"Προ των πυλών" είναι πλέον το κλείσιμο της "Χαλυβουργικής",μετά και την τελευταία απόφαση του ιδιοκτήτη της, Θ. Αγγελόπουλου, να κλείσει σχεδόν όλα τα τμήματα παραγωγής και να προχωρήσει σε διαθεσιμότητες και απολύσεις. Το μεγαλύτερο χαλυβουργικό εργοστάσιο της χώρας, ένας κολοσσός της βαριάς μας βιομηχανίας, βάζει "λουκέτο", εξαιτίας της τακτικής του ιδιοκτήτη του, αλλά και της πολιτικής της κυβέρνησης που καταστρέφει τον παραγωγικό ιστό της χώρας, επειδή έτσι ορίζουν τα διαβόητα "κοινοτικά πλαίσια".

Την περασμένη Τετάρτη, η διοίκηση της εταιρίας αποφασίζει και δίνει το καθοριστικό χτύπημα. Ανακοινώνει το κλείσιμο του εναπομείναντος τμήματος παραγωγής σιδήρου, του τμήματος της ψυχράς έλασης και του τμήματος των γενικών αποθηκών. Το μόνο που κρατά προς το παρόν είναι το τμήμα της θερμής έλασης. Παράλληλα, θέτει σε τρίμηνη διαθεσιμότητα το μισό προσωπικό, 180 άτομα και ανακοινώνει παράλληλες απολύσεις, με βάση το 2% που επιτρέπει ο νόμος.

Η πρόσφατη αυτή απόφαση της διοίκησης, δεν ξάφνιασε. Από τις αρχές του περασμένου χρόνου η πορεία συρρίκνωσης του εργοστασίου που ακολουθείται χρόνια, αποκτά επιταχυνόμενους ρυθμούς. Σταθμός ήταν το κλείσιμο στις 31 Μάρτη '96 του τμήματος των ηλεκτρικών κλιβάνων, το πιο σημαντικό τμήμα παραγωγής. Για τους εργαζόμενους χτύπησε το "καμπανάκι", προβλέποντας αλυσιδωτές συνέπειες και εκφράζοντας το φόβο ότι το "λουκέτο" είναι πολύ κοντά. Σειρά παίρνει η παραγωγή σιδήρου, που μετά από λίγο κλείνει κατά το ήμισυ και έπεται συνέχεια...

Τη συρρίκνωση της παραγωγής συνοδεύει η μείωση του προσωπικού που από 850 άτομα που αριθμούσε στις αρχές του '96, έχουν φτάσει στα 360 προς το παρόν.Διαθεσιμότητες, υποχρεωτικές άδειες, και εκβιασμοί από πλευράς εταιρίας, αναγκάζουν τους εργαζόμενους σε "συναινετικές απολύσεις". Στις 24 Απρίλη φέτος ο εργοδότης ανακοινώνει την απόφασή του για ελαστικοποίηση του ωραρίου εργασίας και συγκεκριμένα: Οι εργαζόμενοι στο τμήμα ψυχράς έλασης θα δουλεύουν 4 μέρες τη βδομάδα και 10 ώρες τη μέρα. Οι εργαζόμενοι στο τμήμα παραγωγής σιδήρου τρεις μέρες και 12 ώρες τη μέρα. Μετά την αντίδραση των εργαζομένων, η εταιρία αναδιπλώνεται προσωρινά, τα μέτρα δεν εφαρμόζονται, αλλά τώρα επανέρχεται με το κλείσιμο ακριβώς αυτών των τμημάτων.

Οπως εκτιμούν συνδικαλιστές, το κλείσιμο ήταν ήδη αποφασισμένο και η απειλή αλλαγής ωραρίου η "πρόβα τζενεράλε". Αλλωστε, λίγο πριν απ' το κλείσιμο κάποιου τμήματος, το μόνιμο πρόσχημα της εταιρίας ήταν ότι "υπάρχει αθέμιτος ανταγωνισμός από τρίτες χώρες" και "αν το εργατικό κόστος μειωνόταν, της Τουρκίας π.χ. είναι χαμηλό, μπορεί να κρατούσε η επιχείρηση για λίγο ακόμα"!

Παράλληλα, με την παραγωγική συρρίκνωση, ξεκινά μια προσπάθεια για σταδιακή μετατροπή της επιχείρησης σε εμπορική - εισαγωγική.Το λιμάνι που διαθέτει το εργοστάσιο, κάνει ακόμα πιο "ελκυστική" αυτή την επιλογή. Από τον περασμένο Σεπτέμβρη αρχίζουν να καταφτάνουν σχεδόν καθημερινά πλοία φορτωμένα με τόνους σίδερο από χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και από την Τουρκία!Στόχος της εταιρίας - εκτιμούν συνδικαλιστές - είναι να μετατραπεί η τεράστια έκταση του εργοστασίου σε αποθήκες και στην πορεία και ανάλογα με τις ανάγκες, να υπάρξει κάποιο τμήμα για τελευταία επεξεργασία των εισαγόμενων χαλυβουργικών προϊόντων, που όμως θα λειτουργεί με εργολάβους.

Το κλείσιμο της "Χαλυβουργικής", η μετατροπή της σε εμπορική, οι αθρόες εισαγωγέςχαλυβουργικών προϊόντων που κάνει, θα έχει οπωσδήποτε αρνητικές επιπτώσεις και στις υπόλοιπες χαλυβουργίες που λειτουργούν στη χώρα, που θα κινδυνεύσουν και αυτές με συρρίκνωση ή και κλείσιμο.

Το πιο τραγελαφικό είναι ότι η μεγαλύτερη εγχώρια χαλυβουργία, πνέει τα λοίσθια σε μια περίοδο που η κατανάλωση χαλυβουργικών προϊόντωνείναι κατά πολύ αυξημένη.Στην κατασκευή του μετρό, του νέου αεροδρομίου στα Σπάτα, στα άλλα μεγάλα έργα που έχουν μπει ή θα μπουν στο στάδιο της κατασκευής, καταναλώνονται και θα καταναλωθούν εκατοντάδες χιλιάδες τόνοι σίδερο.

Οι ευθύνες που επωμίζεται η κυβέρνηση είναι τεράστιες. Ακολουθώντας πειθήνια τις εντολές των Βρυξελλών, καλύπτει αυτή την τεράστια ζήτηση σε χαλυβουργικά προϊόντα, που θα μπορούσαν να δώσουν "ανάσα" στην εγχώρια παραγωγή και στις βιομηχανίες, αποκλειστικά με εισαγωγές.

Πάμπολλες φορές και με κινητοποιήσεις, το συνδικαλιστικό κίνημα έχει θέσει στην κυβέρνηση βασικά αιτήματα, η ικανοποίηση των οποίων μπορούσε και μπορεί να οδηγήσει σε ανάπτυξη των ελληνικών χαλυβουργιών. Οπως να παρθούν μέτρα για έλεγχο των ανεξέλεγκτων εισαγωγών. Να υπάρξει ποιοτικός έλεγχος των εισαγόμενων χαλυβουργικών προϊόντων. Να μπει σαν αναγκαίος όρος στην κατασκευή των μεγάλων έργων, ένα ποσοστό σιδήρου να προέρχεται από τις εγχώριες βιομηχανίες. Η κυβέρνηση αρνήθηκε κατηγορηματικά και μόνιμη επωδός των υπουργών και των κυβερνητικών στελεχών ήταν "δε μας το επιτρέπουν τα κοινοτικά πλαίσια".

Αυτά τα "κοινοτικά πλαίσια" τα έχει πληρώσει ακριβά η "Χαλυβουργική", απ' την ένταξη κιόλας της χώρας στην τότε ΕΟΚ. "Διατάσσει" να μειωθεί η παραγωγή χάλυβα στην Ελλάδα και κατόπιν αυτής της εντολής κλείνουν το '81 οι υψικάμινοι της Χαλυβουργικής και όλο το συγκρότημα γύρω απ' αυτές. Σημειωτέον ότι η Χαλυβουργική ήταν η πρώτη μονάδα που εγκατέστησε υψικαμίνους, αλλά... Με το κλείσιμο των υψικάμινων, 1.300 εργαζόμενοι πετιούνται στο δρόμο. Από κει και πέρα, αρχίζει μια σταδιακή πορεία συρρίκνωσης της εταιρίας.

Δεύτερος σημαντικός σταθμός σε αυτή την πορεία είναι το '94, όταν κλείνει ένα τμήμα παραγωγής σιδήρου και άλλοι 200 εργαζόμενοι απολύονται. Ο τρίτος καθοριστικός σταθμός ήταν τον Μάρτη του '96 με το κλείσιμο των υψικάμινων και φτάσαμε στο ένα βήμα πριν το "λουκέτο".

Η συρρίκνωση δεν ήταν μοιραία, αλλά σκόπιμη επιλογή. Ολο αυτό το διάστημα ο ιδιοκτήτης της Χαλυβουργικής δεν κάνει την παραμικρή επένδυση για εκσυγχρονισμό και ανάπτυξη της εταιρίας. Τα τεράστια κέρδη που απομυζά απ' αυτήν, τα διοχετεύει σε άλλες δραστηριότητες κυρίως στο εξωτερικό. Μόλις τα τελευταία 4 - 5 χρόνια δημιουργεί τρία νέα εργοστάσια σε Αμερική, Σκοτία και Ελβετία.Σύμφωνα δε με πληροφορίες, του ανήκει ή έχει σημαντικό "πακέτο" μετοχών σε μια ακόμα χαλυβουργία στην Τουρκία και από κει προέρχεται ένα μέρος των εισαγωγών που κάνει! Παράλληλα, με τα κέρδη της Χαλυβουργικής έχει φτιάξει εμπορικό στόλο, πολλές εταιρίες σε εσωτερικό και εξωτερικό, ακόμα και μια τράπεζα στην Ελβετία!

Αποφασισμένοι να παλέψουν για τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας και για τη διάσωση της "Χαλυβουργικής" είναι οι εργαζόμενοι στην επιχείρηση, που από αύριο ξεκινούν 48ωρη απεργιακή κινητοποίηση.Στην προχτεσινή τους Γενική Συνέλευση - μετά από πρόταση του ΔΣ του σωματείου - αποφάσισαν επίσης να προχωρήσουν μέσα στη βδομάδα σε δύο ακόμα 24ωρες απεργιακές κινητοποιήσεις.

Η ανακοίνωση της εταιρίας για κλείσιμο τμημάτων, διαθεσιμότητες και απολύσεις, προκάλεσε έντονες αντιδράσεις. Οι εργαζόμενοι επιμένουν ότι η πορεία προς το "λουκέτο" δεν είναι αναπόφευκτη. Υπάρχουν μεγάλες δυνατότητες, όχι μόνο για την επιβίωσή της, αλλά και για την ανάπτυξή της, που προσκρούουν όμως στην επιλογή του εργοδότη, που αφού την υπερεκμεταλλεύτηκε την πετάει τώρα σαν "στυμμένη λεμονόκουπα" και μαζί στο δρόμο 360 οικογένειες.

Ο Η. Γκοσδής,γραμματέας του σωματείου, επισημαίνει σχετικά: "Δεν μπορεί σήμερα που γίνονται μεγάλα έργα στη χώρα μας, που σε αυτά καταναλώνονται εκατοντάδες ή και εκατομμύρια τόνοι σίδερο, η πρώτη χαλυβουργία της χώρας να κλείνει. Υπεύθυνος είναι και ο ίδιος ο εργοδότης που τόσα χρόνια δεν πήρε μέτρα για εκσυγχρονισμό της επιχείρησης. Υπεύθυνη όμως και η κυβέρνηση που αρνείται κατηγορηματικά να ικανοποιήσει τα αιτήματα που πάμπολλες φορές της έχουμε θέσει. Την ίδια στιγμή που εκθειάζει την ιδιωτική πρωτοβουλία, που είναι σταθερά προσανατολισμένη στην ιδιωτικοποίηση κάθε δημόσιας επιχείρησης, όταν απευθυνόμαστε εμείς και της ζητάμε να παρέμβει για να μη κλείσει η "Χαλυβουργική", σηκώνει ψηλά τα χέρια και μας λέει είναι ιδιώτης, και δεν μπορούμε να παρέμβουμε".

Τονίζει δε, ότι "εμείς και ως διοίκηση του σωματείου, αλλά και οι εργαζόμενοι, βλέπουμε ότι η μόνη επιλογή που έχουμε για να κρατήσουμε τις θέσεις εργασίας και την επιχείρηση ανοιχτή, είναι ο δρόμος του αγώνα. Η μόνη λύση να πιέσουμε την εταιρία να κάνει επενδύσεις για να επιβιώσει το εργοστάσιο".

Ντίνα ΝΤΑΒΟΥ