Η συμμετοχή στους «κοινωνικούς διαλόγους» αποτελεί μια από τις πιο πολύτιμες υπηρεσίες που προσφέρει στο κεφάλαιο ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός

Ελάχιστοι είναι αυτοί που αμφισβητούν ότι η απάντηση της εργατικής τάξης, οι αγώνες, δεν ήταν και δεν είναι ακόμα ανάλογοι της γενικευμένης επίθεσης που δέχεται. Επίθεση που της αφαιρεί και αμφισβητεί το σύνολο των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων των τελευταίων δύο αιώνων της ταξικής πάλης.

Οι λόγοι είναι, βέβαια, αρκετοί. Η αντιδραστικοποίηση και η αυξημένη επιθετικότητα του συστήματος, οι ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Η προσωρινή ήττα του Παγκόσμιου Κομμουνιστικού και ευρύτερα του Εργατικού - Λαϊκού Κινήματος.

Ενας από τους βασικότερους λόγους, από τις κυριότερες αιτίες, που η εργατική τάξη καθυστερεί να οργανωθεί και να απαντήσει, να αντεπιτεθεί στις δυνάμεις του κεφαλαίου, των πολιτικών του εκπροσώπων, είναι η επίδραση, ο ρόλος και η στάση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, έτσι όπως επί 10ετίες εκφράζεται από τις πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και στις άλλες συνδικαλιστικές οργανώσεις, από τις ηγεσίες των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - «Αυτόνομη Παρέμβαση».

Ορισμένοι όροι, για να κατακτήσει η εργατική τάξη την ικανότητά της να αμυνθεί και να αντεπιτεθεί είναι:

• Η ανάδειξη των πραγματικών αιτιών που γεννούν και αναπαράγουν τα προβλήματα.
• Η ανάδειξη των υπευθύνων και η εναντίωση στις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που είναι φορείς και εκτελεστές των αντιλαϊκών πολιτικών.
• Η προβολή και διεκδίκηση ενός πλαισίου αιτημάτων που να ανταποκρίνεται στις σημερινές σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης και στον παραγόμενο πλούτο.
• Η ανάπτυξη δράσης μέσα από ένα πρόγραμμα δράσης με μορφές που θα ανταποκρίνονται στις σημερινές ανάγκες και δυνατότητες.
• Η αποκάλυψη του διαλυτικού χαρακτήρα και το αντιπάλεμα της κοινωνικής συναίνεσης με το κεφάλαιο και τους εκφραστές του.

Ακριβώς σ' αυτούς τους παράγοντες παρεμβαίνει στοχευμένα ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, παράγοντας αρνητικά για την εργατική τάξη αποτελέσματα και προσφέροντας πολύτιμες, για τις δυνάμεις του κεφαλαίου και τους πολιτικούς του εκπροσώπους, υπηρεσίες.

Για τα προβλήματα - κατά τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό - μπορεί να ευθύνονται άλλοτε η διαχείριση του ΠΑΣΟΚ, άλλοτε η διαχείριση της ΝΔ (για τον ΣΥΝ η διαχείριση και των δύο), ποτέ όμως η συμφωνία τους με τη στρατηγική του κεφαλαίου, τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, ποτέ ο ίδιος ο καπιταλισμός. Ποτέ το γεγονός ότι τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, η εξουσία ανήκουν σε μια χούφτα κεφαλαιοκράτες.

Για τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, οι αγώνες μπορεί να φτάνουν έως το «αέρα - αέρα να φύγει η χολέρα», υπονοώντας άλλοτε τη «χολέρα» της ΝΔ και άλλοτε τη «χολέρα» του ΠΑΣΟΚ. Ποτέ, όμως, να μη στρέφονται ενάντια σε κάθε διαχειριστή του καπιταλισμού, ποτέ ενάντια στην ίδια τη «δεξιά» πολιτική που εφαρμόζουν και τα δύο κόμματα, τον ίδιο τον καπιταλισμό. Το αντίθετο θα ήταν οξύμωρο για συνδικαλιστικές ηγεσίες που αποτελούν ενεργά τμήματα των πολιτικών δυνάμεων της καπιταλιστικής διαχείρισης, κομμάτι μιας συνδικαλιστικής ηγεσίας που μοιράζεται ένα μέρος του παραγόμενου πλούτου και της εξουσίας.

Ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός μπορεί να παραδέχεται ότι τα μεροκάματα είναι μικρά, η ακρίβεια μεγάλη, οι απολύσεις πολλές, η εργοδοτική αυθαιρεσία καθημερινή. Διαμορφώνει όμως τα αιτήματά του στα όρια που του επιτρέπουν οι αστικές στατιστικές για το ΑΕΠ, το ύψος του πληθωρισμού, της ανεργίας, η ανταγωνιστικότητα κλπ. Ούτε διανοήθηκε, ούτε μπορεί να διανοηθεί, να αμφισβητήσει το «δικαίωμα» του κεφαλαιοκράτη να κερδίζει από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, να έχει μέσα παραγωγής που αποτελούν προϊόν της συσσωρευμένης ανθρώπινης εργασίας, παρακρατημένης κλεμμένης υπεραξίας.

Ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός είναι ικανός να προκηρύξει και να κάνει κινητοποίηση σ' ένα εργοστάσιο, σε μια υπηρεσία, σ' έναν κλάδο, ακόμα πανεθνικές απεργίες να προκηρύξει και να κάνει. Ούτε διανοείται, ούτε θέλει βεβαίως να οργανώσει απεργιακές επιτροπές για την προετοιμασία και την περιφρούρηση των κινητοποιήσεων. Απεχθάνεται το συντονισμό των τμημάτων της εργατικής τάξης, εχθρεύεται ανοιχτά την κοινή της δράση με τα άλλα λαϊκά στρώματα στην πόλη και στο χωριό. Τρομάζει στη σκέψη να υπάρξει κλιμάκωση των αγώνων. Τα όριά του φτάνουν ως τις κινητοποιήσεις επετειακού χαρακτήρα, τύπου «Φόρουμ», για να εξανθρωπιστεί το εκμεταλλευτικό σύστημα.

Με εκατοντάδες πράξεις, μικρές και μεγάλες, καθημερινά σε όλους τους χώρους δουλιάς, σε κάθε κλάδο ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός αποδεικνύει ότι κρύβει συνειδητά, συστηματικά τις αιτίες των προβλημάτων, τους αίτιους, δεν προβάλλει και δε διεκδικεί με βάση τις σύγχρονες, τις πραγματικές ανάγκες της εργατικής τάξης, δεν απαντά με ένα αξιόπιστο αγωνιστικό πρόγραμμα.

Ασκεί αρνητική επίδραση σε όλους εκείνους τους παράγοντες που μπορούν να συμβάλουν στην άνοδο της ικανότητας της εργατικής τάξης να αμυνθεί και να αντεπιτεθεί. Εχει εξελιχθεί και λειτουργεί (ηγεσίες ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - «Αυτόνομη Παρέμβαση») πια ως παράγοντας όξυνσης των προβλημάτων της εργατικής τάξης, χειροτέρευσης της θέσης της.

Η αποδυνάμωση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού δεν μπορεί παρά να ιδωθεί ως ενιαία διαδικασία αντιμετώπισης των δυνάμεων του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων. Είναι από τις βασικότερες προϋποθέσεις σε συνδυασμό με την ενίσχυση των συσχετισμών υπέρ των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, για να οργανωθεί η εργατική τάξη, να αναπτύξει τους αγώνες της, να δράσει από κοινού με τα άλλα λαϊκά στρώματα, ενάντια στις δυνάμεις του κεφαλαίου, την κυβέρνηση, την Ευρωπαϊκή Ενωση.