Στο δρόμο του κοινού αγώνα βαδίζουν εκ των πραγμάτων πλέον δάσκαλοι και καθηγητές με την έμπρακτη συμπαράσταση γονιών και μαθητών, ανοίγοντας ένα ακόμη μέτωπο ενάντια στην αντιεκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης, που θέλει εξαθλιωμένους εκπαιδευτικούς και διαλυμένη δημόσια δωρεάν παιδεία.

Οι καθηγητές με σταθερά υψηλά ποσοστά συμμετοχής στην απεργία, που έχουν σταθεροποιηθεί πάνω από το 70%, μπαίνουν αισίως από αύριο στην τρίτη εβδομάδα της απεργίας διαρκείας, ενώ αύριο θα πάρουν μέρος στη συγκέντρωση της ΑΔΕΔΥ. Παράλληλα, από αύριο ξεκινούν οι δάσκαλοι και νηπιαγωγοί πενθήμερη απεργία, με συλλαλητήριο έξω από το υπουργείο Παιδείας στις 10 το πρωί, όπως αποφάσισε την περασμένη Πέμπτη στην έκτακτη συνεδρίασή του το ΔΣ της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας.

Ενας κοινός απεργιακός αγώνας - αφού κοινά είναι και τα προβλήματα των μισθών πείνας, της αδιοριστίας, των άθλιων συνθηκών άσκησης του εκπαιδευτικού λειτουργήματος - ξεκινά, επειδή η βάση των εκπαιδευτικών και των δύο βαθμίδων το απαίτησε, επειδή οι ίδιες οι συνθήκες το απαίτησαν, παρ' όλες τις προσπάθειες ορισμένων να μη συναντηθούν οι αγώνες των δύο εκπαιδευτικών κλάδων.

Οι καθηγητές και οι δάσκαλοι φωνάζουν και διεκδικούν το αυτονόητο, να αντιμετωπίζονται από το κράτος όπως επιβάλλει το βάρος του παιδαγωγικού τους έργου. Αυτή η ξεχωριστή αντιμετώπιση απέναντί τους δεν μπορεί να μην έχει ως βασικό και καθοριστικό της στοιχείο και το μισθολογικό. Παίρνοντας αυτό ως δεδομένο, δηλαδή το τι προσφέρει ένας εκπαιδευτικός στη διαμόρφωση της προσωπικότητας των αυριανών πολιτών, οι 250.000 κατώτατος μισθός, που ζητούν για τον πρωτοδιόριστο οι καθηγητές, και οι 220.000, που ζητούν οι δάσκαλοι είναι το λιγότερο, που οφείλει να παρέχει ακόμη και ένα σημερινού τύπου κράτος στους παιδαγωγούς του.

Είναι τουλάχιστον εμπαιγμός, απέναντι σε ολόκληρη την εκπαιδευτική κοινότητα, να ισχυρίζεται η κυβέρνηση ότι η παιδεία είναι στις πρώτες προτεραιότητές της και φαντάζει ακόμα μεγαλύτερος εμπαιγμός η δήλωση του υπουργού Παιδείας, Γερ. Αρσένη, που καλεί σε διάλογο όχι για οικονομικά αιτήματα που θα έχουν αντίχτυπο στον προϋπολογισμό, αλλά μόνο για θεσμικά.

Τι εννοεί, αλήθεια, με αυτό ο υπουργός; Αφού όλοι γνωρίζουν και αυτός καλύτερα από τον καθένα, ότι όλα τα αιτήματα των εκπαιδευτικών ξεκινούν από το οικονομικό, και ότι επιπλέον η δημόσια δωρεάν παιδεία της χώρας μας στενάζει από τον οικονομικό στραγγαλισμό που της επιβάλλουν όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών.

Η αλήθεια είναι ότι η κατάθεση του νέου μισθολογίου που διαιωνίζει και χειροτερεύει την οικονομική εξαθλίωση του εκπαιδευτικού, είναι αλληλένδετη με τον προϋπολογισμό φτώχειας για την παιδεία. Ο φτωχός δάσκαλος ταιριάζει γάντι σε ένα φτωχό δημόσιο σχολείο και στον αυριανό αμόρφωτο εργάτη.

Ο αγώνας των εκπαιδευτικών και των υπόλοιπων φορέων της παιδείας, για νέο ενιαίο μισθολόγιο που θα δίνει πραγματικές αυξήσεις, για να μπορεί να ζει ο εκπαιδευτικός από το μισθό του με αξιοπρέπεια, για αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 15%, κατάργηση του αντιασφαλιστικού - αντισυνταξιοδοτικού πλαισίου, για δημοκρατική φορολογική μεταρρύθμιση, για μαζικούς διορισμούς μόνο μέσω επετηρίδας, για μείωση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα και εκπαιδευτικό, για τη λειτουργία του ολοήμερου σχολείου και τα υπόλοιπα αιτήματα που προβάλλουν οι εκπαιδευτικές ομοσπονδίες, είναι αγώνας που αφορά όλον το λαό.

Ολος ο λαός πρέπει να κάνει τα αιτήματα αυτά δική του υπόθεση και να παλέψει μαζί με τους εκπαιδευτικούς για την ικανοποίησή τους. Η ώρα αυτή είναι κρίσιμη για την παιδεία και τώρα πρέπει όλα τα αιτήματα να μπούνε προς επίλυση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Η μαζική συμμετοχή των εκπαιδευτικών στην απεργία είναι η προϋπόθεση, για να δικαιωθούν αυτά τα αιτήματα.

Φώτης ΚΟΝΤΟΠΟΥΛΟΣ

Οι αυξήσεις των αποδοχών που υπόσχεται να δώσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στους καθηγητές μέσης εκπαίδευσης με το νέο μισθολόγιο - αν και όταν εφαρμοστεί - δεν είναι τόσο μεγάλες, όπως τις εμφανίζει με τις ανακοινώσεις της η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών. Οι πραγματικές αυξήσεις θα είναι πολύ μικρότερες από αυτές που εμφανίζει η κυβέρνηση, γιατί ένα μεγάλο μέρος από αυτές τις αυξήσεις, θα το πάρει πίσω η εφορία, τόσο με τη μη τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας, όσο και με την κατάργηση πολλών από τις φοροαπαλλαγές που δρομολογήθηκε η κατάργησή τους.

Αυτό είναι το συμπέρασμα που προκύπτει από τους πίνακες που παραθέτει σήμερα ο "Ρ", σε μια προσπάθεια να αποκαλύψει τα κάλπικα επιχειρήματα της κυβέρνησης, που προσπαθεί να εμφανιστεί σαν... απλόχερη με τις αυξήσεις τις οποίες υπόσχεται να δώσει στους εκπαιδευτικούς, ενώ στην ουσία πρόκειται για αυξήσεις - κοροϊδία. Σύμφωνα με την επεξεργασία των στοιχείων του υπουργείου Οικονομικών που έκανε ο "Ρ", προκύπτει ότι οι μισθολογικές αυξήσεις των καθηγητών, σε δραχμές και ποσοστά, θα είναι πολύ μικρότερες από αυτές που προπαγανδίζει η κυβέρνηση.Ενώ η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών προπαγανδίζει ποσοστά αύξησης των ετήσιων αποδοχών από 8,9% μέχρι και 15,8%,η αλήθεια είναι διαφορετική. Κι αυτό, για τους εξής λόγους:

Πρώτον, η κυβέρνηση ξεχνά ότι οι εκπαιδευτικοί - όπως και όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι - δικαιούνται τη διορθωτική αύξηση στις αποδοχές τους, προκειμένου να καλύψουν μέρος των απωλειών από τη διαφορά εισοδηματικής πολιτικής 1996 και πληθωρισμού. Και με την επίσημη εισοδηματική πολιτική της κυβέρνησης, η διαφορά αυτή για το 1996 είναι 2,5 ποσοστιαίες μονάδες.Αρα, αν αφαιρέσουμε από τα ποσοστά αυξήσεων (μέγιστη αύξηση 15,8% και ελάχιστη αύξηση 8,9%) που προπαγανδίζει η κυβέρνηση, τότε η ονομαστική αύξηση των εκπαιδευτικών με το νέο μισθολόγιο για φέτος περιορίζεται στο 12,3% και 6,4% αντίστοιχα.

Δεύτερον, ένα μεγάλο μέρος της αγοραστικής δύναμης αυτών των μισθολογικών αυξήσεων, που υπόσχεται να δώσει η κυβέρνηση στους εκπαιδευτικούς με το νέο μισθολόγιο, θα το πάρει πίσω με το άλλο χέρι μέσω της εφορίας.Μέρος της φορολογικής ληστείας, που σχεδιάζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και στα εισοδήματα των εκπαιδευτικών, φαίνεται και από τους πίνακες που επεξεργάστηκε και παραθέτει σήμερα ο "Ρ", παίρνοντας υπόψη του το γεγονός ότι και φέτος δεν τιμαριθμοποιείται η φορολογική κλίμακα.Από τους πίνακες αυτούς προκύπτει ότι ενώ οι ονομαστικές αυξήσεις, που υπόσχεται να δώσει φέτος η κυβέρνηση στους εκπαιδευτικούς με το νέο μισθολόγιο, κυμαίνονται μεταξύ 8,9% και 15,8%, το ποσοστό αύξησης του φόρου εισοδήματος που θα κληθούν να πληρώσουν οι εκπαιδευτικοί στην εφορία αρχίζει από 23% και φτάνει στο ...64%!

Τρίτον, η φορολογική επιβάρυνση των εκπαιδευτικών θα είναι ακόμη μεγαλύτερη, καθώς - όταν καταρτίζαμε τους πίνακες - δεν πήραμε υπόψη τις επιπτώσεις που θα έχει η κατάργηση ορισμένων φοροαπαλλαγών που προωθεί για ψήφιση στη Βουλή η κυβέρνηση.

Αν, λοιπόν, συνυπολογίσουμε τις αρνητικές επιπτώσεις που θα έχει η φορολογική πολιτική (μη τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας, κατάργηση των φοροαπαλλαγών, κάλπικος τιμάριθμος κλπ.), είναι "ηλίου φαεινότερον" ότι οι ονομαστικές αυξήσεις των αποδοχών των εκπαιδευτικών θα είναι πολύ κάτω από τον επίσημο πληθωρισμό (η κυβέρνηση υπολογίζει να αυξηθεί φέτος γύρω στο 6,5%).

Από όλα τα παραπάνω προκύπτει με σαφήνεια ότι οι "γενναίες" μισθολογικές αυξήσεις των εκπαιδευτικών με το νέο μισθολόγιο - που προπαγανδίζει ο αρμόδιος υφυπουργός Οικονομικών Νίκος Χριστοδουλάκης - είναι κάλπικες.

Να σημειώσουμε ότι για την κατάρτιση των πινάκων, που απεικονίζουν την εξέλιξη των μισθών των εκπαιδευτικών, πήραμε σαν δεδομένα τα εξής: α) τις ακαθάριστες ετήσιες αποδοχές για το 1996 και το 1997, όπως τις εμφανίζει η κυβέρνηση με τους πίνακες που έδωσε στη δημοσιότητα ο υφυπουργός Οικονομικών Ν. Χριστοδουλάκης. β) το φόρο εισοδήματος που προκύπτει για το εισόδημα του 1996 και του 1997 ενός άγαμου εκπαιδευτικού,με βάση την ισχύουσα κλίμακα φορολογίας εισοδήματος (παραμένει η ίδια από το έτος 1993) και χωρίς να πάρουμε υπόψη τις αρνητικές επιπτώσεις που θα έχει η κατάργηση ορισμένων φοροαπαλλαγών.

Ολα τα παραπάνω αποτελούν και μια καλή απάντηση σε όλους εκείνους που απορούν για τη μαζικότητα των απεργιακών κινητοποιήσεων των εκπαιδευτικών, καθώς και την αποτυχία να πετύχουν το στόχο τους όσοι προσπαθούν να δυσφημίσουν τους αγώνες των εκπαιδευτικών. Ενας αγώνας καθ' όλα δίκαιος, που έχει να κάνει τόσο με το να τερματιστεί η υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου, όσο και με την ανάγκη αύξησης των κρατικών δαπανών για την αναβάθμιση της δημόσιας δωρεάν παιδείας.

Λάμπρος ΤΟΚΑΣ