ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΤΩΝ ΤΑΞΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ
Φαίνεται ότι η Πρωτομαγιά έγινε αντικείμενο πολύμορφης παρέμβασης από τα μέσα ενημέρωσης, με αφορμή ένα και μόνο στοιχείο, τη συμμετοχή των εργαζομένων στις συγκεντρώσεις. Η επικέντρωση της προσοχής τους στη μικρή συμμετοχή της εργατικής τάξης σε μια αποκλειστικά δική της ταξική υπόθεση είναι η επιφάνεια του φαινομένου που πραγματεύονται.
***
Η πρώτη εντύπωση που προκαλεί αυτό το γεγονός είναι ακριβώς ότι δόθηκε αφορμή να ασχοληθούν. Δεν είναι μικρό πράγμα, σύσσωμος ο αστικός Τύπος να ενδιαφέρεται για τη δράση της εργατικής τάξης για τα δικά της ζητήματα. Αυτό το γεγονός, από μόνο του, δείχνει την επίδραση που ασκεί και μπορεί, ακόμη πιο αποφασιστικά, να ασκήσει στο μέλλον η εργατική τάξη και το κίνημά της. Το δεύτερο εντυπωσιακό στοιχείο είναι η επικέντρωση της προσοχής τους σε προβλήματα, που πράγματι απασχολούν το συνδικαλιστικό κίνημα, όπως αυτό της αναγκαιότητας για μαζική συμμετοχή της εργατικής τάξης, αν ήταν δυνατόν όλης της τάξης, στις γραμμές του και τη δράση του. Αυτό, όμως, είναι και το περίεργο. Γιατί τέτοιο ενδιαφέρον; Ο σκοπός τους, βέβαια, δεν έμεινε κρυφός, αφού, στην προσπάθειά τους να ερμηνεύσουν το φαινόμενο και τις αιτίες που το προκαλούν, αποκαλύπτουν τη βαθύτερη ουσία και την επιθυμία τους.
Οι κρίσεις που γίνονται είναι φαινομενικά διάφορες. "Κάποιος θα πρέπει να πει στους συνδικαλιστές μας πως "ο κόσμος άλλαξε, άλλαξαν οι καιροί..."! Πως οι εποχές της υψωμένης γροθιάς και της "τραγιάσκας" έφυγαν ανεπιστρεπτί από τα (σοβαρά και υπεύθυνα...) συνδικαλιστικά γραφεία, που πλέον (...) έχουν πάψει από καιρό να διεκδικούν μόνο και να μένουν στην προάσπιση των όποιων (και όπως) "κεκτημένων"! Σήμερα οι σοβαροί και υπεύθυνοι συνδικαλιστές (...) προτείνουν λύσεις και διέξοδα - ακόμη και αν προς τούτο συχνά "συμπορεύονται" (τουλάχιστον ως προς τον προβληματισμό!) με τους εργοδότες και τους "καπιταλιστές"! Και οι εργαζόμενοι (...), που ζουν από κοντά και τα προβλήματα και τις προοπτικές τους, αδυνατούν να καταλάβουν (γι' αυτό αδιαφορούν, σε πρώτη φάση, κι έπειτα γυρίζουν την πλάτη τους απογοητευμένοι!) από τη στάση των εργατοπατέρων (όπως αυτή των "επαγγελματικών" στελεχών του ΚΚΕ στο συνδικαλισμό...), που αρνούνται και την απλή "συμμετοχή" στον όποιο "κοινωνικό διάλογο"!" ("Επενδυτής" 3 - 4/5/97) "Το πρώτο σοβαρό ερωτηματικό είναι αν το συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί να διεξάγει το διάλογο με όρους ισοτιμίας..." ("Εξόρμηση" 4/5/97). "Σε αναζήτηση του ρόλου και της νέας ταυτότητας, που πρέπει να έχουν σήμερα οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, προκειμένου να γίνουν αξιόπιστες... έχουν επιδοθεί τα συνδικαλιστικά στελέχη" ("Εξουσία" 3/5/97).
***
Η κοινή στάση απέναντι στο ζήτημα που θέτουν είναι εμφανής. Τα συνδικάτα δε συσπειρώνουν την εργατική τάξη, γιατί έμειναν στην εποχή της διεκδίκησης, ενώ θα 'πρεπε να προσαρμοστούν σε νέο ρόλο, αυτόν του ισότιμου εταίρου με τους καπιταλιστές στον "κοινωνικό διάλογο", προτείνοντας λύσεις και διέξοδο συμπόρευσης με τους εργοδότες. Οσοι επιμένουν στο διεκδικητικό ρόλο του συνδικαλιστικού κινήματος είναι εργατοπατέρες! Το ενδιαφέρον, επόμενα, όλων αυτών, για τη συσπείρωση των εργαζομένων στα συνδικάτα, μεγάλωσε ξαφνικά για τον εξής συγκεκριμένο λόγο: Επιθυμία τους είναι να κατακτήσουν τα συνδικάτα αυτό το νέο ρόλο, της παραίτησης από το διεκδικητικό τους χαρακτήρα και της συμβολής τους στις αναπροσαρμογές του συστήματος, σύμφωνα με τις επιταγές των πολυεθνικών. Αποδίδουν τη μη συμμετοχή όλων των εργαζομένων στα συνδικάτα στο γεγονός ότι δεν προσαρμόστηκαν σ' αυτό το ρόλο, ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Το γεγονός ότι στην πλειοψηφία των κορυφαίων συνδικαλιστικών οργανώσεων βρίσκονται κυρίως οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, αλλά και των συνοδοιπόρων του, που έχουν εγκαταλείψει χρόνια τώρα την εργατική τάξη, ή, καλύτερα, που πασχίζουν να την υποτάξουν στην αστική πολιτική, απομαζικοποιεί τα συνδικάτα. Η διαπίστωση, όμως, ότι στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος υπάρχουν δυνάμεις που αντιστέκονται και διεκδικούν, δε διευκολύνει, το αντίθετο μάλιστα, ορθώνει εμπόδια στην προσαρμογή της εργατικής τάξης στις επιδιώξεις των καπιταλιστών. Στη σκέψη και μόνο ότι η εργατική τάξη προοπτικά μπορεί να συσπειρώνεται με τις δυνάμεις που επιμένουν στο διεκδικητικό ρόλο του κινήματος, να ενώνεται στη δράση για τα δικά της συμφέροντα και να χειραφετείται, ανησυχούν. Οχι για τις χειρότερες μέρες, μα για το εντελώς αντίθετο, την προοπτική, η εργατική τάξη, επειδή δε βολεύεται στο ζυγό που τη σπρώχνουν, να συνειδητοποιεί μέσα από τον αγώνα της τη δική της ταξική προοπτική. Αυτό φοβούνται και θέλουν να αποτρέψουν. Γι' αυτό, όσους συνδικαλιστές επιμένουν αμετανόητα να δρουν για την τάξη τους, με αυτοτέλεια από την άρχουσα τάξη, τους αποκαλούν εργατοπατέρες!
***
Το ταξικό ρεύμα στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος, οι κομμουνιστές, όλοι αυτοί οι πρωτοπόροι εργάτες - και είναι αρκετοί πέρα από τους κομμουνιστές - που αγωνίζονται για τα συμφέροντα της τάξης τους, μπορούν και πρέπει να δυναμώσουν τη δράση τους. Η τακτική στην Πρωτομαγιά, όπως και στους πρόσφατους αγώνες, έδειξε ότι οι εργαζόμενοι συσπειρώνονται σε στόχους που απαντούν στις ανάγκες τους και ανοίγουν αγωνιστικό διεκδικητικό δρόμο ενάντια στην εργοδοσία, στην κυβέρνηση και τις ξεπουλημένες δυνάμεις που δρουν στα συνδικάτα. Η ενίσχυση αυτής της τακτικής πρέπει να συνδυάζεται με την αποκάλυψη των δυνατοτήτων διεξόδου και λύσεων στα προβλήματα, προς όφελος των λαϊκών δυνάμεων. Το κεφάλαιο εξασφαλίζει τα πάντα για να συσσωρεύεται ασταμάτητα σε βάρος των εργαζομένων. Ο πλούτος που παράγεται γίνεται ολοένα αυξανόμενο κέρδος για τους καπιταλιστές. Οταν εργοδοσία, κυβέρνηση και οι συνοδοιπόροι τους προβάλουν το ζήτημα της αδυναμίας της οικονομίας να αντεπεξέλθει στην κάλυψη στοιχειωδών αναγκών του λαού, παρά την ομολογία ότι τα τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα πολλαπλασιάζουν τις δυνατότητες για αύξηση του παραγόμενου πλούτου, λένε ξεκάθαρα ότι αυτόν πρέπει να τον καρπωθεί όλο, μια χούφτα παράσιτων εκμεταλλευτών. Δεν είναι, λοιπόν, διατεθειμένοι να παραχωρήσουν ούτε ίχνος απ' αυτόν, προκειμένου να βελτιωθεί η ζωή των εργαζομένων και των οικογενειών τους. Αντίθετα, αξιοποιούν τα επιτεύγματα για να αυξάνουν τα κέρδη, αλλά και την ανεργία ταυτόχρονα. Μειώνουν τους μισθούς, διαλύουν την κοινωνική ασφάλιση, ως μη ανταποδοτική, και ας έχουν πληρώσει οι εργαζόμενοι για παροχές ασύγκριτα πιο μεγάλες απ' αυτές που τους παρέχονται. Καταργούν τις υπάρχουσες εργασιακές σχέσεις, στο όνομα των νέων τεχνολογιών για να αυξάνουν την εκμετάλλευση. Αυτή η εξελισσόμενη πραγματικότητα δεν έχει αντικειμενικές αιτίες, παρά μία και μόνο, αυτή που λέει ότι, αφού οι καπιταλιστές είναι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, πρέπει να καρπώνονται όλο τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι, κι ας οδηγούνται αυτοί στην εξαθλίωση.
***
Αυτή η πραγματικότητα απαιτεί τη σύνδεση των λύσεων στα προβλήματα των εργαζομένων, των αιτημάτων του συνδικαλιστικού κινήματος, που πρέπει να αγκαλιάζουν όλους τους τομείς της ζωής τους, με τους στόχους πάλης του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού μετώπου. Ενάντια στην κυβερνητική πολιτική και τη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αναδείχνοντας την πολιτική που μπορεί να δώσει διέξοδο, αλλά και την προοπτική της ρήξης και της σύγκρουσης με τις πολυεθνικές. Σ' αυτή την κατεύθυνση, θα επιτυγχάνεται η ενότητα δράσης των εργαζομένων, θα ωριμάζει η ταξική τους συνείδηση και θα αναπτύσσονται αγώνες με τα άλλα λαϊκά στρώματα για το δικό τους μέτωπο και το σοσιαλισμό. Η πολιτικοϊδεολογική δράση των κομμουνιστών είναι απαίτηση, για την ευόδωση αυτής της προοπτικής.
Σ. Κ.
Οι εργαζόμενοι συσπειρώνονται σε στόχους που απαντούν στις ανάγκες τους και ανοίγουν αγωνιστικό διεκδικητικό δρόμο ενάντια στην εργοδοσία, στην κυβέρνηση και τις υποταγμένες δυνάμεις που δρουν στα συνδικάτα
ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΤΩΝ ΤΑΞΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ
Φαίνεται ότι η Πρωτομαγιά έγινε αντικείμενο πολύμορφης παρέμβασης από τα μέσα ενημέρωσης, με αφορμή ένα και μόνο στοιχείο, τη συμμετοχή των εργαζομένων στις συγκεντρώσεις. Η επικέντρωση της προσοχής τους στη μικρή συμμετοχή της εργατικής τάξης σε μια αποκλειστικά δική της ταξική υπόθεση είναι η επιφάνεια του φαινομένου που πραγματεύονται.
***
Η πρώτη εντύπωση που προκαλεί αυτό το γεγονός είναι ακριβώς ότι δόθηκε αφορμή να ασχοληθούν. Δεν είναι μικρό πράγμα, σύσσωμος ο αστικός Τύπος να ενδιαφέρεται για τη δράση της εργατικής τάξης για τα δικά της ζητήματα. Αυτό το γεγονός, από μόνο του, δείχνει την επίδραση που ασκεί και μπορεί, ακόμη πιο αποφασιστικά, να ασκήσει στο μέλλον η εργατική τάξη και το κίνημά της. Το δεύτερο εντυπωσιακό στοιχείο είναι η επικέντρωση της προσοχής τους σε προβλήματα, που πράγματι απασχολούν το συνδικαλιστικό κίνημα, όπως αυτό της αναγκαιότητας για μαζική συμμετοχή της εργατικής τάξης, αν ήταν δυνατόν όλης της τάξης, στις γραμμές του και τη δράση του. Αυτό, όμως, είναι και το περίεργο. Γιατί τέτοιο ενδιαφέρον; Ο σκοπός τους, βέβαια, δεν έμεινε κρυφός, αφού, στην προσπάθειά τους να ερμηνεύσουν το φαινόμενο και τις αιτίες που το προκαλούν, αποκαλύπτουν τη βαθύτερη ουσία και την επιθυμία τους.
Οι κρίσεις που γίνονται είναι φαινομενικά διάφορες. "Κάποιος θα πρέπει να πει στους συνδικαλιστές μας πως "ο κόσμος άλλαξε, άλλαξαν οι καιροί..."! Πως οι εποχές της υψωμένης γροθιάς και της "τραγιάσκας" έφυγαν ανεπιστρεπτί από τα (σοβαρά και υπεύθυνα...) συνδικαλιστικά γραφεία, που πλέον (...) έχουν πάψει από καιρό να διεκδικούν μόνο και να μένουν στην προάσπιση των όποιων (και όπως) "κεκτημένων"! Σήμερα οι σοβαροί και υπεύθυνοι συνδικαλιστές (...) προτείνουν λύσεις και διέξοδα - ακόμη και αν προς τούτο συχνά "συμπορεύονται" (τουλάχιστον ως προς τον προβληματισμό!) με τους εργοδότες και τους "καπιταλιστές"! Και οι εργαζόμενοι (...), που ζουν από κοντά και τα προβλήματα και τις προοπτικές τους, αδυνατούν να καταλάβουν (γι' αυτό αδιαφορούν, σε πρώτη φάση, κι έπειτα γυρίζουν την πλάτη τους απογοητευμένοι!) από τη στάση των εργατοπατέρων (όπως αυτή των "επαγγελματικών" στελεχών του ΚΚΕ στο συνδικαλισμό...), που αρνούνται και την απλή "συμμετοχή" στον όποιο "κοινωνικό διάλογο"!" ("Επενδυτής" 3 - 4/5/97) "Το πρώτο σοβαρό ερωτηματικό είναι αν το συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί να διεξάγει το διάλογο με όρους ισοτιμίας..." ("Εξόρμηση" 4/5/97). "Σε αναζήτηση του ρόλου και της νέας ταυτότητας, που πρέπει να έχουν σήμερα οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, προκειμένου να γίνουν αξιόπιστες... έχουν επιδοθεί τα συνδικαλιστικά στελέχη" ("Εξουσία" 3/5/97).
***
Η κοινή στάση απέναντι στο ζήτημα που θέτουν είναι εμφανής. Τα συνδικάτα δε συσπειρώνουν την εργατική τάξη, γιατί έμειναν στην εποχή της διεκδίκησης, ενώ θα 'πρεπε να προσαρμοστούν σε νέο ρόλο, αυτόν του ισότιμου εταίρου με τους καπιταλιστές στον "κοινωνικό διάλογο", προτείνοντας λύσεις και διέξοδο συμπόρευσης με τους εργοδότες. Οσοι επιμένουν στο διεκδικητικό ρόλο του συνδικαλιστικού κινήματος είναι εργατοπατέρες! Το ενδιαφέρον, επόμενα, όλων αυτών, για τη συσπείρωση των εργαζομένων στα συνδικάτα, μεγάλωσε ξαφνικά για τον εξής συγκεκριμένο λόγο: Επιθυμία τους είναι να κατακτήσουν τα συνδικάτα αυτό το νέο ρόλο, της παραίτησης από το διεκδικητικό τους χαρακτήρα και της συμβολής τους στις αναπροσαρμογές του συστήματος, σύμφωνα με τις επιταγές των πολυεθνικών. Αποδίδουν τη μη συμμετοχή όλων των εργαζομένων στα συνδικάτα στο γεγονός ότι δεν προσαρμόστηκαν σ' αυτό το ρόλο, ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Το γεγονός ότι στην πλειοψηφία των κορυφαίων συνδικαλιστικών οργανώσεων βρίσκονται κυρίως οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, αλλά και των συνοδοιπόρων του, που έχουν εγκαταλείψει χρόνια τώρα την εργατική τάξη, ή, καλύτερα, που πασχίζουν να την υποτάξουν στην αστική πολιτική, απομαζικοποιεί τα συνδικάτα. Η διαπίστωση, όμως, ότι στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος υπάρχουν δυνάμεις που αντιστέκονται και διεκδικούν, δε διευκολύνει, το αντίθετο μάλιστα, ορθώνει εμπόδια στην προσαρμογή της εργατικής τάξης στις επιδιώξεις των καπιταλιστών. Στη σκέψη και μόνο ότι η εργατική τάξη προοπτικά μπορεί να συσπειρώνεται με τις δυνάμεις που επιμένουν στο διεκδικητικό ρόλο του κινήματος, να ενώνεται στη δράση για τα δικά της συμφέροντα και να χειραφετείται, ανησυχούν. Οχι για τις χειρότερες μέρες, μα για το εντελώς αντίθετο, την προοπτική, η εργατική τάξη, επειδή δε βολεύεται στο ζυγό που τη σπρώχνουν, να συνειδητοποιεί μέσα από τον αγώνα της τη δική της ταξική προοπτική. Αυτό φοβούνται και θέλουν να αποτρέψουν. Γι' αυτό, όσους συνδικαλιστές επιμένουν αμετανόητα να δρουν για την τάξη τους, με αυτοτέλεια από την άρχουσα τάξη, τους αποκαλούν εργατοπατέρες!
***
Το ταξικό ρεύμα στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος, οι κομμουνιστές, όλοι αυτοί οι πρωτοπόροι εργάτες - και είναι αρκετοί πέρα από τους κομμουνιστές - που αγωνίζονται για τα συμφέροντα της τάξης τους, μπορούν και πρέπει να δυναμώσουν τη δράση τους. Η τακτική στην Πρωτομαγιά, όπως και στους πρόσφατους αγώνες, έδειξε ότι οι εργαζόμενοι συσπειρώνονται σε στόχους που απαντούν στις ανάγκες τους και ανοίγουν αγωνιστικό διεκδικητικό δρόμο ενάντια στην εργοδοσία, στην κυβέρνηση και τις ξεπουλημένες δυνάμεις που δρουν στα συνδικάτα. Η ενίσχυση αυτής της τακτικής πρέπει να συνδυάζεται με την αποκάλυψη των δυνατοτήτων διεξόδου και λύσεων στα προβλήματα, προς όφελος των λαϊκών δυνάμεων. Το κεφάλαιο εξασφαλίζει τα πάντα για να συσσωρεύεται ασταμάτητα σε βάρος των εργαζομένων. Ο πλούτος που παράγεται γίνεται ολοένα αυξανόμενο κέρδος για τους καπιταλιστές. Οταν εργοδοσία, κυβέρνηση και οι συνοδοιπόροι τους προβάλουν το ζήτημα της αδυναμίας της οικονομίας να αντεπεξέλθει στην κάλυψη στοιχειωδών αναγκών του λαού, παρά την ομολογία ότι τα τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα πολλαπλασιάζουν τις δυνατότητες για αύξηση του παραγόμενου πλούτου, λένε ξεκάθαρα ότι αυτόν πρέπει να τον καρπωθεί όλο, μια χούφτα παράσιτων εκμεταλλευτών. Δεν είναι, λοιπόν, διατεθειμένοι να παραχωρήσουν ούτε ίχνος απ' αυτόν, προκειμένου να βελτιωθεί η ζωή των εργαζομένων και των οικογενειών τους. Αντίθετα, αξιοποιούν τα επιτεύγματα για να αυξάνουν τα κέρδη, αλλά και την ανεργία ταυτόχρονα. Μειώνουν τους μισθούς, διαλύουν την κοινωνική ασφάλιση, ως μη ανταποδοτική, και ας έχουν πληρώσει οι εργαζόμενοι για παροχές ασύγκριτα πιο μεγάλες απ' αυτές που τους παρέχονται. Καταργούν τις υπάρχουσες εργασιακές σχέσεις, στο όνομα των νέων τεχνολογιών για να αυξάνουν την εκμετάλλευση. Αυτή η εξελισσόμενη πραγματικότητα δεν έχει αντικειμενικές αιτίες, παρά μία και μόνο, αυτή που λέει ότι, αφού οι καπιταλιστές είναι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, πρέπει να καρπώνονται όλο τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι, κι ας οδηγούνται αυτοί στην εξαθλίωση.
***
Αυτή η πραγματικότητα απαιτεί τη σύνδεση των λύσεων στα προβλήματα των εργαζομένων, των αιτημάτων του συνδικαλιστικού κινήματος, που πρέπει να αγκαλιάζουν όλους τους τομείς της ζωής τους, με τους στόχους πάλης του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού μετώπου. Ενάντια στην κυβερνητική πολιτική και τη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αναδείχνοντας την πολιτική που μπορεί να δώσει διέξοδο, αλλά και την προοπτική της ρήξης και της σύγκρουσης με τις πολυεθνικές. Σ' αυτή την κατεύθυνση, θα επιτυγχάνεται η ενότητα δράσης των εργαζομένων, θα ωριμάζει η ταξική τους συνείδηση και θα αναπτύσσονται αγώνες με τα άλλα λαϊκά στρώματα για το δικό τους μέτωπο και το σοσιαλισμό. Η πολιτικοϊδεολογική δράση των κομμουνιστών είναι απαίτηση, για την ευόδωση αυτής της προοπτικής.
Σ. Κ.
Οι εργαζόμενοι συσπειρώνονται σε στόχους που απαντούν στις ανάγκες τους και ανοίγουν αγωνιστικό διεκδικητικό δρόμο ενάντια στην εργοδοσία, στην κυβέρνηση και τις υποταγμένες δυνάμεις που δρουν στα συνδικάτα
ΤΟΥ ΙΟΡΔΑΝΗ ΠΟΥΝΤΙΔΗ, ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟΥ ΕΡΓΑΤΩΝ ΜΕΤΑΛΛΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ
Το Πέραμα δεν ανέχεται άλλον εμπαιγμό
- H κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ κάτω από την πίεση των μεγάλων και πολύμηνων αγώνων των ανέργων και εργατών της Ζώνης ανέλαβε, το Νοέμβρη του 1995, 26 δεσμεύσεις για την ανάπτυξη και τον εκσυγχρονισμό της Ζώνης. Τι έχει γίνει από τότε και ποιο ήταν, τελικά, το νόημα της προχτεσινής επίσκεψης τεσσάρων υπουργών της κυβέρνησης στο Πέραμα;
- Εχει προηγηθεί ένας μεγάλος κύκλος αγωνιστικών κινητοποιήσεων των εργαζομένων και ανέργων της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης και του λαού του Περάματος. Τα αιτήματα και οι στόχοι μας πρόβαλαν την ανάγκη παραγωγικής ανασυγκρότησης της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, στήριξης της ναυπηγοεπισκευής, κόντρα στις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης για συρρίκνωση του κλάδου. Η κυβέρνηση από το 1995 συγκρότησε ένα διυπουργικό όργανο και είχε αναλάβει - κάτω από την πίεση των αγώνων - τη δέσμευση για την υλοποίηση κάποιων μέτρων. Στα δύο χρόνια, που έχουμε διανύσει, ακόμα και αυτά τα μέτρα που εξήγγειλε αντιμετωπίζονται εντελώς αποσπασματικά και χτες με την παρουσία τεσσάρων υπουργών στο Δήμο Περάματος, είδαμε ακόμα μια επανάληψη από πολλά "Θα". Αυτό προκάλεσε την εντονότατη αντίδραση των εκατοντάδων εργαζομένων κι ανέργων, που είχαν συγκεντρωθεί στο δημαρχείο και που απέδειξαν ότι δεν ανέχονται πλέον άλλον εμπαιγμό, γιατί το "μαχαίρι" της ανεργίας έχει φτάσει στο κόκαλο.
- Τι προέκυψε απ' αυτή τη συνάντηση, ποια είναι, τελικά, η πρόθεση της κυβέρνησης σχετικά με τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη;
- Εμείς σ' αυτή τη συγκέντρωση, τόσο τα εργατικά σωματεία, όσο και ο Δήμος Περάματος, μαζί και με τους άλλους μαζικούς φορείς, απορρίπτοντας τη γενικολογία και την υποσχεσιολογία της κυβέρνησης, ζητήσαμε τη λύση των πολύ σοβαρών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η Ζώνη, με σαφές χρονοδιάγραμμα υλοποίησης. Πιστεύουμε ότι για τη λύση αυτών των προβλημάτων απαιτείται: Ουσιαστική κάλυψη των ανέργων, με αλλαγή των προϋποθέσεων για την επιδότησή τους. Μείωση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης κλιμακωτά μέχρι τα 55. Εγκατάσταση κατάλληλων δεξαμενών, ώστε άμεσα να αυξηθεί ο κύκλος εργασιών, που φυσικά θα συντελέσει στη μείωση της ανεργίας. Ολοκληρωμένο πρόγραμμα με σαφείς δεσμεύσεις για την παραγωγική ανασυγκρότηση της Ζώνης και πολιτική παρέμβαση, ώστε το πιστωτικό σύστημα να στηρίξει τις κατασκευές, μετασκευές και επισκευές στη Ζώνη, όπως, εξάλλου, γίνεται σε μια σειρά ευρωπαϊκά κράτη, με αποτέλεσμα να γίνονται παραγγελίες για την κατασκευή νέων πλοίων της ελληνικής ακτοπλοϊας στη Γερμανία, στη Νορβηγία και αλλού. Σ' αυτά τα ζητήματα που με ένταση και επιμονή θέσαμε, η κυβέρνηση ουσιαστικά αρνήθηκε να δώσει λύσεις.
- Τι σκοπεύετε να κάνετε εσείς από εδώ και στο εξής;
- Οι διοικήσεις των σωματείων σε άμεσο συντονισμό με όλους τους μαζικούς φορείς, θα προγραμματίσουν εκ νέου αγωνιστικές κινητοποιήσεις, εφόσον έχει γίνει σαφές ότι η κυβέρνηση, δέσμια των κατευθύνσεων και της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης, έχει εγκαταλείψει ουσιαστικά τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, η οποία οδηγείται σε συρρίκνωση και διάλυση. Οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι, αλλά και ο λαός της περιοχής, καλούνται σε αγωνιστική συμμετοχή και αγωνιστική ετοιμότητα, για να μπορέσουμε να ανατρέψουμε αυτές τις επιλογές και να επιβάλουμε τη λύση των προβλημάτων. Εχουμε αποδείξει και στο παρελθόν ότι ξέρουμε πολύ καλά το δρόμο και της συσπείρωσης και του αγώνα. Οπως ξέρουμε ότι αυτός είναι ο μόνος σίγουρος τρόπος να επιβάλουμε λύσεις στα προβλήματα.
Γ. Δ.
ΤΟΥ ΙΟΡΔΑΝΗ ΠΟΥΝΤΙΔΗ, ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟΥ ΕΡΓΑΤΩΝ ΜΕΤΑΛΛΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ
Το Πέραμα δεν ανέχεται άλλον εμπαιγμό
- H κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ κάτω από την πίεση των μεγάλων και πολύμηνων αγώνων των ανέργων και εργατών της Ζώνης ανέλαβε, το Νοέμβρη του 1995, 26 δεσμεύσεις για την ανάπτυξη και τον εκσυγχρονισμό της Ζώνης. Τι έχει γίνει από τότε και ποιο ήταν, τελικά, το νόημα της προχτεσινής επίσκεψης τεσσάρων υπουργών της κυβέρνησης στο Πέραμα;
- Εχει προηγηθεί ένας μεγάλος κύκλος αγωνιστικών κινητοποιήσεων των εργαζομένων και ανέργων της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης και του λαού του Περάματος. Τα αιτήματα και οι στόχοι μας πρόβαλαν την ανάγκη παραγωγικής ανασυγκρότησης της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, στήριξης της ναυπηγοεπισκευής, κόντρα στις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης για συρρίκνωση του κλάδου. Η κυβέρνηση από το 1995 συγκρότησε ένα διυπουργικό όργανο και είχε αναλάβει - κάτω από την πίεση των αγώνων - τη δέσμευση για την υλοποίηση κάποιων μέτρων. Στα δύο χρόνια, που έχουμε διανύσει, ακόμα και αυτά τα μέτρα που εξήγγειλε αντιμετωπίζονται εντελώς αποσπασματικά και χτες με την παρουσία τεσσάρων υπουργών στο Δήμο Περάματος, είδαμε ακόμα μια επανάληψη από πολλά "Θα". Αυτό προκάλεσε την εντονότατη αντίδραση των εκατοντάδων εργαζομένων κι ανέργων, που είχαν συγκεντρωθεί στο δημαρχείο και που απέδειξαν ότι δεν ανέχονται πλέον άλλον εμπαιγμό, γιατί το "μαχαίρι" της ανεργίας έχει φτάσει στο κόκαλο.
- Τι προέκυψε απ' αυτή τη συνάντηση, ποια είναι, τελικά, η πρόθεση της κυβέρνησης σχετικά με τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη;
- Εμείς σ' αυτή τη συγκέντρωση, τόσο τα εργατικά σωματεία, όσο και ο Δήμος Περάματος, μαζί και με τους άλλους μαζικούς φορείς, απορρίπτοντας τη γενικολογία και την υποσχεσιολογία της κυβέρνησης, ζητήσαμε τη λύση των πολύ σοβαρών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η Ζώνη, με σαφές χρονοδιάγραμμα υλοποίησης. Πιστεύουμε ότι για τη λύση αυτών των προβλημάτων απαιτείται: Ουσιαστική κάλυψη των ανέργων, με αλλαγή των προϋποθέσεων για την επιδότησή τους. Μείωση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης κλιμακωτά μέχρι τα 55. Εγκατάσταση κατάλληλων δεξαμενών, ώστε άμεσα να αυξηθεί ο κύκλος εργασιών, που φυσικά θα συντελέσει στη μείωση της ανεργίας. Ολοκληρωμένο πρόγραμμα με σαφείς δεσμεύσεις για την παραγωγική ανασυγκρότηση της Ζώνης και πολιτική παρέμβαση, ώστε το πιστωτικό σύστημα να στηρίξει τις κατασκευές, μετασκευές και επισκευές στη Ζώνη, όπως, εξάλλου, γίνεται σε μια σειρά ευρωπαϊκά κράτη, με αποτέλεσμα να γίνονται παραγγελίες για την κατασκευή νέων πλοίων της ελληνικής ακτοπλοϊας στη Γερμανία, στη Νορβηγία και αλλού. Σ' αυτά τα ζητήματα που με ένταση και επιμονή θέσαμε, η κυβέρνηση ουσιαστικά αρνήθηκε να δώσει λύσεις.
- Τι σκοπεύετε να κάνετε εσείς από εδώ και στο εξής;
- Οι διοικήσεις των σωματείων σε άμεσο συντονισμό με όλους τους μαζικούς φορείς, θα προγραμματίσουν εκ νέου αγωνιστικές κινητοποιήσεις, εφόσον έχει γίνει σαφές ότι η κυβέρνηση, δέσμια των κατευθύνσεων και της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης, έχει εγκαταλείψει ουσιαστικά τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, η οποία οδηγείται σε συρρίκνωση και διάλυση. Οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι, αλλά και ο λαός της περιοχής, καλούνται σε αγωνιστική συμμετοχή και αγωνιστική ετοιμότητα, για να μπορέσουμε να ανατρέψουμε αυτές τις επιλογές και να επιβάλουμε τη λύση των προβλημάτων. Εχουμε αποδείξει και στο παρελθόν ότι ξέρουμε πολύ καλά το δρόμο και της συσπείρωσης και του αγώνα. Οπως ξέρουμε ότι αυτός είναι ο μόνος σίγουρος τρόπος να επιβάλουμε λύσεις στα προβλήματα.
Γ. Δ.
Feeds
