Το κύριο χαρακτηριστικό της πρωθυπουργικής ομιλίας το Σάββατο το βράδυ στη Βουλή ήταν η δογματική εμμονή του Κ. Σημίτη στην εφαρμογή μιας ακραίας νεοσυντηρητικής πολιτικής, η οποία, με μαθηματική ακρίβεια, οδηγεί στην περιθωριοποίηση και την απομόνωση μεγάλων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας και κυρίως των λαϊκών στρωμάτων.

Παράλληλα, επειδή ακριβώς ο Κ. Σημίτης ήθελε να αποκρύψει και να εξωραϊσει αυτή την εφιαλτική πραγματικότητα και προοπτική, δε δίστασε να καταφύγει στην προσφιλή του μέθοδο της αντιστροφής της πραγματικότητας, των ασύστολων ψεμάτων και της συκοφαντίας. Στο πλαίσιο αυτό, η έωλος και σαθρή επιχειρηματολογία υπεράσπισης της κυβερνητικής πολιτικής κινήθηκε σε τρία αλληλένδετα επίπεδα: Δεν υπάρχει ρεαλιστική εναλλακτική λύση στην εφαρμοζόμενη πολιτική (!), είναι πολιτική που ανταποκρίνεται και υπερασπίζει το εθνικό συμφέρον (!) και τα λαϊκά συμφέροντα (!).

Προκειμένου να γίνει πειστικός ο Κ. Σημίτης, προσπάθησε στην αρχή της ομιλίας να "ξεμπερδέψει" με την υπαρκτή και ζωντανή εναλλακτική πρόταση του ΚΚΕ. Για το σκοπό αυτό δε δίστασε να την παρουσιάσει όπως τον βόλευε, ώστε να την εξοντώσει πιο εύκολα, όπως φαντάζεται:

"Το δίλημμα είναι κρυστάλλινα διαυγές. Η Ελλάδα έχει δύο δρόμους. Ο ένας δρόμος - τον ακούσατε να παρουσιάζεται σ' αυτή την αίθουσα - είναι να υποδυθεί τη στρουθοκάμηλο, να πει ότι δε συμβαίνει τίποτα γύρω μας, να προσπαθήσει να υψώσει προστατευτικά τείχη στο διεθνή ανταγωνισμό, να αδιαφορήσει για ό,τι συμβαίνει και να πάρει θέση μιας περήφανης απομόνωσης. Αυτός ο δρόμος ισοδυναμεί με εθνική καταστροφή. Θα πρόκειται για αλβανοποίηση της χώρας. Παρόμοια επιλογή εθνικού απομονωτισμού θα σήμαινε οικονομική καταστροφή και κοινωνική εξαθλίωση του συνόλου του ελληνικού λαού. Στη συγκεκριμένη περίπτωση επιπρόσθετα ο απομονωτισμός θα είχε θανάσιμα επικίνδυνες συνέπειες στα εθνικά μας θέματα, στην προάσπιση των εθνικών μας συμφερόντων".

Είναι τόσο εξόφθαλμη και χονδροειδής η διαστρέβλωση της πολιτικής του ΚΚΕ - ασφαλές δείγμα του πόσο ενοχλητική είναι για τα μεγάλα αφεντικά και τους διαχειριστές των συμφερόντων τους - που κάθε σοβαρή αντιπαράθεση περιττεύει. Αξίζει να επισημανθεί όμως ότι τα "τείχη προστατευτισμού" είναι όχι απλά υπαρκτά στο διεθνή ανταγωνισμό, αλλά τον καθορίζουν. Μόνο δουλοπρεπείς δεν μπορούν να διακρίνουν ότι τόσο οι ΗΠΑ, όσο και η Ιαπωνία και η ΕΕ φροντίζουν να προστατεύουν τις αγορές τους και τα προϊόντα τους. Αλλά αυτά δε θέλουν να τα βλέπουν οι αστείοι απολογητές της ευρωπαϊκής ενοποίησης, που ήδη έχουν εκχωρήσει τα πάντα στον αυτόματο πιλότο της Μπούντεσμπανκ.

Ο Κ. Σημίτης προσπάθησε να πείσει για την αναγκαιότητα και το μονόδρομο της πολιτικής του, επικαλούμενος δύο βασικούς λόγους: Την οικονομία και το εθνικό συμφέρον. Αλλά ακριβώς επειδή η πραγματικότητα τον "εμπόδιζε" να εμφανίσει τα πράγματα όπως επιθυμεί, με τη γνωστή εκσυγχρονιστική σκληρότητα, την παραμέρισε...

Αξίζει να προσεχτεί πόσο "ισχυρά" επιχειρήματα διαθέτει η κυβέρνηση στην υπεράσπιση αυτής της πολιτικής. Αναφερόμενος στους οικονομικούς λόγους που επιβάλλουν την πορεία της χώρας στο Μάαστριχτ, είπε: "Τον τόπο τον συμφέρει μία δυνατή οικονομία. Δυνατή οικονομία διαθέτει μία χώρα που έχει ισχυρό νόμισμα. Αυτό θέλουμε, να είναι η δραχμή δυνατό νόμισμα. Συμφέρει τον τόπο επίσης να μην υπάρχει πληθωρισμός, να μην υπάρχει ακρίβεια. Συμφέρει τον τόπο να μην έχει το κράτος τεράστια ελλείμματα και να γίνονται επενδύσεις... Τον τόπο τον συμφέρει να έχει εμπορικές συναλλαγές με θετικό ισοζύγιο και προϊόντα που να απορροφάει η αγορά". Μα ποιο από τα παραπάνω συμβαίνει - πολύ περισσότερο θα συμβεί - με την οικονομία της χώρας ενταγμένη στην ΟΝΕ; Πρόκειται ποτέ η χώρα να έχει εμπορικές συναλλαγές με θετικό ισοζύγιο; Η "δυνατή οικονομία" της χώρας περνάει μέσα από το Μάαστριχτ; Μόνο η ενίσχυση ορισμένων εγχώριων πολυεθνικών περνάει μέσα από εκεί, όπως, για παράδειγμα, αυτούς που κάλεσε την περασμένη Παρασκευή η Β. Παπανδρέου. Γίνονται ή θα γίνουν επενδύσεις; Είναι ή θα γίνει "ισχυρό νόμισμα" η δραχμή; Τέτοια αστεία επιχειρήματα, μόνο από θλιβερούς απολογητές των Βρυξελλών μπορεί να τ' ακούσει κάποιος.

Επειδή προφανώς αντιλαμβανόταν ότι οι οικονομικοί λόγοι κάθε άλλο παρά συνηγορούν υπέρ της πορείας της χώρας στο Μάαστριχτ, ο Κ. Σημίτης επιστράτευσε το βαρύ πυροβολικό, τους πολιτικούς λόγους. Είπε συγκεκριμένα: "Με την ευρωπαϊκή ενοποίηση δημιουργείται ένας πυρήνας, στον οποίο λαμβάνονται σημαντικές αποφάσεις για την Ευρώπη. Η απλή λογική (!) τι λέει; Αν θέλουμε και εμείς να εξυπηρετήσουμε το δικό μας συμφέρον και να έχουμε σε κάποιο μέτρο (σ. σ. πάλι καλά) τη δυνατότητα να συμμετέχουμε σ' αυτές τις αποφάσεις. Η απλή λογική λέει ότι το συμφέρον της χώρας μας είναι να παρακολουθήσουμε αυτήν την πορεία, για να έχουμε και εμείς φωνή". Η επίκληση της λογικής γίνεται βέβαια για να συντριβεί η σκληροτράχηλη πραγματικότητα, η οποία διαλαλεί ότι ποτέ η χώρα μας δε βρέθηκε στο κέντρο λήψης των αποφάσεων στις Βρυξέλλες, ούτε πολύ περισσότερο θα βρεθεί σε αυτό, αφού κατοχυρώνεται και θεσμικά, μέσω της Διακυβερνητικής, η περιθωριοποίηση των "μικρών χωρών".

Μετά από όλα αυτά ο Κ. Σημίτης κορύφωσε τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, δίνοντας τη χαριστική βολή ως εξής: "Οικονομικά και πολιτικά, λοιπόν, η πορεία αυτή, όπως την ανέλυσα, είναι επιβλημένη από την επιδίωξή μας να ανεβάσουμε το βιοτικό επίπεδο του λαού, να λύσουμε τα προβλήματα που έχει, κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο, και να έχουμε μια κοινωνία πιο δίκαιη"!

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ