ICON

Από την αντίστοιχη φιέστα του περασμένου Μάρτη, παρουσία του πρωθυπουργού

Είναι χαρακτηριστικό ότι η Φ. Π. Πετραλιά στις δηλώσεις της ανέφερε πως σήμερα (σ.σ. χτες) «υλοποιούμε τον μεταολυμπιακό μας σχεδιασμό. Ξεκινήσαμε από την περασμένη βδομάδα και θα συνεχίσουμε μέχρι τον Σεπτέμβριο με στόχο όπως πάντα, ανοικτά στάδια, ανοιχτές εγκαταστάσεις για όλους τους πολίτες». Και κατέληξε λέγοντας πως «το μεγάλο στοίχημα που έχουμε να κερδίσουμε είναι αυτό της μεταολυμπιακής αξιοποίησης».

Αν λάβουμε υπόψη ότι από τις αρχές Ιούλη έχουν ήδη δημοσιευτεί τρεις προσκλήσεις ενδιαφέροντος προς Ελληνες και ξένους επιχειρηματίες για την ανάληψη της εκμετάλλευσης των εγκαταστάσεων του κανόε - καγιάκ, του μπάντμιντον και του διεθνούς κέντρου ραδιοτηλεόρασης, ενώ μέσα στον Αύγουστο θα ακολουθήσουν οι εγκαταστάσεις της ξιφασκίας στο Ελληνικό, το Ολυμπιακό Γυμναστήριο του Γαλατσίου και η Μαρίνα του Αγ. Κοσμά, τότε καταλαβαίνουμε για ποια μεταολυμπιακή αξιοποίηση κάνει λόγο η υπουργός.

Οσον αφορά το σύνθημα «Ανοικτά Στάδια», αρκεί να πούμε ότι σύμφωνα με ρεπορτάζ που είχε πραγματοποιήσει ο «Ρ» στο χώρο, οι μόνες εγκαταστάσεις στο ΟΑΚΑ που θα μπορούσε να αθληθεί κάποιος, είναι τα γήπεδα του τένις που κοστίζουν 20 ευρώ την ώρα και η πισίνα του κολυμβητηρίου με κόστος 30 ευρώ για την εγγραφή και 5 ευρώ για τη χρήση! Στις υπόλοιπες εγκαταστάσεις του ΟΑΚΑ επιτρέπεται μόνο η περιήγηση αλλά και αυτή με την καταβολή αντιτίμου (3 ευρώ ο ενήλικας).

Κατά τα άλλα, η αναπληρώτρια υπουργός χτες, επισκέφθηκε τα περίπτερα των Ολυμπιακών Αθλημάτων και έκανε... βόλτα με το τρενάκι που υπάρχει στο χώρο σε ορισμένες από τις εγκαταστάσεις του ΟΑΚΑ.

Παρά τα όσα μεσολάβησαν σ' αυτό το χρόνο, η κυβέρνηση επιμένει να αντιμετωπίζει τους εργαζόμενους, τους πολίτες αυτής της χώρας, σαν ιθαγενείς που εντυπωσιάζονται από τα «καθρεφτάκια» που απέμειναν από την περιβόητη «Ολυμπιακή κληρονομιά», έτοιμοι να ξεχαστούν και να ξεχάσουν. Νέος κύκλος δημαγωγικών διακηρύξεων περί των δυνατοτήτων που άνοιξαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες για τη χώρα, για τις ευκαιρίες που δημιουργήθηκαν και μένουν ανεκμετάλλευτες, για τις προοπτικές.

Η «επόμενη μέρα», λοιπόν, επιφύλασσε στον ελληνικό λαό μια έκπληξη πρώτου μεγέθους: Το τελικό κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων έφτασε, σύμφωνα με δήλωση του υπουργού Οικονομίας, στο δυσθεώρητο ύψος των 9,5 δισεκατομμυρίων ευρώ!

Φυσικά, αυτό το ιλιγγιώδες ποσό δεν «εξαφανίστηκε», μεταγγίστηκε από τις τσέπες των εργαζομένων στα θησαυροφυλάκια των μονοπωλίων και των πολυεθνικών. Το μέγεθος της αφαίμαξης του λαϊκού εισοδήματος μπορεί να υπολογιστεί καλύτερα, αν λάβουμε υπόψη ότι στο στάδιο της διεκδίκησης το κόστος της διοργάνωσης υπολογιζόταν από την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σε 2,2 δισ. ευρώ...

Με δυο λόγια, το τελικό κόστος ήταν μεγαλύτερο του αρχικά υπολογιζόμενου κατά 431%!

Το πώς και το γιατί είναι γνωστά, μόνο που κανείς δε θα κάτσει στο «σκαμνί», αφού ισχύουν οι νόμοι της «ελεύθερης αγοράς», με τους οποίους «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και εν προκειμένω τα κέρδη αγιάζουν τα μέσα για την απόκτησή τους.

Οσον αφορά στο αγωνιστικό μέρος της Ολυμπιάδας, για το οποίο τόσος λόγος έγινε, άφησε στους φιλάθλους την πικρή γεύση της απόλυτης εμπορευματοποίησης του «αθλητικού προϊόντος». Αφησε, ακόμη, μια γενικευμένη αμφισβήτηση και αμφιβολία για το αν οι αθλητικές επιδόσεις στα στάδια είναι το αποτέλεσμα της ανθρώπινης προσπάθειας, ή της χρήσης των αναβολικών. Τα γεγονότα που συνέβησαν με πρωταγωνιστές του Ελληνες πρωταθλητές Κεντέρη, Θάνου και του προπονητή τους Τζέκου, ήταν η αφορμή να σηκωθεί έστω και λίγο το παραπέτασμα που καλύπτει έναν ολόκληρο κόσμο που εμπορεύεται επιδόσεις, ρεκόρ, μετάλλια, θέσεις και καταστρέφει ανθρώπινες ζωές, προβάλλοντας πρότυπα - Φρανκενστάιν στους νέους ανθρώπους.

Εναν κόσμο στον οποίο συνυπάρχουν κυβερνήσεις που δε διστάζουν να χρησιμοποιήσουν τις «κατασκευασμένες» αθλητικές «επιτυχίες», για να αναστηλώσουν το «εθνικό γόητρο», πολυεθνικές που αγοράζουν (ψυχή τε και σώματι) για την προώθηση των προϊόντων τους μέσω των «χημικών» ρεκόρ και των μεταλλίων τους, αθλητικοί παράγοντες, ομοσπονδίες, η ίδια η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή και δυστυχώς και πολλοί αθλητές. Ποιος έχει ανάγκη έναν τέτοιο αθλητισμό;

Ομως στην «κληρονομιά» των Ολυμπιακών Αγώνων θα πρέπει να συμπεριλάβουμε ασφαλώς και το τερατούργημα της «ασφάλειάς» τους. Οι κάμερες - χαφιέδες, οι μηχανισμοί παρακολούθησης προσώπων, τηλεφωνικών συνδιαλέξεων, ηλεκτρονικών μηνυμάτων σε συνδυασμό με ένα νομοθετικό πλαίσιο που υπονομεύει και καταργεί, στο όνομα της ασφάλειας, δημοκρατικές ελευθερίες και ατομικά δικαιώματα, όλα αυτά πέρασαν από τα χέρια ενός αυταρχικού κράτους, για να τα χρησιμοποιήσει στην επιχείρηση προώθησης των αντεργατικών μέτρων και της ταξικής πολιτικής του, για την καταστολή κάθε αντίθετης φωνής. Ακόμη και προληπτικά.