Ηλιος βαράει

από ψηλά,

"ήλιος" βαράει

και χαμηλά

κι από τους δύο

πιο πολύ,

σαφώς, ο κάτω

πυρπολεί!

Ηλιος επάνω

δυνατός,

"ήλιος" και κάτω

πιο καυτός

κι αν ξαπλωθώ

φαρδιά, φαρδιά

θα φταίει

ο δεύτερος, παιδιά!

Ηλιος ψηλά,

ζέστη γερή,

μα θα περάσει,

δεν μπορεί,

ενώ ο κάτω

συμφορά,

δυο χρόνια ακόμη

θα βαρά!

Ο οίστρος

Αποτελεί κοινό μυστικό ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ανήκουν στο "κλαμπ" των 7 πλουσιότερων χωρών του κόσμου. Ξέρετε, όμως, ότι το αμερικανικό δημόσιο ανήκει στον κατάλογο εκείνων που δεν πληρώνουν τις εισφορές τους στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ); Για την ακρίβεια, χρωστά μόνο στον ΟΗΕ εισφορές συνολικού ύψους 1,3 δισ. δολαρίων (περίπου 350 δισ. δραχμές). Και το αμερικανικό δημόσιο δεν είναι μόνο κακοπληρωτής, αλλά και εκβιαστής.

Σύμφωνα με τα διεθνή πρακτορεία, η αμερικανική κυβέρνηση εκβίασε και πέτυχε ειδική ρύθμιση για τις ΗΠΑ που προβλέπει ότι θα πληρώσουν μέρος των οφειλών τους στον ΟΗΕ (820 εκατομ. δολάρια σε μια τριετία), με αντάλλαγμα τη μείωση των εισφορών των ΗΠΑ στον ΟΗΕ από 25% σε 20%. Ομως, όλες οι άλλες χώρες - μέλη του ΟΗΕ, θα συνεχίζουν να εφαρμόζουν τις διεθνείς συμφωνίες και θα καταβάλουν το 25% των εισφορών!

Η συμφωνία, όμως, για την τμηματική καταβολή των οφειλών των ΗΠΑ παρελθόντων ετών προς τον ΟΗΕ, περιέχει κι άλλους δρακόντειους όρους. Συστατικό στοιχείο αυτών των όρων, είναι η παραπέρα φίμωση του ΟΗΕ και στην ουσία η μεγαλύτερη εναρμόνιση της λειτουργίας και δράσης του, με γνώμονα τα συμφέροντα των αμερικανικών κυβερνήσεων.

Ε, είπανε οι άνθρωποι να πληρώσουν ένα μέρος των χρεών τους, αλλά να μην πάνε και χαμένα τα λεφτά τους...

"Η κοινωνική και δημοκρατική στροφή της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν έγινε. Η προοδευτική αναθεώρηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, παραμένει ζητούμενο. Σοβαρό μερίδιο ευθύνης έχει η ελληνική κυβέρνηση, η οποία προσήλθε χωρίς σχέδιο εθνικής διαπραγμάτευσης, χωρίς στόχους και τακτική στα μείζονα ζητήματα, με τη γραμμή του "βλέποντας και κάνοντας"".

Αυτά είπε προχτές ο πρόεδρος του ΣΥΝ, σχετικά με τα αποτελέσματα της διακυβερνητικής του Αμστερνταμ. Και είναι αρκετά αποκαλυπτικά, αφού φανερώνουν τις αυταπάτες, που διακατέχουν την ηγεσία του ΣΥΝ, αλλά και τις ανύπαρκτες ουσιαστικά διαφορές της με την κυβερνητική πολιτική. Ολο το πρόβλημα βρίσκεται στην επεξεργασία ενός σχεδίου και μιας διαπραγματευτικής τακτικής. Διαφορές πολιτικού περιεχομένου δεν έχουν.

Δεν μπορούμε να καταλάβουμε, γιατί δεν τους κάνει το χατίρι η κυβέρνηση, να τους εντάξει στα επιτελεία της;

"Το μοναδικό μου έγκλημα είναι ότι αγωνίστηκα για ένα κομμάτι γης, για ένα κομμάτι ψωμί, για να μη γίνουν οι γιοι μου ληστές. Αν αυτό είναι παρανομία, ε λοιπόν, θα παραμείνω παράνομος". Τα λόγια ανήκουν στον Ζοζέ Ράινια, ηγέτη του Κινήματος των Ακτημόνων της Βραζιλίας, που τις μέρες αυτές καταδικάστηκε σε 26 χρόνια φυλακή. Και αυτό, παρότι οι μάρτυρες κατηγορίας... απουσίαζαν, ενώ αυτοί της υπεράσπισης κατέθεσαν ότι ο κατηγορούμενος βρισκόταν εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο, όπου υποτίθεται ότι διέπραξε μια σειρά δολοφονίες. Οι εφτά, όμως, ένορκοι έκριναν διαφορετικά. Ισως, επειδή... επιλέχτηκαν από μια ομάδα 21 ανθρώπων, που είχαν πολύμορφες διασυνδέσεις με τους γαιοκτήμονες...

Προφανείς οι πολιτικές σκοπιμότητες που κρύβει η δίκη και η καταδίκη του αγωνιστή Βραζιλιάνου. Πολύ περισσότερο, όταν μιλάμε για μια χώρα, όπου το πλουσιότερο 20% του πληθυσμού κατέχει το 88% της γης, ενώ το φτωχότερο 40% κατέχει μόλις το 1%. Αποτελεί, όμως, ταυτόχρονα και την εικόνα του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου, που - αλλού περισσότερο και αλλού λιγότερο έντονα - σπρώχνει στην "παρανομία" τεράστιες μάζες εργαζόμενων. Και αυτό θα γίνεται, μέχρι να βγάλουν στην παρανομία οι λαοί το απάνθρωπο αυτό σύστημα της εκμετάλλευσης και της κατάφωρης αδικίας.

Τελικά, τι καταλήχθηκε στο Αμστερνταμ; Εχουν ή δεν έχουν κάποια κοινωνική αναφορά οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής; Εχει ή δεν έχει κάποιο κοινωνικό "πρόσωπο" το Σύμφωνο Σταθερότητας;

Αρκετοί σχολιογράφοι και αναλυτές, αλλά και οι κυβερνώντες παρουσιάζουν τα πράγματα αρκετά μπερδεμένα. Ισως, γιατί καλούνται να "συνδυάσουν" την ωμή, αντιδραστική και αντιλαϊκή πραγματικότητα των αποφάσεων της Συνόδου, με τις προσδοκίες που καλλιεργούσαν στους λαούς, όλη την προηγούμενη περίοδο.

Την απάντηση, πάντως, σε όλους έσπευσαν να τη δώσουν οι Γερμανοί τραπεζίτες, οι οποίοι χαιρετίζοντας τις αποφάσεις υπογράμμισαν ότι το "Σύμφωνο Σταθερότητας" διασφαλίζει τη δημοσιονομική πειθαρχία μέσα στους κόλπους της ΟΝΕ, αφού εγκρίθηκε στο ακέραιο, χωρίς να υιοθετηθούν οι "απαιτήσεις" για τη δημιουργία θέσεων εργασίας και, κυρίως, επειδή απορρίφθηκε η έγκριση πρόσθετων κοινοτικών κονδυλίων, με στόχο την καταπολέμηση της ανεργίας.

Με άλλα λόγια, δηλαδή, "το διάλειμμα τελείωσε, τα κεφάλια μέσα", όπως λέει και το γνωστό ανέκδοτο...