Πολύ ευάλωτος στα ναρκωτικά είναι ο εξαιρετικά ευαίσθητος νέος, που είναι υποχρεωμένος να ζει μέσα σε συνθήκες οικονομικής, πνευματικής και πολιτιστικής φτώχειας, εξαθλίωσης, ανεργίας, κοινωνικής περιθωριοποίησης. Στις συνθήκες της τσιμεντούπολης, ο νέος είναι μόνος. Αισθάνεται να μην ανήκει κάπου, σε μια κοινότητα ανθρώπων. Αισθάνεται αποξενωμένος απ' τον εαυτό του, τη φύση, τους ανθρώπους. Είναι χωρίς κοινωνική ταυτότητα, σε μια κοινωνία που δεν είναι φτιαγμένη γι' αυτόν. Μια κοινωνία, που δεν του αρέσει και δεν έχει γι' αυτόν σημεία αναφοράς, δεσμούς. Της κοινωνίας, που δεν τον εμπνέει και δεν έχει στόχους. Ο νέος δε θέλει να γίνει σαν τους γονείς του, που τους βλέπει να ζουν μια ζωή χωρίς νόημα, να τρέχουν όλη μέρα για τα λεφτά, να καθηλώνονται το βράδυ στην τηλεόραση και - πιθανά - να παίρνουν τα ηρεμιστικά με τις χούφτες.

Η περιέργεια, η μίμηση, η έλξη του απαγορευμένου παίζουν σημαντικό ρόλο να δοκιμάσει κανείς ναρκωτικά, ιδιαίτερα όταν είναι έφηβος. Από όλους όμως όσους δοκιμάζουν, όπως έδειξαν και επιστημονικές έρευνες, μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό θα περάσει απ' την απλή δοκιμή στη συστηματική χρήση και από εκεί στην εξάρτηση, ως τρόπο ζωής. Η τοξικομανία είναι επιλογή ενός συγκεκριμένου τρόπου ζωής, που γίνεται, όταν ο συγκεκριμένος νέος αισθανθεί ότι οι άλλοι δρόμοι είναι εκείνη τη στιγμή κλειστοί γι' αυτόν και όλες οι άλλες επιλογές αδύνατες. Οι ουσίες, νόμιμες ή παράνομες, δεν είναι παρά ένα μέσο φυγής του νέου απ' την αβίωτη γι' αυτόν πραγματικότητα, την προσωπική και κοινωνική.

Δεν είναι, λοιπόν, τα ναρκωτικά που κάνουν τον τοξικομανή, αλλά η παρόρμησή του να τα χρησιμοποιήσει. Οι ουσίες, με τις συγκεκριμένες ιδιότητές τους, έρχονται να καλύψουν συγκεκριμένες ανάγκες του νέου. Η εξάρτηση πριν γίνει ατομικό σύμπτωμα είναι πρώτα απ' όλα μια κοινωνική συμπεριφορά, που διαμορφώνεται στα πλαίσια της κυρίαρχης ιδεολογίας στην εποχή της βαθιάς κρίσης του συστήματος, στην εποχή της δυσφορίας του ανθρώπου μέσα στον πολιτισμό.

* Η Κ. Μάτσα είναι ψυχίατρος στη Μονάδα Απεξάρτησης του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής

Από το ξεκίνημα του 19ου αιώνα, παράγονται φαρμακευτικές ουσίες στο όνομα της θεραπείας τοξικομανών. Το, κάθε φορά, "νέο φάρμακο" προωθείται στην αγορά από μία μεγάλη φαρμακευτική εταιρία, προκειμένου να θεραπεύσει τοξικομανείς που δημιούργησε το προϊόν μιας άλλης εταιρίας. Στη συνέχεια, αποδεικνύεται ότι και αυτή η νέα ουσία οδηγεί στη δημιουργία νέας ομάδας εξαρτημένων ατόμων. Είναι, δηλαδή, φαύλος κύκλος.

Περίπου δύο αιώνες μετά, η χώρα μας μπαίνει στην εποχή της μεθαδόνης. Η πολιτική των υποκαταστάτων συνεχίζεται. Σύμφωνα με την ιστορία, η πολιτική αυτή, όχι μόνο δεν έχει δώσει λύσεις στο πρόβλημα, αντίθετα, το διαιωνίζει. Και η ιστορία των φαρμάκων που λειτούργησαν αρχικά ως υποκατάστατα, έχει ως εξής:

• Στις αρχές του 1800, στις ΗΠΑ, υπήρχαν αρκετές χιλιάδες οπιομανών. Το 1805 παράγεται για πρώτη φορά το εκχύλισμα μορφίνης και αργότερα η κωδεφινη. Και τα δύο χρησιμοποιούνται σαν φάρμακα για το βήχα, τους πόνους και την οπιομανία.
• Το 1856 εμφανίζεται η ενέσιμη μορφίνη, που χρησιμοποιείται σαν αναλγητικό στον αμερικάνικο εμφύλιο πόλεμο και δημιουργεί χιλιάδες μορφινομανείς. Επόμενη ανακάλυψη, η κοκαφινη, που χρησιμοποιείται στη θεραπεία μορφινομανών και εξαρτημένων, από την κωδεφινη, ατόμων.
• Στα τέλη του 19ου αιώνα, στις ΗΠΑ, υπάρχει μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα από τους μορφινομανείς, εξαρτημένους από κωδεφινη και χρήστες κοκαφινης. Φαρμακοβιομηχανίες αναλαμβάνουν να "λύσουν" το πρόβλημα. Ετσι, το 1898, η "Μπάγιερ" εισάγει στην αγορά παράγωγο της μορφίνης, την ηρωίνη. Πουλιέται ελεύθερα και η "Μπάγιερ" τη διαφημίζει σαν το ειδικό φάρμακο για κάθε μορφή τοξικομανίας. Το 1914 καταμετριούνται μόνο στις ΗΠΑ 200.000 ηρωινομανείς. Το 1915 απαγορεύεται η πώληση της ηρωίνης χωρίς ιατρική συνταγή. Μέχρι το 1924, η χορήγηση της ηρωίνης συνεχίζεται από ιδιωτικές κλινικές σε ημερήσια δόση συντήρησης. Σύντομα διαπιστώνεται ότι μεγάλες ποσότητες ηρωίνης διοχετεύονται στη μαύρη αγορά, και το 1924 με το επίσημο αιτιολογικό ότι υπάρχει μεγάλη διαρροή ηρωίνης, οι κλινικές αυτές κλείνουν.

Στη δεκαετία 1920 - 1930, πολλοί προτείνουν τη χρήση οπιούχων στη θεραπεία των αλκοολικών. Η προσπάθεια αποτυγχάνει. Το 1943 παράγεται από γερμανική φαρμακευτική εταιρία η μεθαδόνη, που τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια κυκλοφορεί ελεύθερα και διαφημίζεται σαν ισχυρό αναλγητικό. Η συνολική της φαρμακευτική δράση είναι όμοια με της ηρωίνης. Οι δύο βασικές διαφορές τους είναι ότι η μεθαδόνη δρα και μετά από στοματική λήψη και η διάρκεια δράσης της μετά από μία λήψη φτάνει τις 16 ώρες. Η διοχέτευσή της στην αγορά δημιούργησε χιλιάδες τοξικομανείς και αποδείχτηκε εξίσου εξαρτητική με την ηρωίνη και τη μορφίνη.

Η δεκαετία του '50 ανήκει στα ψυχοφάρμακα. Γίνονται προσπάθειες θεραπείας των εξαρτημένων, από ηρωίνη, ατόμων με εγκλεισμό τους στα ψυχιατρεία για μεγάλο χρονικό διάστημα και παράλληλη χορήγηση ψυχοφαρμάκων. Ούτε αυτή η θεραπεία απέδωσε.

Το 1963, δύο Αμερικανοί επιστήμονες εισάγουν και προωθούν τα προγράμματα μεθαδόνης. Ο "βρόμικος πόλεμος" των ΗΠΑ στο Βιετνάμ οδήγησε στη ραγδαία εξάπλωση της ηρωίνης και μέσα στις ΗΠΑ. Η κοινή γνώμη πιέζει για λήψη θεραπευτικών μέτρων και το 1958 αρχίζουν προσπάθειες πρώην τοξικομανών και επαγγελματιών στον κλάδο υγείας, που εγκαταλείπουν την παθητική τους στάση για τη χρήση αποτελεσματικών ψυχοθεραπευτικών τεχνικών. Σύμφωνα με τους ειδικούς, τα πρώτα τέτοια μοντέλα έχουν εντυπωσιακά αποτελέσματα, αλλά και δύο "μειονεκτήματα": Κοστίζουν και διαρκούν πολύ - περίπου δύο χρόνια. Ετσι, η επιχειρηματολογία των δύο Αμερικανών που προώθησαν τα προγράμματα μεθαδόνης είναι ακλόνητη για τον μέσο Αμερικανό φορολογούμενο: Ενας ηρωινομανής κοστίζει (διαρρήξεις, βλάβες ξένων περιουσιών, μη συμμετοχή στην παραγωγική διαδικασία) 30.000 δολάρια το χρόνο, ενώ μέσα σε πρόγραμμα μεθαδόνης μόνο 1.300 δολάρια.

Σήμερα, οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι ο μύθος του "μαγικού" φαρμάκου που θα βοηθούσε στην επίλυση ψυχοκοινωνικών προβλημάτων, κατέρρευσε. Αφησε όμως πίσω του μια επικίνδυνη πραγματικότητα. Οι μεθαδονομανείς στις ΗΠΑ υπολογίζονται σε πάνω από 150.000, ενώ οι ηρωινομανείς ξεπερνούν τις 700.000.

Ελενα ΦΥΝΤΑΝΙΔΟΥ

Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης αποτελούν στην εποχή μας κυρίαρχο παράγοντα διαμόρφωσης των αντιλήψεων της κοινής γνώμης και, εν γένει, των στάσεων της ζωής. Παίζουν ένα σημαντικό ρόλο στον καθορισμό της κουλτούρας μας, των καταναλωτικών προτύπων και άρα κατ' επέκταση επιδρούν στη δημόσια υγεία.

Υπάρχει διάχυτη η εντύπωση σήμερα ότι τα ΜΜΕ λίγο πολύ έχουν κάποια ανοχή στην παρουσίαση της χρήσης εξαρτητικών ουσιών. Αν και έρευνες συχνά έχουν αναγνωρίσει τις ειδήσεις σαν την πιο κοινή πηγή πληροφόρησης για τη χρήση ναρκωτικών, λίγες έχουν αναλυθεί ως προς το μέγεθος και τη φύση τους. Το 1994 υπήρξαν 11 - 19 στήλες την ημέρα - ένας αξιοσημείωτος αριθμός - σε εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας που αναφέρονταν στα ναρκωτικά, τη διακίνηση ή τους θανάτους. Ο Young (1981) κατέληξε ότι με το να δημιουργούμε ηθικούς πανικούς για τη χρήση ναρκωτικών, συμβάλλουμε τεράστια στη δημόσια εχθρικότητα προς το χρήστη και εμποδίζει κάθε λογική προσέγγιση στο πρόβλημα.

Η τηλεόραση περισσότερο από τα άλλα ΜΜΕ μπορεί να συνδεθεί ως ναρκωτικό και η σχέση του κοινού με αυτή είναι ένα είδος εξάρτησης. Η εμπειρία του τηλεθεατή θα μπορούσε να σχετιστεί με την εμπειρία του χρήστη ναρκωτικών. Οταν φτάνει η ώρα του σίριαλ - δόσης, θυσιάζει ανθρώπινη επαφή (συζήτηση με την - τον σύζυγο ή φίλους, απασχόληση με τα παιδιά), εργασία, διασκέδαση (διάβασμα, βόλτα). Πολλές φορές όταν λείπει η συσκευή λόγω βλάβης, μοιάζει να λείπει ένα μέλος της οικογένειας από το σπίτι ή κάτι από την καθημερινή του ζωή και τον εαυτό του. Υπάρχει αδράνεια, κενό, παρουσιάζεται ένταση και κάποιοι φτάνουν και στο σημείο να νοικιάσουν μέχρι να επισκευαστεί - υποκατάσταση. Ενώ αναγνωρίζεται και από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ότι η μοναξιά και η έλλειψη επικοινωνίας είναι από τις βασικές αιτίες που οδηγούν στη χρήση ναρκωτικών, οι άνθρωποι με την τηλεόραση "ξεχνούν" τη μοναξιά τους χωρίς όμως ποτέ να την ξεπερνούν.

Σήμερα, η εξάρτηση βρίσκεται στις κακές ειδήσεις, εκφοβισμού και τρόμου. Τα ΜΜΕ έχουν καταφέρει να γίνουν χρήστες του προβλήματος της χρήσης εξαρτητικών ουσιών. Τα ναρκωτικά πήραν τη θέση τους σε ένα σύνολο πολιτισμικών πρακτικών. Με πολλούς τρόπους υπάρχει στη σημερινή κοινωνία μας η κουλτούρα της χρήσης. Δημιουργούνται ινδάλματα και πρότυπα που δεν ξέρουμε σε πόσο μεγάλη διάσταση επηρεάζουν τους νέους στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους αλλά και της ζωής τους. Η τηλεόραση μπορεί να φέρνει την αλήθεια καταπρόσωπο αλλά παράλληλα "βομβαρδίζει" συνέχεια και με αντιφατικά μηνύματα τους ανθρώπους και κυρίως τους νέους. Τα πρότυπα ταύτισης που προβάλλονται τις περισσότερες φορές είναι ψεύτικα ή βίαια.

Χρειάζεται παράλληλα και η προβολή - στο ανάλογο μέγεθος - των "υγιών" προτύπων της νεολαίας. Ταυτόχρονα, την ίδια στιγμή που συμβαίνουν θάνατοι, συλλήψεις εμπόρων, καταγγελίες χρήσης ναρκωτικών, υπάρχουν άνθρωποι, νέοι που ζουν, προσπαθούν, παλεύουν, παίρνουν θέση στη ζωή τους, μέσα από κάποια σχολική, κοινωνική, οικολογική, καλλιτεχνική, αθλητική δραστηριότητα. Το ερώτημα είναι μήπως κάποιες ενημερωτικές εκπομπές ή άρθρα για τα ναρκωτικά αποτελούν ειρωνεία ή άλλοθι απέναντι στον κατακλυσμό των ΜΜΕ από ταινίες ή διαφημίσεις που παρουσιάζουν τη χρήση ναρκωτικών.

Σήμερα δεν υπάρχει αντιστάθμισμα προβολής σε όλες τις ισχυρά αρνητικές ειδήσεις. Για παράδειγμα, δίνεται υπερβολική προβολή των ποσοτήτων ηρωίνης ή κοκαφινης που βρέθηκαν, αλλά δίνεται ελάχιστη προβολή της αλήθειας για τους χρήστες ναρκωτικών, ότι υπάρχει δυνατότητα σωτηρίας. Μπορεί να γίνει πρόληψη για το θέμα των ναρκωτικών χωρίς να χρειαστεί καθόλου να αναφερθεί το θέμα ναρκωτικά. Δε χρειάζεται μόνο να μεταφέρεις την πραγματικότητα από τη μεριά των κακών ειδήσεων αλλά και να τονίζεις στο ίδιο μέγεθος την άλλη πλευρά, τον αντίποδα των εναλλακτικών λύσεων ή ενεργειών που επιφέρουν άλλες ειδήσεις στη ζωή μας. Η απαισιοδοξία και ο τρόμος γι' αυτά που γίνονται γύρω μας, μας έχει απορροφήσει όλους και ξεχνάμε εύκολα ότι υπάρχει ζωή, υπάρχουν και θετικές προσπάθειες, επομένως και ειδήσεις - πληροφορίες. Η αντικειμενικότητα των ΜΜΕ δεν τα υποχρεώνει να είναι "άχρωμα" και "ουδέτερα" ή να αποφεύγουν τα αμφισβητούμενα ή "επικίνδυνα" θέματα, επιβάλλεται όμως παράλληλα να παρουσιάζουν όλες τις αντιθετικές πλευρές ενός θέματος, βοηθώντας το θεατή - αναγνώστη - ακροατή να συνάγει τα δικά του συμπεράσματα.

Βέβαια, θα ήταν ουτοπικό και ανεύθυνο για όλους τους υπόλοιπους να περιμένουμε τα ΜΜΕ να εκπληρώσουν τους στόχους της πρόληψης των ναρκωτικών. Μπορούν, όμως, να συμβάλουν από τη μεριά τους με τη δύναμη που έχουν.

Σωτηρία ΤΣΙΩΤΡΑ

Υπεύθυνη του Τμήματος Ενημέρωσης του ΚΕΘΕΑ

-----------------------------------------------------------------------

spot

Η αντικειμενικότητα των ΜΜΕ δεν τα υποχρεώνει να είναι "άχρωμα"

και "ουδέτερα" ή να αποφεύγουν τα αμφισβητούμενα ή "επικίνδυνα" θέματα, επιβάλλεται όμως παράλληλα να παρουσιάζουν όλες τις αντιθετικές πλευρές ενός θέματος, βοηθώντας το θεατή - αναγνώστη - ακροατή να συνάγει τα δικά του συμπεράσματα

-----------------------------------------------------------------

Οχι μόνο δε συμμετέχουμε στη λεγόμενη Δ.Ε.Ν., που έχουν συστήσει οι άλλες πολιτικές νεολαίες, όχι απλά δε συμφωνούμε μαζί τους, αλλά δηλώνουμε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τη διαφωνία μας και την απόφασή μας να αντιπαλέψουμε με όλες τις δυνάμεις μας την αντίληψη και τα αιτήματα που προωθούν για τα ναρκωτικά.

Δε μας εξέπληξε, μα και δεν περιμέναμε η κοινή συστράτευση όλων των άλλων πολιτικών νεολαιών να είναι σε τόσο αντιδραστικές και επικίνδυνες θέσεις. Θα το πούμε καθαρά και χωρίς περιστροφές, η κοινή θέση δεν αποτελεί παρά μια πρόταση συμβιβασμού της νεολαίας, ολόκληρης της κοινωνίας με τα ναρκωτικά. Ναι, ανεξάρτητα από τις προθέσεις, τα κίνητρα που βρίσκονται πίσω από την επαναδιατύπωση πολύ παλιών, αποδεδειγμένα χρεοκοπημένων και αντιεπιστημονικών αιτημάτων για αποποινικοποίηση, διαχωρισμό σε μαλακά και σκληρά (δηλαδή, σε επικίνδυνα και μη επικίνδυνα ναρκωτικά) και τη χορήγηση από το κράτος υποκαταστάτων (ενός άλλου ναρκωτικού της μεθαδόνης) και μόνο η προβολή τους είναι φανερό και πού στοχεύει και πού οδηγεί.

Κατ' αρχήν, στην άμβλυνση των νεανικών αντιστάσεων απέναντι στην εξάρτηση από τις ναρκωτικές ουσίες, στο σβήσιμό τους και γιατί όχι αύριο (στο κοντινό αύριο) στη μαζική αποδοχή της εξάρτησης από ναρκωτικά. Θα ήταν εξαιρετικά ανόητο ειδικά σήμερα να μην υποψιαζόμαστε για το πώς οραματίζονται αυτοί που εργάζονται για να ζει η νεολαία σε ένα καθεστώς που θα της απαγορεύεται ακόμα και το δικαίωμα στο όνειρο για να την υποτάξουν. Οταν μάλιστα ορισμένοι από αυτούς ξεδιάντροπα και κυνικά ομολογούν πως για όσους δε θα αρέσει η κοινωνία της εκμετάλλευσης, της ανεργίας, της φτώχειας, των πολέμων, της βαρβαρότητας... υπάρχει και το χάπι της χαράς ή για κάποιους άλλους, που υποτίθεται ότι βρίσκονται στον αντίποδα, η αμφισβήτηση της φυγής!

Δίνει άλλοθι στον επικίνδυνο δρόμο, που αυτό τον καιρό η κυβέρνηση προσπαθεί να ανοίξει. Τη χορήγηση από το κράτος ενός άλλου ναρκωτικού, της μεθαδόνης. Βρίσκεται σε πλήρη αντιστοιχία με την άκρως αντιδραστική λογική, που το υπουργείο Υγείας ζητάει τη συναίνεση όλης της κοινωνίας. Τη λογική "της περιορισμένης βλάβης". Δηλαδή αποδοχή της άποψης πως τα ναρκωτικά δεν υπάρχει τρόπος να τα αντιμετωπίσουμε. Οχι ριζικά, ούτε καν να τα περιορίσουμε και γι' αυτό ας το δούμε πιο πρακτικά, πώς θα περιορίσουμε τις συνέπειες, εγκληματικότητα, τις δαπάνες για κέντρα απεξάρτησης κλπ. Η δήλωση του ΓΓΝΓ "ο προβληματισμός είναι πολυτέλεια για το διαχωρισμό των ναρκωτικών" είναι αρκετά διαφωτιστική, όχι μόνο για το σκοπό, μα και τον τρόπο που σκέπτονται να επιβάλουν τις απόψεις τους σαν μονόδρομο.

Θέλουμε να πιστεύουμε πως, αν όχι όλες, κάποιες από τις πολιτικές νεολαίες που τώρα συμμετέχουν στη Δ.Ε.Ν. θα ξανασκεφτούν τις θέσεις τους και θα αντιληφθούν πού οδηγεί ο ολισθηρός δρόμος που βαδίζουν. Αν επέλεξαν αυτές τις έτοιμες προτάσεις για εντυπωσιασμό, για να φανεί πως κάτι κάνουν ή για να αποσπάσουν την κολακεία των ΜΜΕ, τους λέμε ότι το θέμα των ναρκωτικών δεν προσφέρεται για ανευθυνότητες. Ωστόσο, εμείς δεν έχουμε καμιά αυταπάτη ότι, ανεξάρτητα απ' το πώς θα βαδίσουν οι άλλες πολιτικές νεολαίες, οι προσπάθειες για τον αφοπλισμό της νεολαίας θα συνεχιστούν και θα ενταθούν από τους μηχανισμούς της άρχουσας τάξης.

Η ΚΝΕ δε θα μείνει μόνο στο να αποκαλύψει το πόσο επικίνδυνος είναι ο συμβιβασμός με τη ναρκομανία. Οσο αντιδραστικά είναι, ανεξάρτητα απ' το περιτύλιγμα που σερβίρονται, τα ψευτοδιλήμματα που κρύβουν την ουσία του προβλήματος, θα δυναμώσουμε τις προσπάθειές μας για να οπλίσουμε την ίδια τη νεολαία. Η ΚΝΕ θα ενισχύσει, θα στηρίξει και θα πρωτοστατήσει να πάρει η ίδια η νεολαία την υπόθεση της αντιμετώπισης των ναρκωτικών στα χέρια της. Για να δυναμώσει τη συλλογική της δράση, την ουσιαστική, τη δημιουργική αμφισβήτηση, τις αντιστάσεις, τον αγώνα της για όλα όσα της ανήκουν και σήμερα της στερούν. Για να φράξει το δρόμο στους κάθε λογής εμπόρους των ψεύτικων ελπίδων και να βοηθήσει να ξεφύγουν οι νέοι, που τώρα έχουν πέσει στην παγίδα της φαρμακευτικής καταστολής και το θάνατο.

Η νεολαία δε θέλει κι ούτε θα αναγκαστεί να περιορίσει τη ζωή της στην γκρίζα μιζέρια, που επιβάλλουν τα παρεχόμενα υποκατάστατα στη θέση των πραγματικών της αναγκών και των δικαιωμάτων της. Ούτε στις ψευδαισθήσεις των "ακίνδυνων" ή επίσημων ναρκωτικών. Θέλει μια καθαρή, ειρηνική, δημιουργική, ελεύθερη ζωή. Αυτό χρειάζεται και αυτό της ταιριάζει.

Παναγιώτης ΜΕΝΤΡΕΚΑΣ

Μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ

Η ΚΝΕ θα ενισχύσει, θα στηρίξει και θα πρωτοστατήσει να πάρει η ίδια η νεολαία την υπόθεση της αντιμετώπισης των ναρκωτικών στα χέρια της. Για να δυναμώσει τη συλλογική της δράση, την ουσιαστική, τη δημιουργική αμφισβήτηση, τις αντιστάσεις, τον αγώνα της για όλα όσα της ανήκουν και σήμερα της στερούν

"Ο κήπος με τις έντεκα γάτες", είναι μία καλαίσθητη έκδοση των παιδιών του ΚΕΘΕΑ. Τυπώθηκε μάλιστα στο λιθογραφείο τους.

Απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας έξι έως δέκα ετών και περιλαμβάνει κι έναν οδηγό για τους εκπαιδευτικούς. Το παραμύθι αυτό αποσκοπεί να απομακρύνει τα παιδιά από τον κίνδυνο χρήσης των ναρκωτικών. "Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η καλύτερη πρόληψη είναι αυτή που δε μιλά για ναρκωτικά, αλλά αντιμετωπίζει τις γενεσιουργές αιτίες", τονίζει στο γράμμα του προς του γονείς και εκπαιδευτικούς ο Φ. Ζαφειρίδης.Ετσι, με το γενικό συμβολισμό "η κοινωνία μπροστά στο καλό και το κακό", παρουσιάζονται τα δώδεκα επεισόδια του βιβλίου. Στο παραμύθι θα διαβάσετε για τον ματαιόδοξο Χιονάτο,την ανασφαλή Μαργαριταρένια,τον αδύναμο Μουσούδη,την αυταρχική Λευκή,την συνεσταλμένη Βούλα,τον "μαζεμένο" Παντοφλίνο,την συνετή Πορτοκαλιά,τον "αρχηγό" κι εκδικητικό Κιτρινιάρη,τον επιθετικό Τίγρη,τον συνετό ενήλικο Νώε,την μυστηριώδη Χαλιμά,τον αντιπαθητικό γερο - γκρινιάρη Νέρωνα,τον συνετό Γιατρό και τον πειρατή Σιάμ.

Οι πολιτικές νεολαίες όλων των κομμάτων - πλην της ΚΝΕ - έκαναν άσχημο ποδαρικό το 1995.

Μέσω της ΔΕΝ (Διαρκής Επιτροπής των νεολαιών για τα Ναρκωτικά) ζήτησαν, με έναν ανεύθυνο τρόπο, τη διάκριση "σκληρών" και "μαλακών" ναρκωτικών, την αποποινικοποίηση της χρήσης και την επίσπευση των προγραμμάτων με υποκατάστατα. Με ακόμα πιο ανεύθυνο τρόπο, που άγγιζε τα όρια της χυδαιότητας, ο γραμματέας της Γενικής Γραμματείας της Νέας Γενιάς είπε ότι είναι πολυτέλεια ο προβληματισμός για τη διάκριση των ναρκωτικών. Μάλιστα ο εκπρόσωπος του θεσμού της πολιτείας για τη νεολαία ξέχασε τα προγράμματα απεξάρτησης ενώ οι πολιτικές νεολαίες αναφέρθηκαν παρεμπιπτόντως.

Πολυεπίπεδο το θέμα των ναρκωτικών και στις γενεσιουργές του αιτίες αλλά και στην αντιμετώπισή του. Για τις αιτίες που κάνουν του νέους ναρκομανείς γράφει η ψυχίατρος στη Μονάδα Απεξάρτησης του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής Κ. Μάτσα με είκοσι χρόνια προσπάθειας στην απεξάρτηση. Ο Π. Μεντρέγκας, στέλεχος της ΚΝΕ, εξηγεί τους λόγους για τους οποίους η οργάνωση νεολαίας του ΚΚΕ δε συμμετέχει στη ΔΕΝ. Η Σ. Τσιώτρα, υπεύθυνη του Τμήματος Ενημέρωσης του ΚΕΘΕΑ κάνει μια "ανασκόπηση" των ΜΜΕ για τον τρόπο που αντιμετώπισαν το θέμα των ναρκωτικών τον περασμένο χρόνο.