Και όχι μόνο με την ψήφο του.

Αλλά και με τη χαλαρή στάση του και με τα μειωμένα ανακλαστικά του μπροστά στα πλείστα όσα ανοσιουργήματα, που διαπράττονται, καθημερινά σχεδόν, γύρω του.

Μερικοί, μάλιστα, υπερθεμάτισαν και έθεσαν θέμα πολιτικής αξιοπιστίας των συνθημάτων της Αριστεράς γενικότερα - και ειδικότερα του ΚΚΕ - υπέρ των εργαζομένων γενικώς και αορίστως, - χωρίς διακρίσεις και διευκρινίσεις.

"Χαϊδεύουμε τους εργαζόμενους συλλήβδην και αδιακρίτως, ενώ όλοι μας γνωρίζουμε ότι ορισμένοι από αυτούς είναι εχθροί των συναδέλφων τους και εχθροί του Εργατικού Κινήματος... ".

"Εργαζόμενος είναι και ο μισθωτός διοικητής μιας τράπεζας, ο οποίος έχει μηνιαίο μισθό διπλάσιο από τις ετήσιες αποδοχές πολλών υφισταμένων του... "."Τι το κοινό έχει ο μεγαλοδημοσιογράφος, του οποίου οι μηνιαίες αμοιβές ξεπερνούν τα δύο ή και τα τρία εκατομμύρια, με τον ταλαίπωρο ρεπόρτερ, που σπάει, κυριολεκτικά, τα πόδια του ή που του σπάνε το κεφάλι για 150 χιλιάρικα το μήνα;... ".

"Εργαζόμενοι είναι και κάποιοι τραγουδιστές νυχτερινών κέντρων με αστρονομικά "μεροκάματα" ή κάποιοι ποδοσφαιριστές με μυθικά πριμ. Τι κοινό έχουν, όμως, με το μουσικό που ξενυχτάει για τρεις κι εξήντα ή με τον επαρχιώτη αθλητή που δεν έχει ν' αγοράσει ούτε φανέλα;... ".

Θα διαφωνήσει με παρρησία.

Και θα διαφωνήσει, διότι μια παρόμοια αντίληψη και με μια παρόμοια λογική στην αντιμετώπιση της διαστρωμάτωσης της μισθωτής εργασίας είναι περισσότερο και από βέβαιο ότι θα εκθρέψει έναν επικίνδυνο λαϊκισμό, ο οποίος θα εγκαταλείψει το βασικό στόχο - τον ταξικό αγώνα - και θα στρέψει, προς αγαλλίαση της ολιγαρχίας:

• τους ημεδαπούς εργαζόμενους εναντίον των αλλοδαπών και λαθρομεταναστών,
• τους χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους εναντίον των υψηλόμισθων και υψηλοσυνταξιούχων,
• τους ανειδίκευτους εργάτες εναντίον των ειδικευμένων εργατών,
• τους έκτακτους και εποχιακούς εργατοϋπάλληλους εναντίον των μονίμων κλπ., κλπ.

Κανείς, βεβαίως, δεν μπορεί να αρνηθεί ορισμένες αλήθειες που ισχύουν σήμερα, - με το νέο διεθνή καταμερισμό εργασίας. Οπως, - παραδείγματος χάρη:

1. Οτι η μισθωτή εργασία έπαψε να αποτελεί αδιαφιλονίκητο ταξικό κριτήριο, - διότι, υπάρχουν, πια, και μισθωτοί Κροίσοι...

2. Οτι υπάρχει μια ολιγοπληθής εργατική αριστοκρατία, η οποία, ταξικά, βρίσκεται, σε ορισμένες χώρες, πιο κοντά στα αφεντικά της, από όσο στους εργάτες...

3. Οτι στις καινούριες αγορές, που δημιουργούν η τεχνολογία και ο καπιταλισμός (αγορά του θεάματος και ακροάματος, αγορά των ΜΜΕ, αγορά του "αθλητισμού", αγορά του κινηματογράφου κλπ. ), είναι απολύτως φυσιολογικό, οι μισθωτοί εκείνοι που αυξάνουν τις πωλήσεις να αξιώνουν και να παίρνουν μεγάλες αμοιβές, - προβιβαζόμενοι σε άτυπους συνεταίρους των αφεντικών τους...

4. Οτι η προσφορά και η ζήτηση - τη δύναμη των οποίων ποτέ δεν αμφισβήτησε ο μαρξισμός - καθορίζουν τη διαστρωμάτωση των αμοιβών της μισθωτής εργασίας. Και,

5. Οτι όποιο και αν είναι το ύψος των αμοιβών της εργατικής αριστοκρατίας, πάντα κινδυνεύει να μείνει χωρίς εργασία, αν δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες και στα κελεύσματα του εργοδότη της...

Υστερα, υπάρχει και μια θεμελιώδης αρχή του εργατικού κινήματος, την οποία ελπίζω ότι αποδέχονται οι φίλτατοι αναγνώστες, που τηλεφώνησαν στον υποσημειούμενο:

Παντού και πάντα, οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες είχαν και έχουν δυο στόχους: Πρώτο, να περιφρουρήσουν τα κεκτημένα και, δεύτερο, να επιτύχουν νέες κατακτήσεις. Αντιθέτως, ποτέ και πουθενά δεν έγιναν κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες για την... κατάργηση κεκτημένων!

Κάτι τέτοιο θα εξυπηρετούσε μόνο την πιο αντιδραστική ολιγαρχία. Και κάτι τέτοιο ακριβώς θέλει να επιβάλει η άρχουσα τάξη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με το Μάαστριχτ: Δηλονότι να αφαιρέσει κεκτημένα, να καταργήσει προνόμια και παροχές, να εξισώσει την εργατική τάξη προς τα κάτω και - όσοι δεν είναι άνεργοι - να δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί.

Αν ο αδρά αμειβόμενος μισθωτός δε συνειδητοποιήσει ότι είναι και αυτός άθυρμα στα χέρια και στα σχέδια του εργοδότη του και αν δε χρησιμοποιεί την οικονομική ισχυροποίησή του για αποτελεσματικότερους αγώνες υπέρ των εργαζομένων, κάποιο πρωί θ' ανακαλύψει ότι, όχι μόνο είναι άνεργος, αλλά και μόνος - αποκομμένος απ' την τάξη του.

Και οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η δική μας εργατική αριστοκρατία, τα δικά μας "ρετιρέ" - κατά την παπανδρεϊκή έκφραση - όχι μόνο δεν υπολείπεται, σε αγώνες, των άλλων εργαζομένων, αλλά και αντιστέκεται περισσότερο στις αυθαιρεσίες της εξουσίας και της εργοδοσίας.

Τουλάχιστον, κατά το μεγαλύτερο μέρος της.

Αν ο αδρά αμειβόμενος μισθωτός δε συνειδητοποιήσει ότι είναι και αυτός άθυρμα στα χέρια και στα σχέδια του εργοδότη του και αν δε χρησιμοποιεί την οικονομική ισχυροποίησή του για αποτελεσματικότερους αγώνες υπέρ των εργαζομένων, κάποιο πρωί θ' ανακαλύψει ότι, όχι μόνο είναι άνεργος, αλλά και μόνος - αποκομμένος απ' την τάξη του