Από το πρώτο κιόλας κεφάλαιο ο συγγραφέας εξισώνει ευθέως τον κομμουνισμό με το ναζισμό, επικρίνοντας το Συμβούλιο της Ευρώπης και κάθε άλλη διεθνή διακυβερνητική οργάνωση που δεν «ανταποκρίθηκε στο καθήκον για μια γενικευμένη αποτίμηση της κομμουνιστικής εξουσίας» και στην «ανάγκη για μια σοβαρή συζήτηση για τα εγκλήματα που διαπράχτηκαν στο όνομά της», παρότι «ένα άλλο ολοκληρωτικό καθεστώς του 20ού αιώνα, ο ναζισμός, αποτέλεσε αντικείμενο διερεύνησης, καταδικάστηκε διεθνώς και οι υπεύθυνοι παραπέμφθηκαν στη δικαιοσύνη».

Ανάμεσα στις αιτίες αυτής της «παράλειψης» επισημαίνει μεταξύ άλλων την ύπαρξη και σήμερα κομμουνιστικών κομμάτων που δεν έχουν καταδικάσει τα εγκλήματα του κομμουνισμού, αλλά και το ότι μερικά στοιχεία της κομμουνιστικής ιδεολογίας εξακολουθούν να «ασκούν έλξη»! Δεν είναι τυχαία η επισήμανση πως η καταδίκη των «εγκλημάτων του κομμουνισμού» έχει ιδιαίτερη σημασία για τις νέες γενιές, που συμπληρώνεται με την «προειδοποίηση» ότι σε ορισμένες χώρες είναι «ζωντανό ακόμα ένα είδος νοσταλγίας που δημιουργεί τον κίνδυνο ο κομμουνισμός να κερδίσει την εξουσία στη μια ή την άλλη χώρα». Να σημειώσουμε εδώ πως ο συγγραφέας του μνημονίου δεν αναφέρεται μόνο στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Ρητά τονίζει ότι και σήμερα εξακολουθούν να υπάρχουν κομμουνιστικά καθεστώτα και συνεχίζονται τα «εγκλήματα στο όνομα της κομμουνιστικής ιδεολογίας».

Στο δεύτερο κεφάλαιο επιχειρείται μια ανασκόπηση των «κομμουνιστικών καθεστώτων», τα οποία κατά το συγγραφέα φέρουν κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, όπως: Εξουσία ενός μοναδικού κόμματος, συγκεντρωμένη σε μια μικρή ομάδα ηγετών που δε λογοδοτούν και δεν περιορίζονται. Το κόμμα ελέγχει το κράτος και τον πληθυσμό σε κάθε πλευρά της ζωής του. Το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι είναι ανύπαρκτο, ο πολιτικός πλουραλισμός καταργημένος, ενώ τιμωρείται αυστηρά κάθε απόπειρα ανεξάρτητης αυτοοργάνωσης. Πρωτοφανής επέκταση των αστυνομικών δυνάμεων, δίκτυα πληροφοριοδοτών, ενθάρρυνση της καταγγελίας. Τα ΜΜΕ ελέγχονται από το κράτος, η ελευθεροτυπία είναι ανύπαρκτη. Η εθνικοποίηση της οικονομίας περιορίζει την ατομική ιδιοκτησία και οικονομική δραστηριότητα.

Το κεφάλαιο 3 δε χρειάζεται ιδιαίτερες «συστάσεις». Κάτω από τον τίτλο «Εγκλήματα του κομμουνισμού» αραδιάζονται «ντοκουμενταρισμένα» νούμερα, πολλών εκατομμυρίων νεκρών, εκτοπισμένων κλπ. σε όλες τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, με την επισήμανση ότι αυτοί οι αριθμοί είναι πολύ μεγαλύτεροι. Αυτή η «εγκληματική δράση», ισχυρίζεται ο συγγραφέας, είναι αποτέλεσμα «της θεωρίας της πάλης των τάξεων που επέβαλε εκκαθαρίσεις ανθρώπων που δε θεωρούνταν χρήσιμοι στην οικοδόμηση της νέας κοινωνίας».

Φυσικό και επόμενο στα «Συμπεράσματά» του ο Γκ. Λιντμπλάντ να σημειώνει ότι «φαίνεται να επιβεβαιώνεται η εγκληματική διάσταση των κομμουνιστικών καθεστώτων (...) αποτέλεσμα συνειδητών πολιτικών επεξεργασμένων από τους θεμελιωτές τους (...) Οι ιστορικοί κομμουνιστές ηγέτες ποτέ δεν έκρυψαν τους στόχους τους, που ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου, η εξάλειψη των πολιτικών αντιπάλων και διαφόρων κατηγοριών του πληθυσμού»! Ακόμα, συμπεραίνει πως «η κομμουνιστική ιδεολογία όπου και όποτε κι αν εφαρμόστηκε κατέληξε σε μαζικό τρόμο, εγκλήματα, μεγάλης έκτασης παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων (...) Κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει τις ομοιότητες με μια άλλη ιδεολογία του 20ού αιώνα, το ναζισμό». Επαναλαμβάνει εδώ ότι αν και οι ναζιστές έχουν λογοδοτήσει, όχι μόνο δεν έχει συμβεί το ίδιο με τους κομμουνιστές, αλλά «κομμουνιστικά κόμματα εξακολουθούν να είναι δραστήρια σε κάποιες χώρες, τα κομμουνιστικά σύμβολα χρησιμοποιούνται ανοιχτά και η δημόσια συνείδηση για τα κομμουνιστικά εγκλήματα είναι πολύ ισχνή. Η εκπαίδευση νέων γενιών σε πολλές χώρες ασφαλώς δε βοηθά να μειωθεί αυτή η απόσταση»!

Καταλήγει φροντίζοντας να σημειώσει τη διαφωνία του με όσους προτείνουν διαχωρισμό ιδεολογίας και πρακτικής, ζητώντας καταδίκη και των δύο και συστήνοντας μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν σε αυτή την κατεύθυνση.

Ολοι αυτοί, ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχουν οι ίδιοι για το σοσιαλισμό που γνώρισε η ανθρωπότητα, ανεξάρτητα από ιδεολογικοπολιτικές αφετηρίες, πολλών μάλιστα είναι εντελώς διαφορετικές απ' αυτή των κομμουνιστών, ζητούν την απόσυρσή του καταγγέλλοντας την επιχειρούμενη παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας, με την παντελή αγνόηση της τεράστιας συνεισφοράς του σοσιαλισμού στη συντριβή του φασισμού και την ταύτισή του με το ναζισμό και προειδοποιώντας πως ανοίγει τους «ασκούς του Αιόλου» και δρομολογεί επικίνδυνες εξελίξεις για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες.

Ο «Ριζοσπάστης» συνεχίζει, (σελ.8-10), τη δημοσίευση δηλώσεων ανθρώπων που αντιτάσσονται στην αντικομμουνιστική μεθόδευση. Σήμερα μιλούν οι: Κώστας Καζάκος, Θοδωρής Πελεγρίνης, Γιάννης Πανούσης, Δημήτρης Μητροπάνος, Διονύσης Τσακνής, Χρήστος Παπουτσής, Γιάννης Σγουρός, Γιάννης Διακογιάννης, Δημήτρης Αρβανίτης, Βασίλης Πετρόπουλος, Βαγγέλης Κορακάκης.

Στην ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα θα ψάλουν τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς σήμερα, Σάββατο 31/12, στην έδρα της ΚΕ του Κόμματος:

Στις 08:30 ο Ομιλος Βρακοφόρων Κρήτης.

Στις 09:00 το συγκρότημα της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ποντιακών Σωματείων.

Μια πρώτη δυναμική και αγωνιστική απάντηση στους εμπνευστές του «αντικομμουνιστικού μνημονίου» θα δώσουν κομμουνιστές και άλλοι δημοκράτες, προοδευτικοί άνθρωποι του Λεκανοπεδίου, την Πέμπτη 19 Γενάρη, στις 6.30 μ.μ., συμμετέχοντας στη συγκέντρωση που διοργανώνουν στα Προπύλαια οι Κομματικές Οργανώσεις Αθήνας, Πειραιά και Αττικής του ΚΚΕ, καθώς και το Κεντρικό Συμβούλιο της ΚΝΕ, με ομιλήτρια την ΓΓ της ΚΕ Αλέκα Παπαρήγα.

Μετά τη συγκέντρωση, θα ακολουθήσει πορεία στα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης και στην Αμερικάνικη πρεσβεία.