Σε πρόσφατη επιστολή του προς τον Πορτογάλο πρωθυπουργό κ. Γκουτιέρες, ο Κ. Σημίτης αναφέρει προκλητικά ότι «η ίδια η έννοια της γήρανσης έχει αλλάξει στις μέρες μας», αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο αύξησης του ορίου συνταξιοδότησης (ΝΕΑ 10/2). Ταυτόχρονα, το ΚΕΠΕ προκηρύσσει μελέτη για την αναθεώρηση του καταλόγου των βαριών και ανθυγιεινών επαγγελμάτων, που οδηγούν μέχρι σήμερα σε πρόωρη συνταξιοδότηση (ΝΕΑ 15/2).

Το νέο μοντέλο για την κοινωνική ασφάλιση ανέλαβε να παρουσιάσει με πρόσφατο άρθρο του ο διοικητής του ΙΚΑ, Μιλτιάδης Νεκτάριος (ΝΕΑ 3/2). Πρόκειται για την υιοθέτηση σε μεγάλο βαθμό του περιβόητου συστήματος της Χιλής, με το οποίο φλέρταρε ήδη ο Κ. Σημίτης σε παλιότερη αρθρογραφία του, όταν ακόμα ήταν βουλευτής του ΠΑΣΟΚ (ΝΕΑ 19/9/92).

Το μοντέλο αυτό προβλέπει τη διάσπαση της ασφαλιστικής κάλυψης σε 3 βασικούς πυλώνες:

1. Της εξασφάλισης της κατώτερης «εθνικής σύνταξης» για όλους τους εργαζόμενους, αλλά και τους άνεργους. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα απλό βοήθημα κοινωνικής πρόνοιας, με στόχο τη συγκράτηση της απόλυτης εξαθλίωσης στο τμήμα των εργαζομένων που βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας.

2. Της επικουρικής σύνταξης, όπου εγκαταλείπεται το σημερινό σύστημα χρηματοδότησης (σταθερής διανομής εφ' όρου ζωής) και εισάγεται το «σύστημα της πλήρους κεφαλαιοποίησης», κατά το οποίο από κοινού εργοδότες και εργαζόμενοι θα διαχειρίζονται την απόδοση ενός μέρους της σύνταξης με βάση τις μακροχρόνιες αποδόσεις της κεφαλαιαγοράς... Πρόκειται για μια εξέλιξη που οδηγεί στην υποβάθμιση της κρατικής ευθύνης και στη σύνδεση της τύχης των Ταμείων με την πορεία της αγοράς χρήματος (χρηματιστήριο, αγορές ομολόγων, κλπ.). Ο πυλώνας αυτός θα καλύπτει, επίσης, μόνο ένα τμήμα του συνολικού ποσού της σημερινής σύνταξης.

3. Της συμπληρωματικής ιδιωτικής ασφάλισης, όπου ο εργαζόμενος θα διασφαλίζει επιτέλους μια αξιοπρεπή σύνταξη με όρους ανταποδοτικότητας, δηλαδή μόνο όταν μπορεί να καταβάλλει για πολλά χρόνια μια συγκεκριμένη χρηματική εισφορά σε ιδιωτικούς μονοπωλιακούς ομίλους.

Οπως ήταν αναμενόμενο, καμιά συζήτηση δε γίνεται, ούτε αυτή τη φορά, για την τήρηση της εργοδοτικής υποχρέωσης για ασφαλιστική κάλυψη του εργαζόμενου απέναντι στον επαγγελματικό κίνδυνο, τη στιγμή που θερίζουν τα εργατικά ατυχήματα και οι επαγγελματικές ασθένειες.

Με δυο λόγια, λοιπόν, το μοντέλο της μετα-ΟΝΕ εποχής συρρικνώνει δραματικά τις κατακτημένες εργοδοτικές και κρατικές υποχρεώσεις και μετακυλίει το βάρος της ασφαλιστικής κάλυψης στον ίδιο τον εργαζόμενο. Ταυτόχρονα, προβλέπει αύξηση των χρονικών ορίων συνταξιοδότησης για μεγάλες κατηγορίες εργαζομένων.

Για την προώθηση αυτών των σχεδίων τα στελέχη της κυβέρνησης αλλά και της ΝΔ διατυμπανίζουν προπαγανδιστικά:

α) Την ατομική ευθύνη που έχει, τάχα, ο εργαζόμενος για την ασφαλιστική του κάλυψη, σε αντιπαράθεση με την κρατική υποχρέωση.

β) Την υποτιθέμενη αγωνία για το μέλλον των Ταμείων στη χώρα μας και τον κίνδυνο για την «αντοχή της εθνικής οικονομίας», αν διατηρηθεί η σημερινή κατάσταση. Επικαλούνται τη γήρανση του πληθυσμού και την τάση αύξησης του αριθμού των συνταξιούχων σε σχέση με τους εργαζόμενους.

Προσπαθούν να εμφανίσουν το ζήτημα ως ελληνικό ιδιαίτερο πρόβλημα, τη στιγμή που υπάρχει συγκεκριμένη γενική κοινοτική κατεύθυνση. Τολμούν να μιλούν για την αντοχή της οικονομίας, την ώρα που πολλαπλασιάζεται τα τελευταία χρόνια η κερδοφορία των μονοπωλίων που δρουν στη χώρα μας. Αποκρύπτουν τη σημαντική αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας και εστιάζουν μονομερώς στον αριθμό των εργαζομένων.

Καμώνονται πως ενδιαφέρονται για την τύχη των Ταμείων, τη στιγμή που η ΕΥΠΕΑ (Ειδική Υπηρεσία Ελέγχου Ασφάλισης) του ΙΚΑ διαπιστώνει στους δειγματοληπτικούς ελέγχους της ότι το 30% των εργαζομένων είναι ανασφάλιστοι και το 20% των επιχειρήσεων δεν έχει απογραφεί από το ΙΚΑ. Εμφανίζονται από τη μια να ανησυχούν για τα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων και από την άλλη να προσδοκούν υψηλά κέρδη από την είσοδο των αποθεματικών τους στο χρηματιστήριο.

Οι πολιτικές δυνάμεις που υποστηρίζουν το πρόγραμμα «σύγκλισης» της ελληνικής οικονομίας προσπαθούν να αποκρύψουν τις πραγματικές αιτίες της αντιδραστικής επίθεσης στο ασφαλιστικό. Η επίθεση αυτή σχετίζεται με την ανάγκη του υπερσυσσωρευμένου ιδιωτικού κεφαλαίου να βρει κερδοφόρα διέξοδο σε νέα πεδία δράσης. Εδράζεται στην αλλαγή του συσχετισμού σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας, μετά τις ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Υπηρετεί τις ανάγκες κερδοφορίας, συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου. Συνδέεται οργανικά με την προώθηση των εργασιακών σχέσεων της κοινοτικής «Λευκής Βίβλου», την επιβολή του περιπλανώμενου, μισοκαταρτισμένου, «απασχολήσιμου» εργαζόμενου, που δεν καλύπτεται από συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

Γι' αυτό και ο Κ. Σημίτης στην επιστολή του προς τον κ. Γκουτιέρες τονίζει ότι «η αύξηση της κινητικότητας των εργαζομένων θέτει νέες διαστάσεις στο ζήτημα της ισορροπίας των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης». Στα κοινοτικά επιτελεία δε λείπουν οι ιδέες γι' αυτή τη νέα ισορροπία, π.χ., μερική απασχόληση με μερική συνταξιοδότηση.

Οι εργαζόμενοι θα βρεθούν, επομένως, μπροστά σε μια πρωτοφανή επίθεση ανατροπής των κατακτήσεών τους στο ασφαλιστικό αμέσως μετά τις εκλογές.

Μια επίθεση που θα πραγματοποιηθεί, είτε υπάρξει «πράσινη» είτε υπάρξει «γαλάζια» κυβέρνηση. Για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους θα χρειαστούν σκληροί αγώνες στο πολιτικό και στο συνδικαλιστικό επίπεδο. Γι' αυτό θα πρέπει να στηρίξουν με κάθε τρόπο το ΚΚΕ σε αυτές τις εκλογές. Να δώσουν δύναμη στη δύναμή τους.

ΔΙΧΩΣ σύγκρουση με την αντιλαϊκή πολιτική και τα οικονομικά της στηρίγματα, η ανθρώπινη υπόσταση της εργατικής τάξης των λαϊκών στρωμάτων θα διακυβεύεται καθημερινά, θα συντρίβεται, θα πετιέται στις χωματερές της «ελεύθερης αγοράς», είπε ο Σπύρος Χαλβατζής, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, που ήταν ο κύριος εισηγητής στην ημερίδα της ΚΟΑ του ΚΚΕ για τους σεισμούς. Οπως τονίστηκε, είναι επιτακτικά αναγκαίο να διαμορφωθεί ένα μέτωπο πάλης των πιο πλατιών δυνάμεων του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, της επιστημονικής κοινότητας από την Τοπική Αυτοδιοίκηση (σελίδα 8-11)

Ο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» παρουσιάζει σήμερα την κατάσταση στην αγροτική οικονομία, απ' όπου προκύπτει και αβίαστα στο συμπέρασμα ότι το αν θα συνεχίσει ή όχι να παράγει αγροτικά προϊόντα η Ελλάδα, αν θα υπάρχει ή όχι μικρομεσαία αγροτιά στη χώρα μας, εξαρτάται από τους ίδιους τους Ελληνες αγρότες και τον αγώνα τους, ενάντια στην ακολουθούμενη αντιαγροτική πολιτική. Εξαρτάται από την υπερψήφιση και το δυνάμωμα του ΚΚΕ και όχι από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ή της ΝΔ, ή όποιο κεντροαριστερό ή κεντροδεξιό κυβερνητικό σχήμα προκύψει (σελίδες 12-15)

ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ οι εκδηλώσεις συμπαράστασης στο «Ριζοσπάστη» και η καταδίκη των διώξεων που κλιμακώνει σε βάρος του η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ διά του υπουργού Δικαιοσύνης Ε. Γιαννόπουλου (σελίδα 16)

Η «ΓΡΑΦΗ» του Δήμου Αβδελιώδη, στην πλημμυρισμένη από ποίηση, χιούμορ, ευρηματικότητα και ελληνικότητα ταινία του «Η Εαρινή σύναξις των αγροφυλάκων», αναδεικνύει μια υπέροχη Ελλάδα, χωρίς φτιασιδώματα, αυθεντική από τη φύση της. Το φως, τα χρώματα, το άρωμα, μεθούν την εικόνα και μας ξεδιψούν με την ποίηση της συναισθηματικής γνησιότητας. Μια ταινία που προβάλλει τα πρότυπα της ομορφιάς, τοποθετώντας το θεατή μέσα στο όνειρο και στο ταξίδι των παραμυθιών και των θρύλων (σελίδα 19)

ΑΠΟΣΤΟΛΗ στην Κομοτηνή. Οπου κι αν γυρίσεις, ίδια εικόνα. H φτώχεια και η μιζέρια, που περιγράφουν τα στατιστικά στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης - που φέρνουν τη Θράκη ως μια από τις 10 φτωχότερες περιοχές της Κοινότητας και μια από τις 7 πιο φτωχές της Ελλάδας, της... ισχυρής Ελλάδας του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, δεν κρύβεται με τίποτα. Ενα μικρό οδοιπορικό στα χωριά του νομού, αρκεί για να πείσει και τον πιο κακόπιστο ακόμη για τις εγκληματικές ευθύνες των κυβερνήσεων, που οδηγούν τον τόπο σε πλήρη μαρασμό και τους κατοίκους της περιοχής στην απόγνωση και τη φυγή (σελίδες 24-25)

ΔΕΝ χρειάστηκε καν να περάσουν οι 8 μήνες της πιλοτικής εφαρμογής του ψευδεπίγραφου «35ωρου» στις τράπεζες, για να αποδειχτεί ότι τους μόνους που εξυπηρέτησε ήταν τους τραπεζίτες, ώστε να προωθήσουν την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων στον κλάδο. Αυτό δε θα μπορούσε να γίνει χωρίς την ένθερμη βοήθεια της πλειοψηφίας της διοίκησης της ΟΤΟΕ και της κυβέρνησης. Η ΟΤΟΕ θεώρησε μεγάλη επιτυχία το «35ωρο», που προώθησε, αποδεχόμενη και την κατά δυο ώρες παράταση του ωραρίου λειτουργίας των τραπεζών και αντιμετώπισε με οξύτητα τις αντίθετες απόψεις (σελίδα 34)