Πάνω, λοιπόν, από το φέρετρο του Αντρέα Παπανδρέου οι υπερβολές έδωσαν και πήραν. Οι λόγοι συναγωνίστηκαν και ανταγωνίστηκαν ποιος θα περάσει εκείνα τα όρια που αντέχει και η ανοχή της περίστασης, που οπωσδήποτε, λόγω των στιγμών, είναι διευρυμένη. Ακούστηκαν μεγάλες υπερβολές και δόθηκαν πολλές λανθασμένες πληροφορίες.

Τον είπαν επαναστάτη. Ομως, εμείς ξέρουμε, πως, επαναστάτης είναι αυτός, που "παλεύει ενάντια στην υπάρχουσα - ταξική - κοινωνικοπολιτική κατάσταση πραγμάτων" και αγωνίζεται να την ανατρέψει. Και ο Αντρέας Παπανδρέου δεν ήταν τέτοιος. Δεν πάλεψε ποτέ καμιά "ταξική κοινωνικοπολιτική κατάσταση πραγμάτων". Αντίθετα της συμπαραστάθηκε συνειδητά αυτής της "κατάστασης". Και, πολλές φορές, μάλιστα, την έσωσε, κιόλας, από βαθύτερα κατρακυλίσματα. Αφού, ο άλλος πόλος του δικομματισμού, έχει, σε μερικές περιπτώσεις, πολύ "καθυστερημένες" ιδέες για τη "διαχείριση". Ιδέες, που προκαλούν μεγαλύτερες κοινωνικές εκρήξεις και οι οποίες, εκρήξεις, θα 'πρεπε - με κάθε τρόπο - να αποφευχθούν!

Τον είπαν σοσιαλιστή. Ομως, εμείς ξέρουμε πως ο σοσιαλισμός καταργεί την ιδιοκτησία και την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο. Και οι κυβερνήσεις τον Αντρέα Παπανδρέου κάνανε, ακριβώς, το αντίθετο. Δυνάμωσαν την ιδιοκτησία και μεγάλωσαν την εκμετάλλευση των ολίγων πάνω στους πολλούς. Η σοσιαλιστική αρχή "από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του", δεν ήταν, καθόλου, μέρος του σκεπτικού του, μέρος της πολιτικής του. Αντίθετα έκανε τα αδύνατα δυνατά - και με όλους τους τρόπους - για να διευκολύνει τους κυνηγούς της υπεραξίας. Συμπαραστάθηκε, με όλα τα μέσα, στην παραπέρα συγκέντρωση των μέσων παραγωγής από τους ολίγους. Βοήθησε, απέραντα, τους καταχραστές του ανθρώπινου ιδρώτα.

Τον είπαν, οι ξένοι - για "συναδελφική" συμπαράσταση, φαίνεται, στην παραπληροφόρηση - πατριάρχη. Ομως, εμείς ξέρουμε πως ο πατριάρχης είναι ο αρχηγός ολόκληρης της φυλής. Και ο Αντρέας Παπανδρέου δεν ήταν τέτοιος: Ηταν, απλώς, ένας, ακόμα, αρχηγός της μιας "φυλής", από τις δυο κύριες - και αρκετές δευτευρευούσης σημασίας - που υπάρχουν και στον τόπο μας. Και εδώ, λοιπόν, η υπερβολή και η λάθος πληροφορία... Συντονισμός, στην εντέλεια, του εσωτερικού και του εξωτερικού "παράγοντα".

Τον είπαν..., τον είπαν..., και τι δεν τον είπαν! Τελικά, θάψαμε έναν άλλον Αντρέα Παπανδρέου. Εναν Αντρέα Παπανδρέου, που ακόμα και νεκρός, θα πρέπει να είναι "χρήσιμος", για το σύστημα. Ακόμα και νεκρός θα πρέπει να "εμπνέει" τις μάζες. Θα πρέπει να "συνεγείρει" τα πλήθη. Θα πρέπει να "κατευθύνει" - σε λάθος δρόμους - την αγανάκτηση. Θα πρέπει να αποπροσανατολίζει. Θα πρέπει να κάνει τους "απλούς" ανθρώπους να γράφουν τις δικές τους υπερβολές: σε ευχαριστώ για τα όνειρα, που μου χάρισες!

Τελικά, όλος αυτός ο κόσμος, που μίλησε πάνω από το φέρετρο, δε μίλησε - τυχαία - με τέτοια και τόση υπερβολή. Ολες αυτές οι κορόνες, όλες αυτές οι λεκτικές ακροβασίες, οι υπερβολές και τα επίθετα, ήταν μέρος μιας πολύ καλά "στημένης" παράστασης ταφής ενός νεκρού, που ποτέ δεν υπήρξε. Αφού, οΑντρέας Παπανδρέου των νεκρώσιμων περιγραφών, δεν ήταν ο ίδιος με τον Αντρέα της ζωής και της δράσης. Αλλον άνθρωπο θάψανε αυτοί και άλλον εμείς!

... Δε θα ήταν υπερβολή, αν ισχυριζόμουνα ότι την εβδομάδα που πέρασε όλη η ελληνική γλώσσα δοκιμάστηκε, όσον αφορά τη δυνατότητα που έχει αυτή να λειτουργεί ως ένας κώδικας επικοινωνίας. Και πιο πολύ ως ένας μηχανισμός μετατροπής των ιστορικών γεγονότων σε λόγο διυποκειμενικό. Σε καθημερινή κουβέντα, με άλλα λόγια...