ΝΑΝΑ, ΖΕΑ)

Αφθονο ντοματόζουμο πρέπει να έρευσε για τις ανάγκες των γυρισμάτων αυτής της ταινίας, όπου κάποιος ψυχωτικός δολοφόνος προκαλεί ένα πραγματικό μακελειό, ξεκληρίζοντας μια πόλη από το νεανικό της κοινό. Σε νεανικό κοινό απευθύνεται και αυτό το φιλμ του Γουές Κρέιβεν,με όλα τα χαρακτηριστικά των ταινιών τρόμου και μια ταυτόχρονη προσπάθεια διακωμώδησης του είδους, η οποία παρ' όλα τα έξυπνα αλλά και επαναλαμβανόμενα ευρήματα δε φτάνει σε κάποιο πιο ουσιαστικό αποτέλεσμα.

(ΑΤΤΙΚΟΝ)

Ο φόνος μιας γυναίκας μέσα στο Λευκό Οίκο δίνει την αφορμή για μια αστυνομική περιπέτεια και ένα πολιτικό θρίλερ, που αποκαλύπτει μια ακόμη συνωμοσία μέσα στην κυβέρνηση της Ουάσιγκτον. Σκηνοθεσία: Ντουάιτ Λιτλ.

(ΒΙΛΑΤΖ, ΝΙΡΒΑΝΑ, ΣΟΦΙΑ, ΤΡΙΑΝΟΝ, ΦΑΛΗΡΟ 2)

Αγης ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗΣ