«Εχω... λέγετε!!!». Μόνο τη γνωστή έκφραση που συνήθως ακούμε στις λαϊκές αγορές ή στα παζάρια από τους πωλητές δε χρησιμοποίησε η ΕΠΟ προκειμένου να διαφημίσει την πραμάτεια της. Και όπου πραμάτεια μιλάμε φυσικά για την Εθνική ανδρών, που μπορεί να απέτυχε να προκριθεί στο Μουντιάλ, σε ρόλο όμως περιοδεύοντος θιάσου μάλλον τα καταφέρνει τέλεια. Ετσι λοιπόν μετά τα πετροδολάρια των Σαουδαράβων, που έφθασαν το ποσό των 500 χιλ ευρώ. προκειμένου οι διεθνείς να μετέχουν σε ένα ανούσιο τουρνουά, έρχονται τα δολάρια από την Αυστραλία. Μάλιστα οι υπεύθυνοι της χώρας των καγκουρό φαίνονται ακόμα πιο γενναιόδωροι αφού θα δώσουν 1 εκατ. ευρώ προκειμένου η Εθνική Ελλάδας να μεταβεί για 24 ώρες στις 26 Μάη στο Σίδνεϊ ή τη Μελβούρνη (ακόμα δεν έχει ξεκαθαριστεί) προκειμένου να δώσει ένα φιλικό με την ομάδα της χώρας. Μάλιστα σε συνδυασμό και με την ύπαρξη έντονου ελληνικού στοιχείου στην περιοχή, μελετάται η παρουσία του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος και σε κάποιες εκδηλώσεις εκτός αγώνα.

Εκτός όλων αυτών την περασμένη εβδομάδα μια είδηση είδε το φως της δημοσιότητας στο διαδίκτυο, όπου μια μπάλα με τις υπογραφές των περισσοτέρων παικτών που συμμετείχαν στο ΕΥΡΩ 2004 της Πορτογαλίας (ανάμεσα τους και οι Ζαγοράκης, Δέλλας, Χαριστέας, Νικοπολίδης) πωλείται για 1.180 δολάρια.

Με βάση την εικόνα που έδειξε η Εθνική ομάδα στο πρώτο παιχνίδι στη Σαουδική Αραβία κόντρα στη Νότια Κορέα, είναι φανερό πως τέτοιου είδους τουρνουά και μάλιστα τη συγκεκριμένη περίοδο δεν προσφέρονται ούτε για πειράματα. Οι περισσότεροι παίκτες της ελληνικής ομάδας φάνηκαν κουρασμένοι και είναι λογικό άλλωστε, αν αναλογιστεί κανείς ότι τα περισσότερα πρωταθλήματα αυτή τη στιγμή βρίσκονται στην κορύφωσή τους. Πράγμα που σημαίνει περισσότερες υποχρεώσεις. Και, βέβαια, το φαινόμενο των ομάδων που μεταβάλλονται σε περιοδεύοντες συλλόγους δεν αφορά μόνο την Εθνική μας, αλλά είναι γενικότερο. Το περασμένο καλοκαίρι πρωτοκλασάτοι σύλλογοι όπως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Τσέλσι, η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μπάγερν Μονάχου προτίμησαν να κάνουν την προετοιμασία τους σε χώρες της Ανατολής (Ιαπωνία, Κίνα) ή στις ΗΠΑ, κυρίως για εμπορικούς σκοπούς. Οσο για το αγωνιστικό μέρος, αυτό πάει περίπατο... Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του τότε προπονητή της Ρεάλ Μαδρίτης που χαρακτήρισε αναγκαίο κακό τις εκδηλώσεις που συμμετείχε η ομάδα του, όταν σε 10 ημέρες περιοδείας στην Ιαπωνία είχε στη διάθεσή του μόλις 6 ώρες προπόνησης.

Και βέβαια εάν δεν μπορούν να κάνουν... παιχνίδι οι προπονητές και οι παίκτες, δε συμβαίνει το ίδιο με τους χορηγούς. Τα περισσότερα χρήματα που εξασφαλίζονται προκειμένου να δελεαστούν σύλλογοι ή εθνικές ομάδες για να συμμετάσχουν εξασφαλίζονται από τους εκάστοτε διοργανωτές μέσω των πολυεθνικών - χορηγών. Και εκείνοι μετά κάνουν το «παιχνίδι» τους με τις διαφημίσεις, τα τηλεοπτικά δικαιώματα, τις εκδηλώσεις παρουσίασης κλπ. Η εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου συνεχώς μεγαλώνει και οι χορηγοί είναι τελικά οι μόνοι κερδισμένοι. Και βέβαια δε θα πρέπει να απορήσει κάνεις εάν στο μέλλον τα τουρνουά μεταβληθούν σε επίσημα πρωταθλήματα, όπου κουμάντο θα κάνουν οι χορηγοί. Μπορεί σήμερα η σχέση με τις εκάστοτε ομοσπονδίες ή τους οργανισμούς του ποδοσφαίρου (ΟΥΕΦΑ, ΦΙΦΑ) να φαντάζει ισχυρή μέσω των χορηγήσεων που προσφέρουν, κάνεις όμως δεν μπορεί να προδικάσει το μέλλον, όσον αφορά την πίτα των κερδών. Αλλωστε κάπως έτσι δεν εξελίχθηκαν τα πράγματα στο μπάσκετ με τη δημιουργία της λίγκας των ισχυρών ομάδων (ΟΥΛΕΜΠ); Ή έτσι δεν πήγαν να γίνουν και στο ποδόσφαιρο με την περίφημη G14 (οι ισχυρότεροι ευρωπαϊκοί σύλλογοι), το φάντασμα της οποίας δεν έχει εκλείψει πλήρως; Μήπως τελικά οι πιο ευνοούμενοι από τη χρόνια διαμάχη της για τη μεγαλύτερη εξουσία της ΦΙΦΑ με ένα από τα... παιδιά της, την ΟΥΕΦΑ, δεν είναι οι ίδιοι οι χορηγοί που προσφέρουν τα χρήματα, προκειμένου η καθεμιά να ενισχύσει τις δικές της διοργανώσεις (Τσάμπιονς Λιγκ, ΟΥΕΦΑ, Μουντιάλ, Κύπελλο Συνομοσπονδιών). Και βέβαια αυτό το «δούναι» δεν είναι χωρίς «λαβείν». Πολλές φορές, για παράδειγμα, η ΦΙΦΑ έχει επικριθεί για τον ορισμό του τόπου διεξαγωγής του Μουντιάλ, όπως έγινε το 2002 όταν το ανέλαβαν οι Ιαπωνία και η Νότια Κορέα ή το 1992 όταν το διοργάνωσαν οι ΗΠΑ. Χώρες με μηδαμινή παράδοση στον τομέα του ποδοσφαίρου, αλλά με μια αγορά ιδιαίτερα πολυπληθή, που θα έπρεπε να... ανοίξει.

Και βέβαια όλα αυτά δεν μπορούν να μην έχουν συνέπειες. Τα τελευταία χρόνια πληθαίνουν συνεχώς οι φωνές των ποδοσφαιριστών που διαμαρτύρονται για τις πολλές υποχρεώσεις είτε με το σύλλογό τους είτε με την Εθνική ομάδα, με τις περισσότερες από αυτές να θεωρούνται ανούσιες. Παρ' όλα αυτά η θέση τους είναι με την πλάτη στον τοίχο, καθώς τα παχυλά συμβόλαια που έχουν υπογράψει τους στερούν τη δυνατότητα άρνησης. Η αύξηση των κρουσμάτων χρήσης αναβολικών στο διεθνές ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια σίγουρα δεν μπορεί να θεωρηθεί ανεξάρτητο γεγονός απ' όλα αυτά, αφού για να νικηθεί η κούραση το ντόπινγκ προσφέρει... λύση. Οι ποδοσφαιριστές σαν άλογα του ιπποδρόμου είναι υποχρεωμένοι να τρέξουν όπως τους χτυπήσουν, αφού το «γαϊτανάκι» του κέρδους τόσο για αυτούς όσο και για όσους βρίσκονται πίσω κινώντας τα νήματα, δεν μπορεί να συγχωρέσει κούραση, ακόμα και τραυματισμούς...