Associated Press

Τον Ιούνη 2001, μετά την παράνομη απαγωγή του από φυλακή της Γιουγκοσλαβίας, μεταφέρθηκε σε φυλακή της Ολλανδίας κατηγορούμενος για εγκλήματα πολέμου. Θα δικαζόταν από το λεγόμενο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης (ΔΠΔΧ).

Το ΔΠΔΧ ιδρύθηκε το 1993, από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, με την επιμονή της τότε υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Μαντλίν Ολμπράιτ, στην οποία δεν έφεραν αντίρρηση οι ηγέτες των Γαλλίας, Γερμανίας, Μεγάλης Βρετανίας. Ο ρόλος του ήταν να δικάσει άτομα από τη Γιουγκοσλαβία. Στον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ δεν προβλέπεται η ίδρυση τέτοιου δικαστηρίου.

Υπάρχει βέβαια και το μόνιμο Διεθνές Δικαστήριο (ΔΔ) για εγκλήματα πολέμου, που ιδρύθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και τέθηκε σε ισχύ το 2002. Οι ΗΠΑ όχι μόνον καταψήφισαν την ίδρυσή του, αλλά πίεσαν πολλές χώρες να υπογράψουν διμερείς συμφωνίες για να μη διωχθούν, για εγκλήματα πολέμου, από το ΔΔ Αμερικανοί πολίτες.

Το ΔΠΔΧ στηρίχτηκε οικονομικά από τις ΗΠΑ και άλλες χώρες του ΝΑΤΟ καθώς και από οργανισμούς όπως του Σόρος, που είναι δηλωμένοι εχθροί του σοσιαλισμού. Οι 1.300 υπάλληλοί του είναι στην πλειοψηφία τους πολίτες των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας.

Από τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ καταστράφηκαν 480 σχολεία, 33 νοσοκομεία, γέφυρες, δρόμοι, σιδηροδρομικές γραμμές, εργοστάσια ακόμη και σταθμός τηλεόρασης. Ποιος θα πληρώσει γι' αυτή την καταστροφή;

Η δίκη άρχισε το Φλεβάρη 2002 και εξετάστηκαν πάνω από 300 μάρτυρες εναντίον του Μιλόσεβιτς, ο οποίος ζήτησε να υπερασπίσει μόνος του τον εαυτό του. Αυτό το δικαίωμα του το αρνήθηκε το δικαστήριο και έβαλαν δικηγόρους να τον υπερασπιστούν τους οποίους δεν εμπιστευόταν ο Μιλόσεβιτς. Ηταν πρακτικά αδύνατο, χωρίς να έχει τη βοήθεια που ο ίδιος επιθυμούσε, να διαβάσει τις 500.000 σελίδες του κατηγορητηρίου. Η δίκη αυτή μας θυμίζει τη δίκη του Δημητρώφ από τα δικαστήρια του Χίτλερ, που κατηγορήθηκε ότι ήταν υπεύθυνος της πυρκαγιάς που κατέστρεψε το γερμανικό κοινοβούλιο (Ράιχσταγκ).

Στη διάρκεια της δίκης πολλοί από τους μάρτυρες γελοιοποιήθηκαν, άλλοι από αυτούς πήγαν νομίζοντας ότι θα σώσουν το τομάρι τους και άλλοι ήταν φανατικοί εχθροί του Μιλόσεβιτς.

Αντίθετα, ο Μιλόσεβιτς απέδειξε, με πειστικά επιχειρήματα, τις εγκληματικές ενέργειες του ιμπεριαλισμού, που με βομβαρδισμούς κατέστρεψαν τη Γιουγκοσλαβία την άνοιξη του 1999.

Μετά τον πόλεμο, στάλθηκαν στο Κόσσοβο 20 ομάδες από το ΔΠΔΧ, για να ερευνήσουν την ύπαρξη ομαδικών τάφων. Τις ομάδες αυτές πλαισίωναν άτομα από 15 χώρες, περιλαμβανόμενων των ΗΠΑ. Δε βρήκαν ομαδικούς τάφους, αλλά βρήκαν 2.108 πτώματα σε ατομικούς τάφους και δεν ήταν γνωστό πόσοι από αυτούς τους νεκρούς οφείλονταν στους βομβαρδισμούς.

Οι κυβερνήσεις Γερμανίας και Αυστρίας έκλεισαν τους τραπεζικούς λογαριασμούς των επιτροπών υποστήριξης του Μιλόσεβιτς. Το 1992 ο υπουργός Εσωτερικών της Βαυαρίας είπε πως «ό,τι δεν κατάφερε ο Χίτλερ το 1940 - 1944 το κατάφερε ο καγκελάριος Κολ».

Στη συνάντηση του Μάαστριχτ το 1991, ο Γερμανός καγκελάριος επέμενε μόνος να αναγνωρίσει τις Σλοβενία και Κροατία ως ανεξάρτητα κράτη. Η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία (ΜΒ) δεν έφεραν αντιρρήσεις. Ο πρωθυπουργός της ΜΒ Μέιτζορ κατακρίθηκε στο κοινοβούλιο της χώρας του γι' αυτή του την υποχώρηση.

Ολοι ανέμεναν ότι η αναγνώριση θα δημιουργούσε εμφύλιο πόλεμο. Ολες οι Δημοκρατίες της Γιουγκοσλαβίας κατοικούνταν από πολλές εθνότητες. Στην Κροατία ζούσαν 150.000 Σέρβοι, στη Βοσνία ζούσαν μουσουλμάνοι (43%), Σέρβοι (31%), Κροάτες (17%), το 7% των γάμων στη Γιουγκοσλαβία ήταν από διαφορετικές εθνότητες. Ακόμη και τώρα, το 20% των κατοίκων της Σερβίας δεν είναι Σέρβοι.

Για να δεχτεί η κοινή γνώμη το εμπάργκο εναντίον των Σέρβων (1992), τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς (1994, 1995), το ΝΑΤΟ εγνωσμένα έσπειρε προπαγάνδα μίσους.

Εγκλήματα, κατά τη διάρκεια του πολέμου, έκαναν όλες οι πλευρές, στρατόπεδα συγκέντρωσης είχαν και οι 3 πλευρές, Σέρβοι, Βόσνιοι, Κροάτες, η μεγαλύτερη όμως καταστροφή έγινε από τις ξένες επεμβάσεις και τους βομβαρδισμούς των 78 ημερών το 1999.

Τα αεροπλάνα του ΝΑΤΟ, που βομβάρδιζαν τη Γιουγκοσλαβία, απογειώνονταν από το αεροδρόμιο Αβιάνο της Ιταλίας με πρωθυπουργό τον «σοσιαλιστή» Ντ' Αλέμα, ο οποίος καταψηφίστηκε στις εκλογές που ακολούθησαν.

Στην εφημερίδα «Nouvel Observateur», στις 21 Αυγούστου 1995, ο εκδότης έγραψε ότι τη βόμβα στην αγορά του Σαράγεβο την έριξαν μουσουλμάνοι. Ο ρατσιστής ηγέτης της Κροατίας Φρ. Τούτσμαν, που τον στήριζε ο καγκελάριος Κολ, δήλωσε: «Είμαι ευτυχής που η γυναίκα μου δεν είναι Εβραία ή Σέρβα», ο δε ηγέτης της Βοσνίας Ιζετμπέγκοβιτς ήταν συνεργάτης των ναζί το 1940 - 1944, με αυτούς συνεργάστηκαν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.

Η εισαγγελέας του ΔΠΔΧ Κάρλα ντελ Πόντε, πριν γίνει έρευνα από ειδικούς, δήλωσε ότι ο Μιλόσεβιτς πέθανε από φυσιολογικά αίτια ή αυτοκτόνησε. Είναι και αυτό δείγμα της αντικειμενικότητας των διορισμένων από τους ιμπεριαλιστές δικαστών.

Μια επιτροπή του ΟΗΕ, στην οποία να μετέχουν και εκπρόσωποι της οικογένειας του Μιλόσεβιτς, να κάνει έρευνα και να καταλογίσει ευθύνες για την εγκληματική αδιαφορία του ΔΠΔΧ στις εκκλήσεις του Μιλόσεβιτς για ιατρική παρακολούθηση.

Η κριτική είναι βασικό δικαίωμα στη δημοκρατία, όμως να γίνεται διατηρώντας ένα στοιχειώδες επίπεδο αξιοπρέπειας. Ολοι απεχθάνονται τους υποτακτικούς τους που δείχνουν υπερβολική δουλικότητα.