Λουκέτα στο γήπεδο του μπιτς-βόλεϊ, όπως και σε όλες τις εγκαταστάσεις του Φαληρικού όρμου

Ετσι, με το νομοσχέδιο για τη λεγόμενη μετα - Ολυμπιακή «αξιοποίηση», μπαίνει η τελική σφραγίδα στα σχέδια εκποίησης της δημόσιας περιουσίας που ξεκίνησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ από το 1999 με το νόμο για τη χωροθέτηση των έργων και τα οποία υλοποιεί τώρα η ΝΔ.

Την περασμένη Πέμπτη με ανακοίνωσή της η Επιτροπή Πόλης της ΚΟΑ του ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους και τη νεολαία να αντισταθούν στο ξεπούλημα. Και καλούν στις δύο συγκέντρωσεις διαμαρτυρίας που θα γίνουν στις 6 Ιούνη στις 7 μ.μ. στο Βοτανικό και το Ελληνικό, ενάντια στην εμπορευματοποίηση και τσιμεντοποίηση των ελεύθερων χώρων.

Το οδοιπορικό του «Ρ» στις αθλητικές εγκαταστάσεις - λίγο πριν αυτές βγουν στο σφυρί από την κυβέρνηση - αποκαλύπτει ότι η δημόσια περιουσία μεθοδευμένα και σκόπιμα εγκαταλείπεται προκειμένου να χρησιμοποιηθεί αυτό ως πρόσχημα ώστε να παραχωρηθεί στο μεγάλο κεφάλαιο.

* * *

Στις πόρτες, αλυσίδες και κλειδωμένα λουκέτα. Στο γνωστό ως «γραμμικό κτίριο» που συνδέει το γήπεδο του μπιτς-βόλεϊ με το γήπεδο του ταε-κβο-ντο, μπορεί κανείς να ανεβεί τα σκαλιά, αλλά ως εκεί. Επειτα συναντά και πάλι κλειστές πόρτες. Η δυσωδία από τα σκουπίδια και τα βρώμικα νερά είναι έντονη. Το Ολυμπιακό Συγκρότημα του Φαληρικού Ορμου στέκει «απόρθητο φρούριο» για κάθε έναν από τα εκατομμύρια των Ελλήνων ερεγαζομένων που το χρυσοπλήρωσαν.

Δύο νεαροί που «έρχονται εκεί για προπόνηση», τρέχουν στον παράλληλο με την παραλιακή λεωφόρο δρόμο, δίπλα από τα διερχόμενα αυτοκίνητα. Μπορεί να κατασκευάστηκαν μεγαθήρια για τις ανάγκες της Ολυμπιάδας από την οποία πλούτισαν ακόμα περισσότερο πολλοί επιχειρηματίες, αλλά, τα αιτήματα για αθλητικές εγκαταστάσεις, χώρους πρασίνου και ανοιχτούς χώρους που θα ικανοποιούν τις ανάγκες της λαϊκής οικογένειας για άθληση και αναψυχή σε ασφαλείς συνθήκες, εξακολουθούν να παραμένουν ανεκπλήρωτα... Οπως άλλωστε προβλέπει το σχετικό νομοσχέδιο, οι εκτάσεις και υποδομές που πλέον ανήκουν στην «Ολυμπιακά Ακίνητα ΑΕ» θα παραχωρηθούν σε ιδιώτες.

... αφού οι επί δεκαετίες κρατικές υποσχέσεις για «ανάπλαση», είναι προκλητικά υποκριτικές (πλάνο από την παραλία του Μοσχάτου)

«Γιατί να τα πάρουν ιδιώτες; Να φτιάξουν πράγματα για τα παιδιά, για αθλοπαιδιές...». Ο κυρ-Γιάννης κατηφορίζει κάθε πρωί από τις Τζιτζιφιές για να περπατήσει στην πλατιά πεζογέφυρα της Εσπλανάδα.

Το μεσημεράκι, πλησιάζουν μαθητές από το 9ο Λύκειο Πειραιά, σε ημερήσιο σχολικό περίπατο. «Δε θέλουμε να γίνουν ιδιωτικά, να μείνουν δημόσια». Η Ελενα και η Αγγελική, μαθήτριες Β΄ λυκείου, στη γειτονιά τους στο Πασαλιμάνι, έχουν «μόνο καφετέριες. Είναι πολύ πυκνοκατοικημένη περιοχή». «Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν χώροι ανοιχτοί, στα 10 λεπτά από την πόλη», τονίζει στο «Ρ» η εκπαιδευτικός Μ. Μωράκη. «Τα παιδιά σήμερα δεν έχουν τέτοιους χώρους...».

Στο νομοσχέδιο η κυβέρνηση δεν κρύβει τις προτεραιότητές της, οι οποίες αποτυπώνονται σε φράσεις όπως «δημιουργεί (σ.σ. η διαδικασία αδειοδότησης των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων την οποία προωθεί η Γενική Γραμματεία Ολυμπιακής Αξιοποίησης) πεδίο οικονομικής ασφάλειας στον επενδυτή». Ενώ, διευκρινίζεται ότι «η στρατηγική των "μεικτών" χρήσεων για τα Ολυμπιακά συγκροτήματα είναι επιβεβλημένη, για να μειωθεί το κόστος λειτουργίας - συντήρησης...». Το επιχείρημα της αδυναμίας του κράτους να ανταποκριθεί στο υψηλό λειτουργικό κόστος δημοσίων χώρων αλλά και επιχειρήσεων, δεν είναι ούτε καινούριο ούτε και - πλέον - πρωτότυπο, για τη δικαιολόγηση της παράδοσής τους σε ιδιώτες, σταδιακά ή απευθείας.

Μόλυνση και εγκατάλειψη. Μόνη λύση η «αξιοποίηση» από ιδιώτες, ισχυρίζεται η κυβέρνηση...

«Ιδιαίτερη σημασία δίδεται από τις διατάξεις του άρθρου στη συνολική διαμόρφωση των χρήσεων τόσο στην περιοχή του παλαιού Ιπποδρόμου όσο και στην παράλια ζώνη. Οι πυκνοδομημένες περιοχές της Καλλιθέας, του Μοσχάτου, του Παλαιού Φαλήρου, αλλά και του Ταύρου και της Νέας Σμύρνης αποκτούν μια τεράστια περιοχή στην οποία πολιτισμός, συνεδριακές δραστηριότητες, αθλητισμός και γενικά αναψυχή βρίσκουν ιδανικές προϋποθέσεις...» - άρθρο 22 του νομοσχεδίου για τη μετα-ολυμπιακή «αξιοποίηση».

Υπόσχονται, λοιπόν, «ανάπλαση». Σαν την «ανάπλαση» της παραλίας που τάζουν στους Μοσχατιώτες οι αστικές κυβερνήσεις επί δεκάδες χρόνια. Μόνο που, από τη δεκαετία του 1970, τίποτα δεν έχει γίνει για την κατεστραμμένη και έρημη σήμερα παραλία. Το μέρος που κάποτε «έσφυζε» από ζωή, την άλλοτε αμμουδιά, στης οποίας τα νερά κολυμπούσαν οι κάτοικοι των γύρω δήμων, όταν ακόμα υπήρχε τουλάχιστον ένας χώρος για να σεργιανίσουν...

Σήμερα, η ακτή είναι γεμάτη μπάζα, τα οποία «κρύφτηκαν» εκεί εσπευσμένα, για τον προ-ολυμπιακό καλλωπισμό της περιοχής. Τα μπάζα βέβαια που έφτιαξαν το μικρό λοφίσκο, που τραβά το βλέμμα του επισκέπτη, υπήρχαν από παλιότερα. Απλά, αυτά είναι «τακτοποιημένα». Τα περισσότερα δέντρα που φυτεύτηκαν τριγύρω απ' το λόφο στέκουν ξερά.

Δίπλα στον παραλιακό κόμβο, τα σκουπίδια έχουν «χαράξει» μια άτυπη χωματερή. Τη βρωμιά συμπληρώνουν τα νερά στις εκβολές του Κηφισού. Και πριν φτάσει το βλέμμα στο «πέταλο» του ΣΕΦ, που φιγουράρει στο βάθος, σταματά σε τρία κουφάρια πλοίων, έναν παλιό εκσκαφέα, πεταμένες σιδερόβεργες και τεράστια κομμάτια τσιμέντου.

Η παραλία του Μοσχάτου ανήκει κι αυτή στα «Ολυμπιακά Ακίνητα ΑΕ». Υποτίθεται πως μέχρι την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων θα είχαν κατασκευαστεί στο συγκεκριμένο σημείο αθλητικές εγκαταστάσεις, οι οποίες θα περνούσαν στη δικαιοδοσία του δήμου και οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής θα έβρισκαν ένα καταφύγιο αναψυχής. Ωστόσο, δεν έχουν οριστεί ακόμα ούτε συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα για την έναρξη των εργασιών. Ακόμα και δυο ποδοσφαιρικά γήπεδα τα οποία κατασκευάστηκαν προ δεκαετίας, με πρωτοβουλία του Παναγιώτη Σαλπέα, τότε προέδρου της Ενωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Πειραιά, καταστράφηκαν, για να μεταφερθεί εκεί το εργοτάξιο των ολυμπιακών έργων.

Στον ΑΣ «Σουρμένων» αθλούνται σήμερα 200 - 250 παιδιά από 8 μέχρι 18 χρόνων πληρώνοντας 25 ευρώ το μήνα. Λίγο δίπλα, οι εγκαταστάσεις που θα μπορούσαν να «φιλοξενήσουν» δωρεάν τους μικρούς αθλητές, γίνονται δώρο στους επιχειρηματίες

«Ας "κόψουν" από κάπου αλλού. Γίνονται τόσες σπατάλες... Εδώ μιλάμε για αθλητισμό. Δηλαδή για ζωή...», σημειώνει στο «Ρ» ο Παν. Θεμελίδης. Τα λόγια του, απαντούν στα προσχηματικά επιχειρήματα που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να δρομολογήσει το ξεπούλημα των ολυμπιακών εγκαταστάσεων. Το επιχείρημα των - δήθεν - «άδειων ταμείων» δεν πείθει τους εργαζόμενους. Οι απαιτήσεις τους, εξάλλου, είναι λογικές. Γιατί, όλα είναι θέμα πολιτικών προτεραιοτήτων: Τι, δηλαδή, όταν το ΠΑΣΟΚ κι η ΝΔ ψηφίζουν νέες φοροαπαλλαγές για τους επιχειρηματίες, σταματά ο προβληματισμός για το άδειασμα των κρατικών ταμείων;..

Ο Παν. Θεμελίδης κοιτά τους πιτσιρικάδες που τρέχουν, και αναρωτιέται: «Αυτά τα παιδιά, αν δεν ήταν εδώ, θα ήταν μπροστά σε μια τηλεόραση, ή σε ένα play station. Αυτό θέλουμε για τα παιδιά μας;..». Οι δυο του γιοι, 11 και 12 χρόνων, αθλούνται εδώ και χρόνια. «Επειτα θα τελειώσουν το σχολείο, πού θα πάνε; Στα κομπιούτερς και στα μπαράκια; Εδώ απαιτούμε τους χώρους των Ολυμπιακών Αγώνων, δεν τους θέλουμε για να τους κάνουμε "δικούς μας", θέλουμε να αθλούνται τα παιδιά μας...».

Οπως κάθε Ελληνας γονιός, προσδοκούσε στην αξιοποίηση των ολυμπιακών εγκαταστάσεων, ώστε να έχουν τα παιδιά του δωρεάν πρόσβαση σε ασφαλείς και με τις απαραίτητες προδιαγραφές αθλητικές υποδομές. «Είναι αυτονόητο ότι αυτές οι εγκαταστάσεις πρέπει να παραχωρηθούν στις επόμενες γενιές. Για να γίνουν, φορολογηθήκαμε άγρια και θα πληρώνουμε για χρόνια, θα πληρώνουμε πάλι για να αθλούνται τα παιδιά μας;..».

Στα «Σούρμενα» αθλούνται σήμερα 200 - 250 παιδιά από 8 μέχρι 18 χρόνων. Για κάθε ένα, η οικογένειά του πρέπει να βρίσκει το μήνα 25 ευρώ. Οι επιλογές για όσους δεν έχουν οικονομικά περιθώρια δεν είναι και πολλές. Είναι λιγοστά τα γήπεδα, στα οποία μπορεί κάποιος να παίξει χωρίς να πληρώσει. Οι ανάγκες του κόσμου δεν καλύπτονται ούτε στο ελάχιστο: Πάνω από 10.000 κόσμος στο Ελληνικό, 85.000 κάτοικοι στην Καλλιθέα, περίπου 57.000 στη Γλυφάδα, 3.000.000 ο συνολικός πληθυσμός στην Αττική. Πολλοί οι υποψήφιοι πελάτες εκείνων, στους οποίους η κυβέρνηση ετοιμάζεται να χαρίσει την ολυμπιακή περιουσία. Τεράστια τα κέρδη που θα τσεπώσουν.

Η εξασφάλιση των υλικών προϋποθέσεων για την άθληση καθίσταται ακόμα πιο επιτακτική, όταν ακόμα και μέσα στα σχολεία «ο αθλητισμός είναι ένα μάθημα, που απλά λέμε ότι υπάρχει. Οι γυμναστές για να κάνουν τη δουλιά τους χρειάζονται και υποδομές. Δηλαδή, στο τσιμέντο μπορείς να μάθεις στα παιδιά ποδόσφαιρο, ή να ασχοληθούν με το στίβο; Λείπουν τα βασικά. Δεν υπάρχουν μπάλες, κάτσε έξω από ένα σχολείο να δεις κάθε παιδί που φέρνει μαζί του και μια μπάλα», επισημαίνει ο Π. Θεμελίδης.

Χρειάζονται επίμονοι αγώνες, για να υπάρξουν αποτελέσματα. «Εχουν γίνει σοβαρές κινητοποιήσεις. Θα πουν αύριο τα παιδιά μας, "οι γονείς μας είχαν μια σημαντική ευκαιρία να μας δώσουν χώρους να αθληθούμε", θα με ρωτήσει ο γιος "εσύ, πατέρα, τι έκανες γι' αυτούς τους χώρους στο Ελληνικό που σήμερα έγιναν βίλες;"...».

Ο μαζικός αθλητισμός «βουλιάζει» στην κρατική αδιαφορία. Και τα κενά της κρατικής μέριμνας γεμίζουν μόνο, και αν, υπάρχει το «μεράκι» ορισμένων πολιτών. «Ολα εξαρτώνται πλέον από την "καλή θέληση" κάποιων», επισημαίνει στο «Ρ» ο προπονητής του ΑΣ «Σούρμενα», Γ. Λιαγκάκης. Η πολιτεία θα έπρεπε να υπολογίζει ποιες είναι οι ανάγκες κάθε σωματείου, κάθε περιοχής, θα έπρεπε να εξασφαλίζει καθετί απαραίτητο για την ασφαλή άθληση των παιδιών, τονίζει. Και, ανάλογα, να ορίζεται το ύψος της κρατικής χρηματοδότησης. Αντί γι' αυτό όμως, η επιχορήγηση εξαρτάται ιδιαίτερα από την «κατηγορία που είναι η ομάδα του κάθε σωματείου». Ακόμα και η πενιχρή οικονομική στήριξη καταβάλλεται με καθυστέρηση, «ακόμα και ενός έτους», σημειώνει ο προπονητής.

Η κρατική παρέμβαση για μόνιμη παρουσία γιατρού στους χώρους άθλησης είναι ανύπαρκτη. Οταν ένα παιδί τραυματίζεται, βγαίνουν στα κανάλια «οι διάφοροι μεγαλοσχήμονες» για να δηλώσουν το προβληματισμό τους, συμπληρώνει στην κουβέντα μας ο Π. Θεμελίδης. Κανείς τους, όμως, δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για το ότι, «αν πάθει ένα παιδί κάτι, αν πέσει, αν "γυρίσει" τη γλώσσα του, δεν υπάρχει ένας γιατρός...».