Από τη μια αγωνιούν για το πώς θα ισορροπήσουν τα διάφορα συμφέροντα που το ένα υποκλέπτει το άλλο κι από την άλλη να πρέπει να ισορροπήσουν και το ταμείο. Το πρόβλημα στο ταμείο είναι επί της ουσίας και το κύριο, καθώς αφορά στη βάση του πώς «παράγονται» τα κέρδη.

Τελικά, όμως, ό,τι κι αν κάνουν η γλώσσα - αντανάκλαση της σκέψης - τους προδίδει:

Οταν οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου, την υποχρέωση του καπιταλιστή να διασφαλίζει τα ελάχιστα για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, την ονομάζουν «προσφορά», αποκαλύπτουν πώς βλέπουν τους εργάτες: Οχι σαν αυτούς που παράγουν τον πλούτο και τους οφείλουν τουλάχιστον «ευχαριστώ», αλλά σαν βάρος στο οποίο αυτοί οι μεγαλόψυχοι προσφέρουν.

Το αυτό ισχύει και με την αλληλεγγύη: Ανάμεσα στους εργάτες είναι αξία, γεννήθηκε μέσα στις ανάγκες της ταξικής πάλης. Για τους αστούς είναι κάτι που πρέπει να επιβληθεί. Να εξαναγκαστούν οι εργάτες, αντί να ζητάνε από το αφεντικό ένα ακόμα μέρος της υπεραξίας για να προστατέψουν μέλη της τάξης τους - που δεν μπορούν για διάφορους λόγους να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες με το μεροκάματο - να πληρώσουν οι ίδιοι για να καλυφθεί η ζημιά που προκαλεί στην εργατική δύναμη το αφεντικό.

Γιατί καταφεύγουν σε τέτοια σχήματα; Το ομολογούν: 5 χρόνια τώρα, από την έναρξη της στρατηγικής της Λισαβόνας, προσπαθούν να κάνουν την ανταγωνιστικότητα κυρίαρχη αξία. Ο ίδιος ο όρος όμως παραπέμπει σε ανισότητα μεταξύ καπιταλιστών. Οσο πιο πολύ ο εργάτης υποτάσσεται στο στόχο του αφεντικού για ανταγωνιστικότητα, τόσο μεγαλώνει η διαφορά μεταξύ καπιταλιστών, άρα νέο κυνήγι ανταγωνιστικότητας από τα μόνιμα υποζύγια, άρα πρόσθετη εξαθλίωση. Η «κοινή γραμμή ανταγωνιστικότητας» πολύ απλά δεν μπορεί να υπάρχει. Είναι ασύμβατη με τις τέσσερις ελευθερίες του κεφαλαίου που προβλέπει η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Για τους εργάτες η λύση βρίσκεται στην ίδια την ανατροπή της συνθήκης που κατοχυρώνει τα δικαιώματα των αφεντικών.

Κι εκεί έρχεται η σοσιαλδημοκρατία που όχι μόνο δεν κρύβει λόγια, αλλά επιδιώκει να επιβάλει ως αξίες εργατών τις αξίες των καπιταλιστών. Τι λέει ο Παπανδρέου; Οτι η ΝΔ είναι κακιά γιατί κάνει επίθεση στο εισόδημα. Σωστό για όποιον ξεχνά ότι 20 χρόνια το ΠΑΣΟΚ κάνει ακριβώς το ίδιο. Το ζουμί βρίσκεται στο τι προτείνει: προστασία της οικονομίας και των θεσμών, δηλαδή προστασία των καπιταλιστικών κερδών και των αστικών θεσμών που υπάρχουν για να προστατεύουν το καπιταλιστικό κέρδος.

Οσο η συζήτηση περιστρέφεται μόνο γύρω από το πώς θα υπερασπίσουμε αστικοδημοκρατικούς θεσμούς, και δε θέτει στο κέντρο τη διεκδίκηση της άλλης, της λαϊκής - εργατικής εξουσίας, που θα δημιουργήσει και τους θεσμούς που θα αντιστοιχούν σ' αυτήν, θα παίζουμε στο γήπεδο του αντίπαλου.

Εκεί σ' αυτό το γήπεδο διεξάγεται και η συζήτηση για τις υποκλοπές.