Αναμφίβολα, τόσο η αυξανόμενη συνεχώς αποδοκιμασία της κυβερνητικής πολιτικής, όσο και η εδραιωνόμενη εκτίμηση, ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν ουσιαστικά την ίδια πολιτική, είναι τάσεις ενθαρρυντικές και ελπιδοφόρες. Πόσο μάλλον, όταν αυτό συμβαίνει στο πλαίσιο των γνωστών σε όλους σήμερα συνθηκών συντριπτικής κυριαρχίας των δυο μεγάλων κομμάτων, της απλόχερης «βοήθειας» των ΜΜΕ, κλπ. Εξίσου φανερό είναι, όμως, πως οι τάσεις αυτές δεν είναι αρκετές, όπως δείχνουν τα ευρήματα της πρόθεσης ψήφου. Ο ουσιαστικός απεγκλωβισμός των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων από το δόκανο του δικομματισμού, η απαλλαγή τους από κάθε λογής αυταπάτες και ψεύτικα διλήμματα, η συνειδητοποίηση, ότι η μόνη, προς όφελος του λαού και, ταυτόχρονα, αναγκαία και ρεαλιστική διέξοδος, βρίσκεται στην πρόταση του ΚΚΕ, παραμένουν ακόμη ζητούμενα. Κι όπως όλα δείχνουν, γύρω από τα ζητήματα αυτά, θα οξυνθεί ακόμη περισσότερο η πολιτική και ιδεολογική διαπάλη το επόμενο διάστημα.

«...Και μετά ...ήρθε το Κοσσυφοπέδιο. Τα πιο παράξενα πράγματα άρχισαν να συμβαίνουν σε έναν άνθρωπο που δεν είχε προκαταλήψεις για την Ελλάδα και βρισκόταν στην κορυφή του "Α list", που κάθε Αθηναίος ο οποίος σεβόταν τον εαυτό του ήθελε να έχει στα πάρτι του. Ανθρωποι, που είχαν κυριολεκτικά βάλει μέσο για να αποδεχτεί μια πρόσκλησή τους τον ...ξεκαλούσαν, με το πρόσχημα πως "το τραπέζι ακυρώνεται λόγω ανωτέρας βίας". Αργότερα, μάθαινε από φίλους του πως το τραπέζι δεν είχε ακυρωθεί, απλώς ο οικοδεσπότης φοβόταν να έχει τον Μπερνς στο σπίτι του, μήπως και προκληθεί κάποιος καυγάς ή παραβιάσει τους νόμους της αθηναϊκής πολιτικής ορθότητας, μήπως, δηλαδή, δεν ήταν "politically correct" να τον καλέσει. Ακολούθησαν άλλα, πιο επώδυνα φαινόμενα. Μια μέρα περπατούσε στην Πλάκα πηγαίνοντας στο σπίτι ενός φίλου του όταν άκουσε πέντε βρισιές διανύοντας απόσταση 500 μέτρων από εκεί που στάθμευσε η τεθωρακισμένη λιμουζίνα του, του τύπου "f...k Clinton" και άλλα πολλά...».

Τα απόσπασμα είναι από ρεπορτάζ του Αλ. Παπαχελά στο προχτεσινό «Βήμα της Κυριακής» και θα μπορούσε να έχει τίτλο «οι δύσκολες μέρες του Ν. Μπερνς στην Αθήνα». Βέβαια, το συνολικό ρεπορτάζ δεν είχε στόχο την ανάδειξη των δικαιολογημένων αντιιμπεριαλιστικών αισθημάτων του λαού μας. Αλλωστε, ο δημοσιογράφος που το υπογράφει συμπεριλαμβάνεται στους Αθηναίους, που ...σέβονται τον εαυτό τους...