Η πράξη, όμως, ξανά και ξανά έρχεται να δείξει πως ο ΣΥΝ με κεντρική επιλογή πορεύεται προς αυτή τη συνεργασία. Και δε θα υπήρχε κανένα πρόβλημα - είναι δικαίωμα κάθε κόμματος να επιλέγει την πολιτική συμμαχιών του - αν αυτό δηλωνόταν καθαρά. Πρόβλημα υπάρχει όταν θολώνουν τα νερά, όταν παίζουν με τις συνειδήσεις ανθρώπων που νιώθουν αριστεροί και τους οποίους επιχειρούν ξανά να μαντρώσουν σε μια πολιτική που μόνο δεινά έχει φέρει. Κι αυτή είναι η πολιτική του ΠΑΣΟΚ.

Χαρακτηριστικό το εισαγωγικό της σχετικής συνέντευξης, όπου σημειώνεται: «Εχοντας ως στόχο - πρόκληση να ανοίξει ο διάλογος μεταξύ των δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ σε μια προοπτική προγραμματικής διακυβέρνησης, ο υποψήφιος υπερνομάρχης του ΣΥΝ Γιάννης Πανούσης δηλώνει ότι "δεν παίζει για να χάσει"».

Στη συνέχεια ο Γ. Πανούσης αυτοανακηρύσσεται «κοινωνία» που διατυπώνει αίτημα, περνά ως αυτονόητο ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ένα από τα κόμματα της Αριστεράς και με αυταπόδεικτο τρόπο χαρακτηρίζει ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές «τεχνητά τείχη», τα οποία βεβαίως η δική του υποψηφιότητα θα «ρευστοποιήσει»!

Για να πάει πού, όλη αυτή η ρευστοποιημένη σούπα; «Σε μια μορφή συμμετοχής στη διακυβέρνηση»!

Ιδού και τα σχετικά αποσπάσματα:

«Υπάρχει ένα κοινωνικό αίτημα: Να ξαναγίνουν τα κόμματα της Αριστεράς ανοιχτά στρατόπεδα (...) Ενδεχομένως η υποψηφιότητά μου να επιτρέψει να ρευστοποιηθούν τεχνητά τείχη που έχουν υπάρξει (...) Αν πράγματι η Αριστερά θέλει να συμμετέχει όχι σε ένα συνεχές καταγγελτικό σύστημα, αλλά σε μία μορφή συμμετοχής στη διακυβέρνηση (...) Αυτή τη στιγμή είμαστε σε άλλη φάση, όπου ο άλλος ζητά να δει την αξιοπιστία σου σε έναν διαχειριστικό τομέα» (απαντήσεις στην ερώτηση για τις πρώτες κινήσεις του).

«Δημοσιογράφος: -- Θεωρείτε, δηλαδή, ότι υπάρχουν στην Ελλάδα οι προϋποθέσεις για συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, όπως διαφαίνεται στα λεγόμενά σας;

Γ. Πανούσης: -- Για να το δεις αυτό υπάρχει ένας τρόπος: Να το δοκιμάσεις. Μπορεί το ΠΑΣΟΚ να λέει ότι είμαστε 40%, να λέει ο ΣΥΝ εμείς είμαστε αριστεροί, εσείς νεοφιλελεύθεροι, άρα δε συναντιόμαστε ποτέ. Η κοινωνία δεν το θέλει αυτό. Δε θέλει τους παράλληλους δρόμους που διευκολύνουν να περνάνε νεοφιλελεύθερα και αντιλαϊκά μέτρα και να διασπώνται οι δυνάμεις. Ενας τρόπος για να δούμε πώς γίνεται είναι να δοκιμαστεί αυτή η ιστορία. Αυτή τη στιγμή ο ΣΥΝ λέει "προτείνω έναν άνθρωπο που δεν ανήκει στον χώρο μου, έχει ένα παρελθόν, ο οποίος μπορεί να συμβάλει στην ανασύνθεση, ελάτε να συζητήσουμε τρόπον τινά". Αυτό δεν πάει να πει ότι θα απορροφηθεί ο ΣΥΝ ή το ΠΑΣΟΚ ούτε ότι θα καπελώσει ο ένας τον άλλον (...) Ο μόνος τρόπος είναι κάποιος να κάνει ένα βήμα παραπάνω και να είναι συγκεκριμένος σε αυτό που εννοεί (...) Αυτό θεωρώ ως πρόκληση και στοίχημα».

«Δεν είμαι καθόλου παιδί των μίντια (...) όμως όταν θες να περάσεις ένα θέμα, μία θέση (...) πρέπει αυτό να γίνει κεντρικά και αυτό σημαίνει μίντια».

Κι επειδή το μήνυμα που περιμένουν τα μίντια (δηλαδή, οι ιδιοκτήτες τους, δηλαδή η αστική τάξη - κάτοχός τους) αργεί, ο Γ. Πανούσης αναλαμβάνει να επαναφέρει στην τάξη όσους δεν έχουν ψηθεί ακόμα:

«Το πρόβλημα με μας, λέει, είναι ότι ενώ έχουμε ξεκινήσει νωρίς, αργούμε με τις εσωτερικές διαδικασίες. Αν δεν παίξεις σε ένα επίπεδο επικοινωνιακό, που αυτό ξεκινάει από το σύνθημα, το σποτάκι σου, τη φωτογραφία, από την τηλεόραση, τα άρθρα σου, θα το κάνουν οι άλλοι και οι άλλοι έχουν πολύ περισσότερα μέσα (...) Θεωρώ ότι κάνουν λάθος που αργούν. Θέλετε να "κερδίσετε" ή να μετρήσετε; Αν θέλετε το δεύτερο, βάλτε κάποιον "δικό σας" όπως έκανε το ΚΚΕ».

Πράγματι, η τοποθέτησή του ξεχειλίζει από αριστερή αντίληψη και σεβασμό σε πράγματα που είναι στοιχειώδη για κάθε έναν που νιώθει αριστερός. Παίζει καθαρά με όρους λάσπης («πέτα τη λάσπη κι άστηνε»). Πετάει ένα «το ΚΚΕ θέλει να μετρήσει τους δικούς του ψήφους γι' αυτό βάζει έναν δικό του υποψήφιο». Και πάνω σ' αυτή τη λάσπη, κλείνει πονηρά το μάτι στον κόσμο του ΣΥΝ λέγοντάς του «με εμένα που δεν είμαι δικός σας θα κερδίσετε»!!!