Τα τελευταία χρόνια, ορισμένες λέξεις, όπως «αλχημείες», «δημιουργική λογιστική» κλπ. έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας, εξαιτίας των συχνών αλλαγών που γίνονται σε βασικά μεγέθη της οικονομίας, όπως αυτά καταχωρούνται στα επίσημα βιβλία του ελληνικού κράτους. Οι λέξεις αυτές - τις ακούμε να διατυπώνονται από τα πλέον επίσημα χείλη, από το βήμα της Βουλής, συνήθως κατά τη διάρκεια συζήτησης του προϋπολογισμού ή με ανακοινώσεις επίσημων φορέων (κυβέρνηση, ΕΕ κλπ.) που αλλάζουν τα στοιχεία διαφόρων βασικών μεγεθών - προκαλούν σύγχυση σχετικά με την πραγματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. Πρόσφατο παράδειγμα, η απόφαση της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Γιουροστάτ) να αναθεωρήσει την περασμένη Δευτέρα - για 5η φορά στα τελευταία 2,5 χρόνια - προς τα πάνω το έλλειμμα και το δημόσιο χρέος της Ελλάδας! Η απόφαση αυτή του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών ήρθε λίγες μέρες μετά την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να αναθεωρήσει τα εθνικολογιστικά μεγέθη που εμφανίζουν την Ελλάδα 25% πλουσιότερη και το μέσο κατά κεφαλήν ΑΕΠ των Ελλήνων ...να «συγκλίνει» περισσότερο με το μέσο όρο της ΕΕ!

Οι αλλοιώσεις των εθνικολογιστικών μεγεθών, σχετικά με την παραγωγή και κατανομή του εθνικού πλούτου, τα κρατικά ελλείμματα και το δημόσιο χρέος, την απασχόληση και την ανεργία κλπ. δεν έχουν τελειωμό. Στην αρχή ήταν οι «μαύρες τρύπες» των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού, που αυξάνονταν ή μειώνονταν ανάλογα με τις περιστάσεις και τις πολιτικές σκοπιμότητες των κυβερνώντων. Στη συνέχεια, ανακάλυψαν τις «άσπρες τρύπες» (πλεονάσματα των Ασφαλιστικών Ταμείων) με τις οποίες εμφανίστηκαν μειωμένα τα δημοσιονομικά ελλείμματα. Παρόμοιες διακυμάνσεις - με σκαμπανεβάσματα - παρουσίαζε το δημόσιο χρέος της χώρας και άλλα βασικά μεγέθη. Μετά ήρθε η «δημοσιονομική απογραφή» που έκανε η κυβέρνηση της ΝΔ με τη Γιουροστάτ, αποτέλεσμα της οποίας ήταν να αναθεωρηθούν προς τα πάνω τα κρατικά ελλείμματα και το δημόσιο χρέος και η «επιτήρηση» της Ελλάδας από την ΕΕ για «υπερβολικό έλλειμμα».

Με την τακτική αυτή, τα δυο μεγάλα κόμματα που εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία, εμφάνιζαν την Ελλάδα - πάντα με τις ευλογίες των Βρυξελλών - άλλοτε σαν τριτοκοσμική χώρα (που πνίγεται στα ελλείμματα και το στασιμοπληθωρισμό) και άλλοτε σαν ισχυρή και «νοικοκυρεμένη» χώρα που «μπήκε με το σπαθί της στην ΟΝΕ»... Και, βέβαια, με τα κόμματα εξουσίας που εμφανίζουν την Ελλάδα άλλοτε σαν τριτοκοσμική χώρα και άλλοτε σαν την 25η πλουσιότερη χώρα (όπως διατεινόταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ), οι γαλαζοπράσινες πολιτικές μονόπλευρης λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων δεν έχουν τελειωμό. Ανεξαρτήτως, αν τα επίσημα στοιχεία του κράτους εμφανίζουν μικρά ή μεγάλα τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος, χαμηλότερο ή υψηλότερο τον πληθωρισμό, οι κυβερνώντες - πράσινοι ή γαλάζιοι - επικαλούνται διάφορα επιχειρήματα για να δικαιολογούν την εφαρμογή μέτρων και πολιτικών που κάνουν τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους.

Ετσι, κάθε φορά που οι εργαζόμενοι και γενικότερα οι άνθρωποι του μόχθου και της δουλιάς διεκδικούν στήριξη και αύξηση των εισοδημάτων τους, οι κυβερνώντες απαντούν στερεοτύπως πως «δεν αντέχει η οικονομία». Την ίδια ώρα, όμως - και συχνά χωρίς να το ζητήσουν δημόσια οι εκπρόσωποι και άλλοι φορείς του μεγάλου κεφαλαίου - η κυβέρνηση ψηφίζει νόμους και διατάξεις που δείχνουν ότι η οικονομία αντέχει και παρααντέχει για γενναιόδωρη πριμοδότηση των Ελλήνων και ξένων μεγαλοεπιχειρηματιών. Χρυσώνοντας το χάπι των παροχών στο μεγάλο κεφάλαιο, οι κυβερνώντες υποστηρίζουν πως με την αύξηση και διεύρυνση των κρατικών ενισχύσεων και φοροαπαλλαγών ή άλλων προνομίων στις μεγάλες επιχειρήσεις, θα βελτιωθεί η «ανταγωνιστικότητα» και η επιχειρηματικότητα και... άρα «θα» δημιουργηθούν νέες θέσεις απασχόλησης για τους εργαζόμενους ή «θα» φτηνύνουν τα εμπορεύματα στην αγορά! Δηλαδή, ζήσε Μαύρε μου να φας τριφύλλι.

Οι «αλχημείες» και η «δημιουργική λογιστική» - σπορ στο οποίο εμφανίζουν εξίσου καλές επιδόσεις τόσο οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ, πάντα με τις ευλογίες της ΕΕ - αποκτούν όλο και μεγαλύτερη βαρύτητα. Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού - με εξαίρεση τους εκάστοτε κυβερνώντες και όσους έχουν πρόσβαση στα πραγματικά στοιχεία - δε γνωρίζει με ακρίβεια πόσο είναι το δημόσιο χρέος (απόλυτο ποσό ή σαν ποσοστό του ΑΕΠ), το σύνολο των κρατικών εσόδων και των κρατικών δαπανών, το συνολικό δημόσιο έλλειμμα, ο αριθμός των απασχολουμένων, η ανεργία κλπ.

Με τη βοήθεια της «δημιουργικής λογιστικής», η «ισχυρή» και νοικοκυρεμένη οικονομία (για την οποία τόσο πολύ περηφανεύονταν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ μέχρι το Μάρτη του 2004), έγινε «ανίσχυρη» και υπερχρεωμένη, με τη «δημοσιονομική απογραφή» που έκανε η κυβέρνηση της ΝΔ με τη Γιουροστάτ. Δικαίως, ο θυμόσοφος λαός μας λέει πως τα μπακαλόχαρτα είναι πολύ πιο αξιόπιστα από τα επίσημα στοιχεία του κράτους και της ΕΕ. Αξίζει εδώ να σημειωθεί πως το «μαγείρεμα» σε βασικά εθνικολογιστικά μεγέθη δε γίνεται μόνο όταν αλλάζουν οι κυβερνήσεις (όταν δηλαδή οι γαλάζιοι διαδέχονται τους πράσινους και το αντίστροφο), αλλά και από τους υπουργούς Οικονομικών της ίδιας κυβέρνησης.

Χαρακτηριστικό δείγμα της «δημιουργικής λογιστικής», των κυβερνήσεων τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ, αποτελούν οι αυξομειώσεις του δημόσιου χρέους, τόσο σε απόλυτα ποσά όσο και σαν ποσοστά του ΑΕΠ. Συγκεκριμένα, με βάση τις εισηγητικές εκθέσεις για τους κρατικούς προϋπολογισμούς των περασμένων ετών, που υπογράφονται από τους υπουργούς Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ και μετά της ΝΔ, προκύπτει ότι το δημόσιο χρέος της κεντρικής κυβέρνησης σαν ποσοστό του ΑΕΠ:

• Το 1991 (με βάση τα στοιχεία των Εθνικών Λογαριασμών) ήταν περίπου 37 εκατ. ευρώ και αντιπροσώπευε το 95,7% του ΑΕΠ. Χάρη στην Οδηγία 89/130 της ΕΟΚ, που καθιέρωνε νέο ενιαίο τρόπο υπολογισμού του ΑΕΠ και άλλων εθνικολογιστικών μεγεθών για όλες τις χώρες - μέλη της ΕΟΚ, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας μειώθηκε στο 77,8% του ΑΕΠ. (Εισηγητική έκθεση Αλ. Παπαδόπουλου για τον προϋπολογισμό του 1995).
• Το 2002 ήταν 147,7 εκατ. ευρώ ή το 105,3% του ΑΕΠ (σύμφωνα με τα οριστικά στοιχεία που παραθέτει στην εισηγητική έκθεση για τον προϋπολογισμό του 2004 ο Ν. Χριστοδουλάκης), ενώ για το 2004 προϋπολογιζόταν να μειωθεί στο 100,2% του ΑΕΠ.

Ωστόσο, με την περιβόητη «δημοσιονομική απογραφή» - που έκανε η κυβέρνηση της ΝΔ το 2004 - τα κρατικά ελλείμματα και το δημόσιο χρέος «βγήκαν πολύ μεγαλύτερα». Ετσι, ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών Γ. Αλογοσκούφης, με βάση την εισηγητική έκθεση για τον προϋπολογισμό του 2005, εμφανίζει το δημόσιο χρέος να ανέρχεται στο 112,5% του ΑΕΠ για το 2002, στο 109,9% το 2003, εκτιμά ότι θα κλείσει στο 112,1% το 2004 και προϋπολογίζει να περιοριστεί το 2005 (πρώτος χρόνος διακυβέρνησης της χώρας από τη ΝΔ) στο 109,5% του ΑΕΠ. Στη συνέχεια, όμως, και ο Γ. Αλογοσκούφης ξανάλλαξε τα στοιχεία, τόσο πρόπερσι (με την εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού του 2006) όσο και φέτος (με το προσχέδιο για τον προϋπολογισμό του 2007). Για παράδειγμα, με το προσχέδιο για τον προϋπολογισμό του 2007, ο Γ. Αλογοσκούφης εκτιμά ότι το δημόσιο χρέος σαν ποσοστό του ΑΕΠ ήταν:

• 110,7% το 2002
• 107,8% το 2003
• 108,5% το 2004
• 107,5% το 2005

Και, φυσικά, τα «μαγειρέματα των αριθμών» από τους κυβερνώντες δεν τελειώνουν εδώ. Θα συνεχιστούν καθώς έπονται παραπέρα παραμορφώσεις των εθνικολογιστικών μεγεθών με την αναθεώρηση του ΑΕΠ κατά 25%.

Παράλληλα, με τις συχνές αλλαγές σε συγκεκριμένα εθνικολογιστικά μεγέθη, οι κυβερνώντες προχώρησαν και σε αλλαγές στον τρόπο καταγραφής και παρουσίας ορισμένων μεγεθών, που κρύβουν την αυξανόμενη ανισοκατανομή του πλούτου σε βάρος των εργαζομένων. Με απλά λόγια, παρουσιάζουν έτσι την εξέλιξη διαφόρων οικονομικών και άλλων μεγεθών που «κουκουλώνουν» τον αντιλαϊκό - ταξικό - χαρακτήρα των διαφόρων μέτρων και πολιτικών.

Για παράδειγμα, με αποφάσεις των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ:

• Το υπουργείο Οικονομικών, από τις αρχές του 1990 και μετά, δίνει στοιχεία στην ΕΣΥΕ που εμφανίζουν ενιαία (σε μια στήλη) το φόρο επί των κερδών που πληρώνουν οι επιχειρήσεις και όχι χωριστά για τις μικρές και χωριστά για τις μεγάλες, όπως εμφανιζόταν πριν. Ετσι, αποκρύπτεται το γεγονός ότι η κύρια μάζα της φορολογίας των κερδών προέρχεται από τα χαράτσια που πληρώνουν οι μικρές επιχειρήσεις των αυτοαπασχολούμενων, ενώ οι μεγάλες επιχειρήσεις χρόνο με το χρόνο πληρώνουν όλο και λιγότερους φόρους...
• Το υπουργείο Εργασίας εμφανίζει μειωμένο τόσο τον αριθμό των ανέργων όσο και το ποσοστό της ανεργίας, αξιοποιώντας το καθεστώς της μερικής απασχόλησης και των «απασχολήσιμων». Ετσι, δε θεωρείται άνεργος όποιος δουλεύει 4 ώρες ή ακόμη και μισή ώρα (όπως για παράδειγμα οι εργαζόμενες γυναίκες που έχουν αναλάβει την καθαριότητα των σχολείων με σύμβαση έργου που προβλέπει αμοιβή για μισή ώρα)!

Τα παραδείγματα που θα μπορούσαν να αναφερθούν για τα παιχνίδια των κυβερνώντων με τους αριθμούς είναι πολλά. Η πραγματικότητα είναι μία. Με τις γαλαζοπράσινες πολιτικές λιτότητας, που εφαρμόζονται στην Ελλάδα τα τελευταία 32 χρόνια, ευημερούσαν και ευημερούν μόνο τα μονοπώλια, τα καρτέλ και ένα μικρό ποσοστό του ελληνικού λαού (οικογένειες από τα παλιά και νέα τζάκια μεγαλοεπιχειρηματιών) που θησαυρίζουν από την πολύπλευρη και πολύμορφη εκμετάλλευση των εργαζομένων.