Εκπέμποντας στο ίδιο μήκος κύματος με την ηγεσία του ΣΕΒ, τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και το Διευθυντήριο των Βρυξελλών, που αξιώνουν επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, γενικό ξήλωμα του κράτους πρόνοιας και γενικά συνέχεια και συνέπεια στην πολιτική μονόπλευρης λιτότητας, στο όνομα της "σύγκλισης" και του Μάαστριχτ, ο επικεφαλής του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης δήλωνε προκλητικά ότι θα συνεχιστεί και το 1996 η αντιλαϊκή δημοσιονομική και εισοδηματική πολιτική.

Είναι αλήθεια, πως η πολύχρονη λιτότητα είχε κάποια ισχνά αποτελέσματα στη μείωση του πληθωρισμού, των επιτοκίων και των ελλειμμάτων. Αυτά τα οικονομικά μεγέθη επικαλείται ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας, για να εξωραϊσει την κυβερνητική πολιτική. Αποσιωπά, όμως, επιμελώς την αύξηση της ανεργίας, την εκρηκτική αύξηση των ελλειμμάτων του ισοζυγίου, την παραγωγική υποβάθμιση και την αυξανόμενη εξάρτηση της χώρας από το εξωτερικό κλπ., γιατί η αναφορά σε αυτά τα μεγέθη δε συμφέρει.

Ενα είναι σίγουρο. Οτι η οικονομία ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΛΑ:

Ούτε για τους μισθωτούς και συνταξιούχους που χρόνο με το χρόνο, μειώνονται τα πραγματικά τους εισοδήματα και οδηγούνται στο κοινωνικό περιθώριο.

Ούτε για τους χιλιάδες εργαζόμενους, που απολύονται κάθε χρόνο από τις επιχειρήσεις και προστίθενται στη στρατιά των ανέργων.

Ούτε για τα χιλιάδες νοικοκυριά των αγροτών, που ξεκληρίζονται και ζητούν απασχόληση στα μεγάλα αστικά κέντρα.

Ούτε για τις χιλιάδες των επαγγελματοβιοτεχνών και εμπόρων, που,από την παρατεταμένη πολιτική λιτότητας, έχει βουλιάξει ο τζίρος των καταστημάτων τους και από τον ανελέητο ανταγωνισμό με τα μονοπώλια βάζουν λουκέτο στις επιχειρήσεις τους και ενισχύουν τη στρατιά των ανέργων.

Ούτε για τα εκατομμύρια των Ελλήνων (σύμφωνα με τις στατιστικές της Κοινότητας περίπου 2,5 εκατομμύρια και σύμφωνα με τον πρώην υπουργό Εργασίας, Στ. Τζουμάκα, πάνω από 1,5 εκατομμύριο), που ζουν κάτω από το όριο φτώχειας και αυξάνονται κατά δεκάδες χιλιάδες κάθε χρόνο, χάρη στην πολιτική μονόπλευρης λιτότητας.