Πρώτα δημιούργησαν τη «φούσκα» ενός διαφορετικού από τους προηγούμενους πρωθυπουργού, αντιλαϊκιστή, σοβαρού, εργατικού, ευγενή, διαλεκτικού και σύγχρονου. Και η «φούσκα» έσπασε, φανερώνοντας πίσω από το εκσυγχρονιστικό πρόσωπο του Σημίτη, τη φιγούρα του Τσουκάτου, ως εξπέρ της κομματικής ίντριγκας και της πολιτικής απατεωνιάς.

Υστερα έφτιαξαν τη «φούσκα» μιας μοντέρνας και δημοκρατικής κυβέρνησης, που δουλεύει συλλογικά, αρμονικά, χωρίς τα πάθη και τις μεθόδους του παρελθόντος. Γρήγορα κι αυτή η «φούσκα» έσπασε με πάταγο, όταν φάνηκαν το στόμα του Γιαννόπουλου ν' αλυχτά εναντίον των αγωνιζόμενων αγροτών, το χέρι του Αρσένη ν' ανεβοκατεβάζει τη βέργα κατά των μαθητών, τα ρόπαλα των ΜΑΤ να πέφτουν με δύναμη στα κεφάλια των γερόντων συνταξιούχων στο Σύνταγμα.

Η «φούσκα» της ισχυρής Ελλάδας της εθνικής ανεξαρτησίας και της δυνατής παρουσίας στον διεθνή στίβο, δεν πρόλαβε να μεγαλώσει πολύ, καθώς άρχισε να «χάνει αέρα» από τις πρώτες μέρες της εκσυγχρονιστικής κυβέρνησης, εκείνη την αποφράδα νύχτα των Ιμίων κι ακολούθησαν μετά πολλά άλλα «τρυπήματα», όπως η Μαδρίτη, οι S - 300, o Οτσαλάν, ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία, η επίσκεψη Κλίντον και τελευταία το Ελσίνκι.

Οπως το «φουσκί», το κοπρόχωμα για λύπανση που προσφέρεται άφθονο από τους εκσυγχρονιστές για να λιαίνεται το έδαφος ανάπτυξης ενός αισχρού αντικομμουνισμού στη χώρα μας, που μας γυρίζει δεκαετίες πίσω. Οπως οι «φουσκωτοί», οι συνοδοί και προστάτες της πολιτικής, επιχειρηματικής και αντικοινωνικής ελίτ, που προκαλούν και δέρνουν όποιον τολμήσει ν' ανησυχήσει τ' αφεντικά τους. Οπως τα «φουσκωτά», τα πολυτελή σκάφη αναψυχής γεμάτα αέρα, με τα οποία πλέουν στις θάλασσες του μικροαστισμού, συνοδευόμενοι ενίοτε και από αγορασμένη λευκή σάρκα, οι νεόπλουτοι επιδειξίες του εκσυγχρονισμού. Οπως ο «φούσκος», ο μπάτσος, η σφαλιάρα των «ψευτοτσαμπουκάδων» της εξουσίας και των «μορμολικείων» της υποταγής στους ξένους αφέντες, προς την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια των Ελλήνων.

Ομως οι «φούσκες» σπάζουν και τα συνάγωγά τους δεν μπορούν να σώνουν εσαεί τους «φουσκωμένους διάνους» της Ελλάδας του εκσυγχρονισμού. Και ναι μεν το περιεχόμενό τους από βρωμερά αέρια και κίτρινα πύα μολύνει τη χώρα μας, αλλά, ταυτόχρονα, καθαρίζει και η ατμόσφαιρα, για να φανεί το πραγματικό, το καθαρό πρόσωπό της. Το λυκαυγές της τρίτης χιλιετίας, η Ελλάδα το διέρχεται κουβαλώντας τα μικρόβια του καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού. Ομως στον 21ο αιώνα θα βρει την κατάλληλη αντιβίωση για να γιατρευτεί και να προχωρήσει υγιής στο μέλλον της όπως την προστάζει η ιστορία της.

Ηταν Φλεβάρης του 1994 όταν ο μεγαλοεκδότης Χ. Λαμπράκης παρουσίασε πρόγραμμα διαχείρισης των ορεινών όγκων της Αττικής. Το πρόγραμμα, αν και παινεύτηκε δεόντως από την κυβέρνηση, μπήκε στη «ναφθαλίνη» μετά τις σφοδρές αντιδράσεις που προκάλεσε. Τότε, για πρώτη φορά μπήκε «επιτάπητος»το θέμα της ιδιωτικοποίησης του δασικού πλούτου της χωρας

Η εισήγηση - απόφαση πια -ανάμεσα σε άλλα σημειώνει πως η απόφαση της κυβέρνησης να παραχωρήσει τη διαχείριση, προστασία, μελέτη, επίβλεψη και εκτέλεση των δασοτεχνικών έργων, καθώς επίσης την πρόληψη των δασικών πυρκαγιών - δηλαδή όλη τη συνταγματική ευθύνη του κράτους - δήθεν στην ΤΑ και τους φορείς της, ανοίγει ουσιαστικά το δρόμο για να ανθήσει η κερδοσκοπία των ιδιωτικών συμφερόντων. «Η ζωή έδειξε μέχρι σήμερα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ότι η ΤΑ αναθέτει όποιες από τις μελέτες και τα έργα αναλαμβάνει, σε ιδιωτικές εταιρίες, σε συμφέροντα που, ειδικά στην Αττική, συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με την "ιδεολογία Λαμπράκη"». Με το σχετικό κείμενο υπενθυμίζεται η γνωστή «πρωτοβουλία του Ιδρύματος Μελετών Λαμπράκη», το 1993, με στόχο την ιδιωτικοποίηση των περιαστικών δασών της Αττικής, την επιβολή εισόδου στους ορεινούς όγκους και την εμπορευματοποίηση των λειτουργιών τους. «Από τότε - σημειώνεται - είχε γίνει προσπάθεια να "εμπλακεί" η ΤΑ με τους φορείς της στην πρωτοβουλία αυτή. Εξέλιξη που δεν υλοποιήθηκε».

Σχετικά με αυτή καθεαυτή την απόφαση της κυβέρνησης να παραχωρήσει στους ΟΤΑ τη διαχείριση των περιαστικών δασών, μέσα από τη σύναψη προγραμματικών συμβάσεων, το ΝΣ αποδέχτηκε την εκτίμηση ότι «δεν εξασφαλίζει την ουσιαστική προστασία τους. Αλλωστε, το δάσος είναι ένα οικοσύστημα το οποίο δεν μπορεί κανείς να το κομματιάσει στα όρια ενός Δήμου. Ούτε εξαντλεί το ρόλο και τη σημασία του στους όμορους με αυτόν ΟΤΑ. Αντίθετα, είναι κοινωνικό αγαθό, με επίδραση σε όλους τους κατοίκους κι όχι μόνο αυτούς των όμορων δήμων». Καταλήγοντας υπογραμμίζει πως «αν ήθελε η κυβέρνηση, πραγματικά, την προστασία των δασών και την ουσιαστική συμβολή της ΤΑ, θα φρόντιζε γι' αυτό μέσα από την ενίσχυσή της με πόρους, προσωπικό και μέσα και με θεσμική κατοχύρωση του ρόλου της για συγκεκριμένες δράσεις που θα μπορούσε να υλοποιεί μέσα από τη συνεργασία της με τη Δασική Υπηρεσία. Χωρίς, βέβαια, να την οδηγεί σε "ανταποδοτικά για το οξυγόνο", σε σημείο να πληρώνουμε είσοδο - γιατί εκεί πάμε - για να έχουμε πρόσβαση στην Πάρνηθα, στον Υμηττό, στην Πεντέλη, στο Αιγάλεω, όπως εκτός των άλλων οραματιζόταν η γνωστή πλέον μελέτη του Ιδρύματος Μελετών Λαμπράκη».