Στα τέλη του 1996 ένας θανατηφόρος ιός εξαπλώνεται στον πλανήτη μεταδίδοντας μια θανατηφόρα επιδημία. Η ανθρωπότητα σχεδόν αφανίζεται και μόνο ένα ελάχιστο ποσοστό του πληθυσμού της Γης καταφέρνει να επιβιώσει, έχοντας καταφύγει στα υπόγεια βάθη, μακριά από το μολυσμένο αέρα της επιφάνειας.

Τώρα, ύστερα από μερικές δεκαετίες, τον 21ο αιώνα η έρευνα των επιστημόνων αποσκοπεί στην εξόντωση του ιού και στην επάνοδο των ανθρώπων στην επιφάνεια. Προς εξυπηρέτηση αυτού του στόχου στέλνουν κατά καιρούς κάποιους "εθελοντές", για να συλλέξουν πληροφορίες, και ένας από αυτούς είναι ο φυλακισμένος κατάδικος Τζέιμς Κολ (Μπρους Γουίλις), τον οποίο στέλνουν στην επιφάνεια με μια χρονομηχανή. Ο Κολ θα βρεθεί στη Γη του έτους 1990, κι αργότερα του 1996, στις παραμονές του ξεσπάσματος της επιδημίας, τότε που ο ίδιος ήταν ακόμη παιδί.

Η άλλη εκδοχή: Στο κρατικό ψυχιατρείο της Βαλτιμόρης νοσηλεύεται ένας ασθενής ονόματι Τζέιμς Κολ, που πάσχει από μια επικίνδυνης μορφής παρανοϊκή σχιζοφρένεια. Βρισκόμαστε στο έτος 1990, αλλά ο Κολ ισχυρίζεται, ότι γι' αυτόν το έτος αυτό αποτελεί μακρινό παρελθόν, ότι ο ίδιος είναι απεσταλμένος μιας μελλοντικής υπόγειας κοινωνίας και ότι σύντομα θα ξεσπάσει μια φονική επιδημία, που θα αφανίσει το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας. Κάτι που, καθώς λέει, αποτελεί ήδη ένα τετελεσμένο γεγονός. Είμαστε ακόμη στην αρχή της ιστορίας και ο θεατής βρίσκεται μετέωρος ανάμεσα σε δύο διαφορετικές εκδοχές, όπως κι ο ήρωας βρίσκεται μετέωρος ανάμεσα στις δυο ζωές του. Μοναδικός οδηγός του το όνειρο και η μνήμη του από το μέλλον....

Οι "12 πίθηκοι" είναι η νέα ταινία του Τέρι Γκίλιαμ και αυτό από μόνο του είναι ένας λόγος που αξίζει κανείς να τη δει. Οταν, πριν από χρόνια, είχε βγει στους κινηματογράφους το "Μπραζίλ",ο Τέρι Γκίλιαμ έκανε την εμφάνισή του σαν ένας από τους μεγαλύτερους παραμυθάδες της εποχής μας, δημιουργώντας μια προκλητικά ανησυχαστική, σκοτεινή ιστορία, που αποτελούσε ταυτόχρονα και μια από τις κορυφαίες στιγμές στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας, η οποία δύσκολα θα μπορούσε να ξεπεραστεί. Υστερα από μερικά χρόνια ακολούθησαν οι "Περιπέτειες του βαρόνου Μινχάουζεν",μια συναρπαστική συνάντηση του Γκίλιαμ με τον "συνάδελφό" του μιας περασμένης εποχής και, λίγο αργότερα, το "Φίσερκινγκ", μια βασανιστική κατάδυση ενός ανθρώπου στα βάθη των φόβων και των ενοχών του και η απελευθέρωσή του από το δράκοντα που κρατούσε φυλακισμένη την ψυχή του.

Ομως, όσο κι αν η ευθυμία επικρατούσε στις ιστορίες του Μινχάουζεν, όσο αισιόδοξη και τρυφερή κι αν είναι η έκβαση της περιπέτειας των προσώπων στο"Φίσερκινγκ", ο εφιαλτικός κόσμος του "Μπραζίλ" δεν έπαυε να αποτελεί το βασικό σημείο αναφοράς γι' αυτόν το σκηνοθέτη, ρίχνοντας σ' όλα τ' άλλα την απειλητική σκιά μιας καφκικής, παρανοϊκής μελλοντικής κοινωνίας, που δεν απέχει και τόσο πολύ από τη δική μας.

Τώρα, με τους "12 πιθήκους", ο Τέρι Γκίλιαμ επιστρέφει στις σκοτεινές διαδρομές που είχε εγκαινιάσει με το "Μπραζίλ". Επιστρέφει σε εκείνο το είδος που συνηθίζουμε να αποκαλούμε "επιστημονική φαντασία", και, ταυτόχρονα, προωθεί στα άκρα τη σταθερή, ουσιαστικά, θεματολογία του: Η θέση του ανθρώπου σε έναν παράλογο κόσμο, ο οποίος στιγματίζει και απομονώνει κάθε έναν, που δεν μπορεί να προσαρμοστεί στη σιδερένια τάξη της κοινωνικής παραφροσύνης.... Οπως και στο "Μπραζίλ" έτσι κι εδώ, η κοινωνία αποτελεί ένα μηχανισμό κατανάλωσης και η επιστήμη ένα παράγωγο του μηχανισμού, αλλά και ένα μηχανισμό εξουσίας η ίδια, σαν αποκλειστικός κάτοχος και διαχειριστής της γνώσης που είναι. Κι από την άλλη πλευρά, η αποκλίνουσα συμπεριφορά και η σχιζοφρένεια δεν αποτελούν παρά μια άμυνα του ατόμου απέναντι σε αυτόν τον αδηφάγο, σαρκοβόρο μηχανισμό. Μια ακούσια οδό διαφυγής από την ολοκληρωτική αλλοτρίωση, και, κάποτε, μια πίστη στο όνειρο και σε όσα "σημάδια" της ζωής το ερμηνεύουν, το παρακολουθούν και το δικαιώνουν.

Σε ένα συναρπαστικό παιχνίδι με το χρόνο, το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον χάνουν την αυτοτελή τους υπόσταση. Εμπλέκονται στην εναλλαγή του πραγματικού με το φαντασιακό, στοιχεία, τα οποία αρχικά βρίσκονται σε αντίθεση μεταξύ τους, αλλά σταδιακά αλληλοσυμπληρώνονται, καθώς τα μεν επιβεβαιώνουν και στηρίζουν τα δε, μέχρι και την τελευταία στιγμή, όπου τα πάντα μοιάζει να τελειώνουν, με ένα υπονοούμενο, ταυτόχρονα, για τη μελλοντική επανάληψη της ίδιας ιστορίας ξανά και ξανά. Μια μαύρη τρύπα, που κλείνει μέσα της ολόκληρο το βιωμένο χρόνο σε ένα συνεχές τώρα.

Οι "12 πίθηκοι" είναι μια ταινία με εσχατολογικά στοιχεία, τα οποία, όμως, χρησιμεύουν ακριβώς για να ωθήσουν τη θεματική, την καλλιτεχνική άποψη και την ίδια τη δράση στα άκρα τους. Το σενάριο, αριστοτεχνικά δομημένο, και με ένα χιούμορ που γενικά, αντί να ανακουφίζει, επιτείνει την ένταση, έχει γραφτεί από τον σεναριoγράφο του "Μπλέιντ Ράνερ" Ντέιβιντ Πιπλς και την Τζάνετ Πιπλς.Και η ιδέα είναι παρμένη από μια μικρού μήκους ταινία τουΚρις Μαρκέρ.Η, επίσης, αριστοτεχνική σκηνοθεσία υποστηρίζεται από τις ερμηνείες του Μπρους Γουίλις,στον κεντρικό ρόλο, της Μάντλιν Στόουν,στο ρόλο της ψυχιάτρου που περνά "στην άλλη πλευρά" και του Μπραντ Πιτ στο ρόλο ενός ψυχασθενούς οικολόγου.

Το έργο μπορεί να σας συνεπάρει και να σας καθηλώσει, αλλά δεν πρόκειται καθόλου να σας λυπηθεί, να σας κολακέψει ή να σας χαριστεί. Είναι φτιαγμένο για να ταράξει τον εφησυχασμό, σαρκαστικά ειρωνικό, δυνατό και σκληρό, σκοτεινό, μαύρο και απαισιόδοξο. Ομως, όταν η προβολή τελείωσε και λίγο μετά βρέθηκα στο δρόμο, απόρησα και χάρηκα που αυτός εδώ ο κόσμος, ακόμα κι αυτός, εξακολουθεί να υπάρχει... (ΑΕΛΛΩ, ΑΠΟΛΛΩΝ, ΓΛΥΦΑΔΑ, ΔΑΝΑΟΣ, ΕΤΟΥΑΛ, ΜΑΡΟΥΣΙ 2, ΝΑΝΑ, ΖΕΑ).

Πρόκειται για την κινηματογραφική μεταφορά της ομώνυμης νουβέλας της Τζέιν Οστιν,σε σκηνοθεσία Ντάγκλας Μακ Γκραθ,με την Γκουίνιθ Πάλτροου και την Γκρέτα Σκάκι.

Η Τζέιν Οστιν έζησε το 19ο αιώνα στην Αγγλία και το έργο της αποτελεί, ουσιαστικά, μια ηθογραφική απεικόνιση της κοινωνίας, και, κυρίως, της αριστοκρατίας εκείνης της εποχής. Στο ίδιο πλαίσιο κινείται και η ταινία αυτή, που χαρακτηρίζεται από αρκετά καλές ερμηνείες και μια προσεγμένη απεικόνιση της εποχής, όσον αφορά την ενδυματολογική επιμέλεια και τη σκηνογραφία. Ομως, η εντύπωση που μένει είναι ότι πρόκειται για μια εξωτερική, περιγραφική απόδοση του λογοτεχνικού έργου, χωρίς κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια για κάποιες βαθύτερες τομές στους χαρακτήρες και τις σχέσεις των προσώπων. (ΕΛΛΗ, ΟΡΦΕΥΣ, ΠΑΛΑΣ, ΠΛΑΖΑ, ΤΡΙΑΝΟΝ).

Μελλοντολογική περιπέτεια, κατασκευασμένη με εξπρεσιονιστικά πρότυπα σε σκηνοθεσία Τιμ Πόουπ,βασισμένη στο κόμικ του Τζέιμς Ο Μπαρ.

Ο νεκρός πατέρας επιστρέφει για να εκδικηθεί τους δολοφόνους του γιου του. Η ταινία υποτίθεται πως θέλει να πείσει, ότι η αγάπη είναι δυνατότερη από το θάνατο, αλλά μοιάζει να ασελγεί πάνω στον ίδιο της το στόχο. Προωθείται δε ως "καλτ" δημιούργημα, αλλά αυτό δεν ακυρώνει το νοσηρό κλίμα της. Πιθανό πάντως να ασκεί κάποια γοητεία σε κάποιο εφηβικό κοινό, καθώς χρησιμοποιεί κατά κόρον στοιχεία που ερεθίζουν τα γούστα αυτής της ηλικίας: Φτηνή μεταφυσική, επιφανειακός μυστικισμός, θρησκευτικά σύμβολα, μοτοσικλέτες, τσαμπουκάδες, τατουάζ και άλλα, συνοδευόμενα από μια αγοραία χρήση της ροκ μουσικής, δημοφιλείς εκπρόσωποι της οποίας συμπληρώνουν το καστ. (ΑΜΠΕΣΕ, ΑΝΕΣΙΣ, ΙΝΤΕΑΛ, ΙΝΤΕΑΛ ΜΑΡΟΥΣΙ, ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ, ΜΠΡΟΝΤΓΟΥΑΙΗ, ΦΑΛΗΡΟ 1, ΣΙΝΕΑΚ).

ΑγηςΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗΣ