Ο λαός της Κούβας στηρίζει την επανάσταση

Ο Τζορτζ Ου. Μπους και οι φίλοι του στο Λευκό Οίκο μαζί με τους περισσότερους του Κογκρέσου διαλαλούν πως η αμερικανική δημοκρατία είναι η μοναδική δημοκρατία. Ωστόσο, τα τελευταία 50 χρόνια λιγότεροι από τους μισούς εγγεγραμμένους ψηφίζουν.

Ωστόσο, η τελευταία εκλογική διαδικασία για την εκλογή του Προέδρου της χώρας, το 2000, ήταν η χειρότερη. Κλοπή, απάρνηση εκλογικού δικαιώματος, ασάφεια του αποτελέσματος, που τελικά οδήγησε στην επιλογή του Προέδρου από το Ανώτατο Δικαστήριο.

Παρά τις επιθέσεις στη δημοκρατία στο εσωτερικό της χώρας, με την πολιτική του προληπτικού πολέμου, τη χειροτέρευση του βιοτικού επιπέδου του αμερικανικού λαού, την οικονομική αφαίμαξη των φτωχών, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός προσπαθεί να επιβάλει τη «δημοκρατία» του και σε άλλες χώρες. Συγκεκριμένα, η κυβέρνηση Μπους δε χάνει την ευκαιρία να καταγγείλει την Κούβα ως «ολοκληρωτική», πως ο ηγέτης της χώρας είναι δικτάτορας και πως χρειάζεται τη συμβολή και τη «βοήθεια» των ΗΠΑ για τη «μετάβασή της στη δημοκρατία».

Η αλήθεια, ωστόσο, είναι αρκετά διαφορετική.

Στις τρεις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις στο νησί, το 1993, το 1998 και το 2003, το 90% του εκλογικού σώματος άσκησε το δικαίωμα της ψήφου, εθελοντικά και με μυστική ψηφοφορία, με την παρουσία ξένων παρατηρητών.

Θεμέλιο των θεσμών της σοσιαλιστικής δημοκρατίας είναι οι συνελεύσεις της γειτονιάς ή του χωριού, οι οποίες ονομάζονται Συνελεύσεις Λαϊκής Εξουσίας. Αυτές οι συνελεύσεις γίνονται με περίπου 500-1.000 κατοίκους της ίδιας γειτονιάς. Εκεί συζητούν για όλα τα λαϊκά προβλήματα και εκλέγεται ένας αντιπρόσωπος για τη Δημοτική Συνέλευση Λαϊκής Εξουσίας. Αξίζει να σημειώσουμε ότι οι υποψήφιοι είναι πάντοτε περισσότεροι από ένας. Κάθε αντιπρόσωπος έχει την υποχρέωση να συναντιέται με τους ανθρώπους που διαμένουν στη δική του εκλογική περιφέρεια μια φορά στους τρεις μήνες και να δίνει λογαριασμό για τις πράξεις του. Στις υποχρεώσεις του είναι επίσης οι μικρότερες συγκεντρώσεις σε πιο συχνά διαστήματα και να διαθέτει χρόνο για να συναντιέται με ψηφοφόρους και να ακούει τα προβλήματά τους, τα παράπονά τους και τις υποδείξεις τους.

Μετά την ανάδειξη των υποψηφίων από τη Συνέλευση Λαϊκής Εξουσίας πραγματοποιούνται εκλογές που είναι μυστικές και μη υποχρεωτικές για την ανάδειξη του αντιπροσώπου της γειτονιάς στη Δημοτική Συνέλευση της Λαϊκής Εξουσίας.

Η Δημοτική Συνέλευση της Λαϊκής Εξουσίας αποτελείται από το σύνολο των αντιπροσώπων των Συνελεύσεων Λαϊκής Εξουσίας. Και από τη Δημοτική Συνέλευση προτείνονται υποψήφιοι και τελικά εκλέγονται αντιπρόσωποι για τις Επαρχιακές Συνελεύσεις Λαϊκής Εξουσίας.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι σε 20.000 κατοίκους αντιστοιχεί μια έδρα βουλευτή της Εθνικής Συνέλευσης Λαϊκής Εξουσίας. Σήμερα το ανώτατο αυτό όργανο εξουσίας έχει 609 βουλευτές, από τους οποίους σημειώνουμε ότι το 80% είναι μέλη και στελέχη του ΚΚ Κούβας.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα σε κανένα επίπεδο δεν υποδεικνύει υποψηφίους, ούτε υποστηρίζει κατά την προεκλογική περίοδο κάποιους από αυτούς. Ωστόσο, οι βαθιοί δεσμοί του Κόμματος με το λαό έχουν ως φυσική συνέπεια η μεγάλη πλειοψηφία των αντιπροσώπων σε όλα τα όργανα να αποτελείται από κομμουνιστές. Αξίζει να σημειώσουμε πως κάθε φορά που πραγματοποιεί το Συνέδριό του, ένα πλατύ φάσμα λαού φέρνει τα προβλήματά του στο Κόμμα και αυτά δίνουν υλικό στον καθοδηγητικό του ρόλο.

Χαρακτηριστικό είναι πως πριν από το Συνέδριο του 1991 πραγματοποιήθηκαν 89.000 συζητήσεις, όπου πήραν μέρος 3,5 εκατομμύρια Κουβανοί και τέθηκαν 500 θέματα που αφορούσαν σε μια σειρά ζητημάτων, από τη δομή του Κόμματος μέχρι και την εξωτερική πολιτική.

Στην Κούβα δε γίνεται προεκλογική εκστρατεία των υποψηφίων με την αστική έννοια. Δε δαπανούν χρήματα για την αυτοπροβολή τους, δε χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ και δεν τους χρηματοδοτούν οι μεγαλοεπιχειρηματίες για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους. Τη μέρα των εκλογών αναρτώνται τα ονόματα των υποψηφίων σε πίνακα ανακοινώσεων έξω από τα εκλογικά κέντρα μαζί με τη φωτογραφία τους και ένα μικρό βιογραφικό.

Μια λίστα με τους υποψήφιους βουλευτές μοιράζεται σε κάθε Κουβανό πολίτη. Και εκλέγουν. Δικαίωμα να εκλέγουν και να εκλέγονται έχουν οι Κουβανοί από την ηλικία των 16 ετών με μόνη εξαίρεση την Εθνική Συνέλευση Λαϊκής Εξουσίας, για την ανάδειξη των βουλευτών της οποίας ψηφίζουν από 16 ετών αλλά εκλέγονται σε αυτήν μόνο αν έχουν συμπληρώσει το 18ο έτος τους. Για να εκλεγεί κάποιος στην Εθνική Συνέλευση, πρέπει να λάβει τουλάχιστον το 50% των ψήφων στην περιφέρειά του. Αυτό ισχύει και για τον Κουβανό Πρόεδρο, Φιντέλ Κάστρο.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης και ο μηχανισμός ανάκλησης των αντιπροσώπων στις Δημοτικές Συνελεύσεις Λαϊκής Εξουσίας, ο οποίος ξεκινά όταν το ζητήσει έγγραφα το 20% των εκλογέων της περιοχής. Η ανάκληση πραγματοποιείται αν υπέρ αυτής ψηφίσει η πλειοψηφία των εκλογέων της εκλογικής περιφέρειας, και στην περίπτωση αυτή προκηρύσσεται νέα εκλογική διαδικασία για την αναπλήρωση της κενής θέσης. Με ανάλογο τρόπο μπορεί να γίνει η ανάκληση βουλευτών και των πιο πάνω αντιπροσωπευτικών σωμάτων.

Ετσι, λοιπόν, η εκλογική διαδικασία στην Κούβα με τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτές των προεδρικών εκλογών των ΗΠΑ, ιδιαίτερα των τελευταίων, του 2000, όπου χρειάστηκε να περάσουν 36 ολόκληρες μέρες ασάφειας και αβεβαιότητας ώστε τελικά να αποφασίσει το Ανώτατο Δικαστήριο ότι Πρόεδρος της χώρας θα είναι ο Τζορτζ Ου. Μπους. Για να αποφευχθεί μια παρόμοια κλοπή στις επερχόμενες εκλογές, 13 μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων έχουν κάνει έκκληση για να παραβρεθούν παρατηρητές από τα Ηνωμένα Εθνη. Ετσι, μήπως και το «σύγχρονο μοντέλο της δημοκρατίας» των ΗΠΑ λειτουργήσει λίγο καλύτερα...

Πρόκειται για τα μεγάλα ερωτήματα που γεννά η πρωτοφανής πολεμική ανάπτυξη του συνόλου των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας μαζί με το σύνολο των Σωμάτων Ασφαλείας. Ολα δικαιολογούνται στο όνομα της ασφάλειας της Ολυμπιάδας της Αθήνας, ακόμη κι η συνδρομή του ΝΑΤΟ ως επιστέγασμα της δραστηριότητας των ξένων μυστικών υπηρεσιών. Πολλοί εξηγούν την πρωτοφανή εφαρμογή ηλεκτρονικών συστημάτων και όπλων τελευταίας τεχνολογίας ως μία ευκαιρία της πολεμικής βιομηχανίας και των εταιριών (προστασία ασφάλειας) να κερδίζουν αστρονομικά ποσά. Αυτή η ερμηνεία όσο απλή κι αν φαίνεται είναι σωστή, ιδιαίτερα στην εποχή μας, που η εμπορευματική παραγωγή κινείται κυρίως στα προϊόντα πολεμικής ισχύος και στις υπηρεσίες ασφαλείας. Ομως, δεν αρκεί για να ερμηνεύσει καθολικά το φαινόμενο.

Η Αθήνα διαπιστώνει μία γενική πολεμική κινητοποίηση ως ένα είδος γενικής δοκιμής. Η δραματική ερώτηση που προκύπτει από αυτή τη διαπίστωση έχει δύο πλευρές. Η μία αφορά στον έλεγχο και στην καταστολή λαϊκών κινητοποιήσεων στην Ελλάδα. Είτε προληπτικά στη γέννησή τους είτε στην ανάπτυξή τους. Η άλλη είναι η μετατροπή της Ελλάδας σε κύριο προωθημένο ιμπεριαλιστικό φρούριο έναντι των αραβικών λαών σήμερα και κάθε βαλκανικού λαού αύριο.