Σ' αυτά τα μέρη συγκεντρώθηκαν χιλιάδες νέα παιδιά που χαράζουν την πορεία τους κόντρα στο «ρεαλισμό» του ιμπεριαλισμού, από κάθε γωνιά της Ελλάδας, από την Κρήτη και το ανατολικό Αιγαίο μέχρι τη Θράκη και την Πελοπόννησο, ταξιδεύοντας για 5, 10, 15 ακόμα και περισσότερες από 24 ώρες. Για να στήσουν εκεί, ένα συμβολικό «Ορμητήριο» ταξικών αγώνων του χτες, του σήμερα και του αύριο.

Λόγος για το 15ο Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας, στο Νεστόριο του Νομού Καστοριάς, στην καρδιά του Γράμμου. Που διήρκεσε από την περασμένη Πέμπτη που άρχισαν οι αφίξεις μέχρι και την Κυριακή το μεσημέρι που έφυγαν και οι τελευταίοι για να πάνε στην εκδήλωση του ΚΚΕ για τον ΔΣΕ στη Λυκόρραχη.

Γιατί η απόφαση είναι ειλημμένη από καιρό, συνέπεια της συνειδητής επιλογής για πάλη στρατευμένη. Γιατί «συνεχίζουμε στο δρόμο που χάραξε ο ΔΣΕ. Μαθαίνουμε - Εμπνεόμαστε με το ΚΚΕ. Μέχρι τη νίκη». Οπως σημείωνε το πανό στην κεντρική εξέδρα.

Για να αντικρίσει κανείς την έκταση και την ομορφιά της «κόκκινης πολιτείας» έπρεπε να ανέβει στο χείλος του γκρεμού, στο δρόμο προς το Νεστόριο, να στρέψει το κεφάλι του κάτω και να τη δει να απλώνεται γύρω από τις όχθες του Αλιάκμονα, σε μια έκταση, 15-20 στρεμμάτων. Χρειαζόταν μετά να πλησιάσει, να ανακαλύψει τις παρέες που η βροχή μετέφερε μαζί με τις κιθάρες μέσα στις σκηνές, ή τα γλέντια που κρατούσαν ως το πρωί, με αντάρτικα και λαϊκά τραγούδια.

Για να πιάσει τον παλμό της, έπρεπε να «χωθεί» ανάμεσα στους νέους και τις νέες που συχνά πλημμύριζαν την έκθεση με τις φωτογραφίες και τα άλλα ντοκουμέντα από τη δράση των μαχητών του ΔΣΕ, να κρυφακούσει τους ψιθύρους που αντάλλασσαν όταν μελετούσαν - δεν ξεφύλλιζαν, δε χάζευαν - τα βιβλία ή τα ρεπορτάζ του «Ρ» για τη «Φλόγα», τη 19χρονη λοχαγό του ΔΣΕ, για τις ηρωικές 70 μέρες της μάχης του Γράμμου, για τα παλικάρια που έπεσαν στο ύψωμα Χάρος, του Πύργου της Κοτύλης. Να δει τα παιδιά όταν έσκυβαν με ευλάβεια πάνω από το «ατομικό βιβλιάριο του μαχητή του ΔΣΕ», σχολίαζαν τις εικόνες από τις συνεδριάσεις των ανταρτών, με τον στρατιωτικό υπεύθυνο ή τον πολιτικό επίτροπο. «Μιλάμε για πόλεμο, καταλαβαίνεις; Δεν έχουμε νιώσει εμείς...». Να «χωθεί» στα «πηγαδάκια» και στο νου τους, εκεί που «στροβίλιζαν» το να «μάθουμε κι άλλα», οι σκέψεις για «εκείνα τα χρόνια», για τις συνθήκες της μάχης και της καθημερινότητας, το «πώς τα κατάφεραν, πώς άντεχαν».

Αλλωστε, στην κατεύθυνση να καλυφθεί αυτή ακριβώς η ανάγκη στήθηκε και λειτούργησε η κατασκήνωση της ΚΝΕ: Να προσαρμόσει τα ιστορικά διδάγματα στις σημερινές συνθήκες πάλης, να παλέψει ενάντια στους συκοφάντες κάθε αντίστασης και κύρια της ταξικής. «87 χρόνια ΚΚΕ - 60 χρόνια ΔΣΕ. Η ιστορία γράφεται από αυτούς που δε σκύβουν το κεφάλι στον ιμπεριαλισμό», τόνιζε ένα πανό στο δρόμο προς τα νότια της «πολιτείας». «Οι μαχήτριες του ΔΣΕ δείχνουν το δρόμο για την απελευθέρωση της γυναίκας - για την απελευθέρωση του λαού από την ταξική σκλαβιά», υπογράμμιζε ένα άλλο, κοντά στην είσοδο.

Το σχέδιο είχε ετοιμαστεί εδώ και μέρες, όταν ακόμα οι ομάδες εργασίας ετοίμαζαν με μεράκι τις υποδομές για την καθαριότητα και την υγιεινή, τη διαμονή και τη σίτιση: Στη δυτική μεριά του ποταμού «στρατοπέδευσαν» οι Οργανώσεις απ' την Πελοπόννησο, τη Στερεά, το λεκανοπέδιο της Αττικής. Λίγα μέτρα μετά την κεντρική είσοδο, τα μέλη κι οι φίλοι της ΚΝΕ απ' την Κρήτη, το Αιγαίο, τη Θράκη, την Ανατολική Μακεδονία. Οι ανατολικές όχθες του ποταμού έγιναν αριστερά ο τόπος συγκέντρωσης για τις Οργανώσεις της Θεσσαλονίκης, της Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας, δεξιά για τις Οργανώσεις των ΤΕΙ και Σπουδάζουσας της Αθήνας. Το Διοικητήριο μπήκε σε κεντρικό σημείο, όπως και το Ιατρείο, ώστε η πρόσβαση να είναι σύντομη από και προς κάθε σημείο. Κι αφού τακτοποίησαν τις σκηνές, άρχισαν άλλοι να εξερευνούν το χώρο, να παίζουν ποδόσφαιρο στο ξέφωτο ή να ανηφορίζουν προς το γήπεδο του μπάσκετ, άλλοι να βουτούν στα παγωμένα νερά του Αλιάκμονα. Το περίπτερο του «Οδηγητή», η έκθεση με τα βιβλία, οι πολιτιστικές εκδηλώσεις, η ανταλλαγή διεθνιστικών συνθημάτων με το σύντροφο απ' την Τουρκία, η παρουσία μαχητών του ΔΣΕ, ανάμεσα στους οποίους υπήρχαν ορισμένοι που επέστρεφαν για πρώτη φορά, έγιναν πυρήνες μικρής ή μεγάλης συγκέντρωσης. Μαζί και για τους μεγαλύτερους, που άρχισαν απ' το πρωί του Σαββάτου να έρχονται στην κατασκήνωση, να καμαρώνουν τη γενιά που θα πάρει τη σκυτάλη, να μιλούν για το μεγάλο ραντεβού: Την εκδήλωση της Κυριακής.

Στοχοπροσηλωμένα στην αποστολή τους, αλλά και ευέλικτα, προσαρμόζοντας το πρόγραμμα στις συνθήκες, τα μέλη κι οι φίλοι της ΚΝΕ «γέμισαν» το 15ο Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο με το κέφι της νεολαίας που μάχεται στη ρότα της «αντίστασης, της ρήξης, της ανατροπής», γιατί «η ιστορία γράφεται με ανυπακοή», όπως τόνιζε το σύνθημα του φετινού Διημέρου. Αυτό το σύνθημα ήταν που αντήχησε ξανά και ξανά ανάμεσα στους βράχους και τα βουνά που 60 χρόνια πριν στέγασαν τα όνειρα των μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ, με ορμή και νεανική ζωντάνια, όταν το απόγευμα της Παρασκευής οι κατασκηνωτές άρχισαν την πορεία προς το χωριό. Τότε που το μαχητικό πείσμα, η «περιφρόνηση» της δυνατής μπόρας, δεν άφησαν ούτε στιγμή τα συνθήματα να πάψουν να σηκώνουν στο πόδι τους στενούς δρόμους και να τραβούν τους κατοίκους του Νεστορίου στα μπαλκόνια: «Οι μαχητές του Γράμμου δε λύγισαν ποτέ, δόξα και τιμή στο ΔΣΕ», «Η νεολαία δε σκύβει το κεφάλι, με το ΚΚΕ, αντίσταση και πάλη». Ακόμα κι όταν οι κόκκινες σημαίες που αρχικά ανέμιζαν ζωηρά βάρυναν απ' το νερό κι άρχισαν να στάζουν, δε σταμάτησαν να στέκουν ψηλά - ψηλά.

Είπαν πολλά τα παιδιά της κατασκήνωσης. Είτε ήταν τραγούδια, συνθήματα, ομιλίες ή σενάρια από εκδηλώσεις, τα λόγια τους ήταν «ζυγισμένα»:

«Ξέρουμε ότι ο καπιταλισμός όσο πανίσχυρος κι αν φαίνεται, δεν είναι ανίκητος...».

«Ξέρουμε ότι η εποχή μας είναι εποχή περάσματος στο σοσιαλισμό...».

«ΚΚΕ Ισχυρό, Μέτωπο Λαϊκό»!

«Ελα και πάρε τη μόνος σου τη λευτεριά, με τραγούδια, όπλα και σπαθιά...».

Κι όταν από το πρωί της Κυριακής άρχισαν να φεύγουν για τη Λυκόρραχη ήξεραν πως βαδίζουν σ' ένα δρόμο που έρχεται από μακριά, τραβάει πολύ μακριά.