«Ο Πύργος» του Φραντς Κάφκα σε μετάφραση Βασίλη Πατέρα και με επίμετρο της Τατιάνας Λιάνη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ροές». Η ιστορία εκτυλίσσεται σ' ένα χωριό όπου δεσπόζει ένας μυστηριώδης Πύργος. Από τη στιγμή που ο Κ. φτάνει στο χωριό για να εργαστεί ως χωρομέτρησης, έχει ένα και μόνο στόχο: να φτάσει με οποιανδήποτε κόστος στον Πύργο. Οι λόγοι που τον ωθούν σε αυτό, όπως και οι λόγοι για τους οποίους όλο το χωριό φαίνεται να συνωμοτεί εναντίον του, παραμένουν σκοτεινοί. Αντί να φωτίσει προοδευτικά το μυστήριο, ο Κάφκα θέτει υπό αμφισβήτηση κάθε δεδομένο και κάθε πληροφορία που αποκαλύπτεται στην πορεία του έργου, δημιουργεί αντιστάσεις και συσκοτίζει τα γεγονότα. Ομως για το συγγραφέα αλλά και για τον επαρκή αναγνώστη δεν έχει καμιά σημασία το πώς και το γιατί, αλλά η γραφή. Η εκπληκτική αυτή γραφή που κατατάσσει τον Κάφκα στους μεγάλους, στους πιο σημαντικούς συγγραφείς του αιώνα μας. Σ' εκείνους που άλλαξαν την πορεία της πεζογραφίας και έβαλαν νέα θεμέλια στη λογοτεχνία. Στη γραφή που τον τοποθετεί πλάι στη Βιρτζίνια Γουλφ και στον Τζέιμς Τζόις. Εάν δεν έτυχε να διαβάσετε Κάφκα μέχρι σήμερα καιρός είναι να το αρχίσετε.

Ενα εξαιρετικό βιβλίο για παιδιά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Αγκυρα». Πρόκειται για μια τρυφερή ιστορία που μιλά για την αξία της γενναιοδωρίας και την ομορφιά της προσφοράς. Ενα γενναίο κορίτσι αφήνει τον τόπο της και ταξιδεύει, για να ανακαλύψει πού βρίσκεται η αληθινή ευτυχία. Μα το πρώτο πράγμα που βλέπει είναι η φτώχεια και η δυστυχία. Στην αρχή θα νομίσει ότι η ίδια δεν μπορεί να κάνει τίποτε, για να βοηθήσει τους άλλους. Σιγά σιγά, όμως, θα συνειδητοποιήσει πως όλοι μας μπορούμε να προσφέρουμε φτάνει να θέλουμε. Και, φυσικά, θα πάρει ένα καλό μάθημα. Θα μάθει πού βρίσκεται η ευτυχία: Στην προσφορά και στην ψυχή, εκεί όπου κατοικεί ο πλούτος ή ένδεια. «Το ταξίδι της Παπλωματούς» είναι γραμμένο από το συγγραφέα του εξίσου πανέμορφου παραμυθιού Jeff Brumbeau: «Το δώρο της Παπλωματούς, και έχει εικονογραφηθεί από την Gail de Marcken. Και αυτό το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Αγκυρα».

Αγαπώ πολύ την Αχαΐα, λατρεύω τη διαδρομή, συγκινούμαι με κάθε πόλη, με κάθε χωριό της. Γι' αυτό και προτιμώ, όταν έχω χρόνο, να παίρνω τον παλιό δρόμο. Αγαπώ την Αχαΐα γενικώς. Ειδικώς όμως, αδυναμία έχω στο Αίγιο. Ωραίοι άνθρωποι, ζεστοί, καλόκαρδοι, φιλικοί. Ωραίο ήταν κάποτε και το ίδιο, με τα χρόνια άλλαξε. Χάλασε, ασχήμυνε όπως όλες οι πόλεις της Ελλάδας, άλλωστε. Ωραίο το Αίγιο, ωραίες και οι Αιγιώτισσες, έχω επιστήθια φίλη από εκεί, ξέρω τι λέω. Στητή σαν κυπαρίσσι, λυγερή σαν λεύκα, γαλανές πεταλούδες τα μάτια της. Οσο το σκέφτομαι, διαπιστώνω πως τελικά πραγματικά αγαπώ με την καρδιά μου αυτόν τον ευλογημένο τόπο. Και πολλές φορές το νοσταλγώ και τον ξαναπάω. Κοντά είναι, δυο τσιγάρα δρόμος. Μα έλα που κάτι έχω πάθει τώρα τελευταία και δε μετακινούμαι εύκολα. Νοερά όμως ...είμαι φευγάτη. Θα ακολουθήσω τα βήματα του φίλου και συνεργάτη τη στήλης, του Βαγγέλη Μηνιώτη, ελάτε και εσείς.

«Καθ' οδόν προς το Αίγιο αφήνουμε πίσω το ένα μετά το άλλο τα πανέμορφα παράλια χωριά που λούζονται στον Κορινθιακό Κόλπο κι εκείνα που αγναντεύουν τη θάλασσα από τα ψηλώματα και αποτελούν πρόκληση για τον ταξιδευτή, τη ματιά που δεν προφταίνει όλα να τ' αγκαλιάσει!

Το Κιάτο, το Ξυλόκαστρο, ποιος δε θα 'θελε να γίνουν δεύτερη πατρίδα του όπως και η Ακράτα και το Διακοφτό, που μόλις ξεχωρίζει τυλιγμένο στο πράσινο όλων των αποχρώσεων. Αν διέθετε κανείς λίγο χρόνο, για να πάρει τον οδοντωτό σιδηρόδρομο και να κάνει έναν περίπατο στα Καλάβρυτα θα έμενε άναυδος μπροστά στο μεγαλείο της φύσης. Ισως μια άλλη φορά να πάμε προς τα εκεί καιρού θέλοντος και της στήλης επιτρεπούσης!

Πλησιάζοντας την πρωτεύουσα της Αιγιαλείας, που λες και κρυφοκοιτάζει πίσω από τις φυλλωσιές των πανύψηλων δέντρων, πλησιάζει προς τα εδώ και ο Παρνασσός που στέκει ολόρθος καμαρωτός στην αντίπερα όχθη. Εδώ στο Αίγιο λίγο πριν από την κήρυξη της Επανάστασης του 1821, σύμφωνα με τα παλιά βιβλία συνήλθαν οι πρόκριτοι της Αχαΐας και όρισαν την 25 Μαρτίου, στα Καλάβρυτα, ν' αρχίσει ο ξεσηκωμός.

Το Αίγιο, όπως και άλλες πόλεις μας, έχει τη δική του Αρχαία Ιστορία: Το 319 π.Χ. πυρπολήθηκε από τους Αιτωλούς, το 276 προσχώρησε στην αχαϊκή συμπολιτεία, ξανά αναπτύχθηκε και το 146 κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους. Διατηρούνται σημάδια που άφησαν οι αιώνες στο διάβα τους και ο υψηλού επιπέδου πολιτισμός των κατοίκων, καθώς και τ' αχνάρια του τελευταίου μεγάλου σεισμού!

Οπως ήταν αναμενόμενο, στενοί κι εδώ οι δρόμοι, όπως παντού, πού να βρουν θέση ν' ακουμπήσουν τ' αυτοκίνητα μέσα στην πόλη; Κι εκεί που φαρδαίνουν τους μετατρέπει σε ...στενωπούς το πλήθος των σταθμευμένων ένθεν κακείθεν. Πού να φανταστούν παλιότερα οι πολεοδόμοι ότι θα πήζανε οι δρόμοι από ΙΧ;

Εντύπωση προκαλεί το ότι από ψηλά δε φαίνεται πουθενά αναθρώσκων καπνός από φουγάρα εργοστασίων και η πρώτη σκέψη του επισκέπτη είναι ότι θα επιβλήθηκε στους ιδιοκτήτες να τοποθετήσουν καπνοσυλλέκτες. Λάθος! Το σωστό είναι ότι βρίσκονται εγκαταλειμμένες με σκουριασμένα σιδερικά ρημαγμένους τοίχους και σπασμένα τζάμια σε κεντρικά σημεία της πόλης.

Παλιά οι φάμπρικες με τη δύναμη δημιουργίας των εργαζομένων έδιναν ζωή και κίνηση στην πραγματικά όμορφη πόλη που θα μπορούσε να είναι αξιοζήλευτη, αν γίνονταν αναπαλαιώσεις κτισμάτων που λαβώθηκαν από το μεγάλο σεισμό και οι απαραίτητες ανακαινίσεις των πεπαλαιωμένων βιομηχανικών εγκαταστάσεων. Είναι γεγονός ότι κάπου μπερδεύονται τα καινούρια με τα κακώς κείμενα κτίρια και η εικόνα που δημιουργείται δεν είναι ευχάριστη για τον επισκέπτη.

Στα "Ψηλά Αλώνια", η ομορφιά του τόπου είναι απαράμιλλη, οι κάτοικοι της περιοχής που σίγουρα θ' αποτελούν το χάι λάιφ της πόλης ζουν ζωή παραδεισένια. Στα παγκάκια της πλατείας έχουν θέση και οι μη έχοντες, αλλά έχοντες την ανάγκη αναψυχής κυρίως ηλικιωμένοι. Ενας εξ αυτών με πλησιάζει και με ...προπομπό της κουβέντας του ένα χαμόγελο με ρωτά: -Είσαι ξένος; Του ανταπέδωσα το χαμόγελο και είπα πως με την πλατιά έννοια ναι, είμαι Αθηναίος! Και έτσι ανοίξαμε κουβέντα που δεν είχε τελειωμό. Πάντα εμείς οι παλιοί έχουμε πολλά να πούμε. Το ένα θέμα διαδέχεται το άλλο, για να φτάσουμε στην ..."ωραία Αιγιώτισσα" που ...γνώρισα από πολύ κοντά σε μια φάση της βιοποριστικής μου πορείας στα φάρμακα. Τη λέγανε Μαρία, πήρε μέρος στην Αντίσταση και ως έπαθλο μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς και την κατοχή των Αγγλων τη στείλανε σε όλα τα νησιά που "φιλοξένησαν" γυναίκες εξορίστους, για να καταλήξει στη Μακρόνησο όπου βρισκόταν και ο αδελφός της Νίκος, με τον οποίο σπάνια συναντιόταν.

"Ξέρω για ποια μιλάς, ναι, κατάλαβα", είπε ο συνομιλητής και συνέχισε: Αυτοί τράβηξαν πολλά, όχι μόνο στον πόλεμο και μετά, αλλά και πριν με τη δικτατορία του Μεταξά. Διακινούσαν "παράνομο υλικό", κατ' αυτούς, το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ.

Μετά την οπισθοδρόμηση στο παρελθόν ξαναγυρίσαμε στο σήμερα στην ανεργία, που μαστίζει, όχι μόνο την περιοχή, αλλά ολόκληρη τη χώρα, την ακρίβεια, την οικονομική άπνοια και το μαρασμό της αγοράς. Πράγματι, η κίνηση στο κεντρικό σημείο της πόλης είναι υποτονική, μέρα εργάσιμη και θαρρείς ότι είναι Κυριακή. -Δεν έχει ο κόσμος λεφτά, αυτός είναι ο λόγος, κλείνει την κουβέντα ο φίλος μ' ένα πικρό χαμόγελο όπως την άρχισε».

Χαρά που θα κάνουν οι μικροί μας φίλοι, όταν μάθουν πόσα πολλά και καλά καινούρια βιβλία κυκλοφορούν. Θα ταξιδέψουν και θα γνωρίσουν από κοντά τους μικρούς ήρωες των συγγραφέων που αγαπούν τα παιδιά.

Εχουμε, λοιπόν, και λέμε: «Ο Μίδας και το Χρυσόψαρο» της Κατερίνας Γεωργίου με ζωγραφιές της Λήδας Βαρβαρούση κυκλοφορεί από τα «Ελληνικά Γράμματα», μας μιλά για τον Μίδα, το μικρό ανήσυχο χρυσόψαρο που θέλει να δραπετεύσει από το σιντριβάνι όπου ζει φυλακισμένο. Ονειρεύεται να βγάλει φτερά, να εξερευνήσει άλλους κόσμους. Και εμπλέκεται σε περιπέτειες με σκύλους, κουκουβάγιες, πελαργούς αλλά και δυο παιδιά που επιχειρούν να τον αιχμαλωτίσουν. Μα τελικά, θα βρει άραγε το χρυσόψαρο την ευτυχία και την ελευθερία που τόσο ποθεί;

Επίσης, από τον ίδιο εκδοτικό οίκο κυκλοφορεί

«Ο Αργύρης το ποντικάκι και η συμμορία της κυρίας Βρομίτσας» της Μαρίας Βελετά - Βασιλειάδου. Ζωγραφιές της Ελένη Τσακμάκη.

Στο καλάθι με τα λερωμένα ρούχα, στο ντουλάπι με τα τυριά, ανάμεσα στα παπούτσια, κρύβεται ο Αργύρης το ποντικάκι όταν είναι ώρα να τον κάνει η μαμά του μπάνιο. Ομως, θα αλλάξει γνώμη και θα θελήσει να πλυθεί όταν μια μέρα θα ακούσει την ιστορία της Βρομίτσας και της συμμορίας της, που κανένας δεν τους θέλει για παρέα.

Τέλος, από τα «Ελληνικά Γράμματα» κυκλοφορεί και η ευχάριστη ιστορία «Παπιοπεριπέτειες» του Δημήτρη Ρούσου, με τις όμορφες ζωγραφιές του Νίκου Μπαλάνη.