Οι εγκαταστάσεις του Πυγμαχικού Συλλόγου

Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός μαραζώνει. Ο μαζικός λαϊκός αθλητισμός είναι ανύπαρκτος. Την ίδια στιγμή οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ χαρίζουν με μεγάλη ευκολία δεκάδες δισεκατομμύρια στο μεγάλο κεφάλαιο και φτιάχνουν γήπεδα - επιχειρηματικά πάρκα.

Η καταγραφή της κατάστασης σε ό,τι αφορά τον αθλητισμό γίνεται από τον συνεργάτη του «Ρ» Νίκο Γεωργόπουλο, πρώην τεχνικό σύμβουλο του ΣΕΓΑΣ, βαλκανιονίκη, ο οποίος με το φακό του «Ρ» κατέγραψε την εικόνα που επικρατεί σε αυτές τις περιοχές περίπου ένα χρόνο μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τη διοργάνωση που η άρχουσα τάξη παρουσίαζε ως τη μοναδική ευκαιρία για την ανάπτυξη του αθλητισμού. Μόνο που - όπως θα δούμε στο αφιέρωμα μας - ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να πλουτίσουν οι επιτήδειοι και τίποτα παραπάνω. Αντίθετα, η κατάσταση για τον ερασιτεχνικό αθλητισμό χειροτερεύει...

Από τη συζήτηση με τονΓ. Πατσιλινάκοκαι παράγοντες του Πυγμαχικού Συλλόγου

Σήμερα, ο «Ρ» ξεκινά το οδοιπορικό από το Πέραμα. Μια ξεχασμένη πολιτεία από θεούς και ανθρώπους. Το 1924 μεταφέρεται η Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνης από την περιοχή του Αγ. Διονυσίου του Πειραιά στην παραλία του Περάματος. Το Πέραμα αποτελούσε τόπο αναψυχής των κατοίκων του Πειραιά.

Συζητάμε με τον Γιάννη Πατσιλινάκο, πρώην δήμαρχο Περάματος και σημερινό βουλευτή του ΚΚΕ, γέννημα - θρέμμα της πόλης. Στο οδοιπορικό μας είναι και ο Γιάννης Θωίδης, εκπρόσωπος της Δημοτικής Κίνησης «Πέραμα - Σύγχρονη Πόλη».

- Οταν είχαμε ξαναβρεθεί το Μάη του 2002 ήσασταν ακόμα δήμαρχος και θυμάμαι τις προσπάθειες που έκανε ο δήμος για τον Πολιτισμό, τον Αθλητισμό, τους νέους ανθρώπους. Πού βρίσκονται σήμερα τα πράγματα;

- Σε μια ύπνωση. Φύλλο δεν κουνιέται. Η μόνη διασκέδαση των νέων σήμερα στο Πέραμα είναι κάποια μαγαζιά που έγιναν. Δεν υπάρχουν δυνατότητες, ενδιαφέροντα για να μείνει ο νέος άνθρωπος. Π.χ. είχαμε μια θαυμάσια χορωδία. Σήμερα φυτοζωεί. Είχαμε ένα θαυμάσιο θέατρο που για 11 χρόνια βγαίνει πρώτο στον Πειραιά. Την περασμένη Κυριακή έδωσε παράσταση και είχανε ξεχάσει ή δε θέλανε να βγάλουν προσκλήσεις να φωνάζουνε τον κόσμο.

- Με το κολυμβητήριο τι έγινε, τελείωσε; Είχε, αν δεν κάνω λάθος, ξεκινήσει από το 1990.

Στα αποδυτήρια του δημοτικού γηπέδου ποδοσφαίρου...

Πηγαίνουμε προς την αίθουσα της πυγμαχίας. Μιλάμε με τον προπονητή του ΓΣ Περάματος.

- Πώς πάει η προπόνηση, κύριε Μορουδάκη;

- Κάθε μέρα γυμνάζονται 15 με 20 παιδιά. Η Ομοσπονδία έχει να μας δώσει χρήματα πάνω από ένα χρόνο.

- Τι προϋπολογισμό έχει ο ΓΣ;

- Με κοροϊδεύεις; Τίποτα δεν έχει. Από εισφορές των μελών μας ζούνε. Οι γονείς συντηρούν τα παιδιά τους και μεις το σωματείο.

- Εσείς από πού πληρώνεστε;

- Δεν υπάρχει μισθός. Τα χρήματα της Ομοσπονδίας, όποτε μας δώσει, τα ρίχνουμε στο σύλλογο... 6 χρόνια παλεύουμε για να στεριώσουμε αυτό το σωματείο.

- Πώς βλέπετε τα ερασιτεχνικά σωματεία;

- Ολα τα ερασιτεχνικά σωματεία δεινοπαθούν. Ολοι ψάχνουν για χορηγούς.

- Γνωρίζετε βέβαια ότι ο χορηγός θα επιβάλλει τις δικές του σκέψεις, απόψεις...

- Αυτό είναι σίγουρο. Ομως η Πολιτεία δε βοηθάει, αυτή μας σπρώχνει προς τα εκεί...

Φτάνουμε στο Ικόνιο, στο κλειστό γυμναστήριο. Η κατάσταση είναι τραγική. Ο περιβάλλων χώρος εντελώς αδιαμόρφωτος και βρώμικος. Συναντάμε τον προπονητή κ. Μακρόγλου.

«Το χειμώνα - λέει ο προπονητής - το χιόνι μπαίνει από τις τρύπες και πέφτει στις πλάτες μας. Ετσι γυμνάζουμε τα παιδιά. Δείτε τα χάλια μας...».

- Ποια ομάδα γυμνάζετε;

- Το ΓΣ Περάματος και τις μικρές ηλικίες του Ολυμπιακού. Απ' αυτές τις τρύπες που βλέπεις μπαίνουν πουλιά και κάνουν φωλιές, το χειμώνα το κρύο είναι αφόρητο. Πώς θα γυμνάσουμε τα μικρά παιδιά;

- Γιατί δεν πάτε και στο άλλο κλειστό γυμναστήριο;

- Εκεί τα πράγματα είναι χειρότερα. Είχαμε φτάσει τελική φάση Παγκορασίδων. Εκείνη την ημέρα έβρεχε και τα νερά που μπαίνουν από τα παράθυρα έφτασαν στη σέντρα. Τραγικές καταστάσεις. Γράψε αυτά που βλέπεις... και μετά μιλάμε για Ολυμπιακούς Αγώνες...

Περπατήσαμε μέχρι το Δημοτικό Γήπεδο Περάματος, μια δρασκελιά από τα Καζάνια με τα χημικά. Το δημοτικό γήπεδο έχει πλαστικό χόρτο. Το χρησιμοποιούν περίπου 15 ομάδες. Είδαμε τα αποδυτήρια και τρομάξαμε.

- Εδώ αλλάζουν οι φιλοξενούμενες ομάδες;

- ...Εδώ αλλάζουν οι ποδοσφαιριστές 15 ομάδων...

Η κουβέντα γίνεται με κάποιον ποδοσφαιριστή που άλλαξε για να βγει για προπόνηση.

- Σε αυτό το δωματιάκι;

- Πάλι καλά που υπάρχει και αυτό.

Στην κουβέντα μπαίνει και ο κ. Σπυριδάκης, βοηθός προπονητή της «Ενωσης Ευγένειας».

- Σ' αυτούς τους νιπτήρες, σ' αυτά τα ντους κάνουν μπάνιο τα παιδιά, κ. Σπυριδάκη, σε τέτοια βρώμα; Αυτά τα ντους είναι γεμάτα μικρόβια, θα πάθουν τα παιδιά ηπατίτιδα. Δεν είναι ντροπή;

- Τι να κάνουμε, πού να πάμε; Να σταματήσουμε;

Στο διπλανό αποδυτήριο συναντάμε τον πρόεδρο του συλλόγου «Πυθαγόρας» Γιώργο Μαραγγιάλη.

«Μόνοι μας παλεύουμε. Ετσι γίνεται ο αθλητισμός σ' αυτή τη χώρα. Είμαστε εγκαταλειμμένοι από όλους. Δεν είναι χώροι αυτοί για να αλλάξουν παιδιά. Ομως, ό,τι υπάρχει εδώ μέσα εμείς το έχουμε πληρώσει. Από αγάπη για το ποδόσφαιρο. Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός έχει πεθάνει. Σήμερα έχεις λεφτά, επιβιώνεις. Δεν έχεις, πεθαίνεις. Από εδώ που βλέπεις έχουν βγει μεγάλοι ποδοσφαιριστές. Αυτά είναι τα φυτώρια. Αλλά, πες μου, ποιος ενδιαφέρεται; Κανείς...».