Στους δρόμους μιας πόλης της Ισπανίας εμφανίζεται μια μέρα ο Χριστός. Οι διαβάτες τον αναγνωρίζουν από διαίσθηση. Απ' αυτή την ψυχική δύναμη, που διαθέτει ο λαός. Τον δείχνουν, ο ένας στον άλλον, και λένε, με δέος και κατάνυξη.

- Αυτός πρέπει να είναι.

- Ναι, αυτός είναι. Σίγουρα.

Αυτό διαδίδεται από στόμα σε στόμα και ακολουθούν τον Χριστό όλο και πιο πολλοί. Σχηματίζεται πίσω του μέγα πλήθος, οπότε βγαίνει μπροστά ο Μέγας Ιεροεξεταστής, με την ακολουθία του. Πληροφορείται τι συμβαίνει και διατάσσει τα όργανά του να διαλύσουν το πλήθος και να συλλάβουν τον Χριστό.

- Τι ήρθες να κάνεις; του λέει.

Και του αποδεικνύει, διά μακρών, τη ματαιότητα της διδασκαλίας του. Τίποτε, απ' όσα εδίδαξε, δεν εφαρμόστηκε. Αντίθετα, τα κηρύγματά του διαστρεβλώθηκαν από τους ισχυρούς της Γης και χρησιμοποιήθηκαν απ' αυτούς, διαστρεβλωμένα, για να επιβάλουν και να κατοχυρώσουν την κυριαρχία τους.

- Γιατί ήρθες; του ξαναλέει ο ιεροεξεταστής.

Και προσθέτει:

- Τώρα δεν μπορείς τίποτε να πεις. Τίποτε να προσθέσεις. Τίποτε να διορθώσεις. Δεν έχεις το δικαίωμα. Σε αφήνω ελεύθερο, αλλά να μην ξανάρθεις ποτέ πια.

Ο Ιησούς φιλεί τον εξεταστή του στα ωχρά χείλη του και φεύγει.

- Τι ήρθες πάλι να κάνεις; Ν' αλλάξεις ή να διορθώσεις τη διδασκαλία σου ή να προσθέσεις κάτι σ' αυτήν, δεν μπορείς... Δεν έχεις το δικαίωμα. Γιατί ξανάρθες;

Και να τον καθίσουμε κάτω, όπως έκανε ο ιεροεξεταστής, και να του πούμε:- Κοίτα πού κατέληξαν τα κηρύγματά σου. Πού κατέληξε η επί του όρους ομιλία σου. Σ' αυτή μακάρισες τους ενάρετους, τους δίκαιους, τους αγαθούς, τους καθαρούς τη καρδία. Δεν ξέρουμε αν αυτοί είναι μάκαρες στους ουρανούς. Στη Γη δεν είναι. Στη Γη ζουν σήμερα μακάρια οι άρπαγες, οι αδικούντες, οι δυναστεύοντες, οι αδίστακτοι και ασυνείδητοι. Μάταια ξανάρθες.

Δικάζονταν άνθρωποι, που είχαν αγωνιστεί για τη λευτεριά αυτού του τόπου και για το κοινωνικό δίκιο. Και ο ηλικιωμένος εκείνος συνήγορος των αγωνιστών είπε στους δικαστές:

- Μην ξεχνάτε ότι και ο Χριστός είπε: Ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν.

Φοβερή λάμψη αλήθειας. Αλλος τρόπος από τον αγώνα, για να επικρατήσει το δίκαιο, δεν υπάρχει. Και η ελευθερία, για να λάμψει, πρέπει να χρησιμοποιήσει το σπαθί της, του οποίου την τρομερή κόψη ύμνησε ο εθνικός μας ποιητής.

Τι μου θύμισε ο παλιός εκείνος δικηγόρος! Και τι σας θύμισα, τέτοιες μέρες!...

Ασημάκης ΓΙΑΛΑΜΑΣ

Ομόνοια, Χριστούγεννα 1996. Τα φώτα στους δρόμους της πόλης έντονα. Η Αθήνα είναι στολισμένη και γιορτινή. "Καλά Χριστούγεννα", λοιπόν, και "καλές γιορτές"... αλλά όχι για όλους. Για κάποιους, αυτές οι ευχές είναι εντελώς κενές περιεχομένου. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι, οι εξαθλιωμένοι, οι "απόκληροι της κοινωνίας", που κυκλοφορούν ανάμεσα στον κόσμο που κινείται βιαστικά, αγοράζει ό,τι μπορεί ακόμη, που κάνει δύο και τρεις δουλιές για να επιβιώσει απλά, αυτόν τον κόσμο, που δέχεται τη σφοδρή επίθεση του κεφαλαίου. Οι "γκρίζες" φιγούρες των εξαθλιωμένων, ανάμεσα στους υπόλοιπους, τους πολλούς, τους "πολύχρωμους", που όμως βλέπουν, μέρα τη μέρα, χρόνο το χρόνο, την τσέπη τους να αδειάζει, τα όνειρά τους να στενεύουν, τη ζωή να τρέχει...

Μια βόλτα στον υπόγειο της Ομόνοιας είναι αρκετή για να φανεί πόσο ψεύτικο είναι το λεγόμενο κράτος πρόνοιας, πόσο η λαίλαπα του "εκσυγχρονισμού" σπρώχνει ολοένα και περισσότερους στη φτώχεια και την εγκατάλειψη...

Είναι 48 χρονών, φορέας του ΕΤΖ, τη Δευτέρα το απόγευμα - όπως και κάθε απόγευμα - στεκόταν στην οδό Σταδίου και ζητούσε χρήματα από τους περαστικούς. Ο Απόστολος Λάμπρου μας είπε: "Κάθομαι εδώ όσες ώρες αντέχω, μετά πάω στον υπόγειο να βρω ένα μέρος να κοιμηθώ. Βλέπεις, στα ξενοδοχεία δε με δέχονται και στα σπίτια για τους φορείς του ΕΤΖ δεν υπάρχουν θέσεις". Οταν τον ρωτήσαμε τι περιμένει από τα φετινά Χριστούγεννα, μας απάντησε με μιαν αράδα: "Ενα ζεστό δωμάτιο, ένα πιάτο φαϊ και έναν άνθρωπο να πω δυο κουβέντες...". Οταν του δώσαμε ένα πακέτο με τσιγάρα, το πρόσωπό του έλαμψε. Οχι για το αντικείμενο, αλλά για τη χειρονομία. Ενα "ζεστό" ευχαριστώ βγήκε από τα χείλη του.

Λίγα μέτρα πιο κάτω άλλος ένας άνθρωπος, που βιώνει το δικό του δράμα, τη δική του αγωνία. Ο Κώστας Λουκάς,61 χρονών, πουλάει στιγμιαία λαχεία για να συμπληρώσει το πενιχρή του σύνταξη από την Πρόνοια. "Εχω ζάχαρο και αντιμετωπίζω πρόβλημα με τα πόδια μου. Δεν μπορώ να δουλέψω και παίρνω επίδομα 30.500 δραχμές. Πουλάω "ξυστό" για να βγάλω 2 - 3 χιλιάρικα τη μέρα να πληρώσω το δωμάτιο στο ξενοδοχείο που μένω. Δεν έχω σπίτι και τα παιδιά μου δεν μπορούν να με βοηθήσουν. Αυτές τις μέρες ήταν να πάρω το επίδομα, αλλά μου είπαν να περάσω μετά τις 10 Γενάρη...".

Λαχεία πουλάει και η 20χρονη Μαρία Κουκάκη."Κάνω αυτή τη δουλιά 10 χρόνια. Αυτές τις μέρες είναι μια ευκαιρία να αυξήσουμε λίγο το μεροκάματο, γι' αυτό καθόμαστε 10 και 12 ώρες στο δρόμο. Δυστυχώς, φαίνεται ότι ο κόσμος δεν έχει λεφτά και δεν αγοράζει λαχεία", μας είπε.

Τούτη η πόλη, όμως, φιλοξενεί και ανθρώπους που ήρθαν κατατρεγμένοι από τον τόπο τους για να βρουν μια καλύτερη τύχη στην Ελλάδα. Ο Ζόραν είναι από το Σαράγεβο. Το σπίτι του καταστράφηκε και ο ίδιος με τα πέντε παιδιά του ήρθαν στην Ελλάδα. Σήμερα παίζει βιολί στην οδό Σταδίου και μαζεύει χρήματα για να ζήσει την οικογένειά του.

Παναγιώτης ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Είναι άστεγος. Η αρρώστια του τον έχει απομονώσει από τους ανθρώπους. Το "κράτος πρόνοιας" τον έχει βάλει στο περιθώριο...

Το επίδομα της πρόνοιας δεν είναι αρκετό. Το "ξυστό" μοιράζει ελπίδες,

ένα συμπλήρωμα στα έσοδα...

Ηρθε από το Σαράγεβο κυνηγημένος. Με το βιολί του, προσπαθεί να βγάλει το ψωμί των παιδιών του