Πιστό στο ποιοτικό ρεπερτόριο, το Θέατρο Αθηνών ανέβασε έναν από τους "θεμέλιους λίθους" του σύγχρονου αμερικανικού θεάτρου, το "Πόθοι κάτω απ' τις λεύκες" του Ο' Νιλ, σε καθάρια και αισθαντική μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ.Ποιητής της κοινωνικής τραγωδίας του "νέου κόσμου", που οικοδόμησε διά πυρός και σιδήρου την οικονομία και "ελευθερία" του, με τον εξολοθρεμό γηγενών, στυγνή εκμετάλλευση μεταναστών και ξενιτεμένων από "νεκρές" περιοχές της αμερικανικής ηπείρου προς αναζήτηση καλύτερης τύχης σε άλλες, ο Ο' Νιλ αποτύπωσε, με έξοχα ρεαλιστικά δράματα, τις ολέθριες και για τον άνθρωπο συνέπειες αυτής της κοινωνίας. Σε μια κοινωνική ζούγκλα - όπου νόμος είναι το "δίκιο" του Γιάνκι, του δυνατού επί αδυνάτου, όπου κοινωνική άνοδος σημαίνει "πάτημα επί πτωμάτων", όπου το απατηλό "αμερικανικό όνειρο" γέννησε και γεννά αμέτρητα πάθη στον άνθρωπο - συντρίβονται πάντα τα ανθρώπινα. Η ηθική, η οικογένεια, η πατρότητα, η αδελφοσύνη, η αγάπη, το δίκιο. Ο αγώνας για επιβίωση ωθεί το άτομο ή στην απάνθρωπη σκληρότητα και εκμετάλλευση των αδύνατων, ή στον ξεριζωμό από τον τόπο του, ή στην απόγνωση και σε μοιραίες για το ίδιο πράξεις. Πλάσματα - σύμβολα αυτής της "άγριας Δύσης" είναι τα πρόσωπα του "Πόθοι κάτω απ' τις λεύκες". Ο θρησκόληπτος χήρος Γιάνκι, εκμεταλλευτής των τριών γιων του, από δύο γάμους, Εφρέμ. Οι καταπιεσμένοι γιοι του, Σιμ και Πίτερ, που γίνονται κλεπταποδόχοι χρημάτων του πατέρα τους για μια αβέβαιη φυγή ως χρυσοθήρες. Ο μικρότερος, "υπηρέτης" του σπιτιού γιος, Ιμπεν, που διεκδικώντας το αποκλειστικό δικαίωμα στην περιουσία της πεθαμένης μάνας του, κλέβει και δίνει το πατρικό κομπόδεμα στους αδελφούς του, εξωθώντας τους στη φυγή. Η νέα, χωρίς στον ήλιο μοίρα, Αμπι, που για να επιζήσει και να αποκτήσει δικό της σπίτι παντρεύεται το γερο - Εφρέμ. Ο ανταγωνισμός της με τον Ιμπεν για την κληρονόμηση της φάρμας, καταλήγει σε αμοιβαίο, απελπισμένο έρωτα. Ερωτας - όλεθρος και των δύο δύστυχων πλασμάτων και του "καρπού" του έρωτά τους - του παιδιού τους, που ενώ πάνω απ' όλα πόθησε η Αμπι, σκοτώνει με τα ίδια της χέρια. Πράξη που θα την οδηγήσει στη φυλακή, όπου την ακολουθεί και ο Ιμπεν.

Με το αφαιρετικά συμβολιστικό σκηνικό (με κυρίαρχο έναν τοίχο σπιτιού - φυλακής), την ευαίσθητη μουσική (Βασίλης Δημητρίου), τη σύνθεση υποβλητικών ήχων (Δημήτρης Ιατρόπουλος) και τα αρμόζοντα κοστούμια (Ντόρα Λελούδα), η σκηνοθεσία της Ράιας Μουζενίδου,φροντισμένη, ατμοσφαιρική, με αίσθηση του δραματικού και μέτρο στην ανάπτυξή του, είδε το έργο σαν ατομικό δράμα, περιστρέφοντας όλη την προσοχή της στο μοιραίο του έρωτα και στην ερωτική ηδυπάθεια, αφήνοντας όμως αφανείς τις κοινωνικές διαστάσεις του. Η σκηνοθετική "ανάγνωση" οδήγησε σε καλά, αλλά ανάλογά της, αποτελέσματα τις ερμηνείες των ηθοποιών. Η Κατερίνα Μαραγκού,με την αισθαντική υποκριτική της, αναδείχνει περισσότερο τη θηλυκή, ηδυπαθή φύση της Αμπι, παρά την τραγική της, ως "μοίρα - μήτρα" μιας κοινωνίας θυτών και θυμάτων. Αντίστοιχα, με υπογράμμιση του ερωτισμού, αντί των εξεγειρόμενων καταπιεσμένων αισθημάτων, ερμηνεύει τον Ιμπεν ο Λεωνίδας Κακούρης.Ο Πέτρος Φυσσούν (Εφρέμ) επιστρατεύει αποτελεσματικά την πείρα του, σε ένα ρόλο ξένο στην ιδιοσυγκρασία του. Υποκριτικά γόνιμοι, οι Παναγιώτης Λακιώτης,περισσότερο, και ο Αντώνης Αλεξίου έδωσαν το αμερικανικό κλίμα του έργου.

Δίκαια βραβεύτηκε από το ΥΠΠΟ (1994) το έργο του Παναγιώτη Μέντη "Αννα, είπα!".Δίκαια το επέλεξε η αφοσιωμένη στη σύγχρονη ελληνική δραματουργία "Στοά" του Θανάση Παπαγεωργίου.Μια επιλογή, που επιβεβαιώνει και πάλι ότι έχουμε ικανές συγγραφικές δυνάμεις. Οτι, αν ενθαρρυνθούν, θα αποδειχθούν αξιολογότερες πολλών ξένων. Οτι πολλαπλάσια αξία έχει να κάνεις θέατρο - και καλό θέατρο - με έργο ελληνικό, βγαλμένο από τα σπλάχνα, τα βάσανα, τα πάθη, τους ανθρώπους του δικού σου τόπου, από το να ακολουθείς, απλά και μόνο, τους εμπορικά ασφαλέστερους, έξωθεν ρεπερτοριακούς συρμούς. Με χαρά ακούσαμε τον ευφυή μυθοπλαστικά, λαϊκά άμεσο, με ποιητική αίσθηση και δραματική εμβέλεια λόγο του Παναγιώτη Μέντη, να παίρνει σκηνική "σάρκα και οστά", με την εξαίρετη, ευρηματική, υποβλητική παράσταση του Θανάση Παπαγεωργίου και να "ευλογείται" από τη συνταρακτική - γεμάτη αλήθεια, αμεσότητα σκηνική ελαφράδα και χάρη, παρά την έντονη δραματικότητα του ρόλου, ευλυγισία στις αλλεπάλληλες μεταλλαγές του (με φλας μπακ στο παρελθόν) - ερμηνεία μιας από τις σπουδαιότερες ηθοποιούς του θεάτρου μας, της Λήδας Πρωτοψάλτη.

Εργο για πλάσματα του λαού, μανάδες και πατεράδες τυραννισμένους από τη φτώχεια, το κυνήγι του επιούσιου, την κοινωνική καθυστέρηση, την "ηθική", που ορίζει χρέος και ανώτερο αγαθό της κοπέλας τη διαφύλαξη της παρθενίας της για να την προσφέρει στα δεσμά ενός αθέλητου γάμου και βορά ακόμα και ενός ανήθικου συζύγου, το "Αννα, είπα!" είναι μια από τις πικρές όψεις της σύγχρονης Ελλάδας. Των έρημων, δύστυχων ανθρώπων της, στις φτωχικές συνοικίες, που, με τα παραληρήματά τους στη μοναξιά τους, αναμοχλεύουν παρόν με παρελθόν αποκαλύπτοντας ό,τι τους πλήγωσε, ότι πόθησαν και στερήθηκαν, ό,τι αγάπησαν και μίσησαν, ό,τι προσπάθησαν κι απέτυχαν, ό,τι, κυρίως, κουρέλιασε την ψυχή και το μυαλό τους. Στα "τρελά" μονολογικά παραληρήματα της Αννας "ξαναζούν" όλα τα πρόσωπα που καθόρισαν τη ζωή, αλλά αναδύεται η χαμένη αθωότητα και ευαισθησία, αλλά και το δράμα ενός πλάσματος καταπιεσμένου από την εφηβεία του (από μια μάνα "σκληρή" απ' την ανάγκη), αδικημένου και εγκαταλειμμένου από έναν τυραννικό κι ανήθικο άνδρα, περιθωριοποιημένου και με ένα μεροκάματο ντροπής (καθαρίστρια σε πορνείο). Το πρόσωπο της Αννας, όπως με τρυφερότητα και αγάπη στον άνθρωπο το έπλασε ο Π. Μέντης, όπως κοινωνικά και ταυτόχρονα υπαρξιακά το "διάβασε" και το δίδαξε ο Θ. Παπαγεωργίου, όπως μοναδικά το εμψύχωσε η Λ. Πρωτοψάλτη, συμπυκνώνει πολλά παρόμοια δράματα. Πολλά παρόμοια πρόσωπα, που συναντούμε καθημερινά, αλλά συνήθως τα προσπερνάμε και δεν ακούμε το σπαρακτικό παραμιλητό τους μέσα στην πολύβουη ερημία της πολυπληθούς πρωτεύουσας, πρωτεύουσας της αποξένωσης των ανθρώπων και στη δίνη των ατομικών προβλημάτων ή και δραμάτων του καθένα. Ενα έργο, μια παράσταση, μια ερμηνεία - κέρδος για το θέατρό μας και με τη δημιουργική σκηνογραφική και ενδυματολογική συμβολή της Αφροδίτης Κουτσουδάκη και καλές ερμηνείες και από τους Παναγιώτη Μέντη (πλάθει με γλυκύτητα τον τρυφερό, απλοϊκό, αθώο Στέλιο), Νίκη Χαντζίδου, Σπύρο Κωτσόπουλο, Αθηνά Καραμπά, Μαρία Τσιμά.Θετική η παρουσία του Βασίλη Ψυχογιόπουλου και της Βίλης Σωτηροπούλου.ΘΥΜΕΛΗ

Η "Στοά",στην προσπάθειά της να βοηθήσει τους νέους Ελληνες συγγραφείς, έχει ιδρύσει εδώ και δύο χρόνια τη "Στοά - 2",που λειτουργεί δύο μέρες τη βδομάδα, παρουσιάζοντας νέα έργα σε περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Ετσι, στη "Στοά - 2" ξεκινούν οι παραστάσεις του έργου "Ιωάννα" της Βίλης Σωτηροπούλου,σε σκηνοθεσία Κυριακής Σπανού και σκηνικά - κοστούμια Αννας Γεωργιάδου και Κένι Μακ Λίλαν.Παίζουν: Ντόρα Σιμοπούλου και Μίνα Λαμπροπούλου.Το έργο θα παίζεται κάθε Τρίτη και Τετάρτη, ενώ τις άλλες μέρες παρουσιάζεται το έργο του Παναγιώτη Μέντη "Αννα, είπα! ".

• Στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο "Φούρνο" θα βρίσκεται από αύριο, μέχρι και τις 23 Φεβρουαρίου, το ΔΗΠΕΘΕ Ρόδου,με το έργο του Ρομπέρτο Ατάιντε "Δεσποινίς Μαργαρίτα",που ανεβαίνει σε μετάφραση - διασκευή Κώστα Ταχτσή,σκηνοθεσία Γιάννη Ιορδανίδη,σκηνικά - κοστούμια Μιχάλη Σδούγκου και μουσική Φίλιππου Τσαλαχούρη.Στο ρόλο της Μαργαρίτας η Θέμις Μπαζάκα και μαθητής ο Οθων Μεταξάς."Η Δεσποινίς Μαργαρίτα μπαίνει στην τάξη. Από θεατές μεταμορφωνόμαστε σε μαθητές. Είμαστε στην έκτη Δημοτικού. Αυτές είναι οι πρώτες διδακτικές μας ώρες με την καινούρια μας δασκάλα. Δε γίνεται να μην κουβαλάμε όλοι στις παιδικές μας αναμνήσεις το βάσανο του σχολείου. Αυτό το βάσανο που εμείς το ταυτίζουμε άλλοτε με το δάσκαλο, άλλοτε με τα θρανία, άλλοτε με τα βιβλία, ο συγγραφέας το αντικειμενοποίησε στο σύστημα της παιδείας".

"Στις εννιά... θα είναι οκτώ" του Τζακ Σάρκεϊ, είναι το έργο του Θεάτρου "Αποθήκη - Αλίκη Γεωργούλη",που ανεβαίνει σήμερα και θα παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη, καθώς και σε μεταμεσονύκτιες κάθε Παρασκευή και Σάββατο, ενώ τις υπόλοιπες μέρες θα παρουσιάζεται το έργο "Ο Αϊ - Βασίλης είναι σκέτη λέρα".Το έργο ανεβαίνει σε μετάφραση Ζάννας Αρμάου,σκηνοθεσία Κωστή Τσώνου.Παίζουν: Μαρία Τσακαλίδου, Δημήτρης Κοτζιάς, Φώτης Κέπελης και Ελευθερία Βιδάκη.