Στα «ξερά» γήπεδα ταλαιπωρούνται δεκάδες αθλητικά ποδοσφαιρικά σωματεία

Ετσι, αν και όλο και περισσότερες αθλητικές εγκαταστάσεις κατασκευάζονται, κύρια στην ευρύτερη περιοχή της πρωτεύουσας, για να εκπληρωθεί η «νέα μεγάλη ιδέα» των Ολυμπιακών Αγώνων, ο μαζικός λαϊκός αθλητισμός είναι τουλάχιστον υπανάπτυκτος. Ο Δήμος Αθηναίων, αν και έχει ιδιαίτερη θέση στην ανάπτυξη του λαϊκού αθλητισμού, εντούτοις οι υποδομές του είναι τουλάχιστον παρωχημένες και ανεπαρκείς για την κάλυψη των αναγκών των εργαζομένων και κατοίκων της πρωτεύουσας.

Την ίδια στιγμή, η στήριξη από την κεντρική διοίκηση μηδαμινή. Φυσικά, σε αυτό το σημείο, τεράστια είναι η ευθύνη και της ίδιας της διοίκησης του δήμου, η οποία ουδέποτε διεκδίκησε τα χρήματα που της χρωστά το κράτος.

Sportidea

Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του προέδρου του Οργανισμού Νεολαίας και Αθλησης (ΟΝΑ) Ελ. Σκιαδά, ο οποίος μιλώντας στο «Ρ», είπε πως «οι αθλητικές εγκαταστάσεις είναι ανεπαρκείς». Στο Δήμο της Αθήνας υπάρχουν συνολικά 300 αθλητικές και πολιτιστικές εγκαταστάσεις, όπου συνολικά απασχολούνται 800 γυμναστές, καλλιτέχνες και τεχνίτες. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Οργανισμού, πάνω από 300.000 άνθρωποι έρχονται σε επαφή με το ΟΝΑ.

Το δίκτυο των αθλητικών εγκαταστάσεων που σήμερα υπάρχει στο Δήμο της Αθήνας είναι τουλάχιστον απαρχαιωμένο. «Οι αθλητικές εγκαταστάσεις πάσχουν», μας λέει ο Ελ. Σκιαδάς και συνεχίζει: «Πρόκειται για ένα δράμα».

Το πρόβλημα, όμως, είναι ακόμη πιο οξυμένο, αφού ο δήμος είναι υποχρεωμένος να συντηρεί αυτό το δίκτυο των παρωχημένων εγκαταστάσεων. Συνολικά, μάλιστα, ο δήμος δίνει 162.504 ευρώ κάθε χρόνο για τη συντήρηση των αθλητικών εγκαταστάσεων.

Παράλληλα, η συντριπτική πλειοψηφία των κτιρίων του ΟΝΑ δεν είναι ιδιόκτητα, με αποτέλεσμα ο δήμος να «χαρατσώνεται» κάθε χρόνο με 1.050.000 ευρώ για μισθώματα κτιρίων.

Ταυτόχρονα, τα χρήματα για την κατασκευή νέων έργων, ή ακόμη για την επέκταση και συμπλήρωση των υπαρχόντων, είναι πολύ λίγα. Συγκεκριμένα, για το οικονομικό έτος 2003 (σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του ΟΝΑ) για την κατασκευή νέων αθλητικών εγκαταστάσεων δόθηκαν μόλις 639.922 ευρώ, από τα συνολικά 2.778.500 ευρώ που αρχικά είχαν προϋπολογιστεί! Δηλαδή, το 2003, μόλις το 23,02% των νέων έργων έχει ήδη γίνει...

Η διοίκηση του Δήμου Αθηναίων, όπως λέει ο αρμόδιος αντιδήμαρχος, έχει ξεκινήσει ένα πρόγραμμα κατασκευής παιδικών χαρών, ενώ ο ίδιος ομολογεί πως γίνεται μια προσπάθεια, στην ουσία από το μηδέν, για την κατασκευή χώρων άθλησης ικανών να ικανοποιήσουν τις σύγχρονες ανάγκες.

Την ίδια στιγμή, η κεντρική διοίκηση δίνει ελάχιστα χρήματα για την ανάπτυξη του ΟΝΑ. Συγκεκριμένα, τα μόνα χρήματα που έχουν εισρεύσει στα ταμεία του Οργανισμού είναι 100.000 ευρώ από επιχορήγηση της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού για την «εκτέλεση συγκεκριμένων προγραμμάτων».

Ασφαλώς, σε αυτή την εξέλιξη, η ευθύνη δε βαραίνει μόνο την εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά και τις διοικήσεις του δήμου τα τελευταία χρόνια (όλες στηρίχτηκαν από τη ΝΔ). Πράγματι, ουδέποτε διεκδίκησαν από το κράτος τα χρήματα που παράνομα παρακράτησε από το δήμο. Αντιθέτως, προτιμά να χαρατσώνει τους δημότες, προτάσσοντας τη λογική της ανταποδοτικότητας σε όλους τους τομείς...

Ετσι, τα κύρια έσοδα του ΟΝΑ προέρχονται από την τακτική επιχορήγηση από το δήμο, που φτάνει τα 22.300.000 ευρώ! Να σημειωθεί σε αυτό το σημείο πως η συντριπτική πλειοψηφία των εσόδων του δήμου προέρχονται από φόρους και τέλη από τους δημότες.

Ο «Ρ» μίλησε επίσης με τον Μ. Δανδουλάκη, γραμματέα του Πολιτιστικού Περιβαλλοντικού Συλλόγου Κέντρου Αμπελοκήπων, για τα προβλήματα που υπάρχουν στην περιοχή δράσης του Συλλόγου, αναφορικά με το λαϊκό αθλητισμό.

«Η υποδομή σε αθλητικούς χώρους και η γενικότερη στήριξη του λαϊκού αθλητισμού, στην περιοχή όπου λειτουργεί και δρα ο Σύλλογός μας, είναι επιεικώς ανεπαρκής, να μην πω μηδαμινή. Υπάρχουν ελάχιστα αθλητικά κέντρα (λιγότερα από δέκα) σε μια περιοχή που αριθμεί περισσότερους από 300.000 κατοίκους και εργαζόμενους».

Στην περιοχή, συνεχίζει, λειτουργούν τρεις αθλητικοί σύλλογοι, που ουσιαστικά έχουν αφεθεί χωρίς οικονομική στήριξη και χωρίς υποδομές. Επίσης, «είναι γνωστοί οι αγώνες του συλλόγου μας για την υπεράσπιση των τελευταίων ελεύθερων χώρων στην περιοχή, μέρος των οποίων θα μπορούσε να αξιοποιηθεί και για ήπιες αθλητικές δραστηριότητες (Θων, Γουδί, Κουντουριώτικα κλπ.). Είναι, δυστυχώς, γνωστή η κατάληξη του ΘΩΝ, που με ευθύνη δήμου και κυβέρνησης τσιμεντοποιήθηκε από τον Βωβό. Το Γουδί βρίσκεται στο στόχαστρο μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων».

Και ο Μ. Δανδουλάκης καταλήγει: «Γενικά, αντί να βλέπουμε ενόψει των ΟΑ να δίνεται προτεραιότητα στο λαϊκό αθλητισμό και τη διάσωση των τελευταίων ελεύθερων χώρων, βλέπουμε την τσιμεντοποίηση και την εμπορευματοποίηση να ισοπεδώνει κάθε έννοια ποιότητας ζωής για τους εργαζόμενους και τα παιδιά τους προς όφελος των κερδών των μεγαλοσυμφερόντων»...

Σε άλλη μια «ατομική υπόθεση» εξελίσσεται, ήδη, ο ερασιτεχνικός αθλητισμός, σύμφωνα με σχετικούς φορείς που δραστηριοποιούνται σε γειτονιές της Αθήνας. Οπως γίνεται με όλα όσα θεωρητικά μεν ονομάζονται «δικαίωμα για όλους», αλλά, πρακτικά, δε θυμίζουν τίποτα λιγότερο από ένα προνόμιο για τους λίγους.

Είναι χαρακτηριστικά όσα καταθέτει στο «Ρ» ο Τ. Σταματόπουλος, πρόεδρος του αθλητικού σωματείου «ΑΡΙΩΝ ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΥ», που ασχολείται με το μπάσκετ και το ποδόσφαιρο: Η οικονομική στήριξη από το Δήμο της Αθήνας είναι ανύπαρκτη, ενώ, τα δύο τελευταία χρόνια, δεν έχει δοθεί ούτε δραχμή από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού. Το αποτέλεσμα είναι τα έξοδα να επιβαρύνουν αποκλειστικά το σύλλογο και, κατ' επέκταση τις λαϊκές οικογένειες, που αναζητούν λίγες ώρες άσκησης και ποιοτικής ψυχαγωγίας για τα παιδιά τους: Η ετήσια συνδρομή για τα παιδιά που συμμετέχουν στα μικρά τμήματα ανέρχεται πάνω - κάτω στα 200 ευρώ!

Ο «ΑΡΙΩΝΑΣ» χρονολογείται από το 1928, έχοντας συμμετάσχει σε σημαντικές αθλητικές διοργανώσεις και με αξιόλογη παρουσία, ιδιαίτερα στο μπάσκετ. «Ο δήμος της Αθήνας έχει μεγάλη έλλειψη σε κλειστά γήπεδα», επισημαίνει ο κ. Σταματόπουλος, για να περιγράψει στη συνέχεια τι συνεπάγεται αυτό για τις ερασιτεχνικές ομάδες: Τα τμήματα ποδοσφαίρου προπονούνται στο ...Βύρωνα, ενώ τα παιδικά και εφηβικά τμήματα μπάσκετ «βολεύονται» στο ανοιχτό γήπεδο της κοντινής πλατείας. «Οταν βρέχει, απλά δεν κάνουμε προπόνηση».

«Ολη αυτή η οικονομική κατάσταση έχει απογοητεύσει τον κόσμο, δεν μπορεί να βάζει συνέχεια το χέρι στην τσέπη». Εστιάζοντας στην «επιλεκτική» βοήθεια των αρμοδίων, τονίζει ότι είναι αδιανόητο να μη δίνεται τίποτα για τον ερασιτεχνικό αθλητισμό, όταν, επανειλημμένα, «έχουν σωθεί με την παρέμβαση της πολιτείας - δηλαδή με λεφτά των εργαζομένων - ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρίες, κερδοσκοπικές».

«Αν η πολιτεία δε δει σοβαρά αυτό που λέμε "ερασιτεχνικό αθλητισμό", δε θα 'χει παραπάνω ζωή από δέκα χρόνια», υπογραμμίζεται και προστίθεται: «Ο πραγματικός Ολυμπιακός αθλητισμός είναι αυτό που κάνουν αυτά τα παιδιά κάθε μέρα μέσα στα γήπεδα. Δεν έχει να κάνει με τον άλλο "Ολυμπιακό αθλητισμό". Θα 'λεγα ότι είναι σε αντίθεση».

Τα τελευταία χρόνια, πέρα από μια καταγραφή της κατάστασης στην οποία έχει προχωρήσει ο Οργανισμός Νεολαίας και Αθλησης Αθήνας, ο δήμος δεν έχει κάνει κανένα έργο στην περιοχή. Εχει σημασία να διευκρινιστεί πως ο κόσμος αντιλαμβάνεται την οικονομικά δυσχερή θέση στην οποία βρίσκεται ο Δήμος της Αθήνας. Το ζητούμενο εδώ είναι ασφαλώς αν η εκάστοτε δημοτική αρχή αντιστέκεται στην πολιτική που καταδικάζει την Τοπική Αυτοδιοίκηση σε οικονομικό μαρασμό. Αν διεκδικεί, ουσιαστικά και επίμονα, την καταβολή όλων όσα χρωστά το κράτος στους δήμους και στις κοινότητες. Κάτι που, για τη σημερινή διοίκηση της Αθήνας, φαντάζει «ανέκδοτο»...

Ο πρόεδρος του «ΑΡΙΩΝΑ» καταλήγει, λέγοντας ότι το βάρος δεν πρέπει να πέφτει στον πολίτη. Οπως σωστά λέει, η πολιτεία θα έπρεπε να κατοχυρώνει ποιότητα υπηρεσιών, επιχορηγώντας τους αθλητικούς συλλόγους, ώστε να στελεχώνονται από επιστημονικά ειδικευμένους αποφοίτους των ΤΕΦΑΑ.

«Το μεγαλύτερο κέρδος - εξηγεί - για τους χορηγούς, το πιο ύπουλο, είναι ότι πάνω στη φανέλα του "ειδώλου", αποκαθίσταται στη συνείδηση του λαού ο καπιταλισμός στην ουσία, τα μονοπώλια, η μεγάλη εταιρία, το μεγάλο αφεντικό... Πώς να "πειράξει" κάποιος την τάδε εταιρία που γράφει η φανέλα του οποιουδήποτε ποδοσφαιριστή. Και να πει ότι ο συγκεκριμένος κεφαλαικράτης βγάζει υπερκέρδη επειδή έχει ανθρώπους που απαγορεύεται να δουλεύουν περισσότερες από πέντε ώρες πάνω από το κομπιούτερ, και τους έχει και δουλεύουν δεκαπέντε ώρες πάνω στα κομπιούτερ ή ξεζουμίζει λαούς και απομυζά πλουτοπαραγωγικές πηγές. Η σκέψη δύσκολα προσανατολίζεται στο ότι η τάδε εταιρία είναι ένα θεριό που λιώνει ανθρώπους. Καταξιώνεται στη συνείδηση ως μια "καλή εταιρία" που δίνει λεφτά στον ποδοσφαιριστή μας, για να παίζει, να τον βλέπουμε. Δεν μπορεί να μπει καθόλου στη διαδικασία να αντιληφθεί ότι το αφεντικό χρειάζεται τον εργάτη».

Κι όλα αυτά, μέσα στην τσιμεντένια Αθήνα που οι συνθήκες ζωής δεν ευνοούν καθόλου ακόμα και την υποτυπώδη κίνηση του πληθυσμού. Οι μαθητές πηγαινοέρχονται από τα ασφυκτικών διαστάσεων μπαλκόνια τους, στις εξίσου ασφυκτικών διαστάσεων σχολικές αυλές. «Πού να παίξουν αυτά τα παιδιά; Πού να κινηθούν;»...

Τα πάντα έχουν προσαρμοστεί στις ανάγκες της αγοράς. Οι τσουλήθρες κι οι τραμπάλες, που φέρνουν το μικρό παιδί σε επαφή με την κίνηση και το παιχνίδι, πωλούνται στα σούπερ μάρκετ. Οι συνέπειες εντοπίζονται ακόμα και στην αισθητική του αθλητισμού - τα πασίγνωστα «γήπεδα πέντε επί πέντε» χωράνε παντού.

«Οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα είχαν μια αξία αν αποκαθιστούσαν αυτή την κατάσταση», επισημαίνει. «Αυτές οι κτιριακές εγκαταστάσεις που φτιάχνουν δεν είναι για τον κόσμο». Κι αυτό γιατί είναι τόσο πολυδάπανες που για να συντηρηθούν, θα δοθούν αναγκαστικά σε ιδιώτες. «Το περίφημο στέγαστρο Καλατράβα που θα το πληρώσουμε 80 δισ., θα θέλει και μερικά δισ. το χρόνο για συντήρηση... Και μετά για να μπεις εκεί, θα πληρώνεις κάμποσες δεκάδες ευρώ το μήνα».

Η Λ. Καρατζά επικεντρώνεται στο πόσο απαραίτητη είναι η άθληση όχι μόνο για την κοινωνική και πνευματική ανάπτυξη του ανθρώπου - ειδικά για τη νεολαία - αλλά και για τη θωράκιση του ανθρώπινου οργανισμού.

«Το παιδί κοινωνικοποιείται, μαθαίνει την άμιλλα, μαθαίνει την ομαδικότητα. Μαθαίνει να συνεργάζεται με τους ανθρώπους, μαθαίνει τη νίκη και την ήττα. Είναι πολύ σημαντικό να διδάσκεται ότι στη νίκη είμαστε σεμνοί, στην ήττα πρέπει να προσπαθήσουμε περισσότερο. Να μην κατηγορεί τον αντίπαλο, αλλά να είναι συναγωνιστής».

Επίσης προσθέτει «πόσοι άνθρωποι υποφέρουν από παθήσεις στη σπονδυλική στήλη, από μυοσκελετικά προβλήματα. Αυτοί χρειάζονται κολυμβητήρια. Καμία άλλη άσκηση δεν επιτρέπεται γι' αυτές τις περιπτώσεις. Τι κολυμβητήρια υπάρχουν, για την αποκατάσταση τέτοιων προβλημάτων;»...

Ιδιαίτερα επισημαίνεται η ανυπαρξία μιας εθνικής αθλητικής πολιτικής, χαραγμένης με βάση τις ανάγκες και τα χαρακτηριστικά του ελληνικού λαού (δηλαδή, αν εντοπιστούν πχ πολλά φαινόμενα σκολίωσης ή παχυσαρκίας, να εισαχθούν ανάλογα αθλητικά προγράμματα στα σχολεία). Αυτά όμως τα ζητήματα δε συνάδουν με την «εθνική υπόθεση» και το «φαγοπότι» των χορηγών. Απαιτούν μια άλλη πολιτική σε ρήξη με την πολιτική του κεφαλαίου που εμπορευματοποιεί τα πάντα και το λαϊκό δικαίωμα στον αθλητισμό.