ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΡΟΣΩΠΟ

Τσεν Σούι-μπιαν

Γρηγοριάδης Κώστας

Εισαγγελείς της Ταϊβάν βεβαίωναν την Παρασκευή ότι διαθέτουν αρκετά στοιχεία για να παραπέμψουν σε δίκη τον παραπλεύρως εικονιζόμενο Πρόεδρο της Ταϊβάν - σημειώνοντας, όμως, ότι προστατεύεται από ασυλία λόγω του αξιώματός του. Ο Τσεν Σούι-μπιαν, όμως, συνεχίζει να πλήττεται από μια σειρά σκανδάλων που πλήττουν το στενό οικογενειακό του περιβάλλον (πιο στενό δε γίνεται: η σύζυγός του, Γου Σου-τσεν, βαρύνεται με κατά συρροήν καταχρήσεις κρατικών κεφαλαίων, ενώ ο γιος του παραμένει κρατούμενος για ύποπτες χρηματιστηριακές δοσοληψίες), καθώς και τουλάχιστον τρεις συμβούλους του. Μέχρι στιγμής, ο Πρόεδρος Τσεν Σούι-μπιεν αρνείται πεισματικά να παραιτηθεί, μολονότι η όποια δημοτικότητά του κατρακυλά. Στους δρόμους γίνονται όλο και συχνότερα διαδηλώσεις και η Βουλή τον έχει μόλις και μετά βίας διασώσει από τις προσπάθειες να καθαιρεθεί.

Τα μυστικά κονδύλια που φέρονται να καταχράστηκαν ο Τσεν και το στενό περιβάλλον του, που ανέρχονται σε ύψος τουλάχιστον 14,8 εκατομμυρίων δολαρίων Ταϊβάν (περίπου μισό εκατομμύριο δολάρια ΗΠΑ), απειλούν να ανατρέψουν το πολιτικό σκηνικό στη νήσο, θεωρούμενη ως το ασιατικό «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» από μέρους της Ουάσιγκτον. Εξ ου και το θέμα έφθασε να απασχολεί τον δυτικό Τύπο, καθώς οι σαφείς γεωπολιτικές και οικονομικές σκοπιμότητες υπαγορεύουν τη διατήρηση του status quo. Η Κίνα, από τη δική της πλευρά, παρακολουθεί με ενδιαφέρον τις εξελίξεις: Το Πεκίνο θα έβλεπε θετικά τη φυγή του Τσεν, ο οποίος προωθούσε σχέδια οριστικής και επίσημης ανεξαρτητοποίησης, στην πραγματικότητα «απόσχισης».

Μπ. Γ.

ΒΙΒΛΙΟ

Οι ρίζες του ποταμού

Α`. Ραγιάδες και κολίγοι

Με τη μυθιστορηματική τριλογία «Οι ρίζες του ποταμού», ο Ζήσης Σκάρος δίνει ένα μέρος από την ιστορία της πάλης των αγροτών της Θεσσαλίας με τους αφέντες τους. Παλιότερα αφέντες τους ήταν οι Τούρκοι, ύστερα από την απελευθέρωση από τους Τούρκους τους διαδέχτηκαν οι ντόπιοι τσιφλικάδες, που δεν ήταν καλύτεροι από τον ξένο κατακτητή. Ολοι οι δυνάστες της ελληνικής γης στους Θεσσαλούς αγρότες εφαρμόσανε τη μεγαλύτερη βία και σκληρότητα. Κάτω από την εξουσία τους οι πεδινοί πληθυσμοί ήταν οι περισσότεροι ανυπεράσπιστοι. Η ιστορία της Θεσσαλίας είναι ιστορία αγώνων των αγροτών, όχι μόνο για την κατάχτηση της πολιτικής τους ελευθερίας, αλλά και για μια στοιχειώδη κοινωνική και οικονομική αποκατάσταση. Ιστορία αγώνων για το ψωμί και για ένα κομμάτι γης, όπου να μπορούν να ζήσουν αυτοί και τα παιδιά τους χωρίς πείνα και φόβο. Ο συγγραφέας στηρίζει το έργο του πάνω σε πραγματικές ιστορικές και κοινωνικές καταστάσεις κι είναι ντοκουμενταρισμένος σ' αυτές τις καταστάσεις, μα πουθενά δε χρησιμοποιεί ατόφιο ιστορικό υλικό. Αρα, το έργο δεν είναι ούτε χρονικό, ούτε μυθοποιημένη ιστορία. Ανήκει ολόκληρο στην τέχνη. Εδώ τώρα μιλάμε για τον πρώτο τόμο της τριλογίας που κινείται μέσα στα χρονικά όρια από το 1854 έως το 1910 (Κιλελέρ) και έχει τον τίτλο «Ραγιάδες και κολίγοι». Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

Θάλασσα κερδών

Είναι γνωστό ότι από τον περασμένο Φλεβάρη οι ναυτεργάτες στην ακτοπλοΐα παραμένουν σε καθεστώς επιστράτευσης. Είναι γνωστό, επίσης, ότι στο πλαίσιο της «απελευθέρωσης» της ακτοπλοΐας οι τιμές των εισιτηρίων «πέταξαν» στα ύψη. Στην πρώτη περίπτωση η κυβέρνηση επικαλέστηκε το «δημόσιο συμφέρον», στη δεύτερη την «εξυγίανση του ανταγωνισμού», που θα συντελούσε δήθεν στη μείωση των τιμών των εισιτηρίων. Το ποιος, τελικά, ωφελήθηκε από την επιστράτευση και την «απελευθέρωση», μπορούν εύκολα να το καταλάβουν οι ναυτεργάτες, οι νησιώτες και οι άλλοι εργαζόμενοι, που - κυρίως το καλοκαίρι - χρησιμοποίησαν τα πλοία της γραμμής. Για όσους, όμως, δεν κατέληξαν σε κάποιο συμπέρασμα, μπορεί να τους βοηθήσει η ΑΝΕΚ, με την ανακοίνωση των οικονομικών αποτελεσμάτων για το εννιάμηνο του 2006.

Εχουμε και λέμε: Αύξηση των καθαρών κερδών μετά από φόρους 49,6% (από 13,3% το 2005), αύξηση του κύκλου εργασιών κατά 11,7% και, μάλιστα, με ένα λιγότερο πλοίο στο στόλο φέτος. Κέρδη, δηλαδή, ασύλληπτα για τον κοινό νου, τα οποία φανερώνουν δύο πράγματα: Πρώτον, ότι το «δημόσιο συμφέρον», στη γλώσσα της σημερινής κυβέρνησης, όπως και της προηγούμενης του ΠΑΣΟΚ, ταυτίζεται αποκλειστικά με το συμφέρον των ακτοπλόων εφοπλιστών. Και, δεύτερον, η «απελευθέρωση» όχι μόνο δεν έφερε μείωση της τιμής των εισιτηρίων, γεγονός που θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να αποτυπώνεται και στα οικονομικά αποτελέσματα, αλλά, αντίθετα, εκτίναξε τα ναύλα στα ύψη, κάνοντας ακόμα πιο ακριβή τη μετακίνηση με πλοίο.

Επιδιώκει «κεντρικό ρόλο»

«Η Γερμανία, λόγω του μεγέθους, του πληθυσμού, της οικονομικής ισχύος και της γεωγραφικής της θέσης στο κέντρο της ευρωπαϊκής ηπείρου, έχει να διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στη διαμόρφωση της Ευρώπης και πέραν αυτής». Το απόσπασμα είναι από τη νέα «Λευκή Βίβλο για την αμυντική πολιτική και πολιτική ασφάλειας» της Γερμανίας, η οποία υιοθετήθηκε πρόσφατα από το υπουργικό συμβούλιο του Μεγάλου Συνασπισμού (χριστιανοδημοκρατών - σοσιαλδημοκρατών) και, μάλλον, αποτελεί τη σαφέστερη διακήρυξη των γερμανικών ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων από τη λήξη του Β` Παγκόσμιου Πολέμου. Η Λευκή Βίβλος της κυβέρνησης Μέρκελ είναι η τρίτη κατά σειρά στη μεταπολεμική ιστορία της Γερμανίας. Προηγήθηκαν εκείνη του 1969, όταν ήταν καγκελάριος ο Βίλι Μπραντ, και αυτή του 1994, επί καγκελαρίας του Χέλμουτ Κολ.

Στη νέα Λευκή Βίβλο κατέχει πρωταρχική θέση «η δυνατότητα δράσης στην εξωτερική πολιτική», η οποία θα προωθηθεί «με την ενίσχυση της διατλαντικής συνεργασίας, θεμέλιο της γερμανικής και ευρωπαϊκής κοινής ασφάλειας». Την ίδια στιγμή, όμως, αποδίδεται ιδιαίτερη σημασία, τόσο στην ειδική σχέση Γερμανίας - Γαλλίας, όσο και στην «αμυντική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης». Οπως καταλαβαίνετε, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη...

Πυρηνικές φιλοδοξίες

Σκόπιμο είναι, πάντως, να υπογραμμιστούν δυο ακόμη σημεία της νέας γερμανικής Λευκής Βίβλου: Με το πρώτο, η Γερμανία διεκδικεί, εμμέσως πλην σαφώς, την είσοδό της στο κλαμπ των πυρηνικών δυνάμεων. Σημειώνει το συγκεκριμένο εδάφιο: «Δοθείσης της αποστολής του ΝΑΤΟ για την πρόληψη πολέμων, βάσει της συμμαχικής αλληλεγγύης και της δίκαιης κατανομής των υποχρεώσεων, καθιστά επιβεβλημένο η συμμετοχή της Γερμανίας στην πυρηνική συμμετοχή να είναι ανάλογη του ρόλου της». Με το δεύτερο, θεσμοθετείται η δυνατότητα της επέμβασης των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων στην αντιμετώπιση «τρομοκρατικής απειλής ή επίθεσης». Στο τελικό κείμενο, ορίζεται ότι «βάσει μιας ευρύτερης αντίληψης ασφαλείας, τυχόν απειλή αντιμετωπίζεται με διπλωματικά, οικονομικά, πολιτικά, αστυνομικά και στρατιωτικά μέσα, εάν χρειάζεται και με στρατιωτική επέμβαση». Περιττό, βέβαια, να σημειώσουμε ότι το προαναφερόμενο δεν αφορά μόνο σε στρατιωτικές επεμβάσεις σε βάρος τρίτων μόνο χωρών, αλλά και στο εσωτερικό της Γερμανίας. Αλλωστε, ποτέ και καμιά άρχουσα τάξη δεν υποτίμησε τη θωράκιση της εξουσίας και του καθεστώτος της έναντι του «τρομοκράτη λαού».

Ξεκοκαλίζουν επιδοτήσεις

Ζεστό και δωρεάν κρατικό χρήμα ξεκοκαλίζουν οι διάφοροι μεγαλοεπιχειρηματίες μέσω του λεγόμενου αναπτυξιακού νόμου. Οι 103 αιτήσεις υπαγωγής που πέρασαν από το Ελληνικό Κέντρο Επενδύσεων (ΕΛΚΕ) στο 10μηνο Γενάρη -Οκτώβρη του 2006 έφτασαν σε 3,1 δισ. ευρώ. Στα εν λόγω επιχειρηματικά πλάνα «προβλέπεται» η δημιουργία 5.360 θέσεων εργασίας, που αντιστοιχούν σε περίπου 580.000 ευρώ για κάθε «νέα θέση εργασίας». Και, βέβαια, άγνωστο είναι το κατά πόσο θα διατηρηθούν. Αλλωστε, οι διατάξεις του νέου αναπτυξιακού νόμου αποσυνδέουν την κρατική επιδότηση από τις «προβλεπόμενες θέσεις απασχόλησης». Οι μεγαλοεπιχειρηματίες, αφού τσεπώσουν το κρατικό χρήμα, θα έχουν και το ελεύθερο και στις απολύσεις, όπως ακριβώς κάνουν χρόνια και χρόνια είτε με κυβερνήσεις ΝΔ, είτε με κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ.

Ληστρικές πονηριές

Πονηροί οι βιομήχανοι. Σύμφωνα με τα τελευταία επίσημα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας (ΕΣΥΕ), οι τιμές των εγχωρίως παραγόμενων προϊόντων, που καταναλώθηκαν μέσα στην Ελλάδα, σημείωσαν αύξηση κατά 4,5%, ενώ οι αντίστοιχες των εγχώριων βιομηχανικών προϊόντων, που προορίζονται για εξαγωγές, σημείωσαν την ίδια χρονική περίοδο αύξηση σε ποσοστό 1%.

Με άλλα λόγια, οι βιομήχανοι ακολουθούν διαφορετικές τιμολογιακές πολιτικές, για την εσωτερική αγορά και τις εξαγωγές, έχοντας, προφανώς, τις πλάτες της κυβέρνησης και των αρμόδιων εποπτικών αρχών. Και, βέβαια, περιττό να σημειώσουμε, ποια απ' τις δυο τιμολογιακές πολιτικές χρηματοδοτεί την άλλη. Μια ματιά και μόνο στα προαναφερόμενα δύο ποσοστά αυξήσεων είναι υπεραρκετή. Οσο για το ποιος πληρώνει, είναι ακόμη περισσότερο καθαρό σε όλους.