«Εφαρμόζουμε το κράτος του νόμου»! Ετσι το λένε και αυτό κάνουν οι κυρίαρχες τάξεις και οι κυβερνήσεις τους, σαν το άπαν της κυριαρχίας τους. Είναι η προμετωπίδα της εξουσίας των εξουσιαστών πάνω στους εξουσιαζόμενους για να μην αμφισβητούν την κυριαρχία τους. Για να χτυπούν με τη δύναμη της κάθε μορφής βίας τη σκέψη και τη δράση αυτών, που «δεν έχουν στον ήλιο μοίρα», γιατί δεν τους αφήνουν να διεκδικούν να καθορίζουν οι ίδιοι τη μοίρα τους. Αυτών που, διεκδικώντας ό,τι τους ανήκει, ανοίγουν το δρόμο στην αμφισβήτηση της πολιτικής τους. Γιατί αρνούνται την υποταγή στο πρόσταγμα που επιβάλλει το ζυγό της εκμετάλλευσης.

Ναι, «το κράτος του νόμου» πάνω στην κοινωνία, όπως διατείνονται αυτοί που το εφαρμόζουν, είναι το ψευδεπίγραφό της, γιατί επιβάλλεται όχι πάνω στην κοινωνία αλλά πάνω στην εργατική τάξη, στα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα, στη νεολαία, που αμφισβητεί τα ασφυκτικά πλαίσια που της επιβάλλουν και παλεύει για το δικό της μέλλον.

Αυτή είναι η αστική δημοκρατία, που την καθαγιάζουν οι θιασώτες της επιβάλλοντας την καθωσπρέπει βαρβαρότητά τους πάνω στους «κολασμένους της Γης». Η στυγνή δικτατορία μιας ισχνής μειοψηφίας της κοινωνίας, των κηφήνων ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής και του πλούτου, πάνω στην τεράστια λαϊκή πλειοψηφία της κοινωνίας που τον παράγει, αλλά της τον κλέβουν. Και όσο μεγαλύτερη γίνεται η κλοπή, τόσο δυναμώνει η βία.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ζηλεύοντας τη δόξα προκατόχων της στη βία, στον αυταρχισμό και την καταστολή, δεν έμαθε απλά από τους προκατόχους της στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας πώς να προστατεύονται τα ιερά και τα όσια της άρχουσας τάξης. Μα μετουσίωσε στην πράξη, ξεπερνώντας όλους τους προηγούμενους διδάξαντες, με τον πιο αποτελεσματικό ως τα σήμερα τρόπο, ολόκληρη την προγενέστερη πείρα, με την επιβολή των πιο αντιδραστικών μεθόδων διακυβέρνησης.

Ετσι, «τα έργα και οι ημέρες» της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ υπό τον Κ. Σημίτη μπορούν δίκαια να καταγραφούν ως η «Μαύρη Βίβλος» βίας και καταστολής στη μεταπολιτευτική περίοδο. Εγραψε έτσι τη δική της ξεχωριστή ιστορία ενάντια στον «εχθρό λαό», αφού τη δράση των ΜΑΤ ενάντια στους εργάτες, στους αγρότες, στους μαθητές, στους φιλειρηνιστές που αντιστάθηκαν στην αντιλαϊκή-αντιδραστική πολιτική της, συμπληρώνει η ποινικοποίηση των λαϊκών αγώνων, της δημόσιας κοινωνικής και πολιτικής ζωής του τόπου.

Κάνει πράξη το όραμα των επιχειρηματιών για την επιβολή της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης στον πλανήτη, δοκιμάζοντας την εφαρμογή της ενάντια στον ελληνικό λαό. Την καταστολή των λαϊκών κοινωνικοπολιτικών αγώνων διαδέχεται το νομικό πλαίσιο, που πλέκεται σαν τον ιστό της αράχνης για να οδηγεί σε δίκες το δικαίωμα στον αγώνα, στην ελεύθερη έκφραση γνώμης, βαφτίζοντας ταυτόχρονα το λαό που παλεύει τρομοκράτη. Χαρακτηρισμός των απεργιών ως παράνομων, δίκες και καταδίκες, ιδιώνυμα και ηλεκτρονικό φακέλωμα είναι ο βίος και η πολιτεία της.