Με την ολοκλήρωση των ψηφοφοριών για τα θέματα της ημερήσιας διάταξης, τη διεθνή σύμβαση για το φασόν, την πολιτική απασχόλησης στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία, την "τριμερή συνεργασία" σε εθνικό επίπεδο, την εκλογή των διοικητικών οργάνων και την έγκριση του οικονομικού απολογισμού και προϋπολογισμού, έληξε στις 20 Ιούνη η 83η ετήσια Διάσκεψη της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας,που άρχισε στις 4 Ιούνη στη Γενεύη.

Οι συζητήσεις των 2.000 αντιπροσώπων από τις 169 χώρες που μετέχουν στον Οργανισμό (εκπρόσωποι κυβερνήσεων, εργαζομένων και εργοδοτών) "χρωματίστηκαν" από τις αντιδράσεις των εργοδοτών, οι οποίοι - για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια - απείχαν πλήρως από τη συζήτηση για τη σύμβαση του φασόν, όταν δεν έγινε αποδεκτή η πρότασή τους να ψηφιστεί μόνο "σύσταση". Δηλαδή, ένα πλαίσιο κανόνων σχετικών με την κατ' οίκον απασχόληση, το οποίο όμως δεν μπορεί προοπτικά να κυρωθεί όπως η σύμβαση και να αποτελέσει τη βάση εθνικής νομοθεσίας για το θέμα.

Πάντως, χαρακτηριστικό του περιεχομένου των εργασιών της Συνδιάσκεψης, αλλά και της πορείας που ακολουθεί η Οργάνωση, κυρίως μετά τις αλλαγές στο διεθνή συσχετισμό δυνάμεων, είναι και ο τρόπος, με τον οποίο προσπάθησαν κυβερνητικές, αλλά και εργατικές αντιπροσωπείες να... μεταπείσουν τις εργοδοτικές αντιπροσωπείες. Στην προσπάθεια αυτή, τα υπονοούμενα για την τελική διαμόρφωση της σύμβασης, με τρόπο που να μην "ενοχλεί" πολύ τους εργοδότες, ήταν πολλά και σχεδόν απροκάλυπτα!!! Τα αποτελέσματα του έντονου παρασκηνίου θα τα διαπιστώσουμε στις αμέσως επόμενες μέρες, οπότε θα δοθεί στη δημοσιότητα το τελικό κείμενο για τους εργαζόμενους στο φασόν.

Το ότι στη Διάσκεψη τέθηκαν για συζήτηση θέματα όπως η "αναγκαιότητα της πλήρους απασχόλησης", ενώ χαρακτηρίστηκαν "ριζοσπαστικές μορφές μη παραδοσιακής απασχόλησης" η αυτοαπασχόληση και η προσωρινή εργασία, είναι ένα ακόμα δείγμα για τους γενικότερους προσανατολισμούς της ΔΟΕ στις σημερινές συνθήκες. Μάλιστα, αν η ΔΟΕ δεν ήταν η μόνη Οργάνωση στα πλαίσια του ΟΗΕ που αναφέρεται στοιχειωδώς σε θέματα κοινωνικής προστασίας, ίσως οι αρνητικοί συσχετισμοί να είχαν αποτινάξει και τα τελευταία προσχήματα. Υπάρχει, όμως, ο παράγοντας των 800 εκ. ανέργων στον κόσμο, από τους οποίους τα 20 εκ. είναι στις χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Στο περιθώριο της Συνδιάσκεψης, η ΓΣΕΕ πραγματοποίησε ορισμένες επαφές με άλλες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Ανάμεσά τους ήταν η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Λιβάνου και η Συνομοσπονδία Πολωνικών Συνδικάτων,με τους εκπροσώπους των οποίων μίλησε και ο "Ρ", καταγράφοντας μια συνοπτική εικόνα της κατάστασης των εργαζομένων και του συνδικαλιστικού κινήματος σε αυτές τις χώρες.

Ο Λίβανος είναι η χώρα του εμφυλίου πολέμου, των πρόσφατων βομβαρδισμών, των νεκρών γυναικόπαιδων, των κατεχόμενων εδαφών, αλλά και της φτώχειας, της μεγάλης ανεργίας, των ξυλοδαρμών των εργαζομένων, που, διατηρώντας την ενότητά τους, κινητοποιούνται για τη λύση των τεράστιων προβλημάτων τους. Σύμφωνα με συνδικαλιστές, ο μέσος μηνιαίος μισθός στο Λίβανο είναι 165 δολάρια, τη στιγμή που μια τριμελής οικογένεια χρειάζεται τουλάχιστον 500 δολάρια το μήνα για ενοίκιο και φαγητό.

Ο Λίβανος έχει μια εργατική συνομοσπονδία, τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Λιβάνου (CGT Λιβάνου), στην οποία συνυπάρχουν όλες οι πολιτικές τάσεις, αλλά και οι θρησκευτικές.Σύμφωνα με τον γραμματέα διεθνών σχέσεων της οργάνωσης, τον Αμπέντ Ελ Αμίρ Ναζφέ,η οργάνωση όχι μόνο είναι ανεξάρτητη από την κυβέρνηση, αλλά βρίσκεται και σε σύγκρουση με την πολιτική της και δυστυχώς με τις δυνάμεις ασφαλείας και τον στρατό! Μετά το 1993, (τελευταίες βουλευτικές εκλογές), η νέα κυβέρνηση του Λιβάνου προσπάθησε να διαλύσει τη συνομοσπονδία και να δημιουργήσει συνδικάτα σε θρησκευτική βάση! Η συνομοσπονδία άντεξε, διατήρησε την ενότητά της και συνέχισε να αγωνίζεται για τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Πριν λίγους μήνες αντιπαρατέθηκε στην προσπάθεια νέας βαριάς φορολόγησης των μισθωτών και κατόρθωσε να την αποτρέψει! Σε μια όμως από τις συγκεντρώσεις των εργαζομένων έγιναν 200 συλλήψεις και πολλοί ξυλοδαρμοί. Θύμα των κυβερνητικών δυνάμεων είναι και ο ίδιος συνδικαλιστής που μας μίλησε, του οποίου έσπασαν το πόδι σε μια συγκέντρωση!Στις 29 του Φλεβάρη, ημέρα πανεργατικής απεργίας, χρησιμοποιήθηκε και ο στρατός για να διαλυθούν οι απαγορευμένες συγκεντρώσεις των εργαζομένων. Η συνομοσπονδία, όμως, δεν υποχωρεί και ετοιμάζεται για νέες κινητοποιήσεις.

Ο γραμματέας διεθνών σχέσεων, είπε στο "Ρ": "Το ποσοστό της ανεργίας κυμαίνεται μεταξύ 30-34%.Αυτό είναι αποτέλεσμα του εμφυλίου πολέμου στο Λίβανο, αλλά, ταυτόχρονα, και της μεγάλης προσέλευσης ξένων εργατών από το εξωτερικό. Εργαζόμενοι από όλες τις αραβικές χώρες έρχονται για να δουλέψουν στον Λίβανο, αλλά και από την Ασία, τη Σρι Λάνκα, τις Φιλιππίνες. Οι μεγάλες λιβανέζικες επιχειρήσεις προτιμούν να απασχολούν μετανάστες, γιατί τους δίνουν πολύ μικρότερους μισθούς από τους κανονικούς και πάντα το κεφάλαιο χρησιμοποιεί αυτό το ξένο εργατικό δυναμικό.

Μπορούμε να πούμε ότι ο μέσος μισθός είναι γύρω στα 165 δολάρια το μήνα. Η ζωή στο Λίβανο είναι πολύ ακριβή, τόσο ακριβή όσο και στην Ελβετία. Για μια τριμελή οικογένεια τα 500 δολάρια είναι το ελάχιστο που πρέπει να έχουν, για να πληρώσουν το ενοίκιό τους και να ζήσουν. Αν η οικογένεια είναι μεγάλη χρειάζεται τουλάχιστον 1.000 δολάρια το μήνα μόνο για διατροφή, εκτός από το ενοίκιο και τα άλλα έξοδα. Οι ξένοι εργαζόμενοι που έρχονται στο Λίβανο, με πρόσκληση του κεφαλαίου δεν έχουν κοινωνική ασφάλιση και ζούνε σε άθλιες συνθήκες, πολλά άτομα σε ένα δωμάτιο. Σύμφωνα με τις τελευταίες στατιστικές, κάθε μήνα βγαίνει 1 δισ. δολάρια από το Λίβανο από μέρους των ξένων εργαζόμενων".

Τα κείμενα έγραψε ο Γιώργος ΦΛΩΡΑΤΟΣ

Η Πολωνία μπορεί να χαρακτηριστεί χώρα των νέων ανέργων. Μια χώρα με ιδιαίτερα οξυμένα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, που, παράλληλα με τη μετάβασή της στο σύστημα της "οικονομίας της αγοράς", ξηλώθηκε και κάθε κανόνας προστασίας που είχαν εργαζόμενοι και πολίτες στη διάρκεια του προηγούμενου καθεστώτος.

Αυτή την περίοδο οι Πολωνοί εργαζόμενοι προσπαθούν να αντιδράσουν στο κλείσιμο των ναυπηγείων του Γκναστν,τα οποία πετάνε στο δρόμο 3.000 εργαζόμενους. Αυτή την περίοδο μετρούν 2,7 εκατ. άνεργους, 15% του εργατικού δυναμικού, οι οποίοι είναι μέχρι 35 ετών! Ειδικότερα το 40% των ανέργων είναι κάτω των 25 ετών και το υπόλοιπο 60% είναι μέχρι 35 ετών! Οι άνεργοι θα ήταν πολύ περισσότεροι, αν δεν είχαν πραγματοποιηθεί ορισμένα προγράμματα πρόωρης συνταξιοδότησης ή επανακατάρτισης και τοποθέτησης σε εργασία ηλικιωμένων εργαζόμενων. Ετσι εξηγείται και το ότι οι άνεργοι είναι νέοι. Ταυτόχρονα, η ανεργία περιμένει τους νέους που αποφοιτούν από τα Πανεπιστήμια.

Εκτός από την ανεργία, τα συνδικάτα υπογραμμίζουν τη μείωση των κοινωνικών παροχών στην υγεία, την παιδεία και την κοινωνική ασφάλιση και φυσικά την ακρίβεια. Αυτά τα προβλήματα κυριαρχούν σήμερα στην Πολωνία. Παρά την πρόσφατη ψήφιση δυο νόμων σχετικών με την κοινωνική ασφάλιση, οι οποίοι κρίνονται θετικοί, δεν είναι ορατή η λύση των προβλημάτων αυτών.

Στην 83η Συνδιάσκεψη του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας μιλήσαμε με τον αντιπρόεδρο της Συνομοσπονδίας Πολωνικών Συνδικάτων (OPZZ) Στανισλάβ Βισνιέβσκι,ο οποίος εκπροσωπούσε την οργάνωσή του. Μια οργάνωση με 1,8 εκατ. μέλη, η οποία τοποθετεί τον εαυτό της στην "αριστερή πτέρυγα" των συνδικαλιστικών οργανώσεων των εργαζομένων της Πολωνίας, αν και βλέπει ως διέξοδο από τα οικονομικά προβλήματα της χώρας την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ρωτήσαμε τον Στ. Βισνιέβσκι για τα οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στην Πολωνία και τους προσανατολισμούς της οργάνωσής του:

"Στη συνδικαλιστική δράση μας, κάθε μέρα έχουμε και περισσότερες προκλήσεις. Αντιμετωπίζουμε και συνδικαλιστικά και κοινωνικά προβλήματα. Για παράδειγμα, σοβαρό εσωτερικό πρόβλημα, το οποίο συζητούμε μεταξύ των μελών μας, είναι ότι είμαστε συνομοσπονδία, αλλά δεν είμαστε κεντρική οργάνωση (σ. σ υπάρχουν και μεγαλύτερες συνδικαλιστικές οργανώσεις). Αλλά θα δεχτούμε πιέσεις από τους εργοδότες στη χάραξη της κεντρικής πολιτικής μας για τους εργαζόμενους, γι' αυτό πιστεύουμε ότι πρέπει να κάνουμε μια αναδιάρθρωση της οργάνωσής μας, για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τη νέα οικονομία της αγοράς. Προβλήματα υπάρχουν και στα εθνικά θέματα, ενώ στα κοινωνικά φαίνεται να υπάρχει μια μεταρρύθμιση σε σχέση με το σύστημα κοινωνικών ασφαλίσεων. Επίσης μας απασχολεί το θέμα του προϋπολογισμού της χώρας, όπου τα συνδικάτα τονίζουν το γεγονός ότι χρειάζεται να αλλάξει το φορολογικό σύστημα για να μπορέσουν οι λιγότερο πλούσιοι να ζήσουν καλύτερα, να υπάρξει δηλαδή μια εξισορρόπηση. Αυτά είναι τα σημαντικότερα θέματα. Σημαντικότερο πρόβλημα πάντως είναι η μεγάλη ανεργία".

Η ψήφιση σύμβασης για το φασόν, είναι μόνο η αρχή αντιμετώπισης του προβλήματος. Πολλά θα εξαρτηθούν και από το περιεχόμενό της