Από την έναρξη του προεκλογικού αγώνα, τόσο ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης,όσο και αρκετοί ακόμη κυβερνητικοί παράγοντες του ΠΑΣΟΚ, προσπαθούν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι τα επονομαζόμενα "μεγάλα έργα" θα φέρουν την πολυπόθητη ανάπτυξη και την κοσμογονία στη χώρα. Με τα μεγάλα αυτά λόγια - τόσο αυτοί, όσο και στελέχη της ΝΔ - προσπαθούν να κρύψουν από το λαό και τους εργαζόμενους ότι μετά τις εκλογές, όποιο από τα δύο αυτά κόμματα αποκτήσει αυτοδυναμία, τον περιμένει μια ανηλεής λιτότητα. Προσπαθούν, επίσης, επιμελώς να κρύψουν ότι πολλά από τα "μεγάλα" αυτά "έργα" δε γίνονται, για να ικανοποιήσουν παραγωγικούς στόχους της χώρας, αλλά τη βουλιμία των μεγαλοεργολάβων και των άλλων εγχώριων και ξένων μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. Ξεχνούν, επίσης, να μιλήσουν για τις ληστρικές συμβάσεις που υπογράφτηκαν ή υπογράφονται, και από τη ΝΔ και από το ΠΑΣΟΚ,με τους ιδιώτες, με αποτέλεσμα να μεταφέρονται πολύτιμοι πόροι από τα κρατικά ταμεία στα θησαυροφυλάκια της ολιγαρχίας. Αποφεύγουν, τέλος, να ανακοινώσουν τις τεράστιες συνέπειες που θα έχουν τα έργα αυτά στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων που θα πληρώσουν τα σπασμένα μέσω αυξημένων διοδίων και στυγνής φορολογίας.

Ολα αυτά τα κρύβουν από το λαό, γιατί τα δύο κόμματα του δικομματισμού είναι σιδηροδέσμια στο άρμα του Μάαστριχτ,αλλά και των "διαπλεκομένων συμφερόντων", που διεξάγουν έναν σκληρό και υπόγειο "άγνωστο πόλεμο", με στόχο την αποκόμιση του μεγαλύτερου κομματιού της "πίτας" στο "μεγάλο φαγοπότι", που έχει ήδη στρωθεί. Αρκεί να θυμηθούμε τη ρεμούλα του μετρό της Αθήνας και τον πόλεμο συμφερόντων μεταξύ Γάλλων και Γερμανών για το αεροδρόμιο των Σπάτων.

Ενας πρώτος μύθος είναι ότι τα "μεγάλα έργα" είναι περίπου η "λυδία λίθος" για την ανάπτυξη. Είναι αλήθεια βέβαια ότι με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, η χώρα μας βαδίζει με τον αραμπά στην κατασκευή αρκετών αναγκαίων έργων υποδομής. Από το σημείο αυτό όμως μέχρι να θεωρούνται τα έργα αυτά ως αποκλειστικός μοχλός για την ανάπτυξη, απέχει πολύ από την πραγματικότητα. "Πρόκειται για μια αναπτυξιακή αντίληψη της δεκαετίας του '50",λένε ακόμη και αστοί οικονομολόγοι. Και η μονομέρεια του Β Πακέτου Ντελόρ το αποδεικνύει, "αφού δίνει το κύριο βάρος στις μεταφορές, ενώ κατ' εξοχήν αναπτυξιακοί τομείς, όπως αυτοί των τηλεπικοινωνιών, της ενέργειας, του τουρισμού, του περιβάλλοντος, των υδάτινων πόρων, έχουν μείνει απέξω".Και δεν το λέμε εμείς αυτό. Το είπε πριν ακριβώς ένα χρόνο σε συνέντευξή του στο περιοδικό ΑΝ της "Απογευματινής" ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων Π. Γεννηματάς.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Ακόμη και άλλοι παραγωγικοί τομείς που τροφοδοτούνται με σημαντικά κονδύλια από το Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης έχουν αφεθεί στην τύχη τους. Για παράδειγμα, το πρόγραμμα για τη βιομηχανία τη διετία 1994 - 1995, μόλις που κατόρθωσε να απορροφήσει το... 2% των συνολικών κονδυλίων! Ενα άλλο παράδειγμα είναι αυτό της εκτροπής του Αχελώου - ενός από τα ελάχιστα μεγάλα έργα με αναπτυξιακό χαρακτήρα που έχει καταντήσει "Γεφύρι της Αρτας" και μάταια το περιμένουν οι κάτοικοι της Θεσσαλίας επί μία 15ετία. Για ποια ανάπτυξη μιλάνε, λοιπόν; Πόσες θέσεις εργασίας θα μείνουν, όταν ολοκληρωθούν τα "μεγάλα έργα"; Προφανώς ελάχιστες. Παράλληλα όμως, με την εφαρμογή των κανόνων του Μάαστριχτ, άλλοι παραγωγικοί τομείς της χώρας θα έχουν οδηγηθεί στην καταστροφή και μια στρατιά ολόκληρη εργαζομένων στην εξαθλίωση.

Στη χώρα μας, μετά την ένταξή της στην ΕΟΚ (σήμερα Ευρωπαϊκή Ενωση) και με ιδιαίτερη οξύτητα τα τελευταία χρόνια, παρατηρούμε μια όλο και μεγαλύτερη καθυστέρηση στις παραγωγικές μας δομές, ενώ ταυτόχρονα και στις υπηρεσίες δε βλέπουμε να αναπτύσσονται σύγχρονες υπηρεσίες, απαραίτητες για τις ανάγκες του λαού μας. Ετσι, διαπιστώνουμε δραστική μείωση της βιομηχανίας μας (και σε εργαζόμενους και σε όγκο παραγωγής), εγκατάλειψη της γης από σημαντικό ποσοστό αγροτών, μείωση της βιοτεχνικής παραγωγής και γενικότερα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, επικίνδυνη τάση μείωσης του τουρισμού με ταυτόχρονη απομύζησή του από τους διεθνείς "τουρ - οπερέιτορς", μη αξιοποίηση σε υπηρεσίες και εφαρμογές υψηλής τεχνολογίας του μεγάλου ανθρώπινου επιστημονικού δυναμικού της χώρας μας.

Η εκάστοτε κυβέρνηση (είτε ΠΑΣΟΚ, είτε ΝΔ) μας έχει συνηθίσει να διαφημίζει ότι σε αντιστάθμισμα όλων αυτών των άσχημων εξελίξεων, έχουμε τα "μεγάλα έργα", που με τη χρηματοδότησή τους από την ΕΕ, θα αναβαθμίσουν την οικονομία μας και θα μπάσουν, όπως λένε, την Ελλάδα στην οικογένεια των αναπτυγμένων χωρών της Ευρώπης. Εκτός από το ΚΚΕ, τα κόμματα που βρίσκονται στην αντιπολίτευση, είτε συμφωνούν και ψηφίζουν στη Βουλή τις σχετικές συμβάσεις, είτε διαφωνούν με επιμέρους επιλογές της κυβέρνησης, υπηρετώντας συνήθως κάποια μεγάλα πολυεθνικά συμφέροντα, που χάνουν τη δουλιά από άλλο μεγάλο ανταγωνιστή τους.

Ας δούμε όμως τι σχέση έχει με την πραγματικότητα ο παραπάνω ισχυρισμός των κυβερνήσεων για τα "μεγάλα έργα".

Κατ' αρχήν πρέπει να σημειώσουμε ότι η επιλογή των "μεγάλων έργων" και η έγκρισή τους από τις Βρυξέλλες, βασίζεται κύρια στην εκτίμηση της χρησιμότητάς τους, με κριτήρια ωφελιμότητας για την ΕΕ και όχι εθνικά κριτήρια. Αυτό δεν το λέμε εμείς, αλλά καθορίζεται και στα περιβόητα Πακέτα Ντελόρ. Αλλωστε η ίδια η ζωή το επαληθεύει. Για παράδειγμα, αναλογικά τα έργα στα νησιά του Αιγαίου έχουν πολύ μικρότερο βάρος από έργα που εξυπηρετούν τη διακίνηση προϊόντων της Δυτικής Ευρώπης προς χώρες της Μέσης Ανατολής ή των Βαλκανίων και του Εύξεινου Πόντου. Ετσι, ακόμα κι αν η όλη μελέτη και εκτέλεση των έργων είναι τέλεια, δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα της χώρας μας σε μεγάλο βαθμό.

Ταυτόχρονα, έχουμε επιλογές έργων που δεν εξυπηρετούν τις ανάγκες της χώρας, αλλά προωθούνται γιατί το απαιτούν τα μεγάλα πολυεθνικά μονοπώλια και τα αντίστοιχα ιμπεριαλιστικά κέντρα της ΕΕ. Εχουμε π.χ. το αεροδρόμιο των Σπάτων, που και περιβαλλοντικά είναι ανεπίτρεπτο, αλλά και δεν είναι απαραίτητο, αφού τα τελευταία χρόνια η αύξηση της κυκλοφορίας στο Ελληνικό δεν είναι ουσιαστική (κι έτσι μπορούσε να αναβληθεί η κατασκευή του αεροδρομίου), αλλά και με ελάχιστα κεφάλαια η ανάδοχος εταιρία θα μας ρουφάει τεράστια εισοδήματα από την εκμετάλλευση του νέου αεροδρομίου.

Παρόμοια χαρακτηριστικά έχει και το έργο Ρίου - Αντιρρίου, που επιπλέον σχεδιάστηκε χωρίς πρόβλεψη για μελλοντική διέλευση σιδηροδρομικής γραμμής, που θα μπορούσε να διευκολύνει την ανάπτυξη της Ηπείρου.

Αντίθετα, έργα που αποτελούν το θεμέλιο λίθο για ανάπτυξη ολόκληρων περιοχών, που όμως δεν εντάσσονται στα συμφέροντα των πολυεθνικών της ΕΕ, είτε απαγορεύονται, είτε καθυστερούνται με διάφορες δικαιολογίες από το Διευθυντήριο των Βρυξελλών. Τέτοιο έργο είναι, για παράδειγμα, η εκτροπή του Αχελώου, που ουσιαστικά μετά 15 περίπου χρόνια δεν έχει ξεκινήσει. Η τυχόν αναγγελία της ανάθεσης της σήραγγας εκτροπής, μόνο προεκλογικές σκοπιμότητες θα εξυπηρετεί, αφού αποτελεί ελάχιστο μέρος του όλου έργου (και μάλιστα μειωμένου μεγέθους), αλλά και τίποτα δεν αποκλείει την εμπλοκή της σε διαδικασίες νομικές, που μπορεί στη συνέχεια να ακυρώσουν την ανάθεση.

Ο τρόπος δημοπράτησης και γενικά εκτέλεσης των "μεγάλων έργων", υποτάσσεται στις απαιτήσεις των μεγάλων εργολαβικών εταιριών και μάλιστα πολλών ξένων πολυεθνικών. Ετσι, ο τρόπος δημοπράτησης, μελέτη - κατασκευή, διευκολύνει τη συμμετοχή μόνο μεγάλων εταιριών, ενώ ταυτόχρονα υποβαθμίζει την ποιότητα του έργου, αφού κριτήριο της μελέτης δεν είναι η μακροπρόθεσμη ποιότητά του, αλλά το μέγιστο κέρδος του μεγαλοεργολάβου. Βλέπουμε ακόμα ότι όλο και σε μεγαλύτερο βαθμό υποχωρεί η συμμετοχή ελληνικών εταιριών, ενώ αυξάνει η ανάληψη έργων από πολυεθνικά μονοπώλια (βλέπε Σπάτα, Ρίο - Αντίρριο, μετρό κλπ.). Η όλη εικόνα συμπληρώνεται από την υπερεκμετάλλευση που κάνουν οι μεγάλες εργολαβικές εταιρίες στους ξένους εργάτες, με αποτέλεσμα τόσο την εξαθλίωσή τους, όσο και τη δημιουργία ανεργίας και χαμηλού μεροκάματου στη χώρα μας.

Μεγάλης σημασίας παράγοντας για τη στασιμότητα και γενικότερα την αντιαναπτυξιακή πορεία της χώρας μας, είναι η κατανομή των κονδυλίων των Πακέτων Ντελόρ ανάμεσα σε "μεγάλα έργα" και παραγωγικές μονάδες. Βλέπουμε, δηλαδή, ότι τη "μερίδα του λέοντος" την απορροφούν τα "μεγάλα έργα", ενώ οι ενισχύσεις για παραγωγικές μονάδες είναι πολύ μικρό ποσοστό του συνόλου. Θα μπορούσε να ρωτηθούμε: "καλά, δε χρειάζονται υποδομές, μεγάλα έργα"; Ασφαλώς και χρειάζονται, όμως πρέπει παράλληλα να υπάρχει και παραγωγική ανάπτυξη. Ας μην ξεχνάμε ότι οι παραγωγικές μονάδες μπορούν μετά την κατασκευή τους να λειτουργούν και να αποδίδουν νέους πόρους για την ανάπτυξη της χώρας. Αντίθετα, τα "μεγάλα έργα" (μάλιστα ορισμένα από αυτά πολύ πιο έντονα) μετά την κατασκευή διευκολύνουν ορισμένες δραστηριότητες (π.χ. μεταφορές), όμως πολύ λίγο συνεισφέρουν στη συγκέντρωση νέων πόρων για παραπέρα ανάπτυξη. Γίνεται φανερό ότι η επιλογή των "μεγάλων έργων" οφείλεται στο ότι αυτό εξυπηρετεί το μεγάλο πολυεθνικό κεφάλαιο της ΕΕ.

Από την εικόνα που δώσαμε γίνεται φανερό ότι τα "μεγάλα έργα" στην Ελλάδα δεν είναι πανάκεια, όπως ισχυρίζονται οι θιασώτες του Μάαστριχτ, αλλά γίνονται με κριτήρια εξυπηρέτησης των μεγάλων μονοπωλίων της ΕΕ και των ιμπεριαλιστικών της κέντρων, προωθώντας μάλιστα την ακόμα μεγαλύτερη υποτέλεια και εξάρτηση της χώρας μας από τις Βρυξέλλες.

Και στον τομέα αυτό, λοιπόν, χρειάζεται να δράσει το αντιμονοπωλιακό αντιιμπεριαλιστικό δημοκρατικό μέτωπο, ώστε να ανατραπούν οι αρνητικές επιλογές των Βρυξελλών. Αλλά για να δημιουργηθεί αυτό το μέτωπο, είναι αναγκαία η μεγάλη ενίσχυση του ΚΚΕ στις εκλογές της 22 Σεπτέμβρη.

Νίκος ΜΠΑΤΙΣΤΑΤΟΣ

Μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υποψήφιος βουλευτής του Κόμματος στην Α Αθήνας

Ο τρόπος δημοπράτησης και γενικά εκτέλεσης των "μεγάλων έργων", υποτάσσεται στις απαιτήσεις των μεγάλων εργολαβικών εταιριών και μάλιστα πολλών ξένων πολυεθνικών. Ετσι, ο τρόπος δημοπράτησης, μελέτη - κατασκευή, διευκολύνει τη συμμετοχή μόνο μεγάλων εταιριών, ενώ ταυτόχρονα υποβαθμίζει την ποιότητα του έργου

Τα τελευταία χρόνια το μεγάλο κεφάλαιο απαίτησε την παραπέρα ιδιωτικοποίηση των δημοσίων έργων. Βλέπουμε λοιπόν να υπογράφονται αποικιοκρατικές συμβάσεις, που μπροστά τους ωχριούν ακόμη και οι αλήστου μνήμης ληστρικές συμβάσεις της ΟΥΛΕΝ (ύδρευση) και ΠΑΟΥΕΡ (ηλεκτρισμός).

Αρκεί να θυμίσουμε τις τρεις συμβάσεις, για το αεροδρόμιο Σπάτων,τη ζεύξη Ρίου - Αντιρρίου και τη Λεωφόρο Ελευσίνας - Σταυρού - Σπάτων,που όπως καταγγέλθηκε ακόμη και στη Βουλή, προκαλούν δέος με τη σκανδαλώδη μορφή τους και τον αποικιοκρατικού τύπου χαρακτήρα τους.

Με τις συμβάσεις αυτές και τις διάφορες ποινικές ρήτρες που περιέχουν, δένουν χειροπόδαρα το ελληνικό δημόσιο, ενώ παρέχουν το δικαίωμα για φοροαπαλλαγές και υπέρογκες υπερβάσεις του ήδη φουσκωμένου κόστους τους υπέρ των εργολάβων. Πρόκειται για εξόφθαλμα σκανδαλώδεις συμβάσεις, αφού οι εργολάβοι συγχρηματοδοτώντας την κατασκευή των έργων αυτών ουσιαστικά με "αέρα κοπανιστό", αναλαμβάνουν την εκμετάλλευσή τους για μερικές δεκαετίες. Συγκεκριμένα:

• Στα Σπάτα η γερμανική "Χόχτιφ" συμμετέχοντας τυπικά στο συνολικό κόστος του έργου (658 δισ. δραχμές σε σημερινές τιμές) με λιγότερο από το 8%,αναλαμβάνει όχι μόνο να κάνει το "παιχνίδι" στην κατασκευή του, αλλά αποκτά το 45% των μετοχών της εταιρίας που θα το εκμεταλλεύεται για 30 ολόκληρα χρόνια. Και να σκεφτεί κανείς ότι με τις υποτιμολογήσεις και τις εξωφρενικές συμβάσεις με τους Ελληνες υπεργολάβους, που έχει αρχίσει να υπογράφει, θα κερδίσει τεράστια ποσά.

Οπως έγραψε ο "Ρ" μόνο από τα χωματουργικά οι Γερμανοί θα τσεπώσουν γύρω στα 40 δισ. δραχμές, ποσό που αντιπροσωπεύει το 80% της συμμετοχής τους στο έργο από ίδια κεφάλαια! Επιπλέον η κυβέρνηση έκοψε άλλα μικρότερα έργα από άλλες περιοχές της χώρας για να χρηματοδοτήσει τα Σπάτα με κοινοτικούς πόρους.

• Στο Ρίο - Αντίρριο, η γαλλοελληνική κοινοπραξία "Γέφυρα", συμμετέχοντας τυπικά στο συνολικό κόστος (210 δισ. δραχμές) με λιγότερο από 10%,αναλαμβάνει την αποκλειστική εκμετάλλευση του έργου για 35 ολόκληρα χρόνια! Στην πραγματικότητα οι εργολάβοι δε θα βάλουν δεκάρα τσακιστή από την τσέπη τους, αφού η προκαταβολή που θα τους δοθεί μέσω της σύμβασης που υπογράφηκε υπερκαλύπτει το ποσοστό της συμμετοχής τους. Η ποιότητα της κατασκευής δε διασφαλίζεται από τη σύμβαση, ενώ δίνεται το δικαίωμα οι ίδιοι οι εργολάβοι να προσλάβουν τόσο τους φορείς που θα ελέγχουν τις μελέτες, όσο και αυτούς που θα επιβλέπουν τις κατασκευές! Φανταστείτε τι υπερβάσεις έχει να πληρώσει ο ελληνικός λαός...
• Στη Λεωφόρο Ελευσίνας - Σταυρού - Σπάτων η κοινοπραξία "Αττική Οδός",συμμετέχοντας στο συνολικό κόστος του έργου (600 δισ. δραχμές μαζί με το κόστος των απαλλοτριώσεων και των τόκων των δανείων) με λιγότερο από το 8,2%,αναλαμβάνει να το εκμεταλλεύεται αποκλειστικά για 23 ολόκληρα χρόνια!

Οι συμβάσεις που υπογράφει ο δικομματισμός με τους εργολάβους είναι όχι μόνο χαριστικές, αλλά ίσως και για διεθνή πατέντα της τζάμπα... αυτοχρηματοδότησης, αφού το ελληνικό Δημόσιο αναλαμβάνει το σύνολο σχεδόν του κόστους, αλλά και τον επιχειρηματικό κίνδυνο με τις εγγυήσεις των δανείων που παρέχει. Οι εργολάβοι αρκούνται μόνο στο να θησαυρίζουν. Και μαζί τους βέβαια τη μερίδα του λέοντος από τα κέρδη θα αποκομίσουν οι τράπεζες.

Το μέλλον της χώρας μας - που είναι ήδη υπερχρεωμένη με ένα εξωτερικό χρέος 35 τρισεκατομμύρια δραχμές - θα υπονομευτεί ακόμη περισσότερο. Μόνο για τα τρία προαναφερόμενα έργα ο δανεισμός της χώρας μας από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων θα φτάσει τα 600 δισ. δραχμές.

Δικαιολογημένα επομένως ο αντιπρόεδρος της Τράπεζας αυτής, Π. Γεννηματάς, δήλωσε κατά τη συνέντευξή του που αναφέρεται παραπάνω και στο ερώτημα πώς βλέπει τη χώρα μας μετά την ολοκλήρωση των "μεγάλων έργων": "Θα την έβλεπα... περισσότερο χρεωμένη από χτες"!

Στο ερώτημα "ποιος πληρώνει" τα κέρδη των εργολάβων και την αποπληρωμή των δανείων, οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ απαντούν με θρασύτητα: "Μα φυσικά οι χρήστες",δηλαδή ο λαός!

Λίγο πριν ή λίγο μετά το 2000, λοιπόν, ο κάτοικος της Αγίας Παρασκευής που θα θέλει να πάει στην Παλλήνη θα πληρώνει διόδια 1.000 δραχμές τουλάχιστον, όποιος κινείται στην Εθνική οδό σε κάθε σταθμό διοδίων θα πληρώνει 2.000 δραχμές, ενώ αυτός που θα περνά από τη γέφυρα Ρίου - Αντίρριου θα το σκεφτεί πολύ, αφού θα πρέπει να βγάλει από την τσέπη του ένα πεντοχίλιαρο. Προς χάριν, φυσικά, του... αναπτυξιακού προγράμματος των κυβερνήσεων του δικομματισμού.

Ο λαός, άλλωστε, δεν πλήρωσε τα τεράστια "πανωπροίκια" 65 δισ. δραχμές για το μετρό της Αθήνας, τα οποία απαίτησαν οι εργολάβοι εκμεταλλευόμενοι τις σκανδαλώδεις συμβάσεις (αρχική και συμπληρωματική) που υπέγραψαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ; Ο ίδιος δε θα πληρώσει και τα νέα "πανωπροίκια" ύψους 175 δισ. δραχμές που άρχισαν να διεκδικούν οι εργολάβοι λίγο πριν τις εκλογές - όπως έκαναν άλλωστε και λίγο πριν τις εκλογές του 1993;

Στα δημόσια έργα βασιλεύει πλέον η ρεμούλα και η ανεξέλεγκτη ιδιωτικοποίηση. Αυτά τα φαινόμενα, μάλιστα, ενισχύονται πλέον και νομοθετικά. Αρκεί να αναφέρουμε ότι με τους νόμους που ψήφισαν και οι δύο "μονομάχοι" - κατ' απαίτηση των Βρυξελλών - όλα τα μεγάλα έργα τα διαχειρίζονται Ανώνυμες Εταιρίες. Επίσης για κάθε έργο προσλαμβάνεται και αμείβεται πλουσιοπάροχα για να παίξει το ρόλο του συμβούλου ξένη εταιρία, με αστήριχτες και επαίσχυντες δικαιολογίες και προσχήματα, όπως την "απειρία ή ανικανότητα" της Δημόσιας Διοίκησης. Η αμερικάνικη "Μπέχτελ", όμως, που είναι ο σύμβουλος στο μετρό, δεν απέτρεψε τα "πανωπροίκια" δισεκατομμυρίων...

Η κυβέρνηση, μάλιστα, του ΠΑΣΟΚ, ενώ αρνήθηκε να ψηφίσει το νομοσχέδιο έστω και ατελές - για τον έλεγχο των προμηθειών και των έργων του δημοσίου - άλλαξε το νόμο περί δημοσίων έργων, προκειμένου να επιβεβαιώσει το καθεστώς της ρεμούλας. Με το νόμο αυτό:

• Δημιούργησε το "κλαμπ" των μεγάλων εταιριών Η' τάξης, που εκτός από το Χρηματιστήριο, θα λυμαίνονται όλα τα μεγάλα ή μικρότερα έργα, με αποτέλεσμα την καταστροφή των μικρομεσαίων επιχειρήσεων του κλάδου και την ώθηση στην ανεργία χιλιάδων εργαζομένων.
• Νομοθέτησε ουσιαστικά τη ρεμούλα, αφού μέσω της αιτιολόγησης προσφορών, τα έργα μπορούν πλέον να κατακυρώνονται στο 10ο ή ακόμη και στον 40ό μειοδότη!

Ολη αυτή η διασπάθιση των πόρων γίνεται χωρίς κανένα όφελος για τους εργαζόμενους. Το έδειξε η εμπειρία των απολύσεων στο μετρό της Αθήνας. Το προκαταλαμβάνουν οι συμβάσεις για τα υπόλοιπα "μεγάλα έργα", που με τους όρους που περιέχουν διευκολύνουν τους εργολάβους να τα μεταβάλουν σε σκλαβοπάζαρο ξένων εργατών.

Οι μόνοι που θα ωφεληθούν είναι οι μεγάλοι οικονομικοί παράγοντες. Αυτοί που στήριξαν ΝΔ χτες και στηρίζουν το ΠΑΣΟΚ σήμερα, κοιτώντας αποκλειστικά το συμφέρον τους. Συμφέρον αντίθετο με τους εργαζόμενους, οι οποίοι και για το λόγο αυτό πρέπει να ψηφίσουν ΚΚΕ.

Αεροδρόμιο Σπάτων: Οι "Γερμανοί ξανάρχονται" σαν αποικιοκράτες

Το τούνελ του μετρό γέμισε υπερβάσεις και "πανωπροίκια"