Στην εκπομπή «Φωνή της Αλήθειας» του «902 Αριστερά στα FM» και το δημοσιογράφο Κ. Τσίφτη μίλησε χτες ο Μήτσος Αρβανιτάκης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, με αφορμή τη δημοσίευση της Πολιτικής Απόφασης του 17ου Συνεδρίου του Κόμματος. Στο επίκεντρο της κουβέντας βρέθηκαν τα νέα καθήκοντα του Κόμματος για την ολόπλευρη ισχυροποίησή του, αλλά και οι ισχυρισμοί ορισμένων ότι το ΚΚΕ αφήνει αναπάντητα βασικά και τρέχοντα προβλήματα του ελληνικού λαού και ασχολείται μόνο με «μακρινά ζητήματα», όπως ο σοσιαλισμός.

Ο Μ. Αρβανιτάκης επισήμανε πως επιδίωξη του Συνεδρίου ήταν - και είναι με την υλοποίηση των Αποφάσεών του - να γίνει πιο ισχυρό το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.

Το ΚΚΕ - σημείωσε - είναι τμήμα της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, δεν είναι ξέχωρο το ΚΚΕ από τους καημούς, τους πόθους και την πάλη του λαού. Σαν τμήμα δικό τους, είναι ανάγκη να είναι πιο ισχυρό, για να μπορεί να οργανώνεται πολύπλευρα η πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Και το Συνέδριο απέδειξε ότι το Κόμμα μας σήμερα έχει πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες να συμβάλει σ' αυτόν τον αγώνα της εργατικής τάξης. Μπορεί να γίνει δηλαδή πιο ισχυρό, από όλες τις απόψεις.

Το πρώτο ζήτημα της ισχυροποίησης αφορά την ιδεολογία του. Να γίνει δηλαδή πιο ισχυρό ιδεολογικά, γιατί η πείρα έδειξε όλα αυτά τα χρόνια ότι χωρίς ιδεολογία και σαφή προσανατολισμό, σταθερότητα στην ανάγκη να καταργηθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο - κάτι που μόνο ο σοσιαλισμός το εξασφαλίζει - δεν μπορεί να υπάρχει αντοχή στη μακρόχρονη ταξική πάλη, που είναι ανάγκη να αναπτυχθεί και σ' αυτή να συμβάλει και να πρωτοστατήσει το ΚΚΕ.

Κάτι τέτοιο ισχύει από μια άποψη και για τον κάθε λαό και για τον ελληνικό λαό. Δηλαδή δεν μπορεί να υπάρξει λαός που να καταφέρει να αποτινάξει από πάνω του τους δυνάστες, την καταπίεση και την εκμετάλλευση, αν δεν έχει ως λαός ζωντανές αξίες και ιδανικά για τα οποία θα παλεύει.

Το δεύτερο ζήτημα της ισχυροποίησης είναι ότι πιο αποφασιστικά σήμερα, μετά το συνέδριο, θα μπορέσουμε να συμβάλουμε να αντιπαλέψει η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της την πολιτική της κυβέρνησης αλλά και άλλων κομμάτων που έχουν εξίσου αντιλαϊκή πολιτική, την πολιτική της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Να γίνουν βήματα δηλαδή στη συμμαχία λαϊκών στρωμάτων και δυνάμεων που αντιστρατεύονται τον ιμπεριαλισμό, τα μονοπώλια, τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, για να μπορεί να αναπτύσσεται η πάλη, να μπαίνουν δυσκολίες στην αντιλαϊκή επίθεση, να έχει κατακτήσεις η εργατική τάξη, και ταυτόχρονα να ανοίξει ο δρόμος για την εξουσία αυτών των δυνάμεων.

Και το τρίτο ζήτημα, της ισχυροποίησης, συνίσταται στην ανάγκη να προωθηθεί στην πράξη η πολιτική μας πρόταση για τη συγκρότηση του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού, δημοκρατικού μετώπου, αλλά συνυφασμένο με αυτό, είναι ότι όσο πιο ισχυρό είναι το ΚΚΕ, τόσο θα γίνονται πιο ορατά βήματα για τη συγκρότησή του. Δηλαδή το ΚΚΕ να ενισχυθεί με νέες δυνάμεις. Να γίνουν μέλη του, ό,τι καλύτερο έχει η εργατική τάξη, η νεολαία, οι εργαζόμενες γυναίκες, η φτωχομεσαία αγροτιά, τα λαϊκά στρώματα των μεσαίων.

Το Συνέδριο, σημείωσε ο Μ. Αρβανιτάκης, απέδειξε κατά τη γνώμη μας ότι έχουμε μεγαλύτερες δυνατότητες να υπάρξει αυτή η ισχυροποίηση, που είναι δεμένη με την ανάπτυξη της πάλης του λαού. Και αυτό το αποδεικνύουν η συζήτηση που έγινε στο Συνέδριο και η προσυνεδριακή συζήτηση που έχει γίνει στις Οργανώσεις και τις Συνδιασκέψεις, η ομόφωνη ψήφιση της Εισήγησης, της Πολιτικής Απόφασης, της Απόφασης για το Διεθνές Κίνημα. Αυτά είναι καλές προϋποθέσεις για να προσφέρουμε καλύτερα, να γίνουμε καλύτεροι, να γίνουν πιο ζωντανές οι Οργανώσεις, γιατί ισχυρό Κομμουνιστικό Κόμμα στις σημερινές συνθήκες σημαίνει επίσης καλύτερα να λειτουργούν τα όργανα, να συζητάνε, ιδιαίτερα οι Κομματικές Οργανώσεις Βάσης.

Εχουμε μπροστά μας μια αντιλαϊκή επίθεση από τη ΝΔ, η οποία κινείται στην αντιλαϊκή πολιτική που είχε προηγούμενα το ΠΑΣΟΚ. Μπροστά μας ξεδιπλώνονται καθημερινά κινητοποιήσεις. Εχουμε την κινητοποίηση σήμερα (σ.σ. χτες) για παράδειγμα των τραπεζοϋπαλλήλων. Αύριο ξανά στους δρόμους η μικρή και μεσαία αγροτιά, που συσπειρώνεται, αλλά και ευρύτερα, κάτω από την ΠΑΣΥ. Στην ΠΑΣΥ επιτίθεται ο ΣΥΝ. Στις 28 του μήνα, είναι οι κινητοποιήσεις για την Παιδεία, ενάντια στον ψευτοδιάλογο, αλλά και τα αντιλαϊκά μέτρα που δρομολογούνται στα πλαίσια των αποφάσεων της Λισαβόνας και της Μπολόνια. Στους δρόμους οι φοιτητές και οι μαθητές, ο ΣΥΝ συμμετέχει στο διάλογο. Στις 17 του Μάρτη αρκετές ομοσπονδίες και συνδικάτα που παλεύουν για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, ήδη προετοιμάζονται για απεργιακές κινητοποιήσεις. Οι δυνάμεις του ΣΥΝ μαζί με τις δυνάμεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, στη ΓΣΕΕ απέρριψαν την πρόταση των ταξικών δυνάμεων για την απεργία. Επίσης στις 18 του Μάρτη, γίνεται συγκέντρωση και συλλαλητήριο με ευκαιρία τα δύο χρόνια από τον πόλεμο του Ιράκ και πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία από τις δυνάμεις της ΕΕΔΥΕ και των Επιτροπών Ειρήνης. Ποιος πρωτοστατεί τώρα στα καθημερινά προβλήματα; Δεν πρωτοστατούν οι δυνάμεις του ΚΚΕ, που στηρίζουν καθημερινά αυτές τις κινητοποιήσεις και τα αιτήματά τους; Αντίθετα ο ΣΥΝ συμμετέχει στους κοινωνικούς διαλόγους δήθεν για την Παιδεία και μαζί με τη ΓΣΕΕ, με τις δυνάμεις δηλαδή της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αρνήθηκαν να πάμε σε απεργιακή κινητοποίηση στις 17 του Μάρτη.

Το ΚΚΕ σ' ό,τι ζωντανό, όποια κινητοποίηση γίνεται, πρωτοστατεί, και ταυτόχρονα κάνουμε προσπάθεια, όσο μπορούμε φυσικά, να ανοίξουμε το δρόμο, να αντιστέκονται οι εργάτες, οι μικροί και οι μεσαίοι αγρότες, η νεολαία. Αυτό κάνουμε. Πράγμα το οποίο, αποδεικνύει ότι δεν ισχύουν οι επιθέσεις και οι κατηγορίες που καθημερινά εξαπολύει η ηγεσία του ΣΥΝ, σε βάρος του Κόμματός μας. Η ίδια η ζωή δηλαδή έχει αποδείξει ότι οι κομμουνιστές πρωτοστατούν στα συνδικάτα, στις μαζικές οργανώσεις, να αναπτύσσεται η πάλη.

Ταυτόχρονα, σαν Κόμμα, έχουμε πρόταση για τη συγκρότηση της συμμαχίας των αντιμονοπωλιακών, αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων, επιτέλους να συγκροτηθεί δηλαδή μια συμμαχία, ένα μέτωπο, Λαϊκό Μέτωπο όπως το λένε εν συντομία, που αυτό το μέτωπο θα επιταχύνει, θα βοηθήσει να αναπτύσσεται ακόμα περισσότερο η πάλη αυτών των δυνάμεων που δεινοπαθούν από τα μονοπώλια, την ΕΕ και την αντιλαϊκή πολιτική της ΝΔ. Θα συμβάλει να είναι πιο αποτελεσματική η πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της σήμερα, και θα βάλει πλώρη, θα ανοίξει το δρόμο αυτή η συμμαχία να γίνουν αλλαγές σε επίπεδο εξουσίας. Δηλαδή, θα πρέπει να υπάρξει μια συμφωνία αυτής της συμμαχίας σε βασικές ιδέες για τη λαϊκή εξουσία. Να απαλλαγεί δηλαδή ο ελληνικός λαός από την κυριαρχία των μονοπωλίων και των δυνάμεων που έχουν αντιλαϊκή πολιτική.

Ο κόσμος γνώρισε τη σοσιαλδημοκρατία, δηλαδή τις προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, το κράτος και τους νόμους που έχει ψηφίσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι χειροτέρευσαν τη ζωή του ελληνικού λαού.

Γνώρισε και γνωρίζει σήμερα τη ΝΔ, η οποία έχει την ίδια πολιτική. Πάρτε για παράδειγμα τους μισθούς, τη λιτότητα, τις συντάξεις, τα ζητήματα της Παιδείας, τα σχολειά. Θα κάνει σχολειά για φτωχούς και πλούσιους, με τις μεταρρυθμίσεις, όπως λένε, που προωθούν, στο όνομα της Μπολόνια και των αποφάσεων της ΕΕ. Λέει θα ανασυγκροτήσει το κράτος. Μα το κράτος είναι το ίδιο, όπως ήταν και επί ΠΑΣΟΚ, με αντιλαϊκούς νόμους και μέτρα, και παίρνει και άλλα μέτρα που θα χειροτερεύσουν τη ζωή του ελληνικού λαού.

Ο ελληνικός λαός έχει γνωρίσει επίσης τις διάφορες συνταγές που έλεγε ο ΣΥΝ για τη συγκρότηση της Κεντροαριστεράς, η οποία όπου δημιουργήθηκε χρεοκόπησε, ιδιαίτερα στην Κεντρική Ευρώπη. Η Κεντροαριστερά ήταν αυτή που συμμετείχε στον πόλεμο, στη Γιουγκοσλαβία και σε άλλους πολέμους.

Επίσης, ο ελληνικός λαός έχει μια πείρα, αλλά και γενικότερα οι λαοί, σε αυτό που σήμερα προπαγανδίζει η ηγεσία του ΣΥΝ, εμφανιζόμενη και με ένα αριστερό προσωπείο. Οτι, δηλαδή, μπορεί να μετεξελιχθεί το σημερινό σύστημα, ακόμα και η ΕΕ, να γίνει πιο ανθρώπινη. Ετσι λέει. Μα, αυτό το έλεγαν, πριν πενήντα χρόνια, ας το πούμε έτσι απλά, όπως το έχει γνωρίσει με την πείρα του ο ελληνικός λαός, ορισμένοι ευρωκομμουνιστές, ορισμένοι αρνητές των συμφερόντων της εργατικής τάξης.

Φυσικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Ταυτόχρονα, όλοι αυτοί οι κύριοι που προπαγάνδιζαν αυτές τις ιδέες, έβαζαν σοβαρότατα εμπόδια στην ανάπτυξη της πάλης των λαών.

Κατά συνέπεια θέλω να πω ότι ο λαός έχει και μια ορισμένη πείρα. Ο δικός του ο δρόμος, λοιπόν, είναι σήμερα να παλεύει καθημερινά ενάντια στις αντιλαϊκές πολιτικές, και ταυτόχρονα να χαραχτεί ο δρόμος της συμμαχίας της εργατικής τάξης, με τη μικρομεσαία αγροτιά, τα λαϊκά στρώματα των πόλεων, μαζί με τη νεολαία, μαζί με τις εργαζόμενες γυναίκες, μαζί με μαζικούς φορείς που αντιστρατεύονται τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, και να ανοίξει ο δρόμος για την εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.