ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΚΕΝΗ

Η ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

Ακόμα και το αυθόρμητο!

Του Νίκου ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ

Ετούτες τις μέρες της κρίσης,ανάμεσα στις άλλες ελλείψεις,παρατηρήθηκε και μια, ακόμα, σοβαρή έλλειψη. Ο λαός, όχι μόνο δεν αντέδρασε συνειδητά, όπως όφειλε, αλλά δεν αντέδρασε ούτε καν αυθόρμητα στην απειλή που τον σπρώχνανε. Δε βγήκε στους δρόμους όπως έπρεπε, να υπερασπιστεί την ειρήνη. Δεν προσπάθησε να μπει εμπόδιο στα σχέδια μιαςκαταστροφικής αναμέτρησης. Δε γεμίσανε τα πεζοδρόμια, όπως θα ήτανε φυσικό, με οργή. Τα πάντα "κύλησαν" ομαλά. Ο λαός "εμπιστεύτηκε" τη ζωή του,και το μέλλον του, στα χέρια "τρίτων"!

Να δεχτούμε, λοιπόν, πωςστις μέρες μας ανατράπηκαν "φυσικοί νόμοι"; Πως ο ιδεαλισμός έδωσε εξετάσεις - νίκησε τον υλισμό - και πέρασε; Πως η "ποσότητα κίνησης", που μας "έδωσε ο Θεός", όπως ισχυρίζεται ο Καρτέσιος, εξάντλησε τις δυνάμεις της; Πως ο κόσμος δε βγήκε στα πεζοδρόμια, γιατί δεν προέκυψε "άλλη πηγή κίνησης", για να τον σπρώξει, όπως θα 'λεγαν οι υπερασπιστές του μηχανιστικού υλισμού;

Πάντως, ένα είναι γεγονός. Ακόμα και το αυθόρμητο, η "ακατέργαστη" αυτή δύναμη, δε λειτούργησε. Η αυτοκίνηση - ο φυσικός, αυτός νόμος, - δεν μπήκε σε λειτουργία. Η κοινωνία δεν αντέδρασε "αφ' εαυτής", όπως μας δείχνει η φύση. Και αυτά τα φαινόμενα είναι πολύ ανησυχητικά. Γιατί δημιουργούν την αντίληψη πως ο λαός, αντίθετα με τη "διαρκή κίνηση και συνεχή μεταβολή", που φωνάζει ο υλισμός, έμεινε αδρανής.Δεν ανταποκρίθηκε ούτε - καν - στην "πρώτη ώθηση" του Νεύτωνα. Στην αυτοσυντήρηση, έστω!

Αυτή η εικόνα που παρουσίασε η κοινωνία μας - και στην τελευταία κρίση στο Αιγαίο - είναι φαινόμενο που πρέπει να μας απασχολήσει. Γιατί, αποκαλύπτει, πως όλος αυτός ο αμαρτωλός όγκος της "πλατιάς συμμαχίας" - ιδεαλιστές, ανανεωτές, "αριστεροί", καπιταλιστές κ. ά. - κατόρθωσε, με όλα τα μέσα που διαθέτει, σε πρώτη φάση, να πέσει πάνω, ακόμα, και στο αυθόρμητο του λαού και να το κάνει, αργά, αλλά μεθοδικά, συνείδηση.Μια συνείδηση,όμως, αντίθετη στους φυσικούς νόμους και αντίθετη - βέβαια - και στα συμφέροντά του. Μια συνείδηση εργαλείο για τα συμφέροντα αυτής της"πλατιάς συμμαχίας".

Αυτό το τραστ, η αμαρτωλή, αυτή, "πλατιά συμμαχία", κατόρθωσε, μετά από μακρόχρονη προσπάθεια και με τη βοήθεια, βέβαια, ιστορικών συγκυριών, λαθών, απογοητεύσεων, κλπ., να χτυπήσει κατ' ευθείαν στην "πηγή". Στη συνείδηση. Κατόρθωσε, με την εξουσία που κατέχει και τους παραμορφωτικούς φακούς που διαθέτει, να επιβάλει μια άλλη - πλασματική - "αντικειμενική πραγματικότητα" στον άνθρωπο και να τον αναγκάσει, με αυτόν τον τρόπο, να σχηματίσει μιαλαθεμένη κοινωνική συνείδηση.Μια κοινωνική συνείδηση που δημιουργήθηκε από - σκόπιμα σερβιρισμένες - "λαθεμένες πληροφορίες".Αποτέλεσμα αυτής της πλασματικής "αντικειμενικής πραγματικότητας", είναι η πλασματική κοινωνική συνείδηση που γέννησε και τη στάση του λαού μας στα τελευταία γεγονότα.

Ετσι, "μοιραία", φτάσαμε στην αντιαισθητική - και επικίνδυνη - εικόνα που παρουσίασε ο λαός μας, να παρακολουθεί τα διαδραματιζόμενα από την τηλεόραση, σαν θέαμα, που δεν τον απασχολεί. Σαν θέαμα, που αυτός δεν είναι ούτε ο θύτης ούτε το θύμα της - βίαιης - ιστορίας που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του, αλλά θεατής. Ενας θεατής που άκουγε και έβλεπε τους "πρωταγωνιστές" να "αποδίδουν" τους ρόλους τους και αυτός "ψύχραιμα" - σαν το "ζήτημα" να αφορούσε σε άλλον - έκανε διάφορα σχόλια. Εκρινε - τελείως, φιλολογικά - ποιος από τους "ήρωες" απέδιδε καλύτερα. Ηταν πιο "πειστικός"! Και έξω ο τόπος μπορούσε - ανά πάσα στιγμή - να πάρει φωτιά. Και να καεί - βέβαια - πρώτα ο ίδιος!

Φυσικά ο λαός, με τη συγκεκριμένη έννοια του εργαζόμενου, αφού είναι μια καταπιεσμένη τάξη, είναι γνωστό "δεν έχει ούτε τον καιρό ούτε τα μέσα" για τη συλλογή των δικών του - αληθινών πληροφοριών. Η έλλειψη της "επιστημονικής γνώσης", κάνει την εργατική τάξη αδύναμη να επεξεργαστεί μόνη της - με δικές της δυνάμεις - την κατάλληλη θεωρία που θα την οδηγήσει στη σωστή ταξική συνείδηση. Αυτή την έλλειψη - είναι γνωστό - έρχονται και την "καλύπτουν" άλλοι. Αυτοί οι "άλλοι" παρουσιάζονται - σαν προοδευτικοί - μπροστά του και του προσφέρουν τις "γνώσεις" τους. Του μιλάνε τη "γλώσσα" του. Τον κολακεύουν. Του "πνίγουν", ακόμα, και το αυθόρμητο. Και τελικά, του αποσπάνε την αδράνεια.

Το ζητούμενο, λοιπόν, - γι' αυτούς και για τους συμμάχους τους - είναι, πως δεν πρέπει ο λαός να αποχτήσει την ικανότητα να διακρίνει το αληθινό από το κάλπικο. Τους αληθινούς φίλους του και τους εχθρούς του. Η σύγχυση - σε αυτές τις περιπτώσεις - είναι ο καλύτερος σύμμαχος. Γιατί δημιουργεί την ανασφάλεια. Και η ανασφάλεια - με τη σειρά της - φέρνει την αβεβαιότητα. Και η αβεβαιότητα - στη συνέχεια - την αναποφασιστικότητα. Και η αναποφασιστικότητα, την αδράνεια. Και η αδράνεια, βέβαια, πετάει την κοινωνία μέσα σε μια - εξυπηρετική - κατάσταση "ανάπαυσης και ακινησίας". Στη "στασιμότητα", που - είναι γνωστό - δεν ευνοεί την "εσωτερική πάλη", που έχει ανάγκη η κοινωνία για να αναπτυχθεί.

Το ζητούμενο, όμως, για το λαό - και για μας - είναι να ανατρέψουμε αυτή την πλασματική "αντικειμενική πραγματικότητα". Να αποκαλύψουμε στην κοινωνία πως στο "θέαμα" που παρακολουθούμε, στο καθημερινό "θρίλερ" που βιώνουμε, το πρώτο ρόλο - έτσι ή αλλιώς - τον παίζουμε εμείς. Αφού εμείς είμαστε και οι πυροβολητές και οι πυροβολούμενοι. Εμείς οι θύτες, εμείς και τα θύματα αυτής της τραγωδίας. Αυτή είναι η "αντικειμενική πραγματικότητα" και όχι οι λεκτικές συγκρούσεις των χάρτινων ηρώων. Η "θέαση" της ζωής δεν είναι διαμαρτυρία, είναι παράδοση!