Παιδιά με ρόπαλα και μαχαίρια, παιδιά που επιτίθενται, που παίρνουν μέρος σε συγκρούσεις συμμοριών, που απειλούν τους καθηγητές τους, που φτάνουν στο φόνο. Δεν είναι σκηνή από ταινία, είναι η εφιαλτική πραγματικότητα που ζουν καθημερινά δάσκαλοι και μαθητές σε πολλά σχολεία της Γαλλίας. Μπροστά στην ανησυχητικά αυξανόμενη συχνότητα των βιαιοπραγιών εντός των σχολικών τειχών, στις οποίες πρωταγωνιστούν παιδιά ηλικίας 10 - 17 χρόνων, η συντηρητική γαλλική κυβέρνηση του Εντουάρ Μπαλαντίρ αποφάσισε τη λήψη μιας σειράς μέτρων περιστολής του φαινομένου.

Τα μέτρα αυτά παρουσιάστηκαν από τον Φρανσουά Μπαϊρού, υπουργό Παιδείας, πρόσφατα στο, μεγάλης κυκλοφορίας, περιοδικό "Εξπρές". Τηλεφωνικά νούμερα υποστήριξης για τους καθηγητές που βρίσκονται σε δύσκολη θέση, εκπαίδευση στη φιλοπατρία, ασφαλιστικά μέτρα ενάντια στις επιθέσεις, δικαστικά μέτρα κατά της απόσπασης χρημάτων διά της βίας και κατά της λαθραίας εισόδου στα σχολικά κτίρια, συνεργασία αστυνομίας - εκπαιδευτικών - δικαστικών ενάντια στην "παραπτωματικότητα" είναι οι γενικές αρχές, που προβλέπονται για το σύνολο των σχολείων της χώρας. Για τα 170 σχολεία της επικράτειας, όπου η βία έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας και καθημερινής ενασχόλησης, προτείνεται μια ειδική δεσμίδα μέτρων: Μείωση του μεγέθους των σχολικών κτιρίων και του αριθμού των μαθητών, επιπλέον ώρες διδασκαλίας και περισσότερες ευκαιρίες στους καλύτερους μαθητές να αναλάβουν διδασκαλικές ευθύνες, εντατικοποίηση του σχολικού προγράμματος με μαθήματα το πρωί και άθληση το απόγευμα, ειδική παιδαγωγική κατάρτιση για τους καθηγητές, δυνατότητα διανυκτέρευσης στο σχολείο για τους μαθητές που έχουν οικογενειακά προβλήματα και ίδρυση σταθμών που θα αναλαμβάνουν μεσολαβητικό ρόλο ανάμεσα στο σχολείο και την οικογένεια.

Οι προτάσεις αυτές είναι η πολιτική απάντηση της κυβέρνησης Μπαλαντίρ στα δεδομένα των τελευταίων σχετικών ερευνών του υπουργείου Παιδείας και στα τρανταχτά πρωτοσέλιδα των γαλλικών εφημερίδων. Δεν έχει, άλλωστε, ακόμα καταλαγιάσει ο θόρυβος από την ανατριχιαστική ιστορία της 12χρονης Λέιλα, η οποία στραγγάλισε μια συμμαθήτριά της μέσα στις τουαλέτες του σχολείου. "Νόμιζα ότι έπαιζε θέατρο", απάντησε η γλυκύτατη Λέιλα στον ανακριτή, όταν τη ρώτησε αν κατάλαβε, έστω και εκ των υστέρων, το φρικιαστικό έγκλημα το οποίο διέπραξε. Πλήρη σύγχυση μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας διέγνωσαν οι ειδικοί ψυχολόγοι και ψυχίατροι, που εξέτασαν την ανήλικη δολοφόνο.

Αυτή ακριβώς η σύγχυση, ανάμεσα στο ρεαλιστικό και στο φανταστικό, αναδεικνύεται από όλους τους αναλυτές, κοινωνιολόγους, παιδαγωγούς, ψυχολόγους ως η βασική αιτία του φαινομένου της παιδικής εγκληματικότητας. Και θα ήταν, τουλάχιστον, εθελοτυφλία να ισχυριστεί κανείς ότι η σύγχυση αυτή είναι ίδιον μόνο της εκπαίδευσης και του σχολείου.

Οι έφηβοι ήταν πάντα επιθετικοί, σημειώνει ο κοινωνιολόγος Φρανσουά Ντιμπέ, σπεύδοντας, όμως, να συμπληρώσει ότι η μόνιμη επιθετικότητα και η εκδήλωσή της είναι μια άλλη έκφραση της όψης της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας. Οπως χαρακτηριστικά λέει ο ψυχίατρος Μπορίς Σιριλνίκ, η κοινωνία τόσο στο σύνολό της όσο και μέσα από τα γονεϊκά πρότυπα ανατρέφει παιδιά που δεν έχουν δομημένες προσωπικότητες, παιδιά που δεν έχουν κανένα σημείο αναφοράς για να αποκτήσουν αξίες και αρχές, παιδιά που δεν έχουν γνωρίσει τη ζωή παρά μόνο μέσα από τον παραμορφωτικό και αντιανθρώπινο φακό των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, των τηλεοπτικών "σίριαλ", των αιμοσταγών δελτίων ειδήσεων και της πολύχρωμης οθόνης των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Με τα μέσα άμεσης απεικόνισης που υπάρχουν σήμερα, ποιος θα μπορούσε να ξεχωρίσει την αλήθεια από τη φαντασίωση;

Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα (και η Γαλλία δεν αποτελεί εξαίρεση) είναι αμφίβολο και αν ακόμη φταίει η έλλειψη ιδανικών. Μήπως, άραγε, φταίει αντίθετα, η ύπαρξη ιδανικών; Και, συγκεκριμένα, των ιδανικών ούτε καν πια του παθητικού ατομισμού, αλλά της αγριανθρωπικής επιβολής της "οικονομίας της αγοράς"; Τελικά, βρισκόμαστε μπροστά σε μια απρόσωπη καταστροφική γενιά, βυθισμένη σε ατομικά ψυχολογικά προβλήματα, η οποία βαίνει προς το αδιέξοδο και την αυτοκαταστροφή ή μήπως τα αίτια του προβλήματος είναι βαθιά ριζωμένα στα θεμέλια του υπάρχοντος κοινωνικού συστήματος;

Οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά είναι, προφανώς, όχι λιγότερο ρητορικές από τις ερωτήσεις. Η σωστή διάγνωση δεν είναι ότι, ειδικά στις μέρες μας, γεννιούνται "τερατόμορφα" και αναίσθητα πλάσματα. Είναι ότι η εποχή μας διαμορφώνει δυστυχισμένους ανθρώπους, χαμένους μέσα σε προσωπικούς λαβυρίνθους, που αναζητούν λύσεις στον ατομικισμό, στη βία, στην αδιαφορία και την απομόνωση. Πώς να μπορέσουν να επιβιώσουν μέσα σε ένα κοινωνικό οικονομικό σύστημα της αδικίας, του απάνθρωπου ανταγωνισμού, της επιβολής της θέλησης των λίγων και εκλεκτών, που, ας σημειωθεί, δεν είναι καν πάντα, στην πραγματικότητα, τέτοιοι;

Κανένα μέτρο αστυνόμευσης και καταστολής δε θα μπορέσει να αποδώσει στο εκπαιδευτικό σύστημα το νόημα, τους στόχους και τον παιδαγωγικό χαρακτήρα που του αρμόζει, όσο η βασική ασχολία των σχολείων θα είναι η διαμόρφωση "εκμεταλλεύσιμων" συνειδήσεων, υποταγμένων στους νόμους της "νέας τάξης πραγμάτων", της κυρίαρχης αντιδραστικής ιδεολογίας, στα συμφέροντα της αστικής τάξης και του κεφαλαίου.

Τα σχολικά κτίρια δε βρίσκονται μέσα σε κλειστές γυάλες, δεν είναι αποσπασμένα από την ευρύτερη κοινωνία. Τα σχολεία είναι η ίδια η κοινωνία, είναι ο καθρέφτης και το φυτώριό της. Οι συγκρούσεις, η ωμή βία, οι απειλές δεν είναι γνώρισμα του σχολείου, αλλά της ίδιας της κοινωνίας μας. Και όσο και αν κάποιοι προσπαθούν ηθελημένα να παρουσιάσουν τη ροή της ιστορικής πραγματικότητας αποσπασματικά και να αποδώσουν περιορισμένες ευθύνες σε θεσμούς και επαγγελματικούς κλάδους, αποκρύβοντας τις πραγματικές αιτίες του αδιεξόδου, καθώς και το μέγεθος των συνεπειών για το λαό, ολοένα και περισσότερο οι λαοί αντιλαμβάνονται τι βρίσκεται έξω από το "τείχος", που η καθεστηκυία τάξη έχει υψώσει ανάμεσά μας. Η αγανάκτηση, η απόγνωση, η αδικία και η εκμετάλλευση, αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να ξεφύγουν από τα στενά όρια της στιγμιαίας και αναποτελεσματικής βιαιοπραγίας, να σταματήσουμε να τρώμε τις σάρκες μας, μέσα από οργανωμένο και συντονισμένο ταξικό αγώνα.

Αλλωστε, έτσι και αλλιώς, τα "τείχη" του εαυτού μας, των σχολείων, της κοινωνίας, όσο ψηλά και αν υψωθούν, όσο στενά και αν αστυνομεύονται, θα καταρρεύσουν.

Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ

Αδιαμφισβήτητο είναι πλέον το γεγονός ότι η εξτρεμιστική Δεξιά στην Τσεχία διαμορφώνεται όλο και περισσότερο σε συγκεκριμένο πολιτικό σχηματισμό. Εδώ και πολύ καιρό, όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζουν ξένοι ανταποκριτές από την τσέχικη πρωτεύουσα, δεν περνά ούτε μια βδομάδα, που να μη συγκεντρώνονται δεξιά εξτρεμιστικά στοιχεία σε κάποια πόλη, με στόχο να εκδιώξουν Τσιγγάνους ή να οργανώνουν διαδηλώσεις, στις οποίες εμφανίζονται υπέρμαχοι του "Δικαίου και της τάξης".

Ενδεικτικό, πάντως, αλλά και ιδιαίτερα επικίνδυνο είναι το γεγονός ότι οι οργανωτές των προκλητικών αυτών εκδηλώσεων έχουν τη δυνατότητα να στηρίζονται στη σιωπηρή ή ακόμα και ανοιχτή ανοχή των τοπικών αρχών. Για παράδειγμα: Πριν λίγες μέρες, στην πόλη Χόντονιν, πραγματοποιήθηκε μια συγκέντρωση αρκετών εκατοντάδων νεαρών Τσέχων και Σλοβάκων "Σκινς". Η εκδήλωση αυτή οργανώθηκε από το εξτρεμιστικό δεξιό Εθνικό Μέτωπο (UPNF) και, στα πλαίσιά της, ο αρχηγός του κόμματος αυτού Μπρόνισλαβ Σίζακ, απευθυνόμενος στους "Σκινς", αλλά και σε αρκετούς κατοίκους που είχαν πλαισιώσει τη συγκέντρωση, δήλωσε ότι το κόμμα του, το οποίο για πρώτη φορά πρόκειται να πάρει μέρος στις επικείμενες κοινοβουλευτικές εκλογές το 1996, είναι "αποφασισμένο να πατάξει το κακό", που δημιουργήθηκε μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στη Δημοκρατία αυτή. Με την έννοια "κακό", οι ηγέτες του εξτρεμιστικού αυτού κόμματος εννοούν τους Τσιγγάνους, τα ναρκωτικά, την πορνεία και τη διαφθορά. Πρόκειται, δηλαδή, για κλασικές διακηρύξεις ενός ανερχομένου νεοναζιστικού κόμματος, οι οποίες, όπως έχει δείξει η ιστορική πείρα, συγκινούν ορισμένα μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα, όταν η κρίση έχει αδράξει για τα καλά όλους τους οικονομικούς και κοινωνικούς τομείς, κάτι, βέβαια, που προφανώς συμβαίνει στην πρώην αυτή σοσιαλιστική Δημοκρατία.

Ετσι, οι οπαδοί του κόμματος αυτού, με το πρόσχημα της εξάλειψης των ναρκωτικών και της πορνείας, απαιτούν την επαναφορά της θανατικής καταδίκης, η οποία είχε καταργηθεί στις αρχές της δεκαετίας του '90. Και το άκρως επικίνδυνο στην περίπτωση αυτή είναι το γεγονός ότι, στο αίτημά τους αυτό, βρίσκουν μια αξιοσημείωτη υποστήριξη, από μεγάλα τμήματα του τσέχικου πληθυσμού, γεγονός που διαπιστώθηκε και από τις πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις. Σχετικά με τους Τσιγγάνους, στις συχνές κινητοποιήσεις τους απαιτούν "οι τσιγγάνοι να πεταχτούν στους θαλάμους αερίων... ". Ταυτόχρονα, θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι στις κινητοποιήσεις τους αυτές με καθαρά φασιστικά συνθήματα δε συναντούν καμιά αντίσταση εκ μέρους της αστυνομίας, ακόμα κι όταν ακούγονται κραυγές, όπως "Χάιλ Χίτλερ".

Χαρακτηριστικά, οι αρχές του Χόντονιν, αντί να προσφέρουν την απαιτούμενη προστασία και ασφάλεια, συμβουλεύουν τους Τσιγγάνους να αποχωρήσουν από την πόλη αυτή. Και κάτι το ιδιαίτερα προκλητικό: Ο δήμαρχος της πόλης αυτής εμφανίστηκε στη συγκέντρωση αυτή και στη σχετικά σύντομη ομιλία του, που χαρακτηρίστηκε "Εκθεση Απολογισμού", αναφέρθηκε στο τι έκανε αναφορικά με τα ναρκωτικά. Σημαντική ευθύνη για την επικίνδυνη αυτή κατάσταση φέρει και η Δικαιοσύνη, η οποία φαίνεται να είναι ιδιαίτερα ανεκτική απέναντι στις ρατσιστικές τρομοκρατικές πράξεις: Το περασμένο φθινόπωρο, είχε αθωωθεί μια ομάδα νεαρών "Σκινς", οι οποίοι, στην πραγματικότητα, είχαν πνίξει ένα νεαρό Τσιγγάνο. Και είναι φυσικό μια τέτοια ανεκτικότητα εκ μέρους της Δικαιοσύνης να ενθαρρύνει στην πράξη την αυξανόμενη τρομοκρατική δραστηριότητα των δεξιών εξτρεμιστικών στοιχείων στην Τσεχία.

Η δραστηριότητα, όμως, αυτή έχει και δυο άλλες πλευρές:

- Η μια είναι η αύξηση της δραστηριότητας μερικών ξένων δυνάμεων στην Τσεχία, δραστηριότητα πολύ γνωστή και φανερή και που φαίνεται και από πολλά άλλα γεγονότα.

- Η άλλη είναι η αποκάλυψη για το ποιες δυνάμεις κρύβονταν πίσω από τα δακρύβρεκτα μελό της "Ανοιξης της Πράγας" και άλλα παρόμοια γεγονότα.

Το τελευταίο, άλλωστε, φαίνεται και από ένα άλλο γεγονός: Σε μια χώρα, όπου οι αντιδραστικές δυνάμεις, συχνά ακραίες, ενθαρρύνονται με όλα τα μέσα, ετοιμάζεται νέος κύκλος διώξεων ενάντια στους ηγέτες του ΚΚ της Τσεχοσλοβακίας.

Νίκος ΗΛΙΑΔΗΣ - ΗΛΙΟΥΔΗΣ

Επί τέσσερα χρόνια, ο Πρόεδρος της αμερικανικής πετρελαϊκής εταιρίας "ΚΟΝΟΚΟ" Κωνσταντίνος Νίκανδρος προετοίμαζε το έδαφος για μία συμφωνία που, σύμφωνα με τους πιο πρόχειρους χονδρικούς λογαριασμούς, θα του επέφερε κέρδη τουλάχιστον 1.000.000.000 δολαρίων.

Ωστόσο, ο Νίκανδρος και οι συνεργάτες του έπρεπε να ξεπεράσουν έναν "μικρό" σκόπελο: Τις αντιδράσεις της κυβέρνησης των ΗΠΑ για την πολιτικο - ιδεολογική ταυτότητα του συνομιλητή που καθόταν στο άλλο άκρο της διαπραγματευτικής τραπέζης, της Τεχεράνης. Ενας τρόπος ήταν να αρχίσει η "ΚΟΝΟΚΟ" τις επαφές με τους χαμηλόβαθμους αξιωματούχους του Στέιτ Ντιπάρτμεντ - πράγμα που έγινε... - καθώς τα διευθυντικά στελέχη της συγκεκριμένης πετρελαϊκής εταιρίας (θυγατρικής της πολυεθνικής Du Pont) θεώρησαν, ίσως, πως, αν κατάφερναν να κλείσουν με το Ιράν την πολυπόθητη συμφωνία, τότε θα μπορούσαν από κάποιο άλλο δρόμο να πάρουν το "πράσινο φως" και από την κυβέρνηση Κλίντον. Ποιος θα μπορούσε, άλλωστε, να πει εύκολα"όχι" σε μία - καθ' όλα νομότυπη - συμφωνία δισεκατομμυρίων δολαρίων;

Και όμως! Η έκπληξη ήρθε από τον ίδιο τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον, ο οποίος και έπαιξε στην υπόθεση "ΚΟΝΟΚΟ" έναν μάλλον περίεργο ρόλο κάτω από ποικίλες πιέσεις μελών της κυβέρνησής του και αντιπολιτευομένων ηγετικών στελεχών του Κογκρέσου! Ετσι, στις 15 Μάρτη, ο Πρόεδρος Κλίντον προκάλεσε την ανακούφιση ορισμένων μελών της κυβέρνησής του, τη δυσφορία μίας μερίδας μεγαλοχρηματιστών της Γουόλ Στριτ και την κατάρρευση των "πολύτιμων" σχεδίων του Κωνσταντίνου Νίκανδρου (αξίας τουλάχιστον 1.000.000.000 δολαρίων!) με μία απλή εκτελεστική εντολή που απαγόρευε στην "ΚΟΝΟΚΟ" και τις πετρελαϊκές εταιρίες των ΗΠΑ να συνάπτουν εμπορικές συμφωνίες με το Ιράν, σε μια εποχή που οι πολυεθνικές εταιρίες άλλων χωρών (π.χ., Γαλλίας, Ιαπωνίας) θησαυρίζουν κάνοντας "μπίζνες" με την κυβέρνηση του Ιρανού προέδρου Αλί Ακμπάρ Χασεμί Ραφσατζανί.

Οι αντιδράσεις μιας μερίδας του πολυεθνικού κεφαλαίου

"Οι διαμορφωτές της αμερικανικής πολιτικής, αρνούμενοι να προχωρήσουν σε επιχειρηματικές σχέσεις με το Ιράν σύμφωνα με τα ισχύοντα πολιτικά και πολιτιστικά δεδομένα, θέτουν για μία ακόμη φορά τις ΗΠΑ στο χείλος της καταστροφής στον Περσικό Κόλπο", σχολίασε χαρακτηριστικά την περασμένη εβδομάδα η γνωστή εφημερίδα "Γουόλ Στριτ Τζόρναλ", θέλοντας, με τον τρόπο αυτό, να επισημάνει, από τη μια πλευρά, τις βέβαιες απώλειες του αμερικανικού πολυεθνικού κεφαλαίου από τη μη οικονομικοπολιτική εκμετάλλευση των ιρανικών πετρελαιοπηγών. Από την άλλη πλευρά, η ίδια εφημερίδα σημειώνει ότι η εξέλιξη αυτή θα έχει ως αποτέλεσμα "να χάσουν έδαφος οι Ιρανοί πραγματιστές που επιθυμούν σταθερές και βελτιωμένες σχέσεις με την Ουάσιγκτον (μεταξύ των οποίων η "Γουόλ Στριτ Τζόρναλ" συγκαταλέγει τον ίδιο τον Πρόεδρο Ραφσατζανί), ενώ θα κερδίσουν έδαφος οι Ιρανοί σκληροπυρηνικοί της ιρανικής κυβέρνησης" (η "Γουόλ Στριτ Τζόρναλ" θεωρεί ως τέτοιους ηγετικά μέλη του Ιρανικού Κοινοβουλίου).

Η παραπάνω εφημερίδα πιστεύει ότι η συμφωνία ιρανικής κυβέρνησης - ΚΟΝΟΚΟ, αν δεν ακυρωνόταν, "θα ήταν το ιδανικό όχημα για την προώθηση των αμοιβαίων διμερών συμφερόντων", θεωρώντας ότι η ΚΟΝΟΚΟ θα άνοιγε την πόρτα για την ύπαρξη κάποιας αμερικανικής επιρροής μέσα στα κυβερνητικά συμβούλια της Ισλαμικής Δημοκρατίας και ότι, για την ιρανική πλευρά, "η συμφωνία αυτή θα αύξανε την παραγωγή πετρελαίου και θα εγκαινίαζε την έναρξη αμερικανικών υποσχέσεων για κάποια οικονομική και πολιτική ανακούφιση".

Μία άλλη εφημερίδα των ΗΠΑ, η "Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν", θεώρησε πως το μπλοκάρισμα όλων των συναφών πετρελαϊκών συμφωνιών, κάνει τις ΗΠΑ να στέλνουν αντιφατικά σήματα...

"Η κυβέρνηση Κλίντον ακόμη παλεύει να ερμηνεύσει αυτή την ξαφνική αλλαγή στάσης σε μία υπόθεση που σχετίζεται με έναν τομέα που η ίδια αποκαλεί "οικονομική διπλωματία" (εννοώντας τις οικονομικές συναλλαγές και επιχειρήσεις Αμερικανών σε χώρες όπως η Κίνα, το Βιετνάμ, η Λ. Δ. Κορέας), υπογραμμίζει η παραπάνω εφημερίδα, που προσθέτει πως "ανώτατος αξιωματούχος της κυβέρνησης Κλίντον δικαιολόγησε την έκβαση της υπόθεσης ΚΟΝΟΚΟ ως έμμεσο τρόπο έκφρασης της αντίθεσής μας στο πατρονάρισμα της τρομοκρατίας από το Ιράν, την παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και το πυρηνικό οπλοστάσιο".

Ωστόσο, είναι μάλλον σαφές ότι το πρωταρχικό, ίσως, όπλο που έχει απομείνει στο οπλοστάσιο εξωτερικής πολιτικής της Ουάσιγκτον (δηλαδή η ενθάρρυνση ή αποτροπή επενδύσεων σε ξένες χώρες) είναι αποτελεσματικό και ισχυρό μόνο όταν το υιοθετούν και οι υπόλοιποι σύμμαχοι των ΗΠΑ.

Στην περίπτωση ΚΟΝΟΚΟ - Τεχεράνης, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: Οι Ιρανοί ήξεραν ότι, αν η ΚΟΝΟΚΟ εμποδιστεί να δαπανήσει 1.000.000.000 δολάρια για την ανάπτυξη πετρελαιοφόρων οριζόντων στο Ιράν, κάποιος άλλος - και, συγκεκριμένα, οι γαλλικές πολυεθνικές "Ελφ Ακιταίν" και "Τοτάλ" - θα αδράξει την ευκαιρία. Αλλωστε, επί χρόνια, οι Γιαπωνέζοι και Γάλλοι επιχειρηματίες έχουν και προωθούν τους ίδιους οικονομικούς στόχους στην ευρύτερη περιοχή του Περσικού Κόλπου. Ας μην ξεχνάμε, ότι, το 1993, η Ιαπωνία ήταν η μεγαλύτερη αγορά εξαγωγών πετρελαίου του Ιράν με 370.000 βαρέλια ημερησίως.

Οσον αφορά το τελευταίο, η Ουάσιγκτον σπάνια ήταν σε θέση να παραπονεθεί δημοσίως, γιατί και οι δικές της εμπορικές κυρώσεις κατά του Ιράν ποτέ δεν ήταν τόσο σκληρές όσο η σχετική ρητορεία.

Η κυβέρνηση πάντα επέτρεπε σε αμερικανικές εταιρίες να αγοράζουν, να διυλίζουν και να πωλούν ιρανικό πετρέλαιο, όσο αυτό δε γίνεται σε αμερικανικές ακτές ή μέσω αμερικανικών επιδοτήσεων. Οπως, μάλιστα, λένε οι ειδικοί, από τη στιγμή που το πετρέλαιο διυλιστεί, είναι αδύνατον για οποιονδήποτε να προσδιορίσει την προέλευση του "μαύρου χρυσού"...

Τι συνέβη, τελικά;

Η ΚΟΝΟΚΟ προσπάθησε να κλείσει την περίφημη συμφωνία με το Ιράν μέσω ενός"νομικού παραθύρου". Ούτε μία σταγόνα από το πετρέλαιο της συμφωνίας που υπεγράφη στις αρχές αυτού του μήνα δε θα πωλούνταν απ' ευθείας στις ΗΠΑ, ενώ η κυβέρνηση Κλίντον δεν έκανε, φανερά τουλάχιστον, καμία προειδοποίηση - μέχρι τις 14 Μάρτη - κατά της συγκεκριμένης συμφωνίας που σχεδίαζε να υπογράψει η ΚΟΝΟΚΟ με το Ιράν.

"Ο πρόεδρος ενήργησε κατ' αυτόν τον τρόπο γιατί η συμφωνία θα αντιπροσώπευε μια ουσιαστική και νέα δυνατότητα για την παραγωγή πετρελαίου από το Ιράν", δήλωσε ο εκπρόσωπος του Κλίντον Μάικλ Μακ Κάρι και πρόσθεσε: "Και γι' αυτό, μεταξύ άλλων λόγων, ο πρόεδρος αισθάνθηκε ότι θα ήταν επικίνδυνο να ενισχύσει την οικονομική δυνατότητα του Ιράν".

Τις ημέρες αυτές, ο Ρεπουμπλικανός Γερουσιαστής Αλφόνς Ντ' Αμάτο και σημερινός προεδρεύων στην Τραπεζική Επιτροπή της Γερουσίας προωθούσε ένα νομοσχέδιο, με σκοπό να απαγορευτεί στις αμερικανικές εταιρίες ή στις ξένες θυγατρικές τους να κάνουν επιχειρήσεις με το Ιράν, χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα ότι "οι συναλλαγές αμερικανικών πετρελαϊκών εταιριών με το Ιράν πριμοδοτούν και ενισχύουν την ιρανική τρομοκρατία και αυτό πρέπει να σταματήσει". Πολλοί υποστηρίζουν ότι το σχετικό νομοσχέδιο είχε ελπίδες να εγκριθεί από το - υπό ρεπουμπλικανική ηγεσία - Κογκρέσο.

Είναι, λοιπόν, πολύ πιθανό ο Πρόεδρος Κλίντον να εξέδωσε στις 15 Μάρτη την εκτελεστική εντολή για την ακύρωση της συμφωνίας Ιράν - ΚΟΝΟΚΟ μόνο και μόνο για να αποτρέψει την έγκριση ενός σχετικού νομοσχεδίου από το Κογκρέσο. Η κυβέρνηση Κλίντον ήταν αντικείμενο μεγάλων πιέσεων από επιχειρηματικούς κύκλους των ΗΠΑ που ζητούν από την πολιτική της Ουάσιγκτον προς άλλες χώρες να μην εμποδίζουν καθόλου τις οικονομικές δραστηριότητές τους. Επομένως, ένας τρόπος για να αντιμετωπιστούν τα παραπάνω προβλήματα και να αποτραπεί η έγκριση ενός απαγορευτικού νομοσχεδίου ήταν η προεδρική εκτελεστική εντολή, η οποία μπορεί να έχει άμεση ισχύ αλλά όσο εύκολα εκδοθεί άλλο τόσο εύκολα μπορεί να ακυρωθεί από μία άλλη αντίστοιχη... Αλλωστε, κάτι παρόμοιο είχε συμβεί και το 1993, οπότε οι Δημοκρατικοί ήθελαν να περάσουν στο Κογκρέσο ένα νομοσχέδιο για την αύξηση των δασμών σε εισαγόμενα κινεζικά προϊόντα. Τότε, ο Μπιλ Κλίντον παρενέβη εκδίδοντας σχετική προεδρική εκτελεστική εντολή, με αποτέλεσμα να "ξεχάσει" το Κογκρέσο το όλο θέμα. Μέσα στον επόμενο χρόνο (1994), ο Κλίντον έβγαλε μία άλλη προεδρική εκτελεστική εντολή που "πάγωνε" ουσιαστικά την προηγούμενη και ούτε γάτα, ούτε ζημιά!

Δέσποινα ΟΡΦΑΝΑΚΗ

Oι φασιστικές ομάδες δεν περιορίζονται στην επαρχία. Είναι πολύ δραστήριες και στο κέντρο της Πράγας

Οταν ο "εξωτερικός" κόσμος εξαγριώνεται, ο "εσωτερικός" δεν μπορεί να πάει πολύ καλύτερα