Η εκτενής (395 σελίδες), εικονογραφημένη εξαιρετικά με χαρακτηριστικά «δείγματα» της τεράστιας και αξιακά και ποσοτικά σκηνογραφικής-ενδυματολογικής και ζωγραφικής δημιουργίας του, μονογραφία διαρθρώνεται στα εξής κεφάλαια: «Η ζωγραφική περίοδος (1955-1962)». «Η αρχιτεκτονική περίοδος (1962-1971)». «Συμβολισμός (1972-1980)». «Μεταμοντνερνισμός (1981-2001)». Περιλαμβάνει, επίσης, ένα επικήδειο κείμενο του Κλέμεν Κρισπ στους «Financial Times», σημειώσεις και την πληθωρική γενική βιβλιογραφία και κριτικογραφία (ξένη και ελληνική) για το σκηνογραφικό και ζωγραφικό έργο του Ν. Γεωργιάδη.

«Ο Νίκος Γεωργιάδης ήταν ένας από τους σπουδαιότερους σκηνογράφους του 20ού αιώνα (...). Ενας γίγαντας και ένας ποιητής ανάμεσα στους άλλους σκηνογράφους και δέσποσε στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, όπως ο Λεόν Μπασκτ και ο Αλεξάντρ Μπενουά είχαν δεσπόσει στο πρώτο μισό», υπογραμμίζει μεταξύ άλλων, ο πρώην διευθυντής του «Κόβεν Γκάρντεν», Τζον Τούλεϊ. Ενώ ο ιστορικός του θεάτρου Ρόμπερτ Ορέσκο, αναλύοντας συνοπτικά το έργο του Γεωργιάδη και τις αισθητικές επιδράσεις που δέχτηκε (λ.χ. από τον κινηματογράφο του Βισκόντι, το θέατρο και τον κινηματογράφο του Μπέργκμαν), επισημαίνει: «Ο Νίκος Γεωργιάδης ήταν Ελληνας. Αυτή η εντελώς αυτονόητη φράση εξηγεί αμέσως την τόλμη της αισθητικής του, τα έντονα χρώματα των σκηνικών και κοστουμιών του, τα βαθιά κόκκινα, το χρυσό, το μαύρο, και επίσης τις ιερατικές στάσεις των παραστατικών πινάκων του». Οι εικόνες του «ήταν σημαδεμένες από την Ανατολή» και είχε «συνείδηση της "ελληνικότητάς" του» η οποία τον οδήγησε να γίνει «πολίτης του κόσμου». Ο Παναγιώτης Τέτσης προσφωνώντας τον Γεωργιάδη ως μέλος της Ακαδημίας, χαρακτήρισε το «δύσκολο δρόμο της πρωτοπορίας στη σύγχρονη τέχνη», τον οποίο διάλεξε ο Γεωργιάδης και ως λαμπρή «συμβολή στον πολιτισμό του τόπου μας το πολύπλευρο έργο του». Εργο, το οποίο «διεκδίκησε» και «επέτυχε μια θέση ανάμεσα στο διεθνή αστερισμό της τέχνης».

Ο Νίκος Γεωργιάδης αποφοίτησε (το 1948) από την Αρχιτεκτονική Σχολή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Ομως, δεν έμελλε να ασκήσει το επάγγελμα του αρχιτέκτονα. Εμελλε να γίνει σπουδαίος «αρχιτέκτονας» της αισθητικής του λυρικού θεάτρου και του κλασικού μπαλέτου, αλλά και του θεάτρου πρόζας. Μετά το ΕΜΠ, σπούδασε στη «Slade School of Art» του Λονδίνου, της οποίας αργότερα και για πολλά χρόνια υπήρξε καθηγητής, «επηρεάζοντας ιδιαίτερα τη νέα γενιά σκηνογράφων». Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 σκηνογράφησε μια παράσταση μπαλέτου στις ΗΠΑ και μια παράσταση πρόζας στο Θέατρο του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Αυτή ήταν η αρχή της διεθνούς φήμης σταδιοδρομίας του. Το 1955 ο διάσημος Αγγλος χορογράφος Κένεθ Μακμίλαν, επέλεξε τον Νίκο Γεωργιάδη για τα σκηνικά και τα κοστούμια του έργου του «Dances Concertantes» στο «Salders Wells Theater». Με τη δουλιά του αυτή «ένας νέος σκηνογράφος εξερράγη κυριολεκτικά στο χορευτικό στερέωμα. Ο Κένεθ Μακμίλαν έκανε την εξαιρετική ανακάλυψη ενός Ελληνα σκηνογράφου και ο Νίκος Γεωργιάδης τίναξε τη συναρπαστική πολύχρωμη παλέτα του επάνω στο βρετανικό μπαλέτο», έγραφε ο κριτικός Πέτερ Ουίλιαμς.

Η συνέχεια ήταν συναρπαστική. Σκηνογράφησε πλήθος παραστάσεων μπαλέτου, όπερας, πρόζας στα μεγαλύτερα θέατρα της Αγγλίας και του κόσμου. Μεταξύ άλλων: «Κόβεν Γκάρντεν», «Ολντ Βικ», «Ρόαγιαλ Κορτ», Βασιλική Οπερα Λονδίνου, στις κρατικές Οπερες του Παρισιού και της Βιέννης, στα «Ρώσικα Μπαλέτα» του Νουρέγιεφ, του οποίου σκηνογράφησε και «έντυσε» πολλές παραστάσεις. Εικαστικοί του «θρίαμβοι» ήταν, μεταξύ άλλων οι παραστάσεις: «Λυσιστράτη», «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», «Αϊντα», «Τρώες», «Τραβιάτα», «Ο πρίγκιπας της παγόδας», «Μανόν Λεσκό», «Μάγιερλινγκ». Ο Γεωργιάδης είχε στο ενεργητικό του και τα σκηνικά και κοστούμια δύο ταινιών, τις «Τρωάδες» του Μιχάλη Κακογιάννη και τον «Νιζίνσκι» του Χέρμπερτ Ρος. Στην Ελλάδα ελάχιστα θέατρα «ευλογήθηκαν» από τη δημιουργία του: Λυρική Σκηνή, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, θίασος Κάτιας Δανδουλάκη, με τελευταίο το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Λάρισας(«Βάκχες»).

Θα κλείσουμε την αναφορά μας σ' αυτόν το μεγάλο δημιουργό, με δυο φράσεις του Ελληνα ιστορικού Τέχνης, Αλέξανδρου Γ. Ξύδη, γραμμένες το 1964: «Σήμερα τα οράματα της φύσης και της τέχνης έχουν χάσει από τη μαγική ισχύ τους. Τα καινούρια και τα πιο ενεργά τα μηχανεύονται και τα κατασκευάζουν οι καλλιτέχνες. Ομως, λίγων τα έργα φανερώνουν πραγματικά ένα όραμα: Ο Klee, ο Miro, ο Masson, η Viera da Silva. Από το σόι τους και ο Νίκος Γεωργιάδης».