Αύξηση στα επιτόκια - άνοδος των τιμών στα καύσιμα - ανατιμήσεις και ανεξέλεγκτη ακρίβεια, συνθέτουν την εκρηκτική τριπλέτα που κυριολεκτικά συνθλίβει τα λαϊκά εισοδήματα. Η λαϊκή οικογένεια τα τελευταία χρόνια είναι αναγκασμένη να βάζει όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη, ώστε να αντιμετωπίσει τις τρέχουσες υποχρεώσεις. Ο σύγχρονος εργαζόμενος γίνεται κυριολεκτικά λάστιχο, τρέχοντας - όταν βρίσκει - σε δύο και τρεις κακοπληρωμένες δουλιές, και όταν αυτά δεν επαρκούν προσφεύγει στον επαχθή τραπεζικό δανεισμό με τα τοκογλυφικά επιτόκια. Η κυβέρνηση, από την άλλη πλευρά, - της ΝΔ σήμερα, αλλά και του ΠΑΣΟΚ χτες - λειτουργεί ως πολιτικός εγγυητής του συστήματος της ανεξέλεγκτης κερδοσκοπίας και της συνολικής εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Από τη μια, μέσω των προγραμμάτων λιτότητας, εγγυάται στους επιχειρηματίες φθηνό εργατικό κόστος, από την άλλη, προασπίζοντας το καθεστώς της ελεύθερης αγοράς, επί της ουσίας προασπίζεται και πάλι το δικαίωμα των επιχειρήσεων να κερδοσκοπούν ανεξέλεγκτα.

Οσο για τα μηνύματα που φτάνουν από το πρωθυπουργικό περιβάλλον για την οικονομική πολιτική που θα εξαγγείλει ο Κ.Καραμανλής από το βήμα της ΔΕΘ στις αρχές Σεπτέμβρη, κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικά είναι για τους εργαζόμενους. Πιστή η κυβέρνηση στις συμφωνίες που έχει κάνει στις Βρυξέλλες και στις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει απέναντι στους εκπροσώπους του κεφαλαίου, για τη συνέχιση, και το 2007, των πολιτικών λιτότητας, με πρόσχημα πάντα τη μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, προβλέπεται ότι θα συνεχίσει τη «σφικτή» οικονομική πολιτική και για το επόμενο έτος. Η μόνη δέσμευση που έχει αναληφθεί, είναι η αύξηση του ΕΚΑΣ και των αγροτικών συντάξεων το 2007 και το 2008, ώστε να φτάσουν τα 230 και 330 ευρώ! «Ικανοποίηση αιτημάτων», η οποία λειτουργεί σαν φύλλο συκής, στο αντιλαϊκό οικοδόμημα που έχει στηθεί με την εφαρμογή των διαχρονικών πολιτικών λιτότητας. Το σίγουρο είναι ότι οι μισθοί και οι συντάξεις θα παραμείνουν καθηλωμένες και το 2007, ενώ δεν προβλέπεται κανένα μέτρο προστασίας από τη διογκούμενη ακρίβεια, ούτε φυσικά και από την απειλητική άνοδο των διεθνών τιμών του πετρελαίου. Η κατάσταση των λαϊκών στρωμάτων, αναμένεται να επιδεινωθεί περαιτέρω, εκτός και αν οι εργατικοί αγώνες δημιουργήσουν ρωγμές στο οικοδόμημα της λιτότητας και εξαναγκάσουν κυβέρνηση και επιχειρηματίες σε υποχωρήσεις.

Στις αρχές του Αυγούστου, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα προχώρησε σε νέα, τέταρτη κατά σειρά από το Δεκέμβρη του 2004, αύξηση του βασικού της επιτοκίου, το οποίο ανήλθε στο 3%, ενώ μέχρι το τέλος του 2006 αναμένεται και νέα αύξηση. Ολοι αποδέχονται πλέον ότι ολοκληρώθηκε ο κύκλος των χαμηλών επιτοκίων και ότι μπαίνουμε στην εποχή της ανοδικής τους πορείας. Αυτό κατ' ανάγκη δεν είναι και κακό, δεδομένου ότι ο κύκλος ανόδου και καθόδου των επιτοκίων είναι διαχρονικός και δρα τουλάχιστον τους 2 τελευταίους αιώνες. Το πρόβλημα δημιουργείται από τη ληστρική πολιτική επιτοκίων των εμπορικών τραπεζών, οι οποίες, λειτουργώντας ως «καρτέλ» διαμορφώνουν τα επιτόκια καταθέσεων - χορηγήσεων κατά το δοκούν. Ετσι, από το 2001 τα επιτόκια καταθέσεων προσφέρουν αρνητικές αποδόσεις (πολύ χαμηλότερες του πληθωρισμού), ενώ τα επιτόκια χορηγήσεων σε ορισμένες περιπτώσεις (πιστωτικές κάρτες) φτάνουν μέχρι και 16%! Οσο για τα «χαμηλά» στεγαστικά επιτόκια, που διαμορφώνονται σήμερα στο 5% - 6%, ορισμένοι ξεχνούν, ότι λόγω της πολύ μεγάλης ανόδου των τιμών των ακινήτων, τα τραπεζικά στεγαστικά δάνεια, είναι σήμερα κατά πολύ μεγαλύτερα από τις αρχές π.χ. του '90, όταν και άρχισε η κερδοσκοπική επίθεση στο χώρο των ακινήτων.

Η κατάσταση μοιάζει όπως και τον παλιό «καλό» καιρό των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Οι εργαζόμενοι έχουν «δικαίωμα» να διαπραγματεύονται το ύψος της τιμής της εργατικής τους δύναμης μια φορά το χρόνο, ή μια φορά κάθε δύο χρόνια... Οι επιχειρηματίες έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να διαμορφώνουν την τιμή των εμπορευμάτων τους κάθε μέρα, δικαίωμα, το οποίο εξασκούν πλήρως. Κάθε μέρα, λοιπόν, ανατιμήσεις, αυτό είναι το σύνθημα που επικρατεί στο χώρο των επιχειρηματιών. Δικαίωμα το οποίο τους το διασφαλίζουν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και φυσικά το καθεστώς της εξασφάλισης της ...ελευθερίας των τιμών... Σαν φύλλο συκής για να συγκαλύψουν την επιχειρηματική αισχροκέρδεια, χρησιμοποιούν την Επιτροπή Ανταγωνισμού, η ύπαρξη της οποίας το μόνο που επιβεβαιώνει είναι ότι ο κόσμος ληστεύεται υπό καθεστώς ...ελεύθερου ανταγωνισμού.

Eurokinissi

Από παλαιότερη κινητοποίηση ροδακινοπαραγωγών της Πέλλας

Στο εξευτελιστικό επίπεδο των 23 λεπτών «έμεινε» τελικά η τιμή του συμπύρηνου ροδάκινου, παρ' όλο που φέτος υπήρχε μεγάλη ζήτηση του προϊόντος από τις βιομηχανίες κομπόστας, καθώς η παραγωγή είναι σημαντικά μειωμένη, σαν συνέπεια των άσχημων καιρικών συνθηκών της περασμένης άνοιξης. Οι παραγωγοί σε Πέλλα και Ημαθία είναι ανάστατοι από την εξέλιξη αυτή και ζητούν εξηγήσεις από την Ενωση Ομάδων Παραγωγών για το πώς κατέληξαν από τα 32 λεπτά που, όπως έλεγε η Ενωση, είχε αποφασίσει αδιαπραγμάτευτα να ζητήσει από τις βιομηχανίες, συμφώνησε τελικά σε μια τιμή που δεν καλύπτει καν το κόστος παραγωγής, το οποίο ανέχεται -κατά τους υπολογισμούς των Διευθύνσεων Γεωργίας- στα 25 λεπτά.

Σε πρόσφατη ανακοίνωσή της για το πρόβλημα, η «Νομαρχιακή Αγωνιστική Συνεργασία» Πέλλας, τόνιζε ότι σοβαρές ευθύνες για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί σε βάρος των ροδακινοπαραγωγών φέρουν η υπό διάλυση Διεπαγγελματική, καθώς και οι διοικήσεις Συνεταιρισμών, Ενώσεων και Ομάδων Παραγωγών που έχουν μετατραπεί σε όργανα αντιαγροτικών επιλογών των εκάστοτε κυβερνήσεων.

«Από κοντά με την αγωνιστική απραξία τους και οι Ομοσπονδίες Αγροτικών Συλλόγων», υπογραμμιζόταν στο κείμενο. «Είναι διεκδικητικά και συνδικαλιστικά παραδεκτό το "όριο διεκδίκησης" της Ενωσης Ομάδων Παραγωγών στα 28 λεπτά το κιλό; Πρέπει επιτέλους η κυβέρνηση να αναλάβει τις ευθύνες της στη διαμόρφωση των συμφωνιών και όχι να παριστάνει τον Πόντιο Πιλάτο στέλνοντας την κάθε μία από τις 65 Ομάδες Παραγωγών μεμονωμένα να διαπραγματευτεί την τιμή στο συμπύρηνο».

Μετά από αυτά, σε απελπιστική κατάσταση βρίσκονται χιλιάδες ροδακινοπαραγωγοί, που βλέπουν ραγδαία να μειώνεται το εισόδημά τους εξαιτίας της αντιαγροτικής πολιτικής της ΕΕ, που εφαρμόζουν οι ελληνικές κυβερνήσεις, στοχεύοντας στη μείωση της αγροτικής παραγωγής και στο ξεκλήρισμα της μικρομεσαίας αγροτιάς. Ετσι, μετά τις καταστροφές που προκάλεσε στην παραγωγή τους ο παγετός και το χαλάζι που έπεσαν την άνοιξη και τις απαράδεκτες αποζημιώσεις για ζημιές στα ροδάκινα προηγούμενων χρόνων, αναγκάστηκαν να παραδώσουν τα προϊόντα τους χωρίς να γνωρίζουν τιμές, για να πληροφορηθούν στο τέλος ότι είναι το ίδιο εξευτελιστικές με τις περσινές.